On the Road

in de namiddag van 28 juni sta ik achter de douane in Sint Petersburg. Voor het eerst van mijn leven in Rusland. Een luchthaven is natuurlijk niet een realistische afspiegeling van wat me te wachten staat in deze miljoenen stad, maar ik ga het ontdekken de aankomende dagen. Met visum en het immigratie formulier in het paspoort geplakt kan ik voorlopig gaan en staan waar ik wil. Net na de douane is een taxi balie en omdat mijn fiets in een doos zit die ik op de terugweg weer wil gebruiken vraag ik of het mogelijk is een mini busje te huren om de 20 km naar het hotel te overbruggen. Ik krijg een rekening met daarop de naam van de chauffeur en het kenteken van de wagen. Het kost omgerekend 14 Euro, dit is normaal de tip waar een Rotterdamse taxi chauffeur genoegen neemt, en de rit komt daar dan nog eens bij.
Op weg naar de taxi’s net buiten de terminal zie ik in de grote hal een paar telecom winkels, maar binnen staan lange rijen voor de counters dus ga ik door, want aan lang wachten heb ik een hekel. Vlak voor de uitgang staat een kleine desk met twee aardige dametjes. YOTA staat erop de panelen van hun reclame zuiltje. En ja ze spreken alle twee Engels. Een sim is snel gekocht want wie kan er nog zonder internet tegenwoordig? Basis sim plus een maand onbeperkt internet is 500 Rub. Omgerekend 7 Euro. Ik kan het bijna niet geloven. Gedurende de gehele trip heeft YOTA me niet een keer in de steek gelaten, buiten een paar kleine dorpjes in noord west Karelië waar je niet eens kon bellen was het netwerk boven verwachting uitstekend. Volgens de dames YOTA alles in 4G. De telecommer Yota heeft zelfs een protocol ontwikkeld om deze snelheid nog verder te verhogen.

Het hotel is in de Borovaya Ulitsa in het Frunzenskiy district en ook daar is al weinig op aan te merken, kraakhelder. Er is alleen jammer genoeg geen bar of lobby waar je lekker kan zitten dus trek ik na aankomst de fiets doos op mijn kamer open en check of er niets beschadigd is. Ik heb het dan niet over een paar krasjes want dat interesseert me al helemaal niet meer, maar een paar jaar geleden had een of andere slager in Kiev mijn fiets vanuit het laadruim 8 meter naar beneden de landingsbaan op gekwakt en toen was de derailleur haak afgebroken. Alles ziet er nu prima uit. Dat mag ook wel, want het vervoer van een fiets kost je tegenwoordig op kortere vluchten al snel 100 Euro plus. Een paar jaar terug mocht ik dit nog als bagage inchecken want ik heb verder alleen hand bagage bij me, vertrek in fietskleding en kom daar ook weer in thuis. De ultieme essentie van “Traveling Light”.
Volgende dag al vroeg op en ik ga op zoek naar de ontbijt zaal… na wat navragen blijkt dit verder op in een van de bijgebouwen. Daar staan achter een uitgifte luik en paar dames in grote pannen pap en macaroni te roeren. De hoofd chef is een vrouw uit Armenië of een van de satelliet staten die vroeger onder de invloed van de USSR stonden. Ze vraagt of ik zelf koffie wil pakken want ze heeft het druk. Het is Nescafe met lauw water. De pap geloof ik wel en krijg een bord vol met macaroni en een soort knak worst erbij, verder zitten er bij dit heerlijks nog twee dikke plakken donker zuur brood. Die pap gaan we op deze reis nog vaak zien trouwens. Gort gekookt in water, niet lekker maar je kan er wel lang op fietsen.
Op de SIDI Drako’s, de enige fietsschoenen waar je ook een marathon op kunt lopen, ga ik de stad in. Nooit op zoek naar cultuur of met een boekje in de hand loop ik blind tussen de oude sovjet blokken door. De doorgaande straten (Prospects) zijn vaak statig met veel mooie huizen maar de meeste zijn ernstig in verval. Sommige bereiken met hun bladderende verf een bijna korstmos achtige stratus. Laag over laag van bubbelende verf, vuil en stof. Tralies voorzien van 60 jaar oude hangsloten, gebroken pleisterwerk en graffiti. Daar kan de Hermitage dus niet tegenop wat mij betreft. Ik laat me leiden door gevoel en heb mijn Garmin met waypoint van het hotel in m’n zak voor het geval ik echt niet meer weet waar ik ben. Zo dwaal ik de rest van de dag door Saint Petersburg.
Op goed geluk drink ik een keer thee of koffie bij de meest obscure tentjes, ik bezoek een compleet vervallen Russisch Orthodoxe kerk. Buiten blinken de gouden koepels in het zonlicht, maar binnen hangen de stenen nog net aan elkaar met poederige mortel. Achter de kerk wonen de Schriftgeleerde van het complex. Omdat ze ook moeten leven zijn er in oude garages kippen en andere levende have te vinden. Ik maak een praatje maar wordt niet uitgenodigd door de in bruine pijen gehulde hoogwaardigheid bekleders, dus ik steek binnen nog een handvol kaarsen aan tegen het lekrijden de aankomende dagen en ga op zoek naar iets eetbaars.
In een zijstraat zie ik iets met kleurige tapijten en lage zitbank bedden. De etnische diversiteit in de Russische Federatie is enorm groot en de keuze uit eethuizen en restaurants ook, je komt echt van alles tegen. Er staan een paar dure auto’s voor de deur en ik wil ook wel eens die Russische oligarchen ontmoeten waar iedereen het over heeft. De eigenaar komt van oorsprong uit Syrië en spreekt absoluut geen Engels, in de tijd dat ik er zit heeft hij wel 15 waterpijpen aangezogen voor de klanten van deze bijzondere zaak. Op goed geluk bestel ik wat met de paar woorden Russisch die ik speek en krijg een salade met croutons en granaatappel pitten en daarna rundvlees met geurige rijst. Nog even overweeg ik nadat de Syriër mij alle smaken tabak heeft laten ruiken om ook een waterpijp te nemen maar ben bang dat mijn longen dit niet zullen overleven. Na een paar pilsjes heb ik sterk de indruk dat dit een van mijn meest exotische ervaringen is. Dit lijkt zich nog verder te versterken als ik een nummer van Viktor Tsoy hoor (kukushka). Na drie grote flessen Russisch bier begin ik langzaam op te schuiven naar een ander mentaal paralel universum. Tijd geleden dat ik me zo verdomde goed heb gevoeld.
Die avond ga ik eten niet ver bij het hotel vandaan, ook weer in een achteraf straat (Ulitsa). Het is een typisch Russisch café waar je volgens bepaalde rituelen best aardig kan eten. Ik leer van Lena, een meisje wat uit de keuken geroepen wordt als blijkt dat ze me aan de bar niet kunnen verstaan, Lena doet vakantie werk en spreek goed Engels. Ze legt uit dat je eerst aan de toog wat moet bestellen, dan krijg je de vraag hoeveel sneeën brood je erbij wil, om vervolgens eerst te betalen en dan pas te gaan zitten. Ik zit lekker aan mijn tafeltje met alweer bier als ineens 4 agenten binnen komen snel check ik of ik mijn paspoort bij me heb. Het blijk niet nodig, dit café blijkt een favorite te zijn voor de mannen in het blauw en ik zie er later nog veel meer binnenkomen.
Na een lange busreis van bijna 700 kilometer via Vologda waar de andere deelnemers zich hebben verzameld gaan de deelnemers van de eerste startgroep door met een andere bus naar de plaats Kirillov. In Vologda ontmoet ik wat andere Russen die ik ken van de ritten door Oegsbekistan. Oleg en Vadim. Oleg is arts en werkt in Jekatarinenburg op de intensive care van een groot ziekenhuis. Vadim komt uit het hoge noorden uit Sevoradinsk en werkt voor een werf waar de Russische Atoom onderzeeërs worden ontworpen en gebouwd. Van Vadim krijg ik een blikje Schelvis lever een specialiteit uit Sevoradinsk en een nieuw kalender van de werf. Verder maak ik kennis met de vele vrijwilligers die dit evenement omringen. Zij maken het mogelijk om alleen maar domweg zonder verder na te hoeven denken te fietsen de aankomende vier dagen, zij zorgen voor de rest.

Het verblijf in Kirillov is een soort outdoor camp met kamers in houten cabins, ik zie ook Lars weer, een van mijn dierbaarste Zweedse fietsvrienden. Ik ken hem als een rustige man en reed met hem in Oegsbekistan en tijdens de PBP waar we samen zijn uitgevallen op de eerste dag. Daarna hebben we een heerlijke dag gehad in een luxe hotel met heerlijk eten en tijd zat voor sterke drank en lange gesprekken. In het outdoor camp in Kirillov kan je alleen thee krijgen, bier of cola hebben ze hier niet. Alles lijkt erop dat we niet dik zullen worden deze rit.

Dag 1. Солнце мое – взгляни на меня, – O sun – look at me,

Ontbijt in de zon onder de overkapping van het hoofdgebouw. Samen met Lars in één bed geslapen bij gebrek aan plaatsen. Gelukkig snurkt hij niet en hebben we al vaker een kamer gedeeld. Pap, donker brood en wat fruit. Ik prop zoveel mogelijk naar binnen, de eerste stop is pas in Kukov 135 km. verder. De hele dag zit ik bij de kopgroep, of eigenlijk daar omheen. Het liefst rij ik alleen en dat doen wel meer randonneurs. Je kan je eigen tempo draaien en als je even niet oplet zit je niet ineens bij iemand achterop. Waarschijnlijk heb ik toch weer teveel Nescafe gedronken want om de 10 km moet ik piesen. Dit is het moment waarop de koplopers mij weer inhalen. Dit spel zal zich nog vaak herhalen de aankomende 2 dagen.
Na Kukov en zijn heilige bron, waar ik snel weer even wat kopeken in laat vallen om nog meer bescherming tegen lekrijden af te dwingen, gaat het richting Belousova en Checkpoint 2 op 227 km. Daar maak ik kennis met de echte Russische landkeuken. Je mag in dit eet cafe zelf bestellen. Het eten zit bij het inschrijfgeld, maar luxe artikelen zoals Cola moet je zelf betalen. Ik neem twee grote kommen met Borscht en een paar plakken donker brood. Borscht is er in vele varianten maar dit is de rode Borscht met bieten als basis. When in doubt, “Borscht” zeggen ze bij de Mythbusters altijd.

Door naar de oevers van het Onega meer op 265 km, daar staat een auto te wachten met water en thee. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot dik boven de 30 graden en er staat heel weinig wind. De natuur is prachtig de wegen goed en uitzonderlijk rustig. Na het Checkpoint maken we een U-bocht en gaan we dezelfde weg weer terug. Op de heenweg zag ik al een wat groter hotel restaurant langs de weg en stop om te kijken of ik daar een fles ijskoude Cola kan kopen. De eigenaar komt al naar buiten om mijn te gekke fiets te bekijken en als hij hoort dat ik buitenlander ben gaat hij snel iemand halen die Engels spreekt. Hij komt terug met Dimitry die inderdaad uitstekend Engels spreekt. Dan zoeken ze de fotograaf om dit magische buitenlander moment op de gevoelige plaat vast te legen en kan ik niet zonder souvenir vertrekken en moet de kampwinkel weer open. Of ik niet wil blijfen voor de Sovjet stijl Party van vanavond en een kamer wil om uit te rusten? Helaas moet ik dit aanbod van gastvrijheid afslaan. Dagen later blijkt dat ze op hun website een hele ligfiets special hebben gemaakt. Deze gastvrijheid was me de verloren tijd wel waard.

Link naar de website van Vytegoria Campsite & Hotel
Saminsky Pogost (begraafplaats) is op 301 km en om er te komen moet eerst weer een aardig stukje onverhard worden gereden. Een heel mooi houten kerkje wat nog wordt onderhouden en wat bijgebouwen die langzaam de grond in lijken te zakken. Het begint al wat later te worden maar de zon is nog warm en het zal hier ruim 300 km noordelijker van Kirillov niet meer donker worden. Dit is zo’n beetje de onderste breedte graad van de Middernacht zon of Witte Nachten zoals de russen het noemen. De zon gaat hier nog wel onder maar het blijft schemerig.

Volgende stop is Pudozh in school nr. 2. op 362 km. Later zal ik uitvinden dat alle scholen een nummer hebben en geen naam zoals bij ons. Dit zijn van die typische overblijfsels uit het oude systeem. In de school krijg ik weer soep van een paar zeer vriendelijke dames, ik mag niet eerder gaan zitten voordat ik iets in het bezoekersboek van de school geschreven hebben. In ruil wil ik natuurlijk een mooie foto samen met deze fenomenale kokkinnen van de Russische landkeuken.
Ik voel me nog goed en heb geen zin om in de gymzaal van de school te slapen. Omdat ik bijna voorin zit zal ik vele malen worden gewekt door latere binnenkomers plus de gebruikelijke rufters en snurkers. Ik pep mezelf op en besluit door te gaan naar CP 5. Dit is een kinderkamp staat er op de route beschrijving. Het camp ligt op 421 km. een kilometer of 30 na de school krijg ik te maken met wegwerkzaamheden. Op sommige stukken moet ik lopen of wachten in de berm tot de auto’s voorbij zijn. Het stof is niet best voor de longen die dit jaar net wat aan de beterende hand zijn. Ik rij een stukje op met Oleg, we houden elkaar in de gaten op dit gevaarlijke stuk. een kilometer of 25 van deze ellende kost ons veel tijd, maar ja dan hebben we het alvast maar gehad. Overdag zal er waarschijnlijk nog meer verkeer zijn. 5 km voor het camp is er aan de linkerkant van de weg een hele strook nieuw asfalt klaar waar de auto’s nog niet overheen mogen. Oleg en ik aarzelen geen moment en duwen onze fietsen erop en fietsen met hernieuwde energie door naar het kinderkamp.

Checkpoint 5 is een verzameling van houten huisjes en metalen werkmans-caravans en keten. Allemaal kunnen ze wel wat onderhoud gebruiken. Na een bord Pelmeni uit de Russische keuken met een flinke hoeveelheid ketchup uit de Amerikaanse keuken zijn we toch weer terecht gekomen bij het onderwerp fusion cooking. De traditionele zure room is lekkerder moet ik eerlijk zeggen maar ik ben het stadium om kritisch te zijn na dik 400 km fietsen reeds lang voorbij. Ik wil mijn hangmat ergens op het camp terrein op gaan hangen maar als ik wil zegt een van de vrijwilligers kan ik ook in één van de huisjes slapen. Ik waag het het erop en gok op weinig rufters en snurkers, met geluk zitten die ver achter mij.

Dag 2. Моя ладонь превратилась в кулак, – My hand has turned into a fist,

Na een uur of 3 slaap ga ik alweer vroeg op pad richting de Kurzha rivier. Weer is het gloeiend heet en na een paar uur rijden begint het gevaarlijk warm te worden. Mijn armen zijn tot op het bot toe verbrand gisteren en ik ga iets langzamer rijden omdat ik bang ben voor een zonnesteek. Later zal blijken dat er de tweede dag al een paar hebben opgegeven in deze hitte. Bij vertrek vanmorgen ontmoete ik Bauke, een Nederlander die al jaren in Moskou werkt, later op de laatste dag aan de oevers van het Ladoga meer zal blijken dat hij bijna alle nummers van drs. P uit zijn hoofd kent. Ook rijden er nog op mijn tempo 2 Finnen net voor of achter mij. Mikko en Arto. Arto is de eerste dag met zijn voorwiel achter een randje nieuw asfalt blijven hangen en is snoeihard gevallen. Later die dag rij ik een poosje met Evgeniy die over Arto heen gedoken is omdat hij er te dicht achter zat toen hij viel. Ook hij zit helemaal onder de schaafwonden.

De volgende stempelpost is op 481 km. aan de over van het Onego meer. De weg is breed en er zijn alleen dennenbomen de hitte is bijna ondraaglijk. Typische controle post met een kampvuur wat tentjes, boterhammen kaas / worst, thee en water. Door naar 580 km daar moet zich kaap Sukhie Navoloky bevinden. Ook hier weer het zelfde, leuke kamp plaats met versnapering. Lang zitten is er niet bij want het barst van de muggen en horzels. Boven een kilometer of 18 heb je geen last van deze plaaggeesten, dus doorrijden maar weer. Richting Girvas op 682.

In Girvas bevind zich de diepe krater van een uitgedoofde vulkaan en deze lokale beautyspot moet eerst worden bezichtigd voor je terug kan rijden naar het kleine culturele centrum van het dorp. Na weer te zijn opgevangen door de vrijwilligers eet ik voor de verandering weer borscht. Deze is uitzonderlijk goed gemaakt, en dat vindt Bauke ook die iets later dan mij binnen komt. Ik maak geen gebruik van de Bag Drops. Bag Drops is een systeem waarbij je bagage vooruit kan sturen naar de Check Point. Het enige wat ik bij me heb om gewicht te besparen is één schone onderbroek, je weet maar nooit een ongeluk zit in een klein hoekje met al dat zware eten. Veder rij ik helemaal zonder hulp van buitenaf, als de nood aan de man komt heb ik mijn slaapzak en tent. Ik kijk even in het slaap zaaltje en besluit voor de tent te kiezen het is er warm en er zitten geen ramen in. Later hoor ik van de Finnen die wel even hebben geprobeerd te slapen dat er ineens een Disco begon rond middernacht en iedereen weg moest.

Dag 3. И если есть порох – дай огня. – And if there is powder – Give me some of that fire.

De weg naar Petrozavosk is ongeveer 80 km. en zit voor het grootste gedeelte vol met de meest verschrikkelijke gaten die je in je leven hebt gezien. Na een poosje ploeteren op lage snelheid besluit ik met de hangmat het bos in te trekken. Ik zet de wekker voor 6 uur en ga een uur of 6 onder zeil, straks zien we wel verder en als ik weer fris ben zal het beter gaan op het slechte asfalt. Voor ik in slaap val denk ik aan het branden van de kaarsen en de munten in de heilige fontein. Nog geen lekke band gehad ondanks de minder dan ideale omstandigheden.

In Petrozavodskaya in school 33 kan ik weer heerlijk ontbijten. Deze keer is het pap en aardappelsoep (kartoschka) met stevig bruin brood. Dan, goed vol en uitgerust, boerend richting Kinerma Guest House. Langs het meer, wat eigenlijk meer een binnenzee is, stop ik nog een keer bij een leuk tentje en neem weer een koude fles Cola. Buiten stoppen nog wat andere fietsers en Evgeniy is er ook weer bij. Hij gaat gelijk weer ijs voor ons halen bij de Magnjet Super aan de overkant. Kinerma is een traditioneel Karelisch dorp en er komen zelfs toeristen. Het ligt op 866 km. Eenmaal aangekomen is er weer soep en doe ik in de hitte op de veranda een dutje, weer is het gloeiend heet. Een paar keer rij ik gelijk op met mijn nieuwe vriend Evgeniy, hij is autoparts dealer in het allerhoogste noorden van Rusland in de plaats Vorkuta in de Komi Republiek. Hij heeft geen credit card of Facebook en doet alles met dikke rollen cash. Hij spreekt een paar worden Duits en praat meestal aan een stuk door in het Russisch. De meeste tijd rijd hij in mijn wiel, in de spiegel zie ik de dikke korsten op zijn knieen van de serieuze valpartij de eerste dag. Hij weet wel weer feilloos de supermartjes te vinden en komt als we even pauze houden altijd terug met ijs. Hij heeft het zwaar met de lichte tegenwind en de hitte dus laat ik hem van mijn wiel profiteren, het is een aardige vent en net als ik erg achterdochtig als het op de overheid aankomt. Dat schept een band hoewel we elkaar niet kunnen verstaan.

Door naar het kamp aan de Uuxunyoki rivier op 935 km. Je kan merken dat we nu dichter bij Finland komen Yoki of Joki betekent in het Fins rivier. om bij de Checkpoint te komen moet er eerst weer een stuk over een zandpad worden gelopen. In een open plek in het bos brand weer een vuur, deze keer is het rijst met rundvlees, thee en campote. Campote hebben ze bijna overal, het is een drank gemaakt van opgekookt fruit met suiker, de Russiche plattelands Cola. Het is een gezellige plek Met een paar aardige dames. Ik zie daar voor de eerste keer Antonina die in korte broek met blote handen middel grote dode dennen het bos uittrekt en op haar blote knieen in stukken breekt om het kampvuur mee op te stoken. Ze helpt me met het vullen van de water flessen en maakt nog een paar foto’s voor ik weer verder ga. Een pittige tante waar je geen henst van moet krijgen….

We gaan de hoofdweg af en komen langs het monument van de huilende moeders, voor de ongetwijfeld vele doden die er in de diverse oorlogen met Zweden, Finnen en Duisters zijn gevallen, daarna rijden we door wat verstilde stadjes. Het is een regio van zware industrie en alles ziet er oud en smerig uit. daarna door de natuur weer in naar een punt op 1007 km waar na ongeveer 30 kilometer van pittige klimmetjes ik een man zie met een klapstoeltje en stempelkussen. Ik dacht dat dit een Checkpoint was met eet en slaap mogelijkheden. Er is niets en er zit niets anders op dan de 36 kilometer van klimmetjes weer terug te fietsen naar Checkpoint 13. Dit zou school nummer 2 in de Popedy Ulitsa nr. 3 moeten zijn. Het school complex is groot maar de helft heeft geen ramen meer of de daken zijn weg, om er te komen moeten ik alweer een stuk gravel rijden. Alleen het hoofdgedeelte wordt nog gebruikt. Het is goed te zien dat de Russische jeugd al wat beter hun weg weten met het Engels, “Fuck America” staat er met rode verf op een van de muren van de school, zeker iemand die niet van ketchup houd. Ik eet eerst wat samen met Bauke, Mikko en Arto. De laatste twee moeten nog naar de man met het klapstoeltje maar zij hebben tactisch alvast een poosje geslapen hier. Na het eten gaan ze verder. Ik kan van Arto in de gymzaal zijn matje en dekentje overnemen. Ik begin een beetje uitgewoond te raken, maar doe toch eerst mijn oordoppen in voor ik door snurkers kan worden gewekt.

Dag 4. Вот так… – Just like that…

De avond voor school nummer 2 was ik al een dorpswinkel ingegaan voor Cola en pinda’s. Dit kan ik in het Russisch af maar probeer altijd eerst of ze Engels spreken. Dit wordt meestal beantwoord met een typisch Russisch stilzwijgen of een simpel diep keelgeluid dat klinkt als No. De mensen zijn hier minder enthousiast dan in Oegsbekistan. Goede kans als je hier iemand vriendelijk goedemorgen toewenst dat je niet eens antwoord krijgt. Ik blijf natuurlijk stug volhouden…

De laatste 200 km is vooral veel klimmen en dalen, maar de natuur is schitterend en de weg bijna helemaal opnieuw geasfalteerd. Ik lig nu bijna een halve dag voor op de eind tijd van 90 uur dus ik hoef me nergens druk over te maken. Ik ben eigenlijk nog relatief fris en zou de rest van de week nog wel verder kunnen fietsen. Wat een feest dat Rusland. Alleen Checkpoint 14 rest mij nog voor het stempel boekje op 1130 km. Om hier te komen moet je weer een km of 2 over een zandpad om te eindigen met een prachtig uitzicht over het grootste meer ter wereld. Ladoga. Bauke komt ook aan en we kletsen wat in het Nederlands, daarna ga ik na wat brood met kaas en een paar straffe bakken zwarte thee weer op pad voor de laatste 76 km. Het heuvelt nog een poosje en ik had erop gerekend dat het nog tot het eind zo zou blijven, maar onverwacht zit ik weer op de snelweg die nagenoeg vlak is. Super glad asfalt en ik rij als een trein dik boven de 30 en soms wel bijna 40 als het wat naar beneden gaat.
Als ik na een bezoek aan de bosjes voor een sanitaire stop weer weg wil rijden zie ik Bauke met in zijn kielzog Jan Weller een Duitser. Ik zie in mijn spiegel dat Bauke mij in wil gaan halen, zijn versnelling is enorm. Dit wil ik niet laten gebeuren en geef vol gas. Zo kinderachtig zijn mannen nu eenmaal. Bij het bordje Berazyovo maak ik nog een foto. Het plaatsje van het finish punt is nog niet verbonden met asfalt. de laatste kilometers zijn dan ook weer zand en gravel. Het is dan ook op minder dan 1 km van de finish dat ik val en mijn hele rechter eleboog weer open haal aan een paar scherpe stenen. Het bloed spuit eruit. en de lucht is rechts achter me helemaal zwart aan het dicht trekken.

De ontvangst aan de finish is hartelijk en ik krijg een fraaie houten handgemaakte medaille waar Nicolay met een soldeerbout achterop gelijk mijn eindtijd brand 78:38 een van mijn “finer moments” dit jaar, ik ben weer helemaal terug. Als ik de troffee van hem aangereikt krijgt barst achter me op de binnenplaats een vreselijk noodweer los, een felle harde regen en ik voel ineens een ijskoude wind langs mijn benen. Ik kan een kleine lach niet onderdrukken….. van der Lee Mazzelpik. Geen druppel gezien onderweg, helemaal mijn rit in licht en warmte, daar heb ik wel een paar slechte stukken 60 jaar oud Sovjet asfalt voor over en de wegopbrekingen ben ik al weer bijna vergeten.

We eten nog wat in het restaurant, Lars is de tweede dag al uitgevallen en we hebben weer even om bij te praten. Gelukkig hebben ze hier wel bier. Voor nog geen 12 euro heb ik een deluxe twee persoons kamer helemaal voor mezelf alleen en ik slaap als een blok.

Met mijn vriend uit Noord Rusland kan ik weer mee terug rijden naar Sint Petersburg. Mijn fiets wordt vakkundig door Evgeniy op het dak van de wagen tussen zijn fiets en die van zijn zoon vastgezet. Na 140 km komen we in Sint Petersburg aan, het is nog geen seconde droog geweest. Dit is het het mooie van alleen reizen je vind altijd die onverwachte kans. Als ik met een groep was geweest hadden we eerst 15 onverhard door de gierende regen naar het station gemoeten, in het Russisch een kaartje moeten zien te bemachtigen en dan met geluk een halve dag later bij Finlandsky Station te eindigen. Om dan nog eens 12 km door de gevaarlijke stad te fietsen naar het hotel. Evgeniy, als je dit ooit leest Super bedankt! en absoluut onbetaalbaar. Ik heb alleen maar de hele familie op een lunch hoeven trakteren en zou ze graag ook nog voor het diner hebben uitgenodigd.

Een dag later is er nog een afterparty in de Dunes bar. Het is op loop afstand van het hotel maar lastig te vinden Een fietser uit Moskou loopt me achterop in de straat waar het moet zijn, hij weet waar het is. Het is een sjieke club, ze hebben geen Russisch bier alleen Amstel en Guiness…. Gatver ben ik daar helemaal voor naar Rusland gekomen. De Dames Irena en Irena zijn er ook, zij drinken Ghluwein, het moet niet veel gekker worden. ik ben in de skibar terecht gekomen. Antonina is er ook en de transformatie kan niet groter zijn, zij lijkt wel zo’n oligarge met een niet te missen boezem en een strak glitterjurkje met hakken waar een giraffe duizelig van zou worden. Als ik naar haar kijk kan ik bijna niet geloven dat ze nog geen anderhalve dag geleden boomstammen brak op haar blote knieen.

Lars en ik gaan rond elf uur terug naar het hotel op zoek naar wat te eten, want in de Dunes Bar hadden ze alleen iets wat op hamburgers leek. Ik haal Lars over om naar een zijstraat te gaan waar ik een fantastisch Koreaans / Chinees restaurant gezien heb. Heleaas ging net voor ons neus het licht binnen uit en gaan we verder. We komen langs het waterpijpen restaurant. We gaan naar binnen en krijgen een tafeltje niet op het terras maar binnen, de tent is groter dan ik aanvankelijk dacht. De muziek staat snoei hard het is een club en praten kan niet meer. Lars leest wat russisch en besteld wat vooraf. We krijgen een grote schaal met harde knoflook worst en gekookte lams tong, misschien is zijn Russisch niet zo goed als ik dacht. Als we nog een grote fles bier besteld hebben en de paddestoelen soep op tafel komt zet de DJ de muziek nog harder en gaan de stroboscope en black lites aan. Dat ze die hier nog hebben geweldig. Ik nip in het dolle licht van mijn 16e biertje en kan amper mijn soep meer vinden op tafel. Naast ons staan een stuk of 8 jonge en oudere mannen met elkaar te dansen. Nog voor we de soep op hebben zoenen ze ook met elkaar. Misschien zitten we hier toch niet helemaal goed…. ik stuur Lars die tegenover me zit een Whatsapp. : Shall we drink some coffee out front? Hij knikt van ja en we verhuizen naar het voorgedeelte van de zaak. We bestellen koffie een Russische brandy en een waterpijp en genieten nog even na van het hele verhaal.

Anderhalve week later rij ik de veel langere Nederlandse Hoofdsteden Tocht van 1425 km. Dit is een complete domper vergeleken bij dit avontuur. Als ik de beide ritten een cijfer zou moeten geven dan komt VOL-1200 met ruim een 8 en een half op de eerste plaats en de DCT-1425 met zijn naargeestige benzine stations voor Checkpoints niet veel verder dan een 3. Het was voornamelijk voor mijn gast Rafhat uit Oegsbekistan een mooie kennismaking met Nederland en voor mij een leuke herstel rit na de veel zwaardere VOL-1200 met ruim 15.000 hoogte meters.

Volgend jaar al weer uitnodigingen aangenomen van mijn nieuwe fietsvriend Pavel voor een mooie rit vanuit Novosibirsk in het diepe zuiden van Siberie. De weg volgt een rivier naar bijna 4000 meter hoogte om te eindigen in een klein dorpje vlak voor de grens met Mogolie.

Nog liefhebbers voor volgend jaar?

Masters of Mud.

Heuvels, haarspeldbochten, wind, kou, regen en slecht onderhouden wegen staan er op het menu. De vraag is niet of we ze allemaal zullen krijgen maar vooral op welk moment. De eerste 17 kilometer waren nog goed te doen, de zon komt in alle glorie op over het Maas dal en je zou zomaar het gevoel kunnen krijgen dat het wel mee zal gaan vallen met een mooie nieuwe voorjaarsdag in de maak.

Net na de kruising ligt “Friterie A l’Orée du Bois” Jammer genoeg gaan we hier niet de bosrand in en naar binnen, maar slaan we links af een inspannende serie van haarspeldbochten in. Boven aangekomen begin ik alweer te twijfelen of dit voor mij vandaag haalbaar is zo’n 300 kilometer door de Ardennen. Het hoogte profiel van de rit ziet eruit als het gebit van een oude wolf, hier en daar mist er een hoektand maar nog altijd even dodelijk.

Ik probeer al niet eens meer met de snellere oudere jongeren mee te rijden maar pas mezelf aan en rij het tempo waarvan ik denk dat ik het zolang mogelijk vol kan houden. In Nessonvaux is er een controle bij een bakkertje, ik stempel af en ga snel verder, het is nu nog droog en de tegenwind is nog niet tot orkaankracht aangezwollen, probeer er zo lang mogelijk van te profiteren.

Na Brasserie 1912 slaan we links af om de rivier L’Ourthe te volgen tot we rechts de rivier oversteken bij Bofferdinge om de nog kleinere riviertje de Lienne stroomopwaarts te volgen. Tot nu toe nog best een leuke rit niet te koud en op enkele felle klimmetjes na nog niet de afmattingsslag die ik verwacht had. Dan komt er een absoluut hoogte punt uit de rit, namelijk Café des Sports in Lierneux.

Ik ben hier een paar jaar terug ook al eens geweest, toen viel dezelfde rit tijdens het Paas weekend en hebben Jan van Osch en ik hier samen de man een half dozijn fel gekleurde Paas eieren weggewerkt en onze ijskoude voeten opgewarmd. De nieuwste plaat in de jukebox is er een van Nat King Cole, een single die alleen is uitgebracht in Frankrijk in 1972 in de serie Dance Forever, het origineel is van Maria Elena, maar Nat gooit er een prachtig Amerikaans accent over en het origineel is nog nauwelijks te herkennen. De jukebox mag nog niet aan want de vaste bier drinkers zitten naar de televisie te kijken. Gelukkig ziet het nog blauw van de rook en voel ik me op mijn gemak tussen anderen die het ook liever niet zo nauw nemen met regels opgelegd door hogerhand.

Buiten is het inmiddels gaan regenen maar ik heb regenkleding genoeg bij me om aan te trekken, enig nadeel is wel dat je tijdens het klimmen van binnenuit kletsnat begint te worden van het overvloedig transpireren. Eenmaal in dit proces ben je gedoemd om voor altijd door te blijven rijden om het warm te houden. Natte kleding isoleert nu eenmaal slecht.

Ik vervolg mijn weg naar het verste punt van de rit, dit is de plaats Bastogne. Maar voor ik me aan een koude Cola kan laven in Frituur “Le Petit Creux” (de kleine trek) heb ik al een friet stop gehad. Door de regen rijdend waren mijn voeten langzaam in ijs klompen veranderd. Achter een haag net na een tuincentrum ontwaar ik ineens een kleine friet caravan met uitbouw, nog net op tijd kan ik vaart minderen om de draai te maken. Daar heb ik de eigenaresse naast 2 Cola en een kleine friet om twee plastic tasjes gevraagd om over mijn voeten aan te trekken. Zeer effectief want er komt geen wind of water meer doorheen.

Al friet etend voorzien van een uitbundig groot portie mayo zie ik de laatste deelnemers voorbij komen, Ik ben nu dan toch echt laatste, ik heb me er bij neergelegd het gaat tot nu toe niet zo goed als andere jaren. Na Bastogne is de wind in de rug en voert de GPS track me over vrijwel verlaten binnenwegen. De wegen waren al slecht in België maar hier en daar is de tweede rijbaan zelfs het dal ingezakt vanwege overvloedige regenval.

Na enkele koude afdalingen en wat meer klimwerk in La Roche-en-Ardenne aangekomen rol ik weer eens over de grond na het aansnijden van een klein laag nat hardstenen stoeprandje. Geen rit in Belgie zonder valpartij dat is mijn lijfspreuk op het ogenblik, met de 200 kilometer lag ik ook al over straat te zwemmen.

Na La Roche en enkele pittige klimmetjes is het weer tijd om te stempelen in Marche en Famenne. Het maakt nu toch niet meer uit hoe laat ik binnenkom en in plaats van weer zo’n gillende kindertempel op te zoeken trakteer ik mezelf op een biefstuk in een echt restaurant, niet alleen is de Belgische economie weer gered maar ik voel mezelf ook gelijk weer een stuk beter, als ik na een dik uur en twee sterke koffies weer buiten kom. Veel beter zo, ik ben nu definitief klaar met die Clown van Mc D.

Het is al donker als ik mijn weg vervolg naar de laatste controle, het Q8 station nabij Verlaine. Voor ik daar ben komt eerst de Ravel, de oude treinbaan waar je op een mooie zomer dag een kilometer of 25 achter elkaar met bijna 40 kilometer op je teller naar beneden kan razen. Nu heb ik alleen maar angstig in de remmen geknepen omdat ik geen hand voor ogen zag.

Overal op het fietspad liggen afgewaaide takken, modder en door geïrriteerde kettingzagen uitgespuugde grove snippers hout. Op een gegeven moment zie ik rechts een bord met het woord Boue in het donker voorbij trekken. Mijn frans ik goed genoeg om te weten dat dit modder betekent. Voorzichtig rij ik verder en verwacht ieder moment wat landbouw slik. Met geluk kom ik seconden later rechtop tot stilstand na een heftige slip en staan mijn voeten vastgezogen in een 10 tot 15 cm dikke modderlaag.

Ik schuifel voorzichtig naar de linkerkant van het fietspad terug en zie daar in het licht van mijn koplamp de dunne banden sporen van degenen die voor mij waren. De Ravel heeft nog een paar verrassingen voor me in petto. Op enkele plaatsen zijn er donkerrode klaphekken geplaats die in het donker nauwelijks te zien zijn, fiets daar met hoge snelheid op in en je lichaam komt er als voorgesneden friet op de kruising erna weer uit.

Ook moet ik in het aarde donker nog twee maal een lekke band incasseren, grote brokken glas peuter ik beide keren op de tast uit de buiten band. Niet echt makkelijk om met alleen een klein hoofdlampje wroetend door de modder met ijskoude handen de band eraf te halen en op de tast te controleren op meer ingereden scherp.

Na de Q8 voor Verlaine is het nog slechts 45 km. Over landbouw wegen vol bagger, de Belgische agriculteur schaamt zich werkelijk nergens voor. Voor het plaatsje Huy zat ik al flink te gapen en rolde ik bijna om van de slaap, maar hier moet ik nu extra goed op blijven letten om niet van de weg af te raken of te vallen. Alleen rijden is erg spannend en geeft een extra dimentie aan zo’n rit, maar je moet geen onnodige risico’s nemen.

Dan gaat de route het Albert Kanaal over en zie ik enkele kilometers voor de finish een gezandstraalde tekst in de glazen afscheiding onder de leuning, “Later, wanneer ik ga trouwen Zal ik een huisje gaan bouwen” een mooie plek om bij binnenkomst van de stad een van de weinige parels van Limburg te eren.

Als ik moe maar voldaan na bijna 20 uur fietsen de Stayokay binnen stap zie ik eruit als een jachtluipaard, lang niet zo snel maar wel van boven tot onder gevlekt, maar dan wel te verstaan met modder. Ook mijn fiets heeft een paar kilo verzameld en zo zal langzaam België kilo voor kilo worden terug gebracht naar waar het eigenlijk thuishoort, naar de lage landen van Nederland.

Als een
dodelijk gewond dier schokt bus 72 rokend en rillend los van de stoeprand. Uitgezwaaid
door Rafhat en zijn hoog zwangere vrouw Nelly hoop ik in het centrum van Tasjkent
uit te komen. Het is een rit van slechts 8 kilometer maar de chauffeur die
ketting rokend de bus vult met een gordijn van scherpe rook moet onderweg een paar keer met gieter in de hand het koelwater op pijl brengen. Als we niet
langs de kant staan om andere passagiers in te laten stappen of koelwater aan
het bijvullen zijn fluimt hij na iedere 3 trekjes van zijn sigaret uit het open
schuifraampje naar buiten. Tussen het halen door maakt hij me
attent op de Amerikaanse ambassade die links voorbij komt en nog wat andere
bezienswaardigheden. Ik vraag aan hem Skol’ko eto stoit (hoeveel kost het?) Eén vinger steekt hij op, 1000 Sum, ongeveer 30
euro cent. Als ik 3000 Sum in zijn kistje op het dashboard stop geeft hij me
verontwaardigd 2000 terug. Tasjkent is nog niet tot op het bot toe verziekt
door massa toerisme. Ik voel me dan ook gelijk meer te gast dan een passagier in de bus.

Net als vorig jaar ben ik hier weer gekomen voor de
Silk Route 1200, één van de zwaarste brevetten uit de Audax kalender. 1200 km
over wegen van wisselende kwaliteit met de nadruk op verraderlijk en ronduit
slecht. Maar in Uzbekistan timmeren ze aan de weg in de meest letterlijke zin
van het woord. Sommige stukken leken achteraf gezien beter dan vorig jaar. De
route is iets anders dan vorige keer. Maar het blijft een flink eind rijden
1200 kilometer binnen 90 uur. De zwaarte ligt met name op de slechte wegen en
de hitte. Vooral de route van Samarkand naar Buchara en terug bevatten enkele
honderden kilometers woestijn waar op het heetst van de dag de temperatuur kan oplopen
tot dik boven de 30 graden. Bokkend en stotend over brokkelend en opgereten beton
met op sommige stukken nog een hint van asfalt is dit het slechtste stuk van de
hele rit. Hoogte meters zitten er nauwelijks in en verdwalen is bijna onmogelijk.

Aan de
start dit jaar: Hursand, tenor bij de Nationale Uzbeekse opera , Dastan, een jonge
rijder uit Kazachstan, Vadim, de sterke gesloten rijder uit Archangelsk, Max,
een Uzbeek die in Moskou woont ,Manuel, auteur en redacteur van het grootste
Europese wielrenners blad “Tour”, Lars uit Zweden die zich in het
dagelijks leven bezig houdt met landbouw crediten, en als laatste mijn host en
organisator van dit evenement Rafhat, inclusief mijzelf zijn we met 8 officiële
starters. Verder worden we begeleid door Nicolay, Svetlana en Rustam. Zij
zullen met de auto vooruit rijden om op tijd aanwezig te zijn op de controle
posten en het eten voor ons te verzorgen. Verder is er ook nog een 600 km met twee deelnemers Mary en Dmitriy, zij rijden van Tashkent naar Samarkant en terug.

Op de
ochtend van de start zijn de wegen nat, dit is voor mij ook nieuw, regen begin
oktober is erg zeldzaam in Tasjkent heb ik me laten vertellen. Ook is het wat aan de frisse kant. Lars en
ik rijden gezamenlijk in het donker naar de start. In onze gedeelde kamer in hotel
Malika blijkt Lars al een lekke band te hebben als hij zijn fiets de gang in
wil rijden, ik bewonder zijn kalmte en zonder ook maar één kracht term te uiten weet hij het
probleem snel te verhelpen. Manuel die ook in hotel Malika overnacht heeft niet op
ons gewacht. Vlak voor de start vanaf de parkeerplaats van Hotel SMS iti ga ik
bij een stoplicht tegen de grond bij het afremmen. De weg is spek glad van de
eerste regen in lange tijd en een olie film veroorzaakt door tientallen duizenden lekkende
Lada’s. Een kleine schaafwond en een flinke scheut adrenaline later zijn we
toch nog net op tijd aangekomen.

Als we ons klaar willen maken voor de start blijkt Manuel niet alleen zijn eerste lekke band te
hebben maar is ook zijn Busch&Müller koplamp kapot. De organisatie
wacht een half uur tot hij alles weer onder controle heeft, en we vertrekken
gezamenlijk richting Buka, de eerste controle post op ongeveer 80 km. We komen weer over de mooie dam
waar je geen foto’s mag maken en af en toe valt er wat regen en zijn de wegen
nat, maar zo op de woensdag ochtend is het niet echt druk. Omdat het al mijn tweede
Silk Route is verwachten de bestuurders van de stokoude Lada’s zeker dat ik
inmiddels vloeiend Uzbek of Russisch spreek. Kuda ty idesh? (waar ga je
naartoe?) roepen de meesten. Op de vraag (Otkuda ty?) waar kom je vandaan,
antwoord ik braaf Gollandiya (Holland). Ik heb in een plaatsje in de
woestijn net voorbij Navoi een keer een oud mannetje in een klein winkeltje de namen
van alle spelers van het Nederlands elftal horen opdreunen. Het lijkt er dus op
dat we er ook in Uzbekistan als Hollanders nog redelijk goed voor staan.

Bijna
340 km voor de boeg deze eerste dag, aan de ene kant een geruststelling maar
ook jammer dat het verrassingselement weg is. De eerste stop is al op een km of
80 in the Kafe Svetlana waar roken binnen ten strengste verboden is. Iets wat
je niet vaak tegenkomt in deze contreien. Vele katoen velden, die nu klaar zijn
om geoogst te worden zijn we al voorbij gereden. De katoen wordt hier nog met de hand
geplukt en over de hele wereld verhandeld, verder is er nog export in mineralen
en gas. Er word in Uzbekistan per jaar ongeveer 80 ton goud gevonden en is
daarmee het 4e land met de meeste goud reserves, het meeste wordt
gewonnen in de Kyzyl Kum woestijn waar een van de grootste open mijnen ter
wereld te vinden is. Ook hebben de plaatsen Tashkent, Namangan en Samarkant hun
eigen Coca-Cola bottelarij, alleen al daarom is deze drank gelukkig overal
makkelijk verkrijgbaar. Lastiger is om een plek te vinden waar de flessen ijs
en ijskoud zijn, vooral op het platteland waar goede koeling het nog wel eens wil laten afweten.
Heerlijk
rollen de kilometers weg op zo’n eerste dag, de weg is nog goed, glad en vlak
met weinig wind. Het is ook niet zo warm als vorig jaar, iets wat ik eigenlijk
wel jammer vind. Bij extreme hitte begin ik eigenlijk steeds beter te rijden. Kou
en regen daarentegen kan ik niet zo goed verdragen. Bijna overal is bebouwing en
zie je katoen velden doorsneden met sprankelend blauwe irrigatiekanalen.
De volgende stop is in de plaats Jizzakh aan de M39, met uitzicht over het Nuratau gebergte en de andere kant op een eindeloze steppe. Het was in de oudheid één van de drukste handelssteden langs de zijderoute. Vorig jaar volgde we nog de
kleinere zéér slechte A376 die zich door het stroom dal van de rivier de Sanzar naar
boven worstelt door een smalle kloof. Daarmee behoort dit stuk wat betreft landschap en natuurschoon dan ook gelijk tot een van
de mooiste stukken uit de rit. Niet dit jaar want er zijn weg werkzaamheden en we moesten
deze keer de grotere M39 blijven volgen richting Samarkant. Op de terugweg zullen we wel de kloof nemen.

Het is
ongeveer 5 uur als ik boven kom op het plateau, en het is nu nog dik 85 km naar
Samarkant. Dit ga ik niet meer halen voor het donker. Duisternis om een uur of
6 en een periode van schemer is te verwaarlozen. Van vorig jaar weet ik dat de
weg prima is en na het politie checkpoint alleen nog maar naar beneden gaat. Ik
stop voor die tijd nog een paar keer om foto’s te maken en kom om een uur of 9
in Samarkant aan. Lars is er dan al een kwartier. De ontvangst is weer
bijzonder gastvrij en de gedekte tafel staat vol met eten. Samen eten we wat en
gaan daarna snel onze matrassen opzoeken in één van de bijgebouwen van het
sport en hiking centrum waar we te gast zijn. Het is beter om de volgend
ochtend vroeg weg te gaan zodat er ’s avonds niet in het donker hoeft te worden
gereden. De weg naar Buchara is namelijk een “bitch”!

Om een uur of drie hoor ik een vreselijk gesnurk, het
blijkt Dastan te zijn die pas om 2 uur helemaal uitgeput is aangekomen. Later
hoor ik dat hij bij vertrek al ziek was, door de wekker heen geslapen had en
snip verkouden is. Een houtzagerij is er echt niks bij en slapen gaat niet meer lukken. Gelukkig heb ik dan al
bijna 5 uur slaap achter de rug en besluit op te pakken en een paar uur langzaam door het
donker te rijden tot het licht begint te worden. De slaperige voorstadjes
slechts af en toe verlicht door een eenzame lantaarnpaal zijn nog in diepe rust.
Ik kan me nog van afgelopen jaar herinneren dat de weg hier al snel slechter kan gaan worden, met diepe gaten en scheuren. Ik rij dit jaar met de 23 mm Schwalbe
Durano’s een super taaie band die ik tot het maximum van 10,5 bar oppomp zodat ze lekker
licht rollen, alleen op slecht wegdek worden ze nogal springerig. Het grootste voordeel van het harde oppompen is nog dat het bijna onmogelijk is om een stootlek te rijden in één van de vele gaten in de weg. Na het opkomen van de zon
nog steeds katoen velden. Mensen zijn onderweg naar hun werk op het land.
De meeste in minibusjes maar ook wel op de fiets. De meeste moeten lachen als ze me met de ligfiets over het slechte wegdek zien ploeteren.

Ik kom onderweg een paar winkeltjes tegen waar ik vorig jaar
ook al gestopt was en grappig is dat sommige mensen me nog herkennen. Ze willen
graag weten wat het reisdoel is en vragen je mee om thee te drinken,
het gaat nooit om geld maar het is oprechte gastvrijheid. Lars had mij in het
donker ‘s ochtends vroeg al ingehaald, hij heeft een goede koplamp en
een felle lamp op zijn helm. Door zijn hogere positie in het zadel kan hij de
gaten sneller zien dan ik en is in het donker een stuk sneller. Voor Navoi zie
ik hem op een bankje liggen om een dutje te doen. Ik vraag of ik moet wachten
zodat we samen een poosje verder kunnen rijden. Hij blijft nog even en ik rij
door naar het volgende dorpje. Daar koop ik in een winkeltje twee flessen
ijskoude limonade. De Cola was jammer genoeg te warm. Als ik later een mooie
plek heb gevonden in de schaduw van de façade van een meer dan 1000 jaar oude
caravan serai zie ik Lars weer aankomen. We drinken de ijskoude limonade
en eten samen wat in de koele bries in de schaduw van de oude gemetselde muren. We kunnen niet te lang
blijven zitten want ik wil niet meer in het donker rijden vanavond en de weg zal
de laatste 100 kilometer gaan veranderen in een ware hel. Lars en ik moeten later bij een controle post afstappen, onze paspoorten worden eindeloos gecontroleerd en de vraag is waar we hebben overnacht? Oude Sovjet tijden herleven, we moeten wachten en intussen probeer ik Svetlana te bellen, mijn lokale BeeLine pre-paid SIM heeft niet echt een geweldige verbinding. Als het is gelukt geef ik mijn telefoon door aan de mannen en legt Svetlana in het Russisch uit dat we met een fiets marathon bezig zijn en ook waar we hebben overnacht in Samarkand. Minutieus nemen de agenten dit over in een dik boek en mogen we na een half uur doorrijden.

Ik kom op tijd aan in Bukhara en hou een korte
pauze om bij een tempel complex wat foto’s te maken, om vervolgens nog net voor de schemer om een
uur of half 7 bij het checkpoint nabij het centrum van de stad aan te komen, de
weg leek nog slechter dan vorig jaar, ik ben helemaal verrot gereden. Het asfalt is helemaal puntig en ruw en op
sommige plekken zijn de geulen gesmolten en vervormd asfalt veroorzaakt door vrachtwagens
wel 15 cm diep, terwijl op ander plaatsen het asfalt helemaal is verdwenen en kruimelig Sovjet beton erdoor komt. Het is verleidelijk om in de stoffige half verharde berm te gaan rijden, maar daar
liggen de lange taaie doorns op de loer. Deze doorns gaan overal dwars doorheen.
Manuel heeft op dit stuk 9 lekke banden moeten incasseren en is dan ook nog een
uur later dan ik. Lars blijkt een sterke rijder en was nog bijna een uur voor
mij. We eten met z’n drieën en liggen na een douche al voor 9 uur op onze matjes
in de aarde donkere gymzaal van het sport complex waar we te gast zijn bij
Alexi. Geholpen door vrijwilligers en studenten werden we ook hier weer bijzonder
gastvrij ontvangen. Alexi heeft me vorig jaar enorm geholpen met het herstellen
van een lekke en gescheurde buiten band. Ik had toen veel te weinig binnenbanden
mee genomen en kon alleen nog maar plakken onderweg. Nu had ik 20 doosjes met
nieuwe in mijn drop-bag gedaan. Vorig jaar wilde ik een paar binnenbanden kopen maar de fondsen van de school bleken zeer beperkt en ze hadden geen nieuwe
binnenbanden. Na aankomt heb ik Alexi 6 doosjes cadeau gegeven voor zijn goede
zorgen van afgelopen jaar. Gelukkig heb ik tot nu toe nog maar één langzaam
aflopende band hoeven te vervangen net na aankomst in Bukhara. Het lek werd veroorzaakt door een twee centimeter lange doorn Dit zal gelukkig tevens mijn enige lekke band zijn op de gehele rit. Anderen waren minder fortuinlijk.

De volgende ochtend zijn mijn darmen behoorlijk van slag en begin ik te vrezen
dat ik dit jaar af moet haken. Iedere keer als ik wat eet moet ik kort daarna de berm in om een paar bosjes op te zoeken. Ik ben desondanks vroeg weggegaan en probeer rustig rijdend
weer voor het donker in Samarkant aan te komen. Maar alleen rijdend op Cola en thee nemen de krachten
snel af. De weg lijkt op de terugweg iets beter dan gister, op sommige plaatsen
is het asfalt nieuw op de terug gaande baan, en na Navoi is het weer lekker licht rollen. Ik voel me nog steeds
niet helemaal in orde en probeer wat te eten in Chakar. Ze hebben er geweldige
kebabs maar die durf ik vandaag niet te nemen. Wel een paar glazen Cola, chay zilony (groene thee) en een bord Plov (een rijst gerecht) met kwartel eieren, en na een wat te lange rustpauze dan de bedoeling was ga ik weer op pad.
Het is nu wel warm en ik moet helaas nog een paar keer de berm in om de bosje op te zoeken, ik ben nu echt zo rot als wat. De anderen hebben me nog niet ingehaald maar er zit niet veel snelheid
meer in, en ik ben blij dat Samarkand in beeld komt. In het drukke verkeer rij ik bij een stoplicht verkeerd maar zie even later dat ik vlak bij het beroemde plein de Registan ben met zijn
eeuwenoude Madrassa’s (Koran scholen). Ik rij verder om nog een paar foto’s te
maken en een Cola te drinken. Ik kom om iets over 6 bij de Check Point aan. Het
is nog steeds licht en Lars en Manuel zijn ongeveer een half uur voor mij
aangekomen. We zitten samen wat aan de mooi gedekte tafel, ik eet water meloen, drink veel groene thee en blijf nu van het zware en vette spul
af. De anderen komen niet lang daarna binnen behalve Dastan, die heeft nog een paar uurtjes langer nodig. Van Svetlana krijg ik op voorschrift van een bevriende dokter wat pillen voor mijn darmen. Ik probeer nog wat droog brood te eten en dan gaan
we alweer vroeg naar onze matrassen in de slaapzaal. Onnodig om te zeggen dat we
na 3 dagen rijden als een blok in slaap vielen.

Het regent zelfs als Lars en ik er in alle
vroegte op uit trekken. We fietsen door de stille stad, Lars gaat weer vooruit
in het donker. Na de buitenwijken gaat het als maar omhoog op een 30 km lang
vals plat met regen en een harde tegenwind. Het is maar 6 graden als ik
eindelijk op de top van het plateau ben. Lars heb ik gek genoeg al ingehaald, de
harde wind geeft me genoeg voordeel met de ligfiets om iets sneller te kunnen
rijden. Na de checkpoint wil Lars een kleine pauze houden. Ik ga door, want als
ik stop krijg ik het te koud. Langs de weg veel werkzaamheden en opengebroken stukken, dan door de kloof terug richting Jizzakh. De wind is wat afgezwakt maar nog steeds af en toe regen. Wel is het wat warmer hier. Op de check point staan onze trouwe verzorgers
alweer te wachten Svetlana, Nickolay en Rustam. Van Svetlana krijg is weer een
setje van drie pillen, twee kleine en één grote om de slappe darmen in toom te houden, want ook vanmorgen heb ik de bosje in de berm weer een
paar keer op moeten zoeken, dat kost tijd en energie. Svetlana stempeld de kaarten en Nikolay vult
onvermoeibaar voor alle rijders bidons, plakt banden of verhelpt andere kleine
mankementen. Rustam bestuurd de auto en ze hebben net als de fietsers nauwelijks
geslapen de afgelopen dagen. Ondanks mijn slechte gestel wil ik voor geen goud de samsa’s
missen, dan maar een paar keer extra de berm in. Een Samsa is een flinke hoeveelheid uien en heellijk gekruid schapenvlees omhuld met brooddeeg en afgebakken in een traditionele klei oven. De Samsa’s van Jizzakh zijn wereld beroemd in
centraal Azië. Om heel eerlijk te zijn ben ik voor deze Samsa’s terug gekomen naar Uzbekistan en niet voor het fietsen.

Na de Samsa neem ik nog een paar bakken koffie waar ik een paar van de
grootste klonten suiker in oplos die ik ooit gezien heb ongeveer 3×3 centimeter. Normaal neem ik nooit
suiker in mijn koffie maar ik moet wel ergens de energie vandaan zien te halen om de laatste 220 kilometer
uit te kunnen rijden. Vervolgens gaat het grotendeels langs brede stille snelwegen
richting Kafe Svetlana in Buka. Ik voel me nog steeds zo slap als een vaatdoek en vraag me op de lange eentonige stukken af of ik niet te oud begint te worden voor dit soort uitstapjes, maar na de laatste
pillen gaat het iets beter met me en ik hoef minder te stoppen. Ik heb tijdens een korte pauze nog wat energy repen in mijn tassen gevonden en
koop een fles Cola voor onderweg. Nu is het weer gewoon een kwestie van domweg door blijven
trappen geworden. Het is wat bewolkt en er staat een lichte tegenwind. Gek
genoeg geeft de wetenschap dat het de laatste dag is me genoeg kracht om ruim
voor de andere als eerste in Buka aan te komen. Dan blijf ik te lang zitten en zie de andere één voor één binnen komen en laat ze voor me weggaan ik drink weer Cola en eet een heerlijke Manti met zure room, een klassieker uit de Russische keuken.
Dit jaar gaat Manuel de strijd aan met Vadim, ik kan er de kracht niet meer voor
vinden deze keer. Er volgen nog een paar laatste stressvolle uren op de drukke wegen
richting Tashkent. Het is zaterdag avond en het lijkt wel of iedereen uit gaat.
Ik ben een poos serieus bang om geraakt te worden zo druk is het met auto’s. inmiddels is het ook
weer donker geworden en de laatste 30 kilometer gaan in. Op grote kruisingen
neem ik liever het zebrapad en loop naar de overkant, de brede avenues zijn soms wel 12 banen breed en ik ben bang om niet gezien
te worden op de lage ligfiets. Maar dan komt de finish in zicht en iedereen wacht
op de rijders die nog over zijn. Vadim en Manuel zijn dan al een uur binnen. Het maakt me
allemaal niet zoveel uit. Vorig jaar ging ik als een trein met de hite en een harde wind in de rug, toen was ik nog bijna 3.5 uur eerder terug in
Tasjkent, nu ben ik gewoon blij dat ik het gehaald heb. Niet zo lang na mij komt
Lars en dan nog om een uur of 11 is ook Dastam binnen. Jammer genoeg hebben
Rafhat en Max op de laatste dag op moeten geven. Lars gaat diezelfde avond zijn spullen nog klaar maken om de volgende ochtend om 5 uur naar Zweden terug te vliegen. Samen eten we samen nog één keer in ons favorite restaurant Djoslik vlak bij Hotel Malika. De avond erna is er een gezellige afscheidsavond georganiseerd in de Kafe Bek, alles bij elkaar was het weer een onvergetelijk avontuur.

До следующего года, друзья!

Svetlana, Rustam & Nikolay.

De dames van Kafe Svetlana in Buka.
1200 km lange Silk Route in Uzbekistan in Centraal Azië.

Lees hier het verslag van Dastan Moldabekov (Kazachstan) gebruik voor een leesbaar resultaat “Google Translate”. Behalve natuurlijk voor zij die het Russisch beheersen!

Klik op de tabel voor een uitgebreide versie van de officiële uitslagen.

Klik op de Tour 12 omslag voor het volledige artikel in pdf.

In de verte zie ik een zwart walmende bestelbus rijden, Taxi Loddeke staat er
op, de naam roept meer associaties op met een kinderdagverblijf dan met een taxi
service. Een ding hebben ze wel goed gezien bij “Ihre Familie Loddeke”, Zij
weten het al …..und kein Weg ist zu Weit!! meld het bijschrift op het aftandse
busje.

Ook de laatste dag is wederom weer zonnig. Het licht in Duitsland lijkt
feller dan in Zweden of zou dit iets met die 9 of 10 buffet pilzen van
gisteravond te maken kunnen hebben? Langzaam naar ontbijt om de rijen weer te
omzeilen en zorgen dat je niet vergast wordt door ongeduldige automobilisten die
bij het ontschepen op het autodek bijna niet meer kunnen wachten tot ze van
boord mogen en ruim van te voren de motor alvast starten. Als allerlaatste ga ik
van boord, er is dan geen auto meer te zien. De nieuwe containers worden alweer
naar binnen gereden. Buiten zit ik heerlijk in de zon te wachten tot mijn vrouw
me op komt halen. Wat heb ik het toch goed getroffen met haar. Het is dik 600 km
heen en evenzoveel kilometers weer terug. Een flinke afstand alles bij
elkaar.

Alles bij elkaar was het weer een geweldige ervaring. Iets minder lange dag
afstanden gereden dan aanvankelijk gedacht, en dit heeft zeker niet aan de fiets gelegen want de M5 Carbon High Racer is niet alleen super licht en uitermate stijf maar ook nog eens uitermate comfortabel als reisfiets. Heb in mijn beleving ook intenser genoten van het
prachtige weer en de reeks aan fraaie figuren die ik onderweg ontmoet heb.
Veel heb ik er in het blog genoemd en over geschreven maar er zijn nog talloze
ontmoetingen geweest waarvan geen melding. Het fietsen is vaak een peulenschil
vergeleken bij het opleveren van een dagelijks blog. Ik doe dat graag en heb op
deze manier tijdens de reis contact met de buitenwereld en kan mijn ervaringen met anderen
delen. Ieder jaar kom ik weer meer te weten over Scandinavië en kan iedereen van
harte een vakantie aanraden naar één van deze prachtige landen. Mocht er toch
per caravan of camper gereisd worden kijk dan extra goed uit voor de eenzame
fietser.

Ik hoop dat ook dit jaar mijn blog voor sommigen weer een aanzet kan zijn om
ook eens met de fiets eropuit te trekken, hoeft niet ver te zijn want in ons
eigen Nederland is het avontuur ook nog te vinden als je goed zoekt. En bedenk :
“…..und kein Weg ist zu Weit!! ”

Voor de zekerheid het alarm op m’n gps geactiveerd, het groene Android mannetje vertrouw ik nog niet helemaal met zijn wekkunsten, het ontbijtbuffet is tot 11 uur maar ik zit nog steeds in het ritme van de middernacht zon en ga altijd heel erg laat slapen, zo’n paar dagen op de trein en vroeg opstaan veranderen mij langzaam in een zombie. De kamer is werkelijk fantastisch en dat mag ook wel want het was niet goedkoop. In de badkamer hoef ik natuurlijk niet mijn eigen flesje zeep te gebruiken maar kan gewoon de heerlijk geparfumeerde hotel zeep gebruiken. Mijn eigen zeep heb ik onderweg al een paar keer opgevuld met de achterblijvertjes van de caravanners. Inmiddels is dit ook een zeer avontuurlijke geur geworden of fragrance zoals ze dat in de luchtjes industrie noemen. Normaal bij Maison Hermes hebben ze een half dozijn “neuzen” nodig om juist die ene specifieke geur te maken om de concurrentie buiten spel te zetten. Een proces van jaren schaven en bijwerken, een beetje sandelhout erbij, wat vanille eraf etc. en zo zijn de dure neuzen van Maison Hermes wel een poosje bezig. Als het product er eindelijk is kosten de neuzen en de marketing nog het meest. De ingredienten inclusief de volledige productie van het product komt voor een flesje van 200 milliliter op ongeveer een euro kwartje, waarvan het flesje en de vaak exclusieve verpakking nog het meest kosten, terwijl het in de winkel dan al €60.00 moet doen om alleen al de neuzen en de marketing te betalen. Intussen heb ik met het zelf mixen al een paar vakanties goud in handen gehad, wist ik alleen nog maar wat ik er allemaal ingegooid had in dat flesje dan hoefde ik alleen de productie en marketing nog maar te financieren. In China zijn momenteel zat fabriekjes waar ze vroeger babyvoeding maakten, maar die na het melanine schandaal niets meer te doen hebben, Zij zouden graag een flinke order tegemoet zien en het aanvankelijk voor weinig willen doen. De naam zou geheel in stijl “Sauvage Suedoise” Zweedse Wilden moeten worden. Wist ik nog maar wat erin zat….

Het mag best nog eens gezegd te worden, het ontbijt buffet, gegeten vanachter tafeltjes die via enkele spectaculaire panoramische ramen over de haven van Gothenburg uitkijken, is in een woord geweldig. Maar er is weer een kinderprobleem. Kleine drammerige schreeuwlelijkjes die zonder enige rem van ouders door de ruime zaal spurten laten mijn idyllische buffet droom als een zeepbel klappen. Ik zit lekker rustig met mijn eitje in een hoekje zonder ook maar enig geluid te maken, als ik al met andere gasten converseer doe ik dat op rustige bijna fluisterende toon, ik geniet van mijn Zweedse krantje waar ik met gemak de context van de nieuws items kan ontcijferen. Alweer een miljoenen fraude bij de Zweedse energie leverancier Vatenfall. Als ik meen iets te lezen over het bijstellen van de rente en de centrale Europese bank sla ik de krant dicht en neem nog een kopje koffie mee naar mijn kamer, de centrale bank en gillende kinderen, meer kan ik even nog niet verdragen. De enige genoeg doening die ik uit deze situatie nog kan krijgen is de gedachte dat deze rennende en schreeuwende horde zich later de pleuris moet werken om onze pensioenen te kunnen blijven betalen, en onderweg naar de lift hoop ik dat ik stok oud mag worden, en ze nog heel lang moeten boeten voor het vergallen van mijn luxe hotel overnachting.

Om 12 uur moet ik de kamer vrijgemaakt hebben, en ga ik vragen of ik nog tot een uur of vier in de lobby mag blijven zitten, dit is natuurlijk geen enkel probleem. Lekker plekje met zicht door de gehele entree. Ik zie ze allemaal binnen komen of uitchecken, van filmsterren tot een flinke groep oudere Japanse dames. waarvan er welgeteld één gebrekkig engels preekt. Zij is ook de mond voor de andere 23 dames en die willen allemaal hun vraag vertaald hebben. Om drie uur ga ik mijn fiets pakken uit de garderobe. die overigens keurig op slot zit en ik alweer het meegebrachte fietsslot niet heb kunnen gebruiken. Als ik nog eens zou gaan bleef dat slot thuis. Ik maak nog een klein rondje op de fiets door de lobby om de dames achter de balie te laten zien dat je er echt op kan rijden, ze hadden daar namelijk hun twijfels over. Ik vraag of ze het ook willen proberen, maar dat durven ze niet. Voor deze circus kunst krijg ik het laatste uurtje nog 2 keer een lekkere sterke espresso van de dames, terwijl mijn fiets gewoon tegen de balie in de lobby staat geparkeerd. Ik neem hartelijk afscheid en ga buiten de tassen erop doen. Gelukkig is het bijna droog, de voorspelling is uitgekomen, het zou de hele dag gaan regenen en dat heeft het tot nu gedaan.

Over de natte straat draai ik het haventerrein op en rij in één keer naar voren. De boeking heb ik gister vanuit het hotel gedaan dus ik hoef niet helemaal het haven terrein over om aan de balie een ticket te kunnen kopen. Bij de gate laat ik modern als ik ben de bookings code op mijn nieuwe smart phone zien, en De automobilisten mogen zoals gewoonlijk nog even een uurtje of twee file rijden als ik al in de lift sta naar dek 9 waar ik een hut inclusief matrozen bedje voor helemaal voor mezelf alleen heb. Ik heb nu ook nog pijn in mijn schouder, toen ik het enorme laadruim in draaide stond er een medewerker het verkeer als een dirigent de ruiste kant op te sturen. Bij mij wees hij aanvankelijk naar links om nog een dek hoger te klimmen. Op het laatst veranderde hij van gedachte en moest ik scherp draaien. De natte dekplaten leken wel op ijzel op een koude februari ochtend en ik ging gelijk onderuit. Verder kom ik goed aan op dek 9. Het is hier zo mogelijk bijna nog moeilijker om je kamer te vinden dan in de lange rechte gangen van het Novotel.

Ik probeer zoveel mogelijk uit de publieke ruimtes te blijven en ga alleen naar de eetzaal voor het buffet. 20:30 is de aanvang. Zonder te gaan kijken weet ik dat de gang naar het buffet al om 20:15 volstaat met mensen die denken dat als ze niet vroeg genoeg zijn er niets meer is. Ik kom om 21:00 uur aan en de rij is opgelost en de meeste hebben dan al een half uur van onbeheerst schranzen achter de rug. Het meisje achter de desk vraagt of ik vooraf geboekt heb? en ik zeg ja. Waarop ze tegen me zegt: is your familly already in there, daarbij achter de grote zaal in wijzend. Ik zeg alsof ik een brok in mijn keel krijg: I do not have any familly. Ze durft er verder niet naar te vragen, maar geeft me wel een tafeltje voor vier helemaal alleen ver van de kinderscharen die zich alweer tegoed doen aan het softijs wat je zelf mag pakken.

Als ik echt geen pap meer kan zeggen en 8 of 9 grote glazen duits buffet bier achterover heb geslagen begint het geschreeuw me wat minder te irriteren, en ga ik langzaam naar mijn hut. Inmiddels staat er behoorlijk wat deining want ik kan maar met moeite het midden van de smalle gang aanhouden. Met geluk komt morgen mijn vaste reclasserings ambtenaar me ophalen in Kiel. Zij zal me dan weer terug nemen in verzekerde bewaring, tot het weer tijd is voor het volgende proefverlof.

Voor ongeveer €35,00 huur ik heel villa Aspen af ongeveer 10 km buiten
Motola, en ik slaap daar tussen de vijand. Het staat vol met vogeltjes dans
figuren met meer camper dan verstand. Als de zon prachtig rood ondergaat op het
Vattern meer zitten ze er met hun rug naar toe, meer aandacht voor de
goedkoopste pils uit de camping winkel. Normaal zou ik als expeditie leider
mezelf nooit onder dit soort klootjes volk begeven maar ik rol bijna om van de
slaap en heb een bed nodig. Het toilet gebouw is verzegeld met een speciale deur
code en ongeveer 800 meter ver van mij verwijderd. Als op de linker buitenmuur
van villa Aspen de verf begint te bladderen dan neem ik daar de volledige
verantwoording voor. Soms moet je het gewoon weer eens doen om jezelf eraan te
herinneren dat dit helemaal geen moer met kamperen of vakantie te maken heeft.
Ongeveer 400 campers en caravans staan er op dit stukje gras langs het meer, het
is een soort achterstandswijk in het klein. Ik kijk bij het wegrijden of ik de
2CV van Ella Vogelaar niet zie staan, hoewel ik haar meer als een Alpenkreuzer typje in zou
schatten. In haar favoriete buiten schoenen, de Teva, met haar super harige
benen probeert ze aan de oevers van het Vattern meer het ultieme buiten gevoel
na te jagen tussen de mensen die haar zo nauw aan het hart liggen.

in de camping winkel ben ik gedwongen om nog veel meer
van dat amateur kampeer gelul aan te horen en koop snel iets wat bij elkaar
opgeteld ongeveer 4000 calorieën is en ben weg. Het fietsen gaat niet snel, er
staat een felle tegenwind en het loopt vaak ook nog eens langzaam omhoog, ik heb
moeite om boven de 20 te komen. Pas om half 1 ‘s middags komt eindelijk de zon
door, maar dan is het ook gelijk schroei heet. Ik kom door het Plaatsje Granna
wat bekent staat om zijn zoetwaren, voornamelijk polka brokken en enorme
zuurstokken. Ik stop even bij zo’n toeristen fabriekje en help en passant nog
een half dozijn dementen bejaarden de steile metalen trap op van de Johanssons
zuurstokken fabriek. Sommige van hun Tena Ladies ruiken sterker dan mijn fiets
shirt dus dat kan ik nog wel een paar dagen aanhouden. De “zusters” die het
uitstapje begeleiden zijn wel heel leuk en daar doe je het toch eigenlijk
voor.

Dan zie ik het plaatsje Huskvarna op de borden en ga eens
kijken of ik daar een set van die fel oranje bretels kan krijgen, een must voor
iedere Huskvarna kettingzaag eigenaar. Ik zie al voor me een dal waar geen boom
meer staat omdat deze zijn gesneuveld bij het testen van de nieuwe modellen, wat
is er gemakkelijker dan de achterdeur van de Research and Development afdeling
open te doen en even een paar woudreuzen te laten zakken. Nu zullen er wel
zaagbokken staan met geimporteerde stammen uit de wouden van noord Finland.
Hierop laten ze de klant zien tot welk een fabuleuze prestaties deze
kettingzagen van Huskvarna toe in staat zijn. Na het bord Huskvarna staan er nog
steeds bomen en is er niet eens een Huskvarna fabriek in Huskvarna. Ik ben zo
gedeprimeerd door dit alles dat ik besluit om vanuit Jonkoping net na Huskvarna
met de trein door te gaan naar Gothenburg, Morgen gaat het de hele dag regenen
en ik heb een beetje een overdosis aan fietsen gehad de laatste tijd. Het
laatste stuk zal ook weer langs de drukke wegen voeren en ik heb gewoon geen zin
meer in dat zuigende geluid van die caravans langs me heen.

Door middel van een list krijg ik
mijn fiets aan boord van de Zweedse overheids trein. Dat ik daar in Abisko op dat stationnetje met die eikel in z’n
gepoetste schoenen niet aan gedacht heb. Bij mijn hangmat tent ziet ook een hele
grote “tarp” zoals ze dat in de expeditie wereld noemen, zeg maar een groot
regenzeil. het is wel groot maar vederlicht. Ik heb ook nog 3 lange elastische
koorden bij me en een stuk lichtgewicht kevlar touw. Als ik weet welk spoor de
trein naar Gothenburg stopt, ontvouw ik op spoor 2a het zeil en dan rij ik de
fiets precies over de midden naad. Daarna door de lusjes de elastische touwen
een paar keer eromheen trekken en klaar is Kees. In alle treinen kan je bij de
conducteur een kaartje kopen en direct wireless met je pasje afrekenen. Ik weet
niet of dit in Nederland ook kan, maar dat vind ik dan wel weer een goede
oplossing.

De reis van nog geen 2 uur in de trein had me op de fiets weer een
overnachting opgeleverd en minimaal nog 10 uur fietsen en veel eten. Blij met
deze enorme besparing neem ik in Gothenburg dan ook maar gelijk het Novotel vlak
bij de oude haven. Ik vraag de niet onaardige dame aan de balie of dat daar aan
de overkant een jachtclub is en of dat je daar ook een hapje kan eten. Ze kijkt
me aan en ziet niet alleen maar ruikt ook een halve wilde, gelukkig doet mijn
ING pas het nog steeds prima dus zijn ze in dit soort grote hotels professioneel
genoeg om daar verder niets van te zeggen. Dan zegt ze om mij af te bluffen dat
het een prima visrestaurant is met twee Michelin sterren, en of ze een tafeltje
voor me moet reserveren? Ik geef haar niet de overwinning want ik zeg: “Sorry I
don’t like fish, I’m more into Molecular gastronomy”. Je kan zien
dat deze bijdehante tante daar nog nooit van gehoord heeft, en ze zegt dan ook:
Sorry Sir I’m affraid I can not help you with that, I do not think we have that
in Gothenburg. I didn’t think so, zeg ik met een strak gezicht tegen haar en ga
naar mijn kamer waar ik snel weer een paar pakjes noodles en een Cup-a-Soup
opwarm met de waterkoker.

Na dat ik het pik zwarte water uit de wasbak heb laten weglopen omdat ik even
snel m’n kleren heb gewassen, en voor de zekerheid de stekker uit de tv
getrokken heb, ga ik alweer helemaal afgedraaid naar bed.

Een tafeltje verder zitten twee echtparen. Van de al wat oudere stellen zitten er twee bij die de oude techniek van het koppensnellen nog machtig zijn. met een flinke uithaal en een duidelijk bijna levens lang geoefende en verfijnde zwierige slag slaat één van de oudere heren de bovenkant van zijn zacht gekookte eitje. Zichtbaar tevreden over het resultaat, maar zonder verder commentaar begint hij het leeg te lepelen. Ik glimlach, heerlijk dat zulke kleine dingen de dag al goed kunnen doen laten beginnen. Jammer dat ik me weer met behulp van mijn nieuwe smart Phone op het onwaarschijnlijke vroege tijdstip van kwart voor 6 uit bed moest zien te hijsen. De meeste hotelletjes rond het station zijn ingericht voor vroeg vertrek dus het ontbijt buffet is dan ook al klaar. Wel weer raar dat net na het openen van het buffet de roer eieren al steen koud zijn. Dit is iets wat je vanuit de keuken als laatste neerzet normaal gesproken, en dan ook nog in kleine porties omdat roer eieren nogal snel verkleuren en na een poosje blauw groen beginnen te worden. Gek genoeg zijn deze nog goed te eten en hebben niet de blauw groene kleur aangenomen, waarschijnlijk zijn het van die “Amerikaanse” kant en klaar zakken die je alleen maar in heet water hoeft te go0ien, daar is zoveel aan toegevoegd dat ze onmogelijk een andere vorm of kleur kunnen aannemen dan de perfecte “scrambled egg”. Na de koppensneller kan weinig mijn goede humeur nog verpesten, zelfs niet het absurd grove Ikea achtige bestek wat als het om de afmetingen van de messen gaat in de buurt van een Schotse claidheamh mòr, ook wel claymore genoemd, komt. En ook de verstopte gaatjes van het peper en zout stelletje laat ik vandaag voorbij gaan. De meeste hotels snappen niet dat het ontbijt voor de meeste gasten een soort van afscheids handdruk is en je zou zeggen een belangrijker moment is er niet in deze business. Toch laten de meeste hier weer belangrijk veel punten liggen.

Zoals ook gister was ik weer ruim op tijd. De andere gasten moeten allemaal nog 600 meter naar het station lopen met hun rolkoffertjes. Ik ga de hopeloze bejaarden karavaan van goedkope over de kinderkopjes ratelende Chinese wielletjes op snelheid voorbij. De Inlandsbanan is niet de Hurtigruten maar toch ook altijd prima op tijd. Dit op tijd komen is meer een ding van vooral noord Europese landen mijn ervaring is dat hoe verder je naar het zuiden reist hoe minder nauw ze het nemen met de aangekondigde reistijden. Het is de z.g.n hasta manana cultuur. Het betekend “see you tomorrow” en morgen blijft het altijd. Bijna 35% van de jeugd is werkeloos in de zuidelijke regio van Europa. De avontuurlijke kom je tegen in het Nordkapp visitors center waar ze simpel seizoens werk doen en dan met hun 35 jaar aan het einde weer terug gaan om weer in hun oude tiener kamertje bij Pa en Moe in te trekken. Met zoveel mensen over zou het toch een makkie moeten zijn om een trein op tijd te laten komen. Misschien en dat hoop ik, heb ik het mis en zijn ze vorige week allemaal aan het werk gegaan, want ik kijk gelukkig alweer dik 3 weken geen t.v. meer.

De belangrijkste dingen zijn voor mij het weer, blijft het droog of gaat het dan eindelijk een keer regenen, op een tweede plaats komt wat eten we vandaag? Wat ze in Griekenland, Spanje, Frankrijk, Portugal en Italië allemaal aan het uitspoken zijn zal me een worst wezen. Nog minder belangrijk is het om te weten wie de Tour de France heeft gewonnen. Dit door velen aanbeden evenement van door commercie geheel verknalde evenement is het aankijken niet waard. Jammer is ook dat de organisatie van dit commerciële gedrocht al jaren lang de touwtjes strak in handen heeft en in hun wijsheid beslist dat je aan zo’n tochtje van, voor zulke topatleten, korte dag afstanden alleen maar op een fiets mee mag doen die voldoet aan de door hun gespecificeerde maten. Hoog in het veen in één van onze noordelijkste provincies is eens een houten kano gevonden van meer dan 12.000 jaar oud. Wat minder bekend, is dat er onder deze kano al een fiets frame lag wat precies aan de specificaties voldoet zoals de UCI (International Cycling Union) die voorschrijft. Aan ligfietsen willen ze niet eens denken, je moet je eens voorstellen dat de prima donna’s van de weg zouden worden weggeblazen door goed getrainde welwillende amateurs. Nee die boot houden ze goed af want anders moeten ze hun hele commerciële verdien model gaan veranderen, en daar zijn de bijna ingedutte voorzitters van deze organisatie te lui voor. Vergelijk de situatie met de motor sport, daar rijden ze toch ook al jaren met de meest innovatieve materialen en maken gebruik van de techniek van vandaag en niet die van 12.000 jaar geleden.

De trein rijd verder naar Mora, buiten regent het al sinds Fagelsjo en ik heb weinig trek om deze fantastisch fietsvakantie af te gaan sluiten met nog een korte Spunge Bob rally. Na wat puzzelen en rond vragen bijkt de trein nog dieper het binnenland in te rijden. Niet alle treinen nemen fietsen mee, maar een paar andere dan de treinen die vroeger van de overheid waren nemen wel een aantal fietsen per reis mee. Nu gaat het verder naar de plaats Motola. Als het weer droog is zal ik daarvandaan naar Gothenburg terug gaan fietsen. Na twee nachten bijna niet geslapen te hebben vraag ik me nu al af hoe ik dat moet gaan doen…..

Na Motola worden de dingen snel beter, linksaf het station uit en dan de weg volgend zie ik na nog geen 400 meter de eerste Mc Donalds opdoemen. Na weer het bekende calorieen stapelen van diverse vette happen en een pot van die Mc D Flurry ga ik verder. Ik hou links aan en volg de weg die ook wordt gereden bij de belangerijke zweedse wieler rally de “Vättern runt”. Ik ga dat vanavond niet meer halen de 300 km van het Vattern meer. Ik zie na een kilometer of 10 een camping liggen met hutten voor nog geen 3 tiendjes, dit gaat de goedkoopste overnachting worden sinds tijden. Na het inchecken doe ik de deur van het tuinhuisje met de pakkende naam Aspen op slot en ga vrijwel direct slapen.

Na weer een bijzonder korte nachtrust rol ik rustig met mijn fiets van het hotel naar het station in Gallivare, geen stress want ik ben goed op tijd. In de ontbijt zaal kwam ik Inge-Britt weer tegen, een van de hostesses op de Inlandsbanan. De trein zal niet zonder haar vertrekken. De fiets mag in deze trein wel gewoon mee naar binnen en er is een prachtige plaats voor. Jammer dat ze zoiets niet op alle Zweedse treinen hebben. Er stappen nog een tiental passagiers in en gaande de reis zal de trein voller worden. Ook stappen er onderweg mensen uit om in een van de tussen liggende plaatsen een paar dagen de omgeving te verkennen. De meeste weetjes ken ik al, het diepste meer van Zweden, de oudste overblijfselen van menselijke bewoning en de oudste houten ski ter wereld. Maar er zit ook iets nieuws tussen. Net onder de pool cirkel is ook een struisvogel farm. Je vraagt je af hoe die beestjes dat kunnen overleven? In hun natuurlijke habitat van de Kalahari woestijn is het regelmatig boven de 40 graden, en hier in Lapland kan het met enige regelmaat –40 graden worden. Ik moet dat thuis nog eens gaan researchen want het klinkt onwaarschijnlijk.

Mijn Neef Edwin, zal me in Moskosel opwachten zodat we nog even bij kunnen praten. In de trein heb ik al een lunch besteld, deze wordt dan via iPad en local WiFi naar Moskosel door gezonden zodat alles mooi op tijd klaar staat als je daar aan komt. Meestal neem ik de Rendier ragout met kool salade en een lekkere romige aardappelpuree met zelf gemaakte bessen gelei. Wat ik alleen na alle jaren nog niet wist is dat het bestellen van de rendier ragout alleen gaat op basis van “BYOR”Bring Your Own Reigndeer. Vandaag wil dit goed lukken en neemt de machinist maar liefst 3 van deze leuke beestjes te grazen. Wel moet dit aan de autoriteiten worden doorgegeven want de eigenaar ontvangt dan voor het verlies een vergoeding. Overal in het noorden heb je rendier trackers, deze doen niets anders dan het opsporen en registreren van gedode of gewonde dieren. Als een automobilist een rendier raakt is hij verplicht dit aan te geven. De tracker spoort het beestje op ook al is hij daar dagen mee kwijt. Als je het goed bekijkt zijn ze voorzichtiger op de weg met rendieren dan met fietsers. Op het niet melden van het aanrijden van een rendier kan gevangenisstraf en een zware boete tot gevolg hebben.

Rond een uur of twee begint het goed warm te worden in de trein en beginnen de meeste mensen een beetje weg te zakken. Zelf ga ik ook een poosje onder zeil, ook niet zo gek als je voor zessen al op moet om een trein te halen. Nog ruim de tijd voor een dutje want hij komt pas om 21:15 aan in Ostersund. Na een hele namiddag in van dutten en stoppen voor koffie en een broodje ben ik blij als we in Ostersund aankomen. Even probeer ik weer de jeugdherberg een meter of 150 van het station. Er staat een telefoon nummer op en verder ziet het er niet erg gezellig uit. Ik besluit nog een paar tiendjes meer uit te geven en ga een paar straten van het station kijken waar nog een paar hotelletjes zijn die niet gelijk de bom kosten. Het wordt Hotel Algen of wel het Elanden Hotel. Oud versleten en de een persoons kamer net een schoenen doos. Ik ga nog een biertje halen aan de bar, die tevens receptie is. Je zou voor bijna €7.00 een stoel of kruk verwachten en buiten op het terras mag niet want ze hebben geen vergunning om buiten alcohol te laten drinken door gasten. Ik kan ook mijn net gekochte biertje aan de overkant op de stoep op gaan drinken om dat nuffige grietje van receptie te stangen, maar mijn “fighting spirit” is wat verslapt na 14 uur Inlandsbanan.

De keuken is dicht en ik kan de brander weer aansteken in de wc om pasta te koken, ik heb ook nog een paar zakjes noodles en cup-a-soup. Er is gelukkig wel een water koker dus ik hoef de brander niet eens aan te steken. Morgen nog een halve dag treinen en dan kijken hoe ik verder nog wat in elkaar kan puzzelen. Fietsen door het zuiden is uitgesloten dat heb ik al te vaak gedaan. Of ik zou de Thaise bessenplukkers route weer moeten nemen over de 70 km lange gravelweg. Ik ben bang dat mijn linker pees dat niet gaat trekken dus ik zoek een weg die niet te veel stress geeft zodat ik me thuis nog een weekje kan voorbereiden op de SBS of wel Super Brevet Scandinavia.

Het E-10 Motel staat niet bekend om zijn super verfijnde keuken en vorig jaar was ik pas net voor het buffet dicht ging pas in de ontbijtzaal en kon alleen de resten nog bewonderen. Het leek toen wel of er een atoombom was ingeslagen. Alles wat nog over was is wat pap, een soort havermout met diepe scheuren in het dikke vel. Vandaag hebben ze gelukkig die pap weggelaten en zijn er verse roereieren, spek worstjes en tomaat. Ik ben er al om 8 uur en het zaaltje zit ook nog eens gezellig vol. Langzaam ga ik mijn spullen pakken. Vandaag gaat de rit naar Gallivare de stad bij de Malmberget mijn die nog meer ijzererts opbrengt dan de mijn van Kiruna. Om ze daar in Kiruna aan te helpen herinneren, hebben ze bij alle wegen grote borden geplaats waarop staat te lezen: Gallivare Mining Capital of Europe. Dat vinden ze in Kiruna niet leuk.

Dit keer is de weg heel rustig, dat was vorige keer wel anders. Toen was het een doordeweekse dag en begon het vakantie seizoen net op gang te komen. De meeste Zweden zuipen zich vaak helemaal klem in het weekend dus de kans dat de weg druk is op zondagmorgen 10 uur is klein. Het gaat pas na een uur of twee wat aantrekken als je de eerste houtvuren begint te ruiken. Dan gaan ze allemaal in de Bastu, de traditionele sauna. Op deze manier hopen ze de ergste plooien van het zware drankgelach er weer uit te kunnen strijken en maandag weer een beetje fris op het werk te komen. Dan rond 3 uur is er een kleine opleving als de eerste vrachtwagens op de weg komen. Bijna heel Zweden wordt met vrachtwagens bevoorraad en hoewel er niet veel mensen wonen in het onherbergzame noorden zijn er toch best wel veel van op de weg.

Een paar keer stop ik om weer een paar handen vol van die lekkere blauwe bessen te plukken, ze staan overal en begin augustus is een prima tijd om te plukken, maar probeer bij het plukken de vaste parkeer plaatsen te vermijden want de kans is groot dat er al een potige vrachtwagen chauffeur overheen heeft staan te pissen. Er zijn twee soorten, je hebt ze met glimmende schilletjes of de dof matte schil. De eerste soort is niet giftig maar ze zijn niet lekker. Als je eenmaal de slag te pakken hebt pluk je binnen een uur een emmer vol. Ik eet ze gelijk op want kan ze jammer genoeg niet meenemen. Als je met de fiets bent kun je altijd de bermen goed observeren. Op ongeveer een meter boven het gras zie je pas echt hoeveel rotzooi mensen uit de wagen gooien. Een ander ding hier in Zweeds Lapland is de oude Saami techniek van de gele Cola. Als het in Lapland in de winter –40 is piesen de meeste mensen in een fles in de auto en slingeren die dan pijlsnel het raam uit. Op die manier hoef je zelf niet naar buiten en blijft de auto lekker warm van binnen. De flessen landen in de sneeuw en komen in het voorjaar pas weer boven. De doppen zitten in de regel goed aangedraaid anders lekken ze bij het uit de wagen smijten. Het gebeurt met regelmaat dat er één ontploft omdat met de oplopende temperatuur de lucht gaat uitzetten en de plastic fles bezwijkt onder de enorme druk. Een goed idee dus om op de eerste zomer dagen in Zweeds Lapland niet met de fiets te reizen

Na een heerlijke lunch in de Lapponian Lodge maak ik de laatste 55 km naar Gallivare nog even af en kom daar eigenlijk om half 4 al aan. Ik kruis even door de stad om te kijken waar mijn favorite pizza plek ook weer was. Na weer eens een zo goed als echte Quatro Frommaggio gegeten te hebben ga ik door naar het Grand Hotel Lapland. De gezellige bar is weg en alleen nog een gapend gat in de grond is getuige van wat het eens was. De mini bar is ook niet gevuld op de kamer dus zal ik het met water moeten doen vanavond. Dat is dan wel weer goed voor de lijn. Vanavond is er hier om een uur of tien een vreselijk onweer los gebarsten en een uur lang kwam het water met bakken naar beneden. Ik kan bijna niet geloven dat ik al drie weken alleen nog maar goed weer gehad heb. Morgen ochtend moet ik mij weer om een uur of 6 in de ontbijtzaal melden, want de Inlandsbanan zal op de bijna onmogelijke tijd van tien voor zeven vertrekken van het station aan de overkant.

Het Katterjakk ski station is een compleet fiasco, Gisteravond nog bestelde ik een Angusbeef beefburger, die een of andere afgekeurde lasser van booreiland onderdelen zonder enige vorm van opleiding zo vakkundig had verkracht dat ik hem terug heb gegeven. Helemaal grijs zonder een spoortje smaak, finaal droog, volgens mij hadden ze hem verteld dat alles in de magnetron moet. Jammer dat zo’n prachtig dier heeft moeten sterven om vervolgens in handen te komen van zo’n stuk onbenul. Nu heeft niemand er meer wat aan. De salade bestond uit twee blaadjes volledig verlepte zakjes sla en verder zat er bijna een pond grof gesneden uien bij. Het broodje was een volledig, nog van de lunch over, uitgedroogde ciabatta.

Ik ben volledig teleur gesteld naar mijn kamer terug gegaan en heb maar weer een zak pinda’s leeggegeten. Zin om een pasta te koken had ik niet meer. Dit heeft me vandaag wel lelijk opgebroken want op alleen 2 goedkope Statoil hotdogs kan ik zelfs geen dagen mee fietsen. De buurt super die onder de appartementen zit gaat ook pas om 9 uur open net als de receptie/restaurant, ik gooi mijn kamer sleutel in een soort van brievenbus met de gemompelde mededeling: “Zoek het maar lekker uit”. Gelukkig is er nog wel het aardige meisje van de super die om 10 voor 9 de schuifdeuren open wil doen anders had ik helemaal weer terug gemoeten met mijn al bepakte fiets om 6 trappen af door de nachtingang te gaan. Gister had ze me ook al zo goed geholpen bij het upgraden van mijn Zweedse beltegoed. Een beetje internetten vanuit Noorwegen op deze simm heeft het saldo snel doen zakken.

Vandaag bijna geen dekking gehad in Abisko National Park, maar later naar Kiruna zat ik al weer op het 4G netwerk, wat ze in Nederland nu voorzichtig aan het uitrollen zijn hebben ze hier zelfs al een jaar of 4 op de meest afgelegen plaatsen. De ochtend is verder mistig en nog wat bewolkt maar niet echt koud. Vorig jaar in juni was het mede ook door de regen behoorlijk fris op dit stuk vooral naar de avond toe maar een graad of 3. Nu breekt om 11 uur de zon alweer door en kan ik nog steeds zeggen dat ik nog bijna geen druppel regen gehad heb. De weg is smal en druk, de meeste gaan netjes aan de kant maar je kan er niet op rekenen, dus blijf ik goed oppassen. De wind die ik vorig jaar in de rug had staat nu pal op kop en ik moet echt mijn best doen om een beetje snelheid te houden zo hard waait het. Na de Lappenporte de markante bergformatie die in de Saami traditie een grote rol speelt kom ik bij het kleine stationnetje Abisko Turiststation. Ik ben na zonder koffie en ontbijt, alleen nog levend op die twee baggervette Statoil hot dogs van gister, heel erg laag op mijn energie peil terecht gekomen. Ik heb geen zin meer en ik heb ook geen kracht op het ogenblik. Het één versterkt natuurlijk het ander.

Ik ga even bij het station kijken of er treinen rijden naar Gallivare, dan kan ik in één keer de veel te drukke weg van Kiruna naar Gallivare elimineren. Er komt er één om twaalf uur. Dat is nog wel een uurtje wachten. Ik vraag even wat rond onder de wachtende, waarvan de meeste op het moment Frans zijn, de meest proberen elkaar door middel van merken en uitrusting af te troeven North Face, Hagg luvs, Mammoet is wel het meest gezien dit jaar. Nu meen ik me te herinneren dat je op de Zweedse spoorwegen niet altijd of eigenlijk bijna nooit een fiets mee mag nemen, maar hier in de wildernis zal dat toch wel ander zijn, daar helpen mensen elkaar nog in barre tijden. Een met de elementen enzo…. Als de trein voor Narvik, dus die naar de andere kant stopt komt er toevallig een mannetje naar buiten die een beetje bazig langs de trein loopt. Het is een soort van Napoleon van ongeveer 1.65 meter en tot in de puntjes verzorgd, zelfs op nog geen 30 centimeter boven de permaforst midden in een onherbergzaam zielloos landschap heeft hij gepoetste schoenen. Mensen die hun schoenen poetsen of er in de regel tot in de puntjes verzorgd uitzien zijn voor 99% mierenneukers, en bij deze Zweedse railway official is dit al niet anders. No bycicels allowed! Niet eens zegt hij er sorry bij, of geeft een andere uitleg, waarom je op een vrijwel lege trein niet een fiets mee mag nemen als je in een dipje zit en het niet ziet zitten om de volgende 100 kilometer zonder koffie stampend tegen een orkaan wind verder moet. Even heb ik nog een visioen om vlak voor het wegrijden van de trien dat ouderwetse koperen fluitje met mijn elleboog per ongeluk achter in zijn strot te slaan om hem vervolgens van het perron af te rollen voor de wegrijdende trein zonder fietsen. Maar ik pak mijn fiets alweer vol met de tassen en ga de strijd aan met de elementen, richting Kiruna.

Ik kom daar ongeveer om half 6 uur aan en ga eerst op het station kijken of er nog treinen naar Gallivare gaan of misschien een bus, daar mag je schijnbaar wel fietsen in meenemen heb ik onlangs weer ergens gehoord. Helemaal uitgestorven is het station. Het hotel wat ernaast ligt heeft alleen maar kapotte ramen en betere tijden gekend. Als ik aan de deur voel blijkt het waarschijnlijk al jaren dicht te zijn. Dan maar door naar het vertrouwde hotel E-10, met aan de overkant een prima pizzeria en voor morgen een grote ICA super waar je in de forecourt aan een tafeltje het winkelende gedeelte van Kiruna langs kan zien trekken, en koffie kan drinken met een paar heerlijke verse broodjes.

Laat ik dat maar eens gaan doen en dan op het gemakje afzakken naar de Lapponia Lodge voor de lunch.

Na een korte doorwaakte nacht ben ik toch nog redelijk fris als ik om 7 uur van de toch iets minder comfortabele bank dan ik gedacht had. Na een uur of 11 geen bejaarde meer gezien. Na weer wat heen en weer gedrentel en niet wetend hoe laat en wanneer precies van boord, is het dan toch gelukt. Als ik de kade afrij zie ik net de boot in Noordelijke richting vertrekken als de Vesterale die nu op de zuidelijke route vaart nog is aangemeerd. Als ik goed kijk zie ik nog dat het de MS Nordkapp is, die boot waar ik vorig jaar op zat.

Vorig jaar was ik in de stromende regen bijna 5 kilometer de verkeerde kant de stad uitgereden en nu gebeurt dat bijna weer, hoe klein zou de moeite zijn om bij de uitgang van het Hurtigruten haventerrein een bord neer te zetten met Narvik Links af? Als ik twee straten verder het Rica hotel zie weet ik al dat ik hier vorig jaar ook langs gekomen ben. Snel ga ik de andere kant op. om een uur of 9 zit ik op de goede weg. Vorig jaar heb ik ook geprobeerd om de kleine weggetjes aan te houden zodat ik niet op de 83 en E10 hoef te rijden. Dat heeft me echt uren extra gekost om iedere keer weer in zo’n pittoreske fjord af te dalen om vervolgens langs een paar afbladerende huisjes te rijden en dan weer loodrecht omhoog terug naar de hoofdweg.

Nu blijf ik op de hoofdweg en blijf brutaal goed uit de kant rijden zodat ze niet gaan proberen me heel krap in te halen. Nog steeds heb ik het niet zo op die Noorse wegen met aan twee kanten opkrullend metaal van wat op sommige plaatsen de vangrail is geweest. Dit alles zit stevig verankerd met houten telefoon palen. Prima oplossing om het van de weg afglijden van een vrachtwagen tegen te gaan, maar als fietser zit je helemaal opgesloten. Als ik na een kilometer of 35 weer over zo’n oude betonnen ranke hangbrug ga kijk ik weer angstig over de rand. Hij is heel hoog en niets dan een paar spijlen van metaal die verankerd zitten in 60 jaar oud verkruimeld beton. Ook al niet gemaakt met de fietser in gedachte. Bij ons doet Rijkswaterstaat al moeilijk met roltrappen en liften bij een tunnel toerit van 5% stijgingsgraad, dit zou voor de meeste fietsers te gevaarlijk zijn. Als ze dit idiote voorbeeld in landen als Oostenrijk en Zwitserland zouden volgen waren ze binnen twee jaar bankroet. Bij Rijkswaterstaat maken ze voor het onderhoud volgens mij altijd een summiere berekening achter op een bierviltje over wat dat gaat kosten op jaar basis. Hier mag je gewoon tussen de vrachtwagens op een drukke provinciale weg 7 tot 11% stijgingsgraad doen en het liefst nog een paar uur achter elkaar.

Pas heb ik voor de grap eens opgezocht hoeveel mensen er bij Rijkswaterstaat werken, enig idee? Bijna 20.000! Alle afdelingen van deze overheidsdienst laten extern hun eigen websites maken, denk bijvoorbeeld aan van A naar B of die nog niet zo oud is met die gnoe en iets van file dier. 20.000 man, zou daar niemand tussen zitten die bij de koffie een leuk idee heeft en vervolgens in de gang iemand gaat zoeken die wel eens een cursusje HTML gedaan heeft? Verder worden alle werkzaamheden van Rijkswaterstaat door externe contractors gedaan, dus vraag ik me af wat al die mensen doen de hele dag. Als je eens ergens voor belt ga je door een heel telefoon panel heen, maakt niet uit wanneer, dag en nacht zitten er mensen klaar om je van A naar de klote te helpen. Het zijn geld verslindende apparaten geworden, die nu niet ineens meer opgeheven kunnen worden. Hoewel? met dik 20.000 auto’s minder op de weg zou het file probleem wel eens in één keer opgelost kunnen zijn.

Een ongelofelijk wonder is het, weer breekt om een uur of 11 de lucht open en begint de zon te schijnen met een ongelofelijke intensiteit. Voor die tijd heb ik na de Hoge brug al een vetschuur opgezocht voor koffie, Cola en een Noorse hotdog. Nee deze hotdogs zijn geen verfijnde producten uit de “molecular cuisine” een beetje fröbelen en prutsen met agar agar, sous vide en vloeibare stikstof. Vooral goed de gaar tijden in de gaten houden, want de “molecular cuisine” heeft geen reet meer met koken te maken, maar is een exacte wetenschap geworden en is enorm arbeidsintensief . Dat je voor een half dozijn agar agar globules gevuld met lauwe Rosevice op twee flinter dunne plakjes kwartel tong ineens 360 euro moet neer tellen vind niemand in deze kringen vreemd. Gelukkig zijn mijn hotdogs niet zo duur en de man heeft net een verse pot koffie gemaakt. Ik daag hem ook niet uit door te vragen of hij wel eens van de term “molecular cuisine” gehoord heeft. Ik geloof dat ik nu al voor de vijfde dag in Noorwegen ben en heb nog geen Noorse Kronor gezien in mijn portemonnee. Als ik ergens een hekel aan het wel zoals ik het zelf noem “Wallet Polution”. Lees wel een van malloten die hun tandenborstel afzagen in voor hun de ultieme vorm van grammenjagen. Wat heb ik een hekel aan dat woord. Je komt ze wel eens tegen met zo’n knip in vier vakken met daarin het verzamelde losgeld uit de diverse landen. Vaak te krenterig om fooi te geven houden ze dan in gewicht het equivalent over van een gros tandenborstels.

Op de parkeerplaats staan twee volle bussen met? Jawel hoor allemaal Duitsers, Bewonderend kijken twee dames van middelbare leeftijd uit Reit im Winkl naar mijn fiets en zij proberen engels te praten dus doe ik mijn best in het duits. Ik geef ze zelfs nog een kaartje zodat ze later de foto’s nog eens thuis na kunnen kijken. Ik had wel even een shot voer nodig. Niet kieskeurig eet ik onderweg van alles als het maar niet gezond is. Als ik later in het plaatsje Bjerkvik aankom, waar ik vorig jaar rillend als een rietje en met blauwe lippen het hotel in kwam omdat ik te lang in de regen had doorgereden, is nu een soort strand situatie aan de gang. Massa’s mensen op de been. Ik wil nog wat gaan lunchen maar ze staan overal in de rij. Zo’n buurt super in doe ik bijna nooit, dat is zo’n armoe. Ik maak een praatje met een man van de lokale VVV, hij heeft voor de stand een Ural motor staan en hij wil zijn ei daar wel over kwijt. Kom maar op dan zeg ik. Heerlijk met leuke bijzondere mensen praten is natuurlijk een stuk leuker dan door de verzengende hitte de 524 meter omhoog klimmen naar Zweden. Er gaat wel veel tijd inzitten dat is dan weer net als fietsen. Na mijn tweede Noorse hotdog vandaag staat er iemand mij de hemd van het lijf te vragen over mijn ligfiets. Zijn ogen schitteren helemaal. Hij stelt zich voor als Eurling. Ik laat hem even op mijn fiets zitten en hij wil het gelijk proberen. Naar eigen zeggen is hij helemaal gek van fietsen. Zijn benen zijn iets te kort en ik duw hem een stukje en breng de basis beginselen bij. Ondertussen druipt de goedkope mayo van de Statoil hotdog alweer over mijn kleren. Dit is het ware leven.

Nou dat was weer een dag aan flarden voor een goede fiets afstand, ik was voor mijn doen wel een keer vroeg begonnen. het maakt me eigenlijk helemaal niet meer uit hoe ver ik iedere dag rij. Op de terugweg heb ik nog een paar leuke dingetjes op het programma staan. De klim naar de Zweedse grens is af en toe een foltering met de hitte, en ik kom om een uur of 4 in Katterjakk aan net voorbij de Riksgransen. Nou morgen op het gemakje naar Kiruna of de Lapponian Lodge. We zien wel.

Het wekkertje van mijn nieuwe smartphone is nog niet bijdehand genoeg om zichzelf in de snooze stand te kunnen zetten, dus doe ik dat maar even een keer handmatig voor. Zou de Windows Phone dit wel kunnen vraag ik me af of zou dit alleen een Android kwaal zijn? Gister heb ik geen blog update gemaakt want ik heb lekker de hele dag niets gedaan en me verder met niemand bemoeid. Vandaag is het weer een grote dag want dan staat er weer een mini cruise op het programma. Ik hoop dat er niet weer zo’n clubje van die volgepakte Duitse vlaggetjes fietsers op de kade staat te wachten zoals vorig jaar, om nog maar weer een keer met veel bombarie de voordelen van de voor wereld fietsers welhaast mythische Rohloff naaf nog een keer op te sommen. Ze houden elkaar al zoveel jaren voor de gek met dat super zware lompe ding wat maar in één versnelling redelijk zonder wrijving vooruit te branden is, te weten de elfde, dat ze allemaal zijn gaan geloven dat het “ein super geiles” schakel optie is, nur für profis.

De Hurtigruten is zoals gewoonlijk weer stipt op tijd. Het kost wat maar daar krijg je wel wat voor terug. Eenmaal aan boord loop ik naar de receptie om een kaartje te kopen. Ik informeer naar een ticket voor Trontheim om daarvandaan met de trein weer terug te rijden naar Ostersund in Zweden. Mijn idee is dat tijdens deze meerdaagse reis mijn achillespees en of kuit weer een beetje kunnen bijkomen. Als het meisje tegen me zegt dat dat omgerekend ongeveer € 800,00 gaat kosten vraag ik of dat ook zonder hut kan. Ik lig liever voor niks op de brede comfortabele banken in de lounge dan op de hyper dure super smalle matrozenbedjes, die met 3 zijn opgesteld tussen 4 muren zonder ramen van grijs getjette traanplaat. Maar dat ging niet, volgens de Hurtigruten hostess. Dan maar weer naar Harstad. Dan hoef je geen hut te nemen. Het zal wel weer behoorlijk klimmen worden met de fiets om via de Riksgränsen Abisko National Park weer in te rijden, maar dat is het wel waard. Laat ik vanavond nog een keer een extra offer maken bij het altaar van de Ducttape en Tiewrap goden in het vooronder naast de ankerketting bak, en bidden voor nog een week van dit prachtige weer.

Eenmaal aan boord zoek ik een tafeltje op ergens achterin, ik ben dan nog samen met Geert een sympathieke Belgische Randonneur die onder andere 2 keer Parijs Brest Parijs heeft gereden. De laatste keer dat ik er was reed ik de 1248 km heen en weer van Parijs naar Brest niet uit, maar ben wel in dezelfde groep gestart om 5 uur op dinsdag morgen. Toen kende we elkaar nog niet maar ik heb hem vast gezien. Wat een toeval, of bestaat dat niet? Alweer een prachtige dag met zelfs ‘s morgens vroeg al hoge temperaturen en een heerlijke warme zon. Op het dek waag ik me niet want dat zit helemaal rampe stampes vol deze reis, alleen om mij te tergen, Duitse bejaarden. Intussen verhuis ik naar de voorste lounge waar het heel rustig is, van de oude plek verjaagd door een Spaanse familie met kleine kinderen. Ze zeggen wel dat je Nederlanders overal bovenuit hoort, maar deze club van 123 irritante Duitse “rentner” maken meer herrie dan een Ghanese discotheek op zaterdag avond. Als het tegen vieren wat frisjes begint te worden willen ze natuurlijk allemaal een tafeltje of liefst een paar stoelen plus tafeltje en bank langs het raam. Jammer voor hun heb ik daar al en plekje vanaf 07:15 uur.

In de lounge gaan ze nu tweede rij met gedraaide stoelen naar de ramen zitten turen. Sommige stoelen kunnen niet draaien, maar met een paar tegelijk krijgen ze het bijna voor elkaar om het meubilair wat met op 1800 graden geharde scheepsbouten aan het dek zit verankerd los te rukken. Ik zit met m’n rug naar de ramen en als er iets in diverse talen word omgeroepen komen ze allemaal bij het Duits in een soort van “Wuppertaler rundschau” wave uit de goedkope imitatie leren clubfauteuils. Dan dringen ze naar voren naar de ramen toe met camera’s waarvan de lenzen zo groot zijn dat het op licht artillerie geschut gaat lijken, en begin ik bang te worden. Ben ik na al die jaren negatief bloggen over Duitsers dan toch een keer de klos? Als we langs de Øksfjord Gletsjer komen zet ik me al schap voor als het Duits weer aan de beurt is, ik heb de andere talen ook al begrepen maar deze lichting heeft schijnbaar ook alleen Russisch geleerd op school. In de regel is het eerst Noors dan Engels om vervolgens nog Duits, Spaans en Italiaans te doen. Na het “meine damen und herren” ontstaat er al roering onder de club. Ik kijk zelf niet uit het raam want ik heb de Øksfjord Gletsjer allang gegoogled en weet er nu al meer van dan zij ooit te weten zullen komen. Dan komen ze opdringen, langzaam schuifelen ze als een kudde wildebeest naar voren, ik bezwijk bijna onder de zure penetrante synthetische knoflook lucht van de goedkope Noorse salami waar ze zich bij de inclusief lunch allemaal mee volgepropt hebben. Een brutaal oud wijf trekt mijn tassen van de bank en laat haar modder vette flubber knieën die per stuk net zo breed zijn als mijn middel in de bank zakken. De Tempur vulling sist, of eigenlijk is het meer het uitstoten van een laatste adem stoot, ik ben bang dat van de bank in zijn laatste doodsstrijd het onderstel finaal af gaat breken.

De bank blijft heel, maar in mij breekt wel iets. Als ze op eigen kracht weer uit de bank probeert te komen en bijna met haar volle gewicht over me heen rolt, schreeuw ik in onvervalst Rotterdams dat ze met haar klauwen van m’n spullen af moet blijven en heel snel op moet sodemieteren. De blikken van de groep achter haar verkillen. Langzaam laat ik mijn hand in mijn tas glijden op zoek naar het busje pepperspray. Hebbes, laat ze nu maar komen. Al die Discovery uitzendingen met César Millán Favela, hebben er voor gezorgd dat ik helemaal vol zit met “calm and assertive energy”. Deze keer heb ik mazzel, ze gaan achteruit en laten me verder met rust. Het had heel anders af kunnen lopen, vergeet niet dat er wel een paar tussen kunnen zitten die nog hebben meegedaan aan het platbranden en plunderen van de eens zo mooie meest noordelijke stad ter wereld, Hammerfest.

Tegen de avond zijn ze bijna allemaal moe en gaan de meeste naar hun hut, gelukkig zat dit bij hun reis wel inbegrepen, en heb ik met wat geluk de hele lounge weer voor mezelf alleen en kan ik gaan proberen te gaan slapen. Nog een laatste uurtje moet ik doorbijten als we in Skjervoy aankomen is het weer even een halfuurtje de buitendeur op en dicht. Zelf zijn de meeste in de beschutting van hun hut een soort poolpakken aan gaan trekken. Gezellig met elkaar leuterend laten ze nog een poosje de deuren tegen elkaar open staan en vriezen mijn tenen er bijna af. Ik trek wat warmers aan en laat me op de bank in slaap vallen.

Zonlicht geeft het lichaam energie, en daar heb ik de laatste tijd volop van gehad. Nu hier in Olderfjord is het weer een prachtige dag en ik kom uit bed en ga op weg naar het ontbijtbuffet. Weer zal het een luie dag gaan worden. Het plan is om vandaag naar Honningsvag te rijden. Deze plaats is al op het Noordkaap eiland en staat op de borden voor slechts 99 km in de aanbieding. Heerlijk rustig met de wind in de rug na een prima nachtrust in het hotel. Geen geknoei hier met de tent, lekker een beetje luxe. De zon staat alweer te branden, en buiten zitten de vader en zoon alweer aan een snel broodje om vervolgens ook de lange trek naar de Noordkaap te maken. Gister zag ik ze ook al bij de Fjell Stue, waar ze ook al snel naar binnen kwamen voor een budget ontbijt. Ze komen uit voormalig Oost-Duitsland, de vader zegt geen engels te spreken want hij had Russisch geleerd op school. De jongen van een jaar of 17 doet wel moeite om engels te praten. Van pa krijgt hij een paar keer een uitbrander omdat hij niet in het engels om melk vraagt voor de koffie. Ik heb met de jongen te doen. Als ik laat merken dat ik wel een paar woorden Duits aan elkaar kan rijgen, gaan ze over in een razend snel Pruisisch dialect waar geen touw aan vast te knopen is. De vader rijd op een gloed nieuwe HP Velotechnik ligfiets. Gebouwd als een Oost Duitse tank en ongeveer net zo zwaar. Hang er rondom nog eens 4 Ortlibs aan en je het een kant en klaar scenario voor een horror film. Ik zal ze nog een paar keer tegen komen vandaag. Gister kwamen ze ook al bijna 5 uur later aan in Olderfjord. Alleen heb ik met de jongen te doen hij rijdt op een afdankertje van pa, een gewone merkloze mountainbike, maar ook wel net zo vol gehangen met tassen en het zou met niet verbazen als pa vroeger bij de STASI gewerkt heeft en de jongen al het zware materiaal laat meezeulen.

Om een uur of half 11 ga ik de kamer sleutel terug brengen bij de receptie en merk tot mijn verbazing dat de weg niet al te druk is. Het is wel wat bewolkt geworden als ik wegrij en het kan dus nog alle kanten op. Tot nu toe knijp ik mezelf iedere dag in de arm, want al dik 2 weken regenvrij mag voor Scandinavië uniek genoemd worden. Heerlijke weg zonder verrassingen. Paar keer stoppen voor filmpjes en foto’s. en op ongeveer 65 km kom ik bij Ka Fjord aan. Ik rij er al bijna voorbij want eerst herkende ik het niet zonder de golven van andere jaren. Vorig jaar stond er met een mooie aflandige wind een prachtige golf van bijna 2 meter hoog die lui van links naar rechts omkrulde op het zandbankje een meter of 60 van het strand. Hoe geweldig zou het zijn om hier even te body surfen dacht ik toen al. Helaas was het toen maar 3 graden boven 0 en durfde ik het niet aan. Team Oost-Duitsland had ik al snel ingehaald en zij moesten dezelfde kant op. Ik zal ze straks vanaf het strand toewuiven, misschien kunnen ze wel wat afkoeling gebruiken met die zware rot fietsen. Het hele strand staat vol rendieren, ze proberen daar de muggen te ontsnappen. Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit een in het water gezien maar het schijnen fantastische zwemmers te zijn.

Ik neem een aanloop en moet eerst door een ondiepte voor de zandbank. Dat water hoewel ondiep en al dagen in de volle zon heeft nog steeds een temperatuur alsof je een bad met vloeibare stikstof instapt. Na de zandbank door de deze keer slechts 30 cm hoge golfjes is het nog veel kouder….. Waar is verdomme die warme golfstroom die in de winter zelfs de haven van Moermansk ijsvrij kan houden. In het nog niet al te diepe water maak ik snel een platte duik, dan zijn we er tenminste vanaf en kan ik zeggen dat ik wel eens in de Barentszee gezwommen heb. Echt weer iets voor LinkedIn. Weinig mensen die daar van terug hebben met hun hele baaierd van muffe certificaatjes. Ik trek nog een snelle crawl richting open zee, als me ineens te binnenschiet dat er in de Porsanger Fjord regelmatig orka’s worden gesignaleerd en er op de bodem koningskrabben leven zo groot als een dubbele garagedeur. Snel ga ik het strand weer op waar het wel 30 graden is in de zon. Geen mens te zien verder. Als dit prachtige strand aan de Zeeuwse kust geweest was had ik nu stee vast tussen de jengelende kinderen gezeten. Daar heb ik de tot nu toe bijna 2000 gefietste kilometers graag voor over voor die rust.

//www.youtube.com/embed/voc60zFRU-I

Als ik mijn kleren weer aantrek zie ik hoog boven de baai de Oost-Duitsers hun veel te zware fietsen de lange helling op duwen. Rustig aan want die ga ik vast nog inhalen voordat we Honningsvag bereikt hebben. Dan zie ik langs de kant van de weg een prachtige antieke motor staan. Al twee keer is hij voorbijgekomen vandaag. Nu zit de berijder op zijn knieen in het stof met een heel arsenaal van gereedschap om zich heen. Pa, zoon en de andere Duitser zijn er zonder te groeten langs gereden, maar ik stop om de man te vragen of ik hem kan helpen. Misschien heeft hij een paar stukken ducttape nodig Zij motor is een originele 72 jaar oude Harley in leger uitvoering. Er zit rechts langs langs het stuur nog een originele foedraal om een geweer in te steken. Prachtig gerestaureerd allemaal. Ik zou er niet gek van opkijken als je voor dit model een dikke 70 of 80 duizend euro zou moeten neertellen. Als hij droevig naar de lekkende stoterstang kijkt en een maatje in Krakau wil gaan bellen zeg ik gedag ik kan hem toch niet helpen met die drie inbussleuteltjes die ik bij me heb.

Voor de beruchte Nordkapp Tunnelen praat ik nog even met een Nederlandse en Franse fietser. Ook staat er een andere volgeladen Duitser die ik gister op het Alta plateau al een keer vreselijk snel inhaalde . Stom verbaast is hij als hij ziet dat ik bijna 2 liter water uit mijn flessen op staat laat lopen. Hij zal over een minuut of 10 weten waar dat voor is. Hoewel in zijn geval op een totaal gewicht van bijna 40 Kg. bagage die paar liter water niet zoveel voorstelt is dat voor mij bijna 20 % van het totale bagage gewicht. Lekker als je dat straks in de Noordkaap tunnel niet naar boven hoeft te rammen op de bijna 11 procent steile helling van de Noordkant. De Duitser is als eerste weg en ik neem afscheid van de Nederlandse fietser, ik geloof dat zijn naam Marco is? Gezien het redelijke drukke verkeer ga ik geen record poging doen. Als je in de tunnel campers of vrachtwagens tegemoet komen geeft dat nogal veel zuiging. Ook staan de enorme ventilatoren weer aan. Deze zijn bedoeld om het gehalte koolmonoxide op een acceptabel niveau te houden voor de gewone man of vrouw met de fiets.

Op een meter of 50 van de mond van de tunnel voel je de kou en zie je in de prachtig warme zomerdag je adem condenseren, de routinier weet dan dat de ventilatoren aan zijn want anders heb je dat niet. Jasje aan en voornemens om dit jaar zonder te stoppen naar boven te fietsen aan de andere kant. De Duitser haal ik al ver voor de bodem met een ijzingwekkende snelheid in. Met zijn hoofd diep naar beneden en zijn helm achterop gebonden probeert hij ook snelheid te maken. Waarom zou je een helm meenemen als je hem op de gevaarlijkste momenten niet opzet? Iets wat me ook mateloos irriteert is dat bijna al die moffen een Duitse vlag aan hun fiets hebben wapperen. Zo “Stolz”, alsof je er ook maar enige invloed over uit kan oefenen in welk land je geboren bent. Zie je het al voor je, een zee van arme drommels tussen kartonnen en plastic hutten die met uitgestoken hand een kilo rijst willen bemachtigen op een troosteloze schroei hete kale vlakte. en allemaal hebben ze de vlag van the Republic of Malawi op hun rugzakje genaaid. Die zelfde “Stotz” heeft niet alleen de binnenstad van Rotterdam gekost maar ook al op de kerk na heel Honningsvag. Er goed over na denkend begin ik me te realiseren dat de meeste Duitsers zich ook werkelijk helemaal nergens voor schamen.

In het kader van “die wiedergutmachung” staan bij het uitkomen van de tunnel pa en zoon hun wonden te likken. Weer 3 Km. gelopen met die “vertufelte” veel te zware fietsen. Ik ben er zelf goed doorheen gekomen zonder te stoppen deze keer, je kan merken dat het snoeien in de uitrusting in combinatie met de super lichte Carbon High Racer toch wel iets meer klimmers gemak geeft. Als ik in Honnigsvag bij de “Hostel” aankom staat Ella net buiten de planten te doen. Eigenlijk is er geen plek meer en één persoons kamers doet het management niet meer aan want daar kan je veel meer aan verdienen als je er twee of drie in kan doen. Ik krijg de 3 persoons kamer voor de gereduceerde prijs van een bed in de slaapzaal. Ook hoef ik mijn fiets niet in de garage te zetten zoals het andere klootjes volk maar gewoon onder de trap. Later koop ik in de Rema 1000 super een lekker doosje chocolaatjes voor de dames.

Na het lossen van de bagage ga ik op aanraden van Ella toch het gevecht met de laatste 30 km aan, en nog een keer dezelfde weg terug natuurlijk. Volgens zeggen is er slechter weer op komst. De eerste 4 a 5 kilometer zijn het zwaarst. Je klimt dan door een serie van weliswaar milde haarspeldbochten met een percentage van 9 a 10 procent kilometers lang omhoog. Onder de 200 meter hoogte is het vreselijk warm maar als ik eenmaal op het eerste plateau zit komt de wind en voel je de kou. Bij het volgende plateau wordt er vanuit zee een heel wolkendek omhoog de weg over gezogen. In de dichte mist zet ik voor de zekerheid mijn verlichting maar aan, zodat ook de meest kippige bejaarde camper bestuurder de twee felle led lampjes op moet kunnen merken, het zou vervelend zijn om zo dicht bij het einddoel nog te grazen genomen te worden.

Op het laatste stuk begin ik weer last te krijgen van mijn achillespees of eigenlijk lijkt het wel of de pijn omhoog trekt de kuit in. Eigenlijk zou ik rustig aan doen vandaag maar heb ook de zware tunnel al gehad. Gelukkig is de terugweg iets minder zwaar omdat de aanlopen dan langer zijn en minder steil. In het Noordkaap bezoekers centrum rij ik mijn fiets gewoon door de schuifdeuren naar binnen. De hordes naar het lijkt scholieren die de show runnen durven er toch niets van te zeggen. Gelijk staat er weer een drom mensen omheen foto’s te maken van deze voor hun eigenaardige fiets. In het engels zeg ik tegen een Taiwanees van 1.65 meter “If you can ride it, you can take it home for free”. Het slot heb ik ook in de Hostel laten liggen en ook nog geen één keer gebruikt deze trip. Zonder om te kijken laat ik de fiets achter. Als je hem 2000 kilometer over de meest slechte wegen van Scandinavie af kan ranselen zullen een paar bejaarden uit Bremen of Sapporo hem ook wel niet verrot kunnen krijgen.

Na weer een paar veel te dure braadworsten en een pis lauwe Cola maak ik een van de meest memorabele terugtochten tot zover. Ik had gelukkig wel mijn regenjack in de tassen laten zitten, die nu verder bijna helemaal leeg zijn, en dat komt goed uit want de eerste 10 kilometer zijn steenkoud. Dan wat verder in land heeft de zee mist wat minder grip en aanvankelijk met een waterig zonnetje warmt het wat op. De eerste 4 a 5 kilometer kosten je op de heenweg meer dan een half uur of meer, de Duitsers zijn hier waarschijnlijk bijna teruggekeerd of hebben hier anderhalf uur over gedaan. Ik zoef er nu als een uit zijn kooi ontsnapte adelaar overheen en denk: “Afdalen, het nieuwe klimmen”.

//www.youtube.com/embed/LmBXwmvKv1M?list=UURYxM-M-VQ-8j18QuL9xjmA

Behoorlijk uitgewoond heb ik toch na een paar boodschapjes in Honningsvag weer een kleine 175 km op het klokje staan. De kuit moet nu rusten en ook voel ik de zeur pijn van mijn rechterknie weer opkomen. Tijd voor een cruise of een bus richting Zweden?

Na eerst een keer om half zeven waker te zijn geworden, is de volgende keer pas om half 9. Dat is al beter, ik was er ook redelijk vroeg ingegaan en nu heerlijk uitgeslapen. Neil loopt al te stommelen in de gang. Hij vraagt om mijn email adres en verzekerd me dat als ik ooit nog eens in Melborn ben dat hij “will look after me”. Kijk dat zijn nog eens kontakten waar je wat aan hebt. Het is nog wat bewolkt maar wel droog als hij wegscheurt met zijn Suzuki. Ik ga daarna nog maar een keer douchen en mijn spullen inpakken. Gisteravond heb ik het volledige Saami ontbijt besteld met gepocheerde rendier tong en nog wat specialiteiten die ik vergeten ben. Litertje jus er bij wat gekookte eitjes. Heerlijk zelfgemaakt knackerbrod met allerhanden zaden en fruseltjes erin. Huisgemaakte jammetjes enfin te veel om op te noemen. Dit is het goede leven denk ik nog bij mezelf. Geen gepruts door dagenlange regen en kou. Ook geen afmattende idioot lange afstanden. Ik zou dat nog kunnen maar dit bevalt eigenlijk beter.

Om half 11 ga ik op weg en het plan is om naar Olderfjord te rijden. Had ik Honningsvag willen halen dat zou ik al om 6 op moeten staan en om 7 uur op z’n laatst weg. Het begint langzaam weer heel zonnig te worden en steeds warmer. na de Fjell Stue komt er een meer en dan een héél lange afdaling door een prachtig ravijn met de rivier vlak langs de weg. Ik heb hem al een keer eerder naar beneden gereden en ook een keer omhoog. Dat laatste was minder leuk. Nu kon ik weer met een kilometer of 70 plus naar beneden raggen. Dat blijft toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Dat klimmen doet het voor mij niet. Er zit nauwelijks flex in de Carbon High Racer die ik al heb omgedoopt tot Carbon High Randonneur. Want zo’n veelzijdige fiets is het. Je kan er een uurrecord op rijden of met iets zwaardere wielen een trektocht met volledige bagage mee maken. Altijd fijn als de materiaal keuze niet de Optimal Challenge hoeft te zijn.

Na het ravijn is het een beetje uitrollen naar Alta. Vlak voor het echte klimmen naar het Alta plateau gaat beginnen neem ik bij de laatste bakkerij voor de ijzeren brug nog een paar traditionele Noorse Wiener broodjes. Blikje Cola erbij en dat zal alles moeten zijn voor de lunch. Vandaag geen tijd voor een lange lunch want ik wil niet te laat aankomen in Olderfjord. Als ik aan de voetheuvels van het Alta plateau sta is het ongeveer 40 graden in de schaduw, en als ik begin te klimmen lijkt het wel of ik in de tosti oven hel terecht gekomen ben. Ik wist dat het ging komen maar kon me wederom niet meer precies herinneren hoe stijl en hoe lang het was. Als ik eenmaal boven ben is de beloning groot. de Noren noemen dit soort vlaktes in hun taal “Vida”, dit betekend volgens mij “Leegte”. Ik snap niet waarom want er is zoveel te zien.

Eenmaal geklommen naar 425 meter is het naar Skaidi alleen nog maar licht afdalen, en met de wind in de rug rij ik bijna de hele tijd ver boven de 40 en soms wel 50. Geweldige ervaring om de 65 kilometer naar Skaidi jezelf zo af te kunnen zwepen. Het is niet te druk met auto’s en de meeste gaan netjes aan de kant. Ook aan de caravanners en campers erger ik me niet zo veel als andere jaren. Ze doen ook goed werk merk ik steeds als ik ergens overnacht. Ze rijden met hun eigen brandstof speciaal vooruit om overal voor mij een zo goed als bijna niet aangebroken fles badschuim of douchgel neer te zetten in de toilet gebouwen. Iedere plek een ander luchtje, wat een avontuur. Prima werk en ik groet ze zelfs vriendelijk als je weer helemaal de andere baan opschuiven om me niet te raken. Ook haal ik nog een volgepakte wereldfietser in met bijna 40 kilometer snelheidsverschil, die is zich vanavond in zijn tent nog aan het afvragen wat daar voorbij kwam.

Om half 6 ben ik al in de douche geweest en alle devices hangen weer aan hun desbetreffende navelstreng om of opgeladen te worden of te worden voorzien van nieuwe data. 173 km in nog geen 8 uur. Het lijkt wel of de tijdrijder in mij wakker wordt. Alleen ben ik geen tijdrijder en aan vooraf gemaakte plannen en schema’s heb ik al helemaal een hekel. Dan had ik beter op het werk kunnen blijven. In mijn vakantie maak ik zelf het programma van minuut tot minuut desnoods. Zo weet ik ook nog niet hoe ik terug zal gaan. Mijn enkel wil ik niet nog een keer aan flarden rijden, want hij lijkt aan de beterende hand. En in Augustus wil ik wel mee kunnen rijden in het Super Brevet Scandinavia, een 1200 km monster rit door Denemarken Zweden en Noorwegen.

Ik weet niet of er al eens onderzoek is gedaan naar het gebruik van ducttape binnen de medische wetenschap? Mocht dit niet zo zijn dan kunnen de heren en dames doctoren binnenkort van mij een lijvig schrijven verwachten in niets minder dan “The Lancet”. Wat een fijn veelzijdig spul is dat ducttape toch ook, even een dikke strook over de pees en dan nog twee kruislings om de enkel om de zwelling binnen de perken te houden, en klaar ist Herr Doctor Ducttape. Iets van verband spullen of andere eerste hulp artikelen neem ik nooit mee op dit soort expedities, allemaal veel te zwaar die rotzooi. Ik ga ervan uit dat naast de voorraad badschuim de caravanners ook een prima EHBO kit aan boord hebben. Mocht ik in mijn hand of arm snijden, dan komt weer het ducttape goed van pas om desnoods een slagaderlijke bloeding mee onder controle te krijgen.

Morgen ga ik er weer zo’n fantastische dag van maken. Het weer ziet er goed uit, hoewel niets zeker is hier aan de rand van de aarde. Vorig jaar was ik al gefascineerd door Ka Fjord met zijn mooie golven en misschien ga ik er morgen wel zwemmen. Maar eerst het ontbijt buffet………

Om een uur of 8 ben ik wakker. Snel gooi ik de deur van de cabin open en zie wederom een stralende dag en een lekker windje tegen de muggen. Die wind is ook nog eens een bonus omdat hij vanuit het zuid oosten komt dus behoorlijk in de rug. Ik zal wel niet voor 11 uur weg kunnen want na de late was zijn mijn kleren allemaal nog drijfnat. Een goed excuus om niet voor het middag uur op te stappen. Van hier naar Alta is het nog 165 kilometer, vorige keer reed ik naar Skaidi op ongeveer 225 kilometer. Dat ga ik vandaag niet halen. De enkel is wat minder dik maar nog steeds pijnlijk. Ik kijk wel waar ik uitkom.

De eerste uren gaan als in een droom. De wind in de rug en het landschap wat steeds ruiger gaat worden. De uiteindelijke bestemming is bijna bereikt. Als ik in de verte de donkere wolken zie samen pakken zo vreselijk laag weet ik al wat er gaat komen. een paar kilometer voor de KRO Grill begint het al te spatten. Binnen is er iets niet in orde. De hele tent is net als vorig jaar kraak helder maar het enige interessante is weg. Een klein krantenknipsel over hoe men vroeger de buitengewesten bevoorrade in de winter periode. De kop was in mijn gedachte “Met Cat Doozer over vidda (of Fjell)”. De oudere vrouw die vorige keer de tent runde staat achter in de keuken en laat de verkoop over aan naar ik aanneem haar kleindochter. Een bijdehand meisje wat goed engels spreekt en in Alta op school zit. Als ik er naar vraag halen ze het ingelijste artikel van achter tevoorschijn en hangen het weer op de juiste plek. Nu kan ik vragen hoe dit verder zat dat bevoorraden met een bulldozer voorzien van een hele trein met enorme sledes gevuld met voedsel en brandstof.

Volgens de lokale weer goeroes gaat het tussen 4 en 8 vreselijk regenen en na de eerste druppels binnenkort de hel los zal barsten in een heuse donderstorm. In de verte zie je de wolken samenpakken en tot bijna op het landschap neerdalen. Dit is de Finnmark waar het weer van een zonnige dag met 28 graden binnen 5 miniuten om kan slaan in een sneeuwstorm, als de goden je niet goed gestemd zijn. Eerst heb je het niet koud, maar als je kleren eenmaal drijfnat zijn komt daar snel verandering in. Ik fiets wat ik kan want op nog geen 20 km afstand ligt de bijzondere plek die op de borden is aangekondigd als Fjell Stue. Een oude boerderij die is, en je kan het haast niet geloven zo in de middle of nowhere, is omgetoverd tot een bijzondere oase van sfeervolle kamers en stuga’s. Dit alles afgemaakt met een bijzondere keuken met zelfgemaakt brood, zelf geplukte bessen en achter de boerderij verbouwde groenten.

Drijfnat neem ik eerst in de lounge die royaal is voorzien van authentieke Saami oudheden, en niet van die toeristen rotzooi, een Cola en koffie. Als ik het echt koud begin te krijgen ga ik mijn fiets in de Lavuut zetten een soort van Saami wigwam. De bagage neem ik mee naar m’n kamer. De 4000 Liter voorraad tank van warm water is eigenlijk bedoeld voor het hele complex maar ik weet hem in één lange sessie tot een steenkoud pisstraaltje te reduceren. Het eten is verlaat want tijdens het onweer kan de electrische oven en het fornuis niet aan. Ik heb nog alle tijd dus ik neem alvast een biertje. Buiten is Neil aangekomen met zijn Suzuki V-Strom motorfiets. Van voor tot achter zit hij onder de tattoos. Helemaal uit Australie komt hij. Zijn motor heeft hij begin mei per boot naar Felixstowe in Engeland over laten varen. Het is een lange droom van hem om de Orkney Islands te zien en de TT van the Isle of Man. Op de Orkney eilanden ben ik vroeger met de marine ook wel eens geweest. Een van de betere plekken op aarde, al was het alleen maar dat de Engelsen daar een groot gedeelte van de Duitse vloot naar de kelder hebben gejaagd.

//www.youtube.com/embed/tj1cCpbtsD8

Neil neemt de verse zalm en ik het rendier, beide zijn voortreffelijk. Ik had wel een beetje een shock toen Neil geen biertje van me wilde. Dit is echt de eerste Aussi die geen bier drinkt. Hij blijkt diabetes te zijn en houd het bij zelf gemaakte berken limonade, ook weer zo’n voortreffelijk eigen maaksel hier op de Fjell Stue. Er zitten alleen natuurlijke suikers in en veel beter dan Cola Light. Na deze voortreffelijke maaltijd nemen we nog koffie met zelf gebakken friandises. Daarna gaat Neil naar bed. Hij ziet er ruig uit maar het is een lieve jongen. Nooit iemand op zijn uiterlijk alleen beoordelen is mijn advies. Ik neem nog een biertje en schuif langzaam onderuit in alweer de jaren 50 stoelen, en wordt pas weer wakker als ze om 11 uur af willen gaan sluiten. De enkel is al iets beter, morgen met een sukkeldrafje door naar Russeness. Dat zal een afknapper worden, heb je het over een “tourist trap” dan moet je in Russeness zijn.

Na weer het hartelijke afscheid van Anna, waar ik maar een paar worden van kan verstaan, ga ik langs het oude receptie gebouw rechtsaf de weg op richting het noorden. Het is inmiddels al weer bijna 11 uur en vreselijk heet. Ik kan het nauwelijks bevatten dit is alweer de twaalfde dag en een hitte golf achtervolgd me door Scandinavie. Ik had al gehoord dat er wat wegwerkzaamheden waren richting Karresoando en als ik het bordje zie staan is het goed prijs. Over 21 lange kilometers is het wegdek weer tot op een meter diep met zware machines opengetrokken. Sommige stukken gaan wel want daar is de nieuwe laag puin met gravel al lekker aangereden maar op andere gedeeltes liggen weer de vuist grote stukken puin waar je voor uit moet kijken dat je voorwiel niet ineens wegschiet. Het is wel een van de mooiste stukken vind ik zelf, met prachtige bossen en de zwart rollende heuvels in de verte en de toendra niet ver meer weg.

Als het asfalt eindelijk weer gaat beginnen stap ik een poosje af en sta een tijd te praten met Patrick, die uit Galivare komt. Zelf is hij met de motor en werkt voor een van de grote mijnbouw ondernemingen in Kiruna. Waar hij zich bezig houdt met het verpulveren van het ijzererts en het scheiden daarvan. Hij verteld dat dit met zware magneten gebeurt. Ook is hij wel eens als bedrijfsuitje naar Lanavaara geweest. Dat is een klein plaatsje op zo’n 30 kilometer van waar we nu staan. Je kan er goud zoeken op “touristische” basis. Van de zoon van Anna hoorde ik al dat er al jaren geen goud meer gevonden is. Ik had het leuk gevonden om dat eens te proberen.

Als ik later in Karresoando aan de lunch zit zie ik hem nog een keer. Hij is met familie die met de auto reizen. Na de lunch en het winkelen voor wat kleine spulletjes ben ik klaar om verder te gaan. Ik kan nog maar nauwelijks lopen op mijn linker been maar gek genoeg is de fietsbeweging nog goed te doen. Ik besluit om een cabin te gaan zoeken. Als ik voor de brug met Finland een camping zie met cabins ga ik eraf. De camping baas heeft nog een cabin voor 200 SEK ongeveer € 20 zeg maar. Als ik het hokje open doe zie kom ik in een soort van vermolmd tuinhuisje terecht waar niet eens een bed maar een stoffige oude door honden aangevreten bank staat. Ik ga weer richting het hoofd gebouw en vraag mijn geld terug. Daar wordt de oude baas wel een beetje sacherijnig van maar dat interesseert me niet. Toch maar vast blijven houden aan het oude traject en de bekende plaatsen.

Ook had ik dit jaar naar Kilpissjarvi willen gaan, maar ik hoorde al diverse keren dat de weg langs de Noorse kust in deze tijd is omgetoverd tot een soort caravan en camper spoor. Dan weet ik nog zo’n beproefd adres en dat is net voor de Noorse grens vanuit Finland. Galt Tivaa heet het volgens mij. Na de misser van het vermolmde tuinhuisje is het inmiddels alweer 4 uur geworden. Al dagen rij ik zonder Garmin track dus ik weet wel de weg maar weet niet meer precies hoever het was. Dit blijkt iedere keer weer tegen te vallen. Was ik vroeger sneller of reed ik toen langer? Gister reed ik al een nette 205 km en ik wilde vandaag rustig aan doen om mijn linkerbeen wat te ontlasten. Ik dacht dat ik voor de cabins van Gault Tivaa nog een kilometer of 60 zou moeten rijden. In de praktijk viel dit tegen en ik zag vooraf al borden voor deze cabins op 25 km. Ook de tijd dat ze sluiten staat erbij. 21:00. Druipend van het zweet kom ik om 20 voor 9 aan bij een uitgestorven Gault Tivaa. “Finske Tid” of iets in die trant staat er op het bordje van de cabins. Het uur tijdsverschil waar ik niet aan gedacht heb heeft me dus lelijk opgebroken.

Door naar het Freetids Center, ook al zo’n beproefd recept. Kleine oude cabins voor niet al te veel geld, iets waar je goed voor moet zoeken in Norwegen. In gedachte weer in mijn hoofd iets van 10 a 15 kilometer over de grens. Onderweg prachtige wolkenluchten met vuurrode zon. Hier doe je het toch allemaal voor. In mijn ervaring zijn de avond en nacht ritten toch nog het mooist. Ik begin te vermoeden dat de Freetids Camping met de laatste Amerikaanse sateliet naar de zon is afgeschoten want ik blijf maar rijden. En om 20 voor elf na 202 Km en maar 11 kilometer van Kautokeino is ‘ie daar. Dezelfde ietwat vreemde vrouw van de laatste keren komt gelukkig naar de receptie. Ik krijg zelfs nog wat korting van haar omdat ik na 3 keer tot de vaste klanten ga behoren, want ze is dan een beetje vreemd maar ze herkende me wel.

Na het wassen van de nu bijna niet meer aan te raken fietsspullen ga ik zelf ook lekker douchen en daarna wat pasta koken. Hoewel door de camping bazin beloofde gratis WiFi internet aanwezig zou zijn kon het niet door mijn pc of telefoon niet gevonden worden. Een paar liter rooibos thee later ga ik behoorlijk uitgewoond naar bed.

Hotel Porjus blijkt een goede keuze. Geen keten hotel en alles piekfijn in
orde. In de hal staat een mengelmoes van stijlen uit verschillende tijdperken
bij elkaar en ik heb het dan weer niet over een bus bejaarden die net binnen
gekomen waren maar over het meubilair. Prachtige kasten uit midden 1800
afgewisseld met stijl stoelen uit de jaren 30. Het voordeel van stoelen uit die
periode is dat ze ook lekker zitten. En na de maaltijd zit ik daar aan mijn
inmiddels derde Norrlands Guld. Het eten was prima, alleen de muziek was weer
door de half debiele Laaven uitgekozen. Verder een echte aanrader. Het hotel
kijkt over het reservoir uit en in de winter ben je er “Noorderlicht”
verzekerd.

Na weer een te korte nachtrust, het ontbijt is n.l. tussen 8 en 9, ben ik
toch ongemerkt weer om iets over tienen aan het fietsen. Vandaag wil ik
Nedresoppero zien te halen. In het begin is het nog niet warm en is er zelfs
aardig wat bewolking en dus wat minder warm dan de voorgaande dagen. De enige
hindernis zal misschien mijn linker enkel gaan worden. Het begon op de hiel met
een pijnlijk plekje, ik dacht dat het van mijn nog redelijk nieuwe schoenen
kwam, maar nu voel ik de hele achillespees trekken en was mijn enkel behoorlijk
dik. Ik doe de linker schoen zo strak mogelijk en kijk wel wat er gaat gebeuren.
We zitten dit jaar toch al een beetje in het jaar van de lichamelijke klachten
dus dit kan er ook nog wel bij.

Ik rij over de grote weg Galivare door zonder acht te slaan op de fietspaden,
en ik stop ook niet voor een pizza of andere rotzooi. En heb er een goed tempo
inzitten. De kunst van het rijden van een lange afstand zit hem in het stoppen.
hoe minder hoe beter en constant door blijven trappen. Hier in Zweeds Lappland
is het moeilijk dat ritme te vinden omdat de weg het nodig vind om steeds te
klimmen en dalen, de hoogte ligt tussen de 325 en 550 meter. De fiets gaat als
een trein en ook het niet meenemen van al te veel bagage doet het altijd goed in
de heuvels.

Om een uurtje of 3 of half 4 kom ik aan in de Lapponia Lodge. Ik had mezelf
al gek gemaakt met de rendieren ragout, maar ze hadden zomaar zonder me te
raadplegen voor het eerst in 15 jaar de kaart veranderd. Nou dan maar een
pasta genomen. Smaakte ook prima maar gaf niet het zelfde “thuis” gevoel als de
ragout zou hebben gedaan. Als ik dan eindelijk om even over 5 weg wil gaan maak
ik eerst nog een praatje met een aardige vrouw die samen met haar hond aan het
fietsen is. Voor het beestje heeft ze een karretje achter haar fiets, waar ook
nog eens een paar zware tassen aanhangen. Ze is op weg naar het zuiden dus ik
hoef geen wedstrijdje te doen. Er zitten trouwens maar weinig Noordkaap fietsers
op de baan dit jaar, ik moet de eerste nog ontmoeten.

Om half 6 ga ik toch weg, de E10/E45 richting svappavaara waar ook veel
verkeer heen gaat richting Kiruna is aanzienlijk rustiger als de aardappelen op
tafel staan. Dan is het nog een kilometer of 12 naar de afslag voor Vitangi om
de dan weer veel stillere E45 verder te volgen richting Finse grens. Nog iets
moois is dat de gehele weg naar Vitangi 37 Kilometer opnieuw is aangelegd en het
asfalt behoorlijk glad is. De wind trekt aan maar gelukkig heb ik hem in de rug.
De bijna 40 kilometer vliegen voorbij. Ik scheur vol gas Vitangi door en ben in
de veronderstelling dat Nedresoppero maar een kilometer of 5 buiten Vitangi
ligt? Dit was geen goede aanname want het blijken er nog eens 49 te zijn tegen
die tijd doet mijn hele linker onderbeen zeer dus het gaat wat rustiger aan. Net
na 10 uur kom ik aan. De zoon van Anna die de cabins verhuurt is pas 83 geworden
en is al naar bed. Gelukkig kan de zoon, die zelf ook al 61 is, en die ik ook
wel eens eerder heb gesproken mij ook prima aan de sleutel helpen.

De cabins zijn oud, en er is al jaren niets meer aan gedaan, en de deur gaat
nog minder ver open dan de vorige keer. Het ligt op een prachtige plek aan een
brede rivier en op de oever zie je bijna altijd wel poolhazen of vossen
rondscharrelen. Morgen maar eens rustig starten en kijken of we de enkel in de
ducttape moeten zetten. Zou stom zijn om nu te moeten stoppen, morgen gaat het
weer droog en zonnig blijven heb ik van de lokale Pelleboer gehoord.

Ochtend aan het meer. Om 8 uur al wakker, te heet in de volle zon. Je kan het
bijna niet geloven maar zo slecht als het vorig jaar was, zo extreem goed is het
weer nu. Je mag niet klagen maar overdag is het bijna te heet om te fietsen.
Gister zag ik al borden voor een echte plattelands bakkerij, en als ik op pad ga
zie ik in gedachte al de mok met koffie een een paar broodjes voor me staan.
Jammer dan, bijna alles gaat pas om 10 uur of later open. Dan maar doorgefietst
naar de poolcirkel. Even een substituut Cola genomen van Zweedse origine.
Taartje erbij en toen na een poosje gepraat te hebben weer op pad. Ik ga me niet
druk maken vandaag. Het is in Zweeds Lapland bijna 40 graden in de schaduw en ik
weet nu al dat het een lange lunch gaat worden. In Jokkmokk aangekomen ga ik
gelijk door naar deze fameuze eterij waar je die aardappelen gebakken in
kettingzaag olie gebakken kan eten. Wat!! onder new management? De aardappelen
zijn er niet meer, internet ook niet meer. Gelukkig kan ik met mijn onvolprezen
ALDI telefoon met dual simm naadloos weer met mijn PC contact maken met de
buitenwereld. Helaas is het 4G netwerk hier in het dunbevolkte noorden nog niet
overal uitgerold en de verbinding in Jokkmokk is traag.

De bediening is tegenwoordig ook al uit Thailand geimporteerd en de
pizzabakker die er nu staat is weer uit Turks koerdistan. Ik prevel een gebed
richting Mekka en hoop dat deze bakker beter aan de bal is dan die klojo van een
paar dagen terug. Het is te doen maar het kan véél beter. De kaas is
waarschijnlijk van die imitatie rotzooi en de ham is voorgesneden spul want zo
mooi kan deze knul dat niet voor elkaar krijgen. Zonder moeite krijg ik alles
weg deze keer. Na de lunch nog even met de koffie inclusief op het terras buiten
gezeten. Vanonder de rij parasols kijk je over de hele Hoofdstraat van Jokkmokk
uit. Het is niet de Lijnbaan maar het is al veel meer dan ik de laatste week
gezien heb. Of het zou Malung geweest moeten zijn.

Na de lunch door naar de ICA Super. Deze heeft zoals sommigen een eigen
identiteit. En deze heeft als toevoeging Raijden. Ik vermoed dat het rendier
betekend want in de zaak staat een volledig opgezet rendier tussen de rollen met
kaakjes en knackerbrod. Toch moeten de meisjes van de kassa het eerst aan een
oudere Saami dame vragen in de wachtende rij met klanten. Het is dus rendier
geworden.

Op naar Porjus nog slechts 53 Km fietsen. Wel in een verzengende hitte, maar
op de hogere stukken staat een briesje. Dan is er zo’n 18 km voor Porjus nog een
fantastische afdaling waar ik de eerste keer met de Low-Racer ook al een flinke
snelheid gehaald heb. Zo mogelijk moet dat altijd nog harder kunnen. en het ging
de goede kant op met een reuze aanloop. Dan let ik even niet goed op en stuur ik
richting de baan voor klimmend verkeer in. Remmend en kijkend kan ik de
rechterbaan weer insturen. Dit heeft minstens 5 Km van de eindsnelheid af
gehaald. Het was in ieder geval weer een flinke dosis adrenaline.

Na een Cola in Porjus rij ik door tot het station waar een Engelse dame de
cabins verhuurde. Wat ik me herinner is dat ze ook een prima internet verbinding
had. Daar aangekomen zie ik alleen een paar Duitse kentekens bij de gebouwen
staan en het oude station is gesloten. Ze kon er zeker niet van leven. Voor de
cabins moet je nu een nummer bellen. Net als ik dit overweeg hoor ik vanachter
de cabins kinderen gillen. Snel berg ik mijn telefoon op en fiets terug naar het
Porjus Hotellet. Kan iets meer kosten maar veel minder ergernis….

Inlandsbanan heet de trein die ik wil nemen vanmorgen. Even van de grote weg
af en terug op asfalt zonder de hele tijd in je spiegel te hoeven kijken en
bedacht zijn om door een van paarse kleurspoeling voorziene bejaarde
met motorhome van het formaat klein hertenkamp van de weg afgedrukt te worden.
Of in het ergste geval binnen één klap te worden gereduceerd te worden tot een
pap slurpende invalide. Neen deze Super Randoneur gaat lekker met de trein. Die
is alleen gevaarlijk voor rendieren en daar zijn er zat van in Zweeds Lapland.
Al jaren probeer ik wat uit het oog verloren familieleden te bezoeken maar op de
een of andere manier lopen we elkaar ieder jaar net mis. Mijn neef Edwin heeft
al jaren een pied a tere in Moskosel een klein plaatsje net onder de poolcirkel.
Edwin is de zoon van mijn moeders broer Jan. De trein gaat met een sukkeldrafje
naar het noorden af en toe lekker even stoppen voor koffie en ontbijt en dan is
het al weer bijna tijd voor de lunch. Zoal gebruikelijk zit hij helemaal vol met
ouderen. Je moet oppassen met het woord bejaarden want dat ben ik inmiddels zelf
ook bijna.

Om kwart over 5 kom ik op het station aan, ik neem afscheid van Anne Brit
onze hostess op de Inlandsbanan. Ze kan prachtig zingen en daarom zullen ze haar
contract niet snel opzeggen. Naast het zingen is een van haar bezigheden het
vertellen over wetenswaardigheden langs het traject van de lijn. Ze kende me nog
van vorig jaar en ik was haar mooie stem ook nog niet vergeten. Als ik de
Abmorvagen afrij op zoek naar het huis van neef Eddy zoals hij daar genoemd
word, herken ik dingen van mijn eerste tocht in 2010. En toch rij ik te ver
door. De Nederlandse vlag aan het huis gaf natuurlijk al weg waar het zou moeten
zijn. Als ik daar aankom lijkt het net of ik na al die dagen fietsen thuis kom.
Oom Jan en zijn vrouw Neef Edwin met vrouw en dochter plus aanhang, een hele
Nederlandse enclave binnen Moskosel.

Dan volgt nog een verassing, als ik door de gastvrije familieleden wordt
uitgenodigd om mee te eten komt daar een echte Hollands pot op tafel met
balletje gehakt, jus, aardappelen, doperten, appelmoes en broccoli. iedereen om
me heen zit tevreden te prakken op nog geen 60 kilometer van de poolcirkel zou
je eerder gerookte vis of rendier verwachten, toch?

Na het eten neem ik afscheid van deze bijna verloren tak van de familie, en
neef Edwin fiets nog even een kilometer of 20 met me mee richting poolcirkel.
Heerlijke avond met geen zuchtje wind. Als neef Edwin omkeert is het bijna
vreemd, alsof je hier op zo’n prachtige zomer avond met je familie over deze
ongenaakbare weg kan rijden. Maar het weer zit zeker mee en het begint pas om 11
uur koud te worden. Na zo’n lange dag ga ik na een poosje zoeken mijn hangmat
ophangen. ik hoef niet te koken want het echte Hollandse balletje gehakt geeft
nog volop energie. Prachtig meer net van de weg, even een klein vuur gemaakt
om warm te worden en de muggen op afstand te houden en daarna heerlijk onder
zeil. Lange treinreis en toch nog 60 kilometer gefietst. De poolcirkel bewaar ik
voor morgen.

Met een prachtig uitzicht over een prachtig meer is het wakker worden toch nog een hele tour, gister heb ik geprobeerd om de schade van het gravel rijden nog wat te beperken maar met een paar uurtjes doorrammen kom ja na zoveel achterstand nooit meer aan een goed gemiddelde. Het is dan ook al half 11 als ik eruit kom en ik vraag me af hoeveel gravel er nog gaat komen voor er weer asfalt onder de wielen doorrolt. Soms zijn de wegen genummerd op mijn Garmin maar dat zegt niets. Het kan of gravel of asfalt zijn. In mijn pack heb ik wel voor een paar dagen te eten in geval van nood dus dat is het probleem niet, het is wel zo dat na een hele dag ploeteren in de moordende zon het resultaat van een kilometer of 70 a 80 als het alleen gravel zou zijn nou niet echt het poppetje op de kaart veel naar het noorden doet schuiven.

Eerst moet ik hier weer proberen uit te komen en naar de bewoonde wereld is het in iedergeval een kilometer of 50. Daar aangekomen is er binnen het kleine dorpje inderdaad asfalt om na de gemeente grenzen en een prachtige stroomversnelling weer razend snel in gravel te veranderen. In de namiddag heb ik een tekort aan water en ook de lunch is er bij het zoeken van een fatsoenlijke weg bij ingeschoten. Ik besluit een poosje te stoppen. Aan de rand van een meer in de schaduw van de bomen maak ik een klein vuur om een paar liter water uit het meer te koken om thee te maken. Nog even overweeg ik om te gaan zwemmen terwijl ik wacht tot het water kookt, maar ik zie er vanaf want het gaat sneller dan ik dacht. Ook heb ik nog een paar zakjes noodles in mijn tas die alleen maar heet water nodig hebben. Toch gaat het klaarmaken en het maken van extra thee voor de rest van de toch alweer snel een uur duren.

Als ik na de late lunch nog een kilometer of wat gefietst heb kom ik toch ineens geheel onverwacht op asfalt terecht. Wat een heerlijk gevoel en het begint nu weer een beetje op te schieten. Het is een uur of 6 als ik een klein benzine stationnetje zie. Ik kan mijn geluk niet op het is ook een klein winkeltje en snel heb ik koffie, Cola en een paar repen chocola om de voorraad aan te vullen. Om half zeven kom ik eindelijk een beetje uit de bush en begin het landschap langzaam te glooien. Ik rij nu op de 328 niet een doorgaande weg maar toch goed te doen. Dan zie ik bij een kruising op de borden Ostersund staan en ben ik er klaar mee met die gravel. Als de E45 geen optie is dan maar een stukje met de trein. Het middenstuk boven Ostersund is wat landschap betreft toch niet het meest spectaculaire, en bomen heb ik al zat gezien de laatste dagen.

Slechts 88 km. naar Ostersund en al 7 uur geweest. Ik heb dit jaar niet de topo kaart van Zweden op de Garmin dus heb geen flauw idee of het nog veel klimmen gaat worden. Ik ga er bijna al vanuit dat het nooit later dan 11 uur zal worden en dat ik dan vlak bij het station wel een kamer kan vinden. De trein is weer de bekende Inlandsbanan, deze keer ga ik er mee naar het noorden. Gelukkig is het thema van dit jaar Scandinavian Cannon Ball Ride, dus net als in de film is alles geoorloofd. Het is nog warm en zal pas kouder worden als de zon onder de bomen zakt maar dat zal pas om een uur of 10 a 11 zijn. Onderweg kom ik langs een waterkracht centrale en even later zie ik een mooie boogbrug met dorpje aan de overkant. Als ik nog een uurtje of wat moet gaan rammen dan zal ik me eerst helemaal vol moet proppen met energie.

Naast het benzinestation is zo’n typische Zweedse Pizzeria die bijna allemaal in bezit te zijn van gevluchte Koerden. De ze zijn waarschijnlijk gewoon Turkije uitgezet omdat ze geen pizza’s konden bakken. Na dat ik voor het eerst van mijn leven een halve pizza heb laten staan ga ik snel op pad. Het is dan nog dik 3 uur rijden naar Ostersund wat nog een laatste verrassing heeft door in de laatste 15 km nog een keer naar 514 meter te klimmen. Dan rij ik op de tast de stad door over de E45 die hier bijna overal 4 baans is en eigenlijk een snelweg. Op weg naar het station zie ik een Scnavic hotel. Het is niet low budget maar als je een paar nachten hebt buiten geslapen heft dat elkaar weer aardig op. Lang kan ik van deze luxe niet genieten want om de verloren tijd en afstand goed te maken ga ik morgen met de trein tot aan Moskosel. Ook een bolwerk van Aziatische, Poolse en Bulgaarse bessenplukkers. Om 6 uur staat de wekker en ik ga ongeveer om half 2 slapen. Mazzel voor het Scanvic management dat ik het ontbijtbuffet niet kaal kan plukken voor de andere gasten op zijn. Gewoon geen tijd, STRESSSSSSS…..

Na de zware ochtend en lunch sessie van een schamele 35 km heb ik de rest van de middag zitten verlummelen in het benzine station van Noppikoski. Heerlijke eland burger met friet en ik was het zware trappen van ‘s morgens al weer bijna vergeten. Heb nog even met een Duitser zitten praten die zijn racefietsje zo vol had gehangen met tassen dat de framebuizen permanent doorbogen. Toen ik hem vertelde dat ik vanavond nog een spaak moest vervangen liet hij trots een kilo gereedschap zien om de cassette los te maken. Waarna ik hem mijn simpele RVS tooltje van 55 gr even vast liet houden. Hij wilde gaan proberen om vanavond nog Sveg te gaan halen. Nog dik 80 km en als ik het nog goed weet bijzonder heuvelachtig, een kansloze operatie. Dat heb je wel meer met Duitsers.

toen ik zelf ook om een uur of 7 vertrok was het nog steeds vrij druk op de E45, dat is dan weer een nadeel als je in juli gaat, dan lijkt het wel of alle caravan pelgrims weer richting het noorden trekken op weg naar de heilige graal. Dus toch bij de eerste gelegenheid weer de alternatieve route opgepakt. De zal de 310 gaan worden. Deze ik goed te doen want Google is er ook al geweest. Om een uur of 8 trekt de wind aan en zie ik een bord voor stuga’s. Het vooruitzicht om lekker te douchen en op comfortabele manier de spaak in het wiel te vervangen is snel gemaakt. Dan is het weer koffie, thee en pasta tijd. Ondertussen snel de kleren weer even uitgesopt voor een volgende bergsessie onder de moordende Zweedse zon.

Vandaag was ik zomaar ondanks weer lang te hebben door geprutst het het ordenen van de foto’s en de vele videootjes die ik onderweg maak toch nog om 7 uur wakker. Dan nog maar een keer douchen wat een luxe. Doet het altijd goed als je bij stuga’s aankomt met ligfiets en schijnbaar weinig aardse bezittingen. De vrouw keek mij dan ook deze keer weer meewarig aan en gaf me de cabin voor 8 personen voor 30 euro. Wel zonder bonnetje natuurlijk. Had het nu ook nog geregend dan was ik waarschijnlijk voor twee tientjes klaar geweest.

Buiten schijnt alweer het zonnetje, het begint langzaam een sleur te worden. Nadat de fiets helemaal weer is volgehangen met de tassen, waar gek genoeg nog ruimte zat in over is dit jaar, ga ik rond het middag uur de weg op richting het noorden. Op de kaart lijken het voorlopig nog allemaal fatsoenlijke wegen en ik hoop dan ook pas na een paar dagen weer gravel te hoeven gaan rijden. Het haalt de snelheid en het daggemiddelde flink onderuit maar ik probeer al jaren iedere dag de 200 km. of meer te halen. Ook dat is een beetje een sleur aan het worden. Wel moet ik uitkijken dat het geen wandeltocht gaat worden naar de Noord Kaap.

De weg gaat door een werkelijk prachtig gebied. De wind is pal uit het noorden maar door de vele bomen heb je er niet heel erg vaak last van. Wel is het een vrij koude wind, maar het zonnetje schijnt en er is bijna geen verkeer. Nu is de E45 in het verleden langs de spoorbaan aangelegd. De spoorbaan was er dus eerst. Nu is het algemeen bekend dat treinen ongeveer net zo van klimmen houden als ik en het traject van de E45 is dus relatief afgevlakt door de ingenieurs van toen. De weg die ik nu volg gaat dwars door alle bergketens heen. De rivieren in Zwedenstromen allemaal van oost naar west en ik ga richting noord. Dus het is klimmen en dalen voor de lunch al twee keer 500 meter plus voor de kiezen gehad. Momenteel volg ik de 296 en daarna hou ik een zo meest noordelijke koers aan. Hopelijk buiten de gravel wegen om.

Na de lunch veranderde het pittoreske weggetje al weer snel in de bekende rulle bovenlaag, die soms mooi vlak en andere keren vol gaten zit. Als dit zo is dan mag je met een 15 km voor een uur in je handen knijpen. stop je nog een paar keer om foto’s te maken dan is dit nog minder. Ook hier kwam weer een einde aan en op en gegeven moment kom ik al een bord Trondheim tegen. Trondheim ligt in Noorwegen maar deze E18 snelweg gaat langs Ostersund. wat ik nog wil vermijden i.v.m drukte op de E45. Maar mijn track volgt de E18 een stuk en ik kan eindelijk weer gas gaan geven. na het ploeteren van vanmorgen kan ik de schade uiteindelijk beperken tot 173 km. waarvan bijna 90 gravel. Met dezelfde krachtsinspanning had ik in Nederland wel 300 weg kunnen trappen.

Na de E18 kiest mijn track weer de binnenweg, en verrassend genoeg is het weer gravel. Ik begin nu al een zekere gravel moeheid in mijzelf te bespeuren. Het is rustig er zijn green caravans maar o wat gaat het langzaam en wat kost het een hoop kracht. Bijna nergens is iets open om koffie te drinken of een colaatje te kopen. Na een kilometer of 5 van de snelweg zie ik een leuk meer waar ik snel een mooie plek vind om de hangmat op te hangen. In het zand van het strandje staan een paar enorme eland afdrukken. Ik hoop dat ik ze langs de tent zie komen vannacht, maar ik slaap als een blok.

Ook op een kruising in de weg een fantastische lunch gehad van worstjes gekookte aardappelen en een compote van zelf geplukte bessen. Echte Cola hebben ze hier niet en engels spreken ze niet. Ik heb ook al 60 km geen pizzeria gezien. Ik denk dat we nu diep in het Zweedse platteland zijn doorgedrongen.

Ik heb me voorgenomen om niet de E45 te nemen, hoewel het laat was nadat ik uit de Mc D kwam was er nog aardig wat verkeer op de weg. De alternative route ging eerst langs het grote Strorsjon meer van Mora, om vervolgens toch weer een stukje op de E45 te komen. Hoewel het maar een paar kilometer was kon ik toch de moet op brengen om niet weer het hele stuk langs de roze asfalt baan te gaan blazen. Met geluk kan je dan 28 tot 30 km in een uur halen. Bij de volgende kruising ging de alternatieve route rechts af. Keurige weg door kleine dorpjes, wat een pech dat ik deze weg nooit eerder heb gereden dacht ik nog. Vanaf dat punt was het nog 77 km naar Noppikoski en ik had het idee om er nog 50 af te rijden om dan lekker vroeg op de koffie te komen bij Jonaas van het wegrestaurantje annex pompstation.

Dit was een miscalculatie, Net toen ik dacht dat alles voorspoedig ging veranderde het asfalt in gravel. Na weer een poosje ploeteren begon het te waaien en begon het langzaam donker te worden. Kilometers maken zat er al lang niet meer in. Op een eindeloze vlakte van pas gekapte bomen zag ik in de verte nog wat bomen staan. De ondergrond was niet te drassig zodat ik mijn fiets er aan de hand best gemakkelijk bij kon krijgen. Prachtige plek, maar de bodem was veenachtig dus geen kampvuur vanavond. Heerlijk wiegend in de wind ben ik na al dat ge-gravel weer als een blok in slaap gevallen.

Volgende ochtend, vandaag dus was het weer om half 10 eruit omdat ik anders levend geroosterd zou zijn in de tent. Voor ontbijt even mijn nieuw geleerde skills getest en een ontbijt van bessen geplukt. Het was niet lastig want ze stonden echt overal. De gele brengen wel 8 Euro de kilo op en dat pluk je in een kwartiertje wel bij elkaar. Dat verklaart waarom er zoveel buitenlandse plukkers zijn. Ook Roemenen en Bulgaren zijn actief in de plukkerij. De plukkers van gister kwamen uit Thailand en de Zweedse regering heeft dit jaar bijna 6000 werkvergunningen uitgegeven aan Thai plukkers.

Als ik op pad ga hoop ik snel weer de bewoonde wereld te bereiken, nog bijna 36 km naar Noppikoski. Dit gaat maar zeer moeizaam over uitzonderlijk slechte wegen waarvan er enkele zelfs helemaal waren dichtgegroeid. Op een gegeven moment zo’n 15 km voor de E45 heb ik alle hoop op tussentijds asfalt op gegeven. Ik kom langs een jachtcabin waar een meneer voor staat. Ik ruik het houtvuur en vraag of hij het al koud heeft. Normaal knalt hij hier in een goed seizoen soms wel 20 elanden af, maar de laatste tijd zit het tegen omdat er te veel wolven zijn….. Huuuhu?? Ik dacht dat het gehuil van gister honden waren van een naburige boerderij. En toen had hij nog veel meer goed nieuws, met regelmaat zag hij hier vanuit het keukenraampje ook beren. Dus misschien toch voor vannacht de pepperspay maar weer opzoeken.

Op een erg hobbelig stuk hoorde ik al het bekende zinggg, of kan soms ook een pingggg geluid zijn, en dat betekend meestal spaakbreuk. Gelukkig heb ik er 4 of 5 bij me alleen moet iemand dat er straks weer in gaan zetten. Nog aan de cassette kant ook. Met nog maar krap 35 km op de teller zal het geen killer worden wat afstand betreft. Wat wel weer een voordeel is, zou zijn dat ik uren lang geen auto gezien heb en al helemaal geen caravans. Wel moest ik hier in de kliniek van Noppikoski nog even een tweetal teken met een “steriel” aardappelmesje verwijderen. Ja de natuur is mooi maar kan soms ook hard terugslaan. Wel staat er aardig wat wind, en dat is weer de vriend van de outdoor man of vrouw. Want veel wind betekend weinig muggen.

Om 6 uur word ik wakker van een busje wat om de 100 meter iemand afzet met een witte emmer. Daarna plonzen ze met hun dikke rubberlaarzen door het veen aan de rand van het meer. Ik draai me nog een keer om, het is me nog te fris. Later als het zonnetje me om half tien m’n slaapzak uitbrand ga ik op m’n gemak oppakken. Niet getergd door borende of zagende buren kan dit hier gewoon in de wildernis. na het ritueel van tentje en slaapzak wegbergen ga ik op m’n gemak m’n tanden poetsen in alweer de grootste badkamer ter wereld. Als ik na dit treuzelen nog voor de lunch in Malung aan kan komen zou dat een bonus zijn. Na een paar kilometer kom ik een ploeg aziaten tegen, ik denk dat ze uit Thailand komen aan het schrift te zien op een van hun T-shirts, maar geen van hen spreekt echt maar twee worden engels. Ook de enkele worden Zweeds die ik weet begrijpen ze niet. Het zijn bessen plukkers, en het zijn waarschijnlijk dezelfde die ik om 6 uur gehoord heb. Emmers vol hebben ze achter in de pick-up Volkswagen staan. Het zijn Lyconbessen. In Zweden erg gewaardeerd om Jam en sauzen van te maken. Ze doen even met handgebaren voor waar je op moet letten en binnen no time ben ik ook een volleerd bessen plukker. Kan ik mooi weer aan mijn LinkedIn account toevoegen als skill “Certified Berrie Picker”. Dat zijn dingen waar toekomstige werkgevers op letten, die kleine dingen in je profiel die niemand anders heeft.

Als ik na een kilometer of 10 weer asfalt onder de banden voel stap ik bijna af om het te zoenen. Ja dat rijd toch wel een stuk gemakkelijker moet ik bekennen hoewel de 10 bar harde 23 mm racertjes van Swalbe zich er tot nu toe goed doorheen slaan. Als ik dan op de E45 rij is het nog niet eens zo druk. Later in Malung zie ik dat het zaterdag is. Dan komen na de lunch de Amerikaanse cuisers de weg op weet ik uit ervaring. Zweden zijn gek op oude Amerikaanse auto’s uit de jaren 60, vooral de types met vleugels en open dak doen het goed. Langzaam pruttelen ze door de hoofdstraat van Malung, totdat er een voor het enige stoplicht zich niet in kan houden en onder groot gejoel van de mensen op het terras twee bagger vette zwarte strepen trekt van een meter of 70 naar de rotonde. De zware met nitro geblazen 8 cilinder knalt dan bijna de ramen uit het Sandsbacken Cafe waar ik zit te lunchen. Grappig is dat je dezelfde auto wel 20 keer langs ziet komen. Dat heb ik allemaal moeten missen vorig jaar. Toen zat ik midden in de grootste golf van meteorologisch terrorisme die Zweden heeft getroffen sinds de 2e wereld oorlog. De meeste Zweedse dames zien er trouwens zonder regenpak ook veel beter uit. Om half 4 moet ik langzaam op gaan stappen anders kom ik maar aan een totaal van 30 km. en dat is wel erg weinig.

Enkele uren later kom ik in Mora aan en ik rij gelijk door naar de rotonde aan de andere kant van de stad. Daar is de McDonalds te vinden, de een na laatste alweer voor de poolcirkel. Het is zo mogelijk in de middag nog heter geworden dan gister en bij de Mc blijf ik minimaal tot 9 uur zitten. Dan in de avond koelte ga ik nog een kilometer of 50 doen om morgen na weer een verkwikkende nachtrust in de hangmat bij mijn vriend Joonas van het tankstation in Noppikoski aan te komen. Omdat het vandaag zaterdag is en iedereen lekker in de tuin of op het strand heeft gezeten zal ik zelf ook maar een vroegertje nemen en vul de rest van mijn nachtelijke gebeurtenissen wel aan in het blog van morgen. Volgens de krant zal het weer smoorheet worden…

Als ik na een lange nacht uit mijn renners coma ontwaak schijnt het zonnetje alweer voor de derde dag, het felle licht speelt over de zinken daken die ik vanuit mijn liggende positie kan zien. Als ik later de trap af ga i.p.v. de lift te nemen hoor ik mijn knieën kraken. Ja de heuvels van gister hebben samen met het gravel behoorlijk wat inspanning van me gevraagd. In de ontbijt zaal verrassen de mensen van hAet Drott Hotel muziek syndicaat mij volledig. Bij het besmeren van mijn eerste broodje hoor ik Aqualung van Jethro Tull door de ontbijt zaal zweven, een geweldig nummer van het dan inmiddels vierde album uit 1971. Nu kan het alleen nog maar een geweldige dag worden want meestal wordt de muziek in hotels verzorgt door half debiele uit de Efteling ontsnapte Laaven.

Na de bekende ronde van calorieën stapelen probeer ik mijn tijd maximaal te rekken en ga de geweldige services van het Drott Hotel pas achter me laten als het ontbijt buffet dicht gaat om 10 uur en ik om 11:30 uur de kamer moet vrij maken voor de volgende ronde van aangenaam verraste gasten. De fiets kan alvast weer in de kamer worden klaar gemaakt om daarna met de lift naar beneden te gaan. Wat mij nog rest is twee enorme pilzen af te rekenen en dan kan ik op zoek naar een fietsen maker of doe het zelf winkel om wat aan de schijfrem te (laten) doen. Buiten is het inmiddels alweer rond de 30 graden dus ik doe het verder weer rustig aan vandaag.

Op weg door de stad, eerst nog iets aan de schijfrem doen… toch? Op het internet zoek ik een Cykleverkstad. Maar die blijkt bij bezoek met symester te zijn begrijp ik uit het kaartje wat op de deur hangt. Bij de volgende heb ik meer geluk maar ik moet daarvoor wel weer een eind de stad door fietsen. Buiten in het zonnetje draai ik er zes gloednieuwe SRAM boutjes in. Deze hebben standaard al een dotje blauwe Loctite achtige substantie aan het topje gesmeerd vanuit de fabriek. Ik had de originele er natuurlijk niet uit moeten halen. Dus zo ga ik weer bijna zorgeloos op weg. En na een poosje kom ik op dat geweldige fietspad langs de Klaralven rivier. 85 Km. tot Rada en dan over een rustige binnenweg. Op mijn Garmin heb ik een alternatieve route maar als ik daar aankom gaat deze van de weg af bijna recht omhoog en het is gravel in zeer slechte staat. Vlak voor Stollet waar de gevreesde veel te smalle E45 gaat beginnen is er nog een afslag. Staat niet op de kaart, maar op de borden staat Malung 53. Later is dit veranderd naar 73.

Ik besluit toch de weg te nemen en niet de E45 te nemen. Hier ben je een levende camper en caravan schietschijf. Dus toch maar gravel gekozen. En wat een heerlijke weg, het ging niet hard en het klom diverse keren naar bijna 500 meter met enkele buitengewoon pittige klimmetjes. Heb dat laatste stuk niet echt veel kilometers gemaakt maar dat boeit me eigenlijk niet eens meer zo. Lekker een beetje prutsen in de natuur. Nu zit ik weer aan de oevers van een verlaten veenmeer. zag vier elanden waarvan een moeder met kalf en ik vermaak me prima. Nu ga ik de hangmat in want het is inmiddels aarde donker geworden en de maan gaat net achter de wolken. Ik ga nu voor het eerst proberen deze post vanuit de zweedse outback te posten…

Na het verlaten van het haventerrein, wat deze keer wonderwel zonder al te veel problemen gepaard ging, heb ik eerst nog een paar Belgen geholpen een taxi te vinden die hun naar de huurauto in het centrum van Gotenborg kon brengen. Met mijn inmiddels fenomenale kennis van Gotenburg tot Karresouvantoe was dit geen enkel probleem. vanaf het DFDS terrein is het maar een klein stukje naar dat fabuleuze hotel waar ik vorig jaar overnacht heb. Daarvandaan zou het een peulenschil zijn om vanuit de lobby een taxi te bestellen.

Daarna ben ik nog tot diep in de nacht doorgefietst, ten koste van alles wilde ik de E45 proberen te vermijden, maar wat is de weg eromheen heuvelachtig vergeleken met de E45. Het eerste stuk schoot lekker op want dan volg je nog een heel stuk de rivier. Daarna was het vol aan de bak. en toen ik even niet op zat te letten ben ik toch weer op de snelweg terecht gekomen. Na een paar grote vrachtwagens ben ik toch maar weer bij de volgende afslag de Zweedse bergen ingegaan. Te veel adrenaline voor mijn oude lichaam.

Ook in het zuiden is het gewoon donker ‘s nachts en ik moet minimaal 20 elanden gezien hebben. Jammer genoeg te donker om er een mooie foto van te maken. 60 herten en nog een handvol vossen. Om een uur of drie ben ik m’n hangmat op gaan zoeken. Ik was bijna vergeten hoe heerlijk dat ligt en na al wat nachtelijk gravel wegen rijden was ik behoorlijk afgemat na 145 km. niet slecht voor een avond fietsen. Die eigenlijk pas begon na anderhalf uur kloten bij de Statoil. Waar ik een prepaid data en voice simmetje gekocht had. Nu had ik de selctie niet gemaakt op basis van prijs kwaliteit of dekking, nee puur omdat het het enigste pakje was waar wat in het engels op stond. Jammer dat na het insteken van de sim alle berichtjes op de ALDI Wolfgang dual power SIM phone gewoon het het Zweeds waren, en ook nog een zuidelijk dialect wat ik niet goed begrijp. Maar toen het werkte moest ik ook nog upgraden en bel/data minuten/GB’s kopen.

Ik heb niet eens de tijd genomen om één van die uitstekende Statoil Hot Dogs te nemen. Iets waar ik later natuurlijk spijt van had. Na vanmorgen pas om een uur of 10 goed op weg te zijn gegaan heb ik alweer behoorlijk wat gravel gehad, en het is inmiddels ook gruwelijk heet geworden hier in Zweden. Dit is voor mij iets geheel nieuws vergeleken bij vorig jaar. Maarja ik laat me graag verrassen, zo ook deze lunch waar ik een pizza Gorgonzola bestelde maar uiteindelijk ergens op zat te kauwen waar een soort gekruid rundvlees op zat met ananas en kaas. Dit alles rijkelijk overgoten met bearnaisesaus saus. Het lijkt een bizarre combinatie maar het smaakte prima. Altijd leuk zelf denkende koks.

Als al mijn “Devices” zijn opgeladen ga ik na de ergste hitte van de dag maar weer op pad. Probeer in iedergeval de McDonnalds van Karlstat te bereiken vanavond. Ik ga me nog niet te druk maken in het begin. Mijn shirt is in ieder geval al wel prima ingereden met deze hitte, en deed net nog een clubje lunchende metal bewerkers een tafeltje opschuiven. Na de lunch ging het weer verder de lange heuvels op en af. Als ik de track op mijn Garmin volg kom ik van tijd tot tijd door dorps kernen waar de bevolking tientallen jaren geleden al is weggetrokken. Deze plaatsjes zijn zeker niet groot genoeg om het McDonalds concern te doen besluiten om er filialen te openen. Het gaat een lange dag van vreselijk afzien worden met temperaturen van 30 graden in de schaduw. Er lijken ook totaal geen kilometers op m’n teller te komen, de bagage zuigt me naar beneden op de lange hellingen. en na een tijdje ben ik maar om gaan rijden, want die gravel wegen halen de snelheid er helemaal uit.

Het laatste stuk had ik al een paar keer Karlstad 33 km op de borden gezien, maar mijn Garmin gaf dood leuk nog 54 aan. De keuze was snel gemaakt en toch maar weer voor de vluchtstook van de E18 richting Karlstad gekozen. Ik volg nadat het echt verboden was voor fietsters de Garmin over industrieterreinen en door wijken van armzalige vooroorlogse flatgebouwen. Als ik door het centrum van Karlstad fiets zie ik een herkennings punt, en ik weet dat Het Drott hotel net om de hoek is. Half 10 en badend in het zweet kom ik de lobby in. Net op tijd om te eten. Waarna ik doodmoe op bed neer crash nadat ik eerst weer even snel de kleren in de was gedaan heb en zelf even heerlijk een kwartiertje heb gedouched.

Voor ik in slaap val denk ik aan de boutjes van mijn voorste schijfrem. deze trillen steeds los en dan begint de schijf te rammelen. Dit is niet de meest gewenste situatie in heuvelachtig gebied. Alle jaren heb ik een stift met rode “Loctite” bij me gehad om dit soort problemen aan te kunnen maar in mijn zucht naar het verlichten van de bepakking heb ik hem op basis van “nog nooit nodig gehad” thuis gelaten. Nu kon ik er alleen wat solutie tussen doen en hopen dat het bleef zitten. Al met al toch nog iets van 175 km op het tellertje kunnen draaien.

De zware diesel motoren van de DFDS Freesia zorgen voor een rusteloze nacht van gekraak, getik en gerammel, alles lijkt mee te trillen, toch ben ik toch nog op tijd voor het ontbijt. Geen vakantie tijden hier aan boord, maar op het ritme van de bemanning mee-eten. De boot heeft goed de vaart erin en ik vraag me af of we met deze snelheid hoog gaan eindigen in de “Fuel Competition”. Dit is een door de DFDS uitgeschreven wedstrijd, en de bemanning van het schip wat maandelijks de minste brandstof heeft verbruikt krijgt een bonus. Zo zijn ze lekker groen bezig en levert het nog wat op ook. Dat is ook het beginsel van de “Groene” golf, die niet wat zovelen denken door milieu activisten is uitgevonden maar door de industrie zelf, om de marges nog wat verder op te kunnen pompen met het stempel “Groen”. Briljant gevonden.

Mijn Garmin is lelijk in de war en weet niet meer in welke tijdzone hij thuis hoort en kon mij dus ook niet op tijd wekken, gelukkig was ik nog vroeg genoeg op om een paar dampende borden witte bonen in tomaten saus op te scheppen. Met het ontbijtbuffet is het calorieën stapelen weer begonnen. De bemanning gaat hier tussen 7 en half 8 ‘s ochtends aan tafel. Dat is vroeg maar gelukkig is de lunch dan ook weer lekker op tijd n.l. om half 12. Het tijdstip is voor mij geen probleem zo vroeg in de reis want dan zit ik nog in het werkritme. Normaal ben ik altijd om 5 uur wakker om daarna per fiets een wilde tijdrit naar Schiedam te maken. Niet vaak lukt het me om mijn altijd “vrolijke” collega Ernst te verslaan en voor ons beide een paar flinke mokken koffie in te gaan tappen.

Dat werk ritme is iets wat ik als eerste probeer te lossen, de gevangene is weer vervoegd vrij gekomen en zelfs zonder enkelband deze keer. Nu lijken de weken die voor mij liggen een oceaan aan vrije tijd maar de praktijk leert dat het zo weer voorbij is. Fiets als het kan en blijf binnen als het nodig is. Dat is mijn advies. Regelmaat is de pest voor het menselijk lichaam. Alleen bange mensen houden vast aan een schema. De enige constante is de reis naar het noorden, omdat het landschap mij fascineert en het buiten de hoofdwegen nog echt rustig is. Voor de rest laat ik mij verrassen. Ik vind het ook niet nodig om iedere avond op een camping te eindigen en er om 3 uur ‘s nachts achter te komen dat in de caravan naast je het feest met bier en vogeltjes dans niet voor ‘s ochtends vroeg gaat eindigen. Om dan na een uurtje slaap ruw ontwaakt te worden door hordes gillende kinderen die op weg zijn naar het zwembadje wat vlak achter je tent bleek te liggen.

Nadat ik de boot af kom probeer ik zo snel mogelijk het drukke zuiden te verlaten en pas bij de plaats Malung op de E45 te gaan rijden. Maar voor het zover is zijn er nog 450 Km te gaan. Wel jammer is dat buiten de hoofdwegen het McDonalds netwerk steeds dunner is. Na grondig vooronderzoek blijkt de Mc in Ostersund toch echt de laatste in de keten naar het noorden te zijn, dan gaat het afzien pas echt beginnen….

Het is een vertrouwd gevoel, de stalen dekplaten die de zelfde frequentie aannemen als de krachtige diesel motoren van de DFDS Tor Freesia. Als het schip de monding van de Oosterschelde uitkomt blijkt er zelfs een klein beetje deining te zijn. Waarschijnlijk niet genoeg om zeeziek van te worden, hoewel ik dat nog nooit geweest ben kan eens de eerste keer zijn. Tijdens mijn diensttijd bij de Koninklijke Nederlandse Marine heb ik wel meer narigheid meegemaakt dan deze spiegelgladde Noordzee. De boeg draait naar het noorden en we hebben een snelheid van zo’n 32 Km op mijn GPS. Een gemiddelde waar ik met de fiets voor zou tekenen. De reis zal tot woensdag avond 18:00 uur gaan duren. Dan moet ik nog in Gotenburg het haven terrein af zien te komen. Iets wat op een van mijn eerdere reizen uitmondde in een Kafkaëske toestand. Bij het kantoor van het haventerrein bleek ik geen uitreis nummer te hebben. Van wie ik dat zou moeten hebben gekregen was me niet helemaal duidelijk. Maar als je geen nummer hebt dan besta je niet en kom je het terrein niet af. Na lang wachten en bellen mocht ik eindelijk op een tijdelijke code de hekken door. Deze keer zal ik er voor zorgen tegen elke prijs wel met zo’n code van boord te gaan, en hoop ‘s avonds rond 8 uur de eerste McDonalds op te kunnen gaan zoeken.

Mijn jongste zoon bracht me vandaag weg naar Gent in België. Hij is momenteel mijn vaste chauffeur voor dit soort fiets uitstapjes. Hij kan prima rijden en zonder aarzeling stap ik naast hem in de auto. Het zal verder een heerlijke anderhalve dag aan boord gaan worden van calorieën stapelen. Geen flauwekul met leuter receptjes uit de moleculaire cuisine, maar grote borden vol met gebakken eieren, aardappelen, braadworst, stoofvlees en bakken vol macaroni gegarneerd met entrecotes en eendenborst. Overgoten met liters koffie en aangestampt met toetjes van vla en vanille ijs. Snakkend naar adem laat ik me tussendoor in mijn kooi vallen om te dutten tot de volgende maaltijd.

Het is tot nu toe een bewogen jaar geweest. Het begon niet goed met een verslechterde gezondheid en een conditie die bijna tot het nulpunt was gedaald. Enkele bezoeken aan de huisarts hadden een long test en een paar “puffers” tot resultaat. Tijdens mijn eerste 200 Km. Brevet heb ik me helemaal verrot moeten rijden. En ondanks de nog frisse voorjaars temperaturen kwam ik als een van de laatste drijfnat van het zweet binnen. Ook had ik tijdens die rit m’n rechter knie kapot gereden. Tussen de brevetten door had ik samen met mijn collega Gerald nog wat werk op het Franse hoofdkantoor van Facilicom in Parijs. Ik ben Zaterdag ochtend alvast met de fiets vooruit gegaan. Gewoon omdat ik er zin in had. In noord Frankrijk bij schemer wild kamperend bij een van de vele deprimerende slagvelden. De dag erna was ik fietsend door het centrum van Parijs getuige van de grote demonstratie tegen het homo huwelijk. En ik altijd maar denken dat Frankrijk zo’n liberaal land was. Pas bij het 600 Km brevet begon ik weer lekker te rijden. Hoewel de rit naar het Drielanden punt weer was uitgestippeld langs Amstel Gold en Mergelland route heb ik er toch van genoten ondanks dat hij pittig zwaar was.

Door M5 Ligfietsen was ik in Maart gevraagd mee te gaan naar een voorjaarsbeurs in Helsinki. De Nederlandse Ambassade had daar een mooie stand laten bouwen en ik heb daar tussen de fietsen van M5 6 keer een presentatie mogen geven over mijn laatste tocht die van Helsinki langs de Russische grens naar de Noordkaap ging. Helsinki is een prachtige stad, ook toen wij er waren en het bijna de hele tijd tussen de min 15 of 20 was. We werden zelfs nog door de ambassadeur voor een diner uitgenodigd op de fraaie Nederlandse ambassade in Helsinki. Bij M5 Hebben we gedurende de maand erna een M5 carbon High Racer aangepast en voorzien van schijfremmen. De fiets is een stuk lichter en stijver dan mijn oude Noord Kaap Racer en is ondanks de zware no nonsens onderdelen nog onder de 11 kg gebleven. Nu is het de vraag of je met deze super lichte volledig van carbon gemaakte fiets ook een trektocht kan maken over duizenden kilometers met volle bepakking? De trouwe lezers van mijn blog zullen het vroeg of laat te weten komen.

De conditie is grotendeels weer terug maar helaas ging ik een week voor vertrek tijdens het tillen van een zwaar stuk hout in de tuin nog even finaal door m’n rug. De pijn trekt maar langzaam weg dus laten we hopen dat deze negatieve spiraal zich in Zweden niet voortzet en er gewoon weer als vanouds lekker wat kilometertjes gereden kunnen worden. Er zijn mensen die in hun arrogantie het tegendeel beweren alsof dit soort uitstapjes alleen zijn voorbestemd aan een kleine selectie van gekozenen door hogerhand en dat je maanden zo niet jaren van te voren moet beginnen met trainen om aan een langere tocht te kunnen gaan beginnen. Niets is minder waar, je begint met trainen op de dag van vertrek en met een beetje doorzettings vermogen kom je dan al een heel eind. En een “randje” vet op het lichaam kan bij langere afstanden zelfs als een pluspunt worden aangerekend. Je moet alleen niet bang zijn om het eraf te te rijden!

https://youtube.com/watch?v=5lvFDTNRUdY%3Frel%3D0

Dit gaat hem worden, de laatste dag alweer van mijn 3e expeditie naar de rand van de wereld. De plek heeft zich dit jaar voor het eerst in al zijn grilligheid aan mij openbaard. Aan de ene kant ben ik blij, want er zeggen al mensen dat ik er al twee keer ben geweest met prachtig helder weer onder tropische omstandigheden met geen aasje wind. Sommige zeggen dan dat het te gemakkelijk is geweest en dat het niet echt mee telt. Daar is nu voorgoed mee afgerekend. Extreme kou met natte sneeuw meer dan één keer. Een gierende wind met horizontaal voortgedreven ijskoude regen. In Finland was het op de heenweg soms rond het vriespunt buiten en wederom op een paar dagen na heel veel regen. De gehele terug weg heeft meer iets van een Car Wash from hell waar ik continue doorgereden ben. Gelukkig heeft de fiets het weer prima gedaan want op zo’n lange tocht wil je niet te maken krijgen met technische mankementen.

De boot is vroeg, en nog voor 8 uur kunnen we van boord. Om het terrein af te komen, moet je eerst ergens een pin code gaan halen om de poort open te maken. In het kantoortje die deze codes afdrukken willen ze natuurlijk eerst weer je pasport zien voordat je zo’n tieketske krijgt zoals de Belgen zeggen. Echte Belgen gebruiken geen Engelse woorden. Later als ik na bijna een uur van vloeken en tieren eindelijk na 4 keer hopeloos verkeerd te zijn gereden, op illegale wijze langs de snelweg en dan over het terrein van Accelor-Mittal uit het vervloekte haven terrein geraak. Zie ik daar in één van de eerste stadjes een goed voorbeeld van. Ik moet twee keer kijken wat er staat op de pui van deze winkel. “Amai speelkes zijn weij” na een ietwat lange beschouwing van deze korte zin, kan ik maar tot één conclusie komen en dat is dat we hier met een Belgisch filiaal van “Toys r Us” te maken hebben. Eenmaal op het mooie Belgische platteland kan ik, buiten de normale slechte wegen van vervormd asfald of gescheurd beton, inclusief enkele kasseistroken toch lekker doorrijden. Na 32.02 Km op mijn dagteller voel ik de eerste regendruppels als ik de Cleylandshoeve passeer. Dan is het hek van de dam en gaan we een kilometer verder weer over op het Scandinavische weer type. Als ik bij het veer in Breskens aankom ben ik al weer koud en helemaal doorweekt.

Op de boot trek ik m’n regenpak aan en bel Bram van M5. Hoewel de winkel dicht is op maandag rukt hij toch uit om speciaal voor mij de Nespresso machine te bedienen. Ook mijn jongste zoon Ryan is onderweg met de auto om mij op te halen. Wat aanvankelijk een lekkere afsluitings rit zou moeten worden van 160 km met de wind in de rug is weer veranderd in de Scandinavische wasstraat waar ik bijna 3 weken in heb rondgereden. Als mijn zoon een uurtje later aankomt kan ik alleen maar denken hoe snel de tijd voorbij gegaan is. Gisteren hield ik hem als baby nog vast en nu is het een jonge volwassen man met zijn eigen rijbewijs. Als we thuis zijn hoef ik niet alles gelijk op te ruimen, want mijn vrouw is nog een paar dagen bij haar zus in Engeland, die momenteel haar laatste chemo behandeling krijgt. Welbeschouwd steld dat kleine beetje regen vergeleken bij dit soort dingen dus ook eigenlijk niks voor.

In bad probeerde ik het zomer nummer van Elsevier door te lezen, maar al gelijk op pagina 9 kom ik de gebruikelijke ellende over de Euro en de sterke onderhandelings positie van zwakkere Zuid-Europese landen tegen, die onder geen beding de euro mogen verlaten. Nu willen ze het het toezicht op banken overgeven aan de Europese Centrale Bank. Het gaat hier om meer dan 1000 banken. De Nederlandse bank is niet eens in staat om een handvol Nederlanse banken met een personeels bezetting van 1500 man in de gaten te houden. Dit gaat verkeerd aflopen, dat kan niet anders. Wellicht kunnen Finse wegenbouwers met zware explosieven het Griekse schiereiland fysiek van Europa losmaken. Drijven ze lekker af richting Turkije, waar ze het ook al zo goed mee kunnen vinden. Onze Zuiderburen de Belgen kunnen dan de Europese positie van de Grieken overnemen, met hun slechte wegen is het al een beetje een soort van Athene aan de Schelde geworden. Ook staat er rechts onderaan op pagina 9 een stukje met als kop “Geniet”, en de aanhef eronder is “Beter is het niewe meer”! Hoe je met minder beter af kan zijn? In gedachte zie ik de niet aflatende stroom van glanzende mausolea, die mij op weg naar en van de Nordkapp het leven zuur hebben gemaakt, die dingen zijn zo duur dat mij op de weg in 4 weken tijd in geld uitgedruk miljarden zijn gepasseerd. Lul niet over “Beter is het nieuwe meer”, ik geloof er geen reet van. Ik trek de zomer editie van de Elsevier onderwater en kneed hem tot het een stevige bal van papier maché is, om hem vervolgens met een sierlijke boog naar het prullebakje in de hoek te smijten.

Bij het ontbijt om half 8 kijk ik mijn mede passagiers nog eens aan, Iwar uit Estonia, James uit New Castle en aan het andere tafeltje het aardige Zweedse echtpaar wat op vakantie en onder weg is naar San Sebastiaan, dan nog de Belg Jan en zijn Noorse vrouw. De eerste twee zijn vrachtwagen chauffeur en ik kom nog meer te weten over de wereld van het internationale transport. Hoeveel zo’n truck verbruikt onder welke omstandigheden en hoeveel het kost om een tank van bijna 600 liter diesel te vullen. Iwar rijd met het merk M.A.N, en James heeft een woord speling op deze afkorting. Ik begrijp aan de woorden van James dat zijn Scania superieur is aan de M.A.N. van Iwar. Daar James meestal het weekend thuis is gaat Iwar voor 2 tot 3 maanden van huis om dan vervolgens een paar weken vrij te zijn. Soms heeft hij 48 uur achter elkaar vrij als hij op het depot terrein in Lille, van de firma waar hij voor werkt, wat langer tussen ladingen in moet wachten. Hotel is er niet bij. In de cabine slapen en af en toe in een truckers restaurant of café een keer douchen. De west europese chaufeurs eten vaak in restaurants, de oosterlingen zoeken elkaar op en gaan langs de kant van de weg zelf wat koken onder het genot van sigaretten en een paar blikjes goedkoop bier. Het lijkt een romantisch bestaan, maar hun kleren moeten na verloop van tijd net zo gaan stinken als de mijne.

Begrijpelijk is dat ik na met al deze aardige mensen kennis gemaakt te hebben niet durfde door te zetten met de kaping van het schip, en leg me er bij neer om de “volle” zeventien jaar op eigen kracht verder te moeten werken tot de pensioen gerechtigde leeftijd is bereikt. Misschien heb ik tegen die tijd toch nog genoeg kracht in mijn lichaam om nog wat expedities te ondernemen. De Grieken hebben tegen die tijd al zoveel geld uit onze economie gezogen dat er voor mijn vrouw en ik geen camper meer van onderhouden kan worden, als er nog zoiets als pensioen zou bestaan tegen die tijd.

Hier op het schip geld verder de “no nonsense aproche”, dit houd in dat er niet met een aangename stem in 8 verschillende talen wordt omgeroepen dat het ontbijt geserveerd gaat worden tussen 7 en 11 in de Edwina zaal op dek 4, hier volstaat het voor de kok om met rauwe stem de passagiers in de mess room toe te scheeuwen “anybody more eggs?”. Hier eet je als passagier met de rauwste zeebonken mee, alle finesse ontbreekt aan het eten, wel is het veel, héél veel, en vet. Zo begint het ontbijt met een “Tower of Sauron” van spek, eieren en bagger vet gebakken aardappelen. Fantastisch gegeten dat spreekt vanzelf. Er staat een lichte zee met de bekende korte Noordzee golven, die nooit echt hoog worden omdat het water hier niet echt diep genoeg voor is, maar wel vervelend kort op elkaar met witte schuim kuifjes. Ook veel wind, maar het schip vaart toch nog bijna 40 kilometer per uur, voor echte zeevarenden is dit bijna 22 knopen en een zeer respectabele snelheid. Het is zonnig en natuurlijk droog!

Het dag ritme wordt bepaald door de shifts die de “echte” bemanning maakt. Dus ontbijt vanaf 7, voor passagiers half 8, lunch om half 12, en 12 voor passagiers. Ik heb me laten vertellen dat het vandaag Nassi Goreng zal zijn, en de oude kok weet van Indonesische mensen in Nederland. Ik vertel dat ze voornamelijk uit de Molukken komen, en hij herinnerd zich de treinkaping uit de jaren zeventig bij Wijster, waar het leger in der tijd buitensporig veel geweld gebruikt heeft om de gijzelaars te ontzetten. Dit zette natuurlijk nog meer kwaad bloed bij de Molukse gemeenschap die door de Nederlande regering toch al een flinke loer gedraaid was met hun belofte op een onafhankelijke staat. Nu gaan de gerechten Nassi Goreng en Stamppot rauwe andijvie in de Nederlandse keuken in ieder geval weer goed met elkaar om. Thuis nog maar eens nakijken hoe dat zit met de Molukkers in Nederland, eigenlijk al jaren niets meer van gehoord, en ik vermoed dat de Molukse schaduw regering in ballingschap inmiddels is opgeheven. Misschien was het een idee geweest om deze capabele shaduw regering een poosje in Athene te laten oefenen, ze hadden het naar mijn idee nooit slechter kunnen doen dan de dikbuikige, zwaar getatoeerde uitsmijters van de “Gouden Dageraad” partij.

Na de super lange siesta van gistermiddag was ik weer veel te laat gaan slapen en heb daardoor moeite om er uit te komen. Hier in de bewoonde wereld gelden weer de regels waar iedereen zich zonder vragen te stellen altijd maar aan houd. Het slaap ritme, de tijden van de maaltijden en hier in het hotel de tijd waarop je moet zorgen dat je kamer leeg is. Dit hotel interieur is door een of andere kruising tussen Jan de Bouvrie en een Japanse mie draaier in elkaar geflansd. Het thema is grotendeels aardkleuren met witte vlakken, gelardeerd met objecten van door de zee gepolijst wrakhout, daar tussendoor nog wat van die Aziatische houten splinter meubel troep die een paar jaar geleden na de golf van geloogd grenen, in Nederland ook zo populair was. En daar weer bovenop een veel te dikke klonterige saus van Feng Shui. Als ik vraag waarom de rijstkoker, het symbool van rijkdom en geluk, niet op de oostelijke muur staat en het water, het symbool van voorspoed en gezondheid, niet naar het zuiden stroomt, kijkt de manager mij verbaasd aan. Ook het management is typisch genoeg in het Feng Shui boekje nooit verder gekomen dan de eerste paar bladzijden, en hebben zo de Best Western keten laten “rippen” door één of andere valse goeroe uit Dusseldorf. Jammer hoor, gemiste kans. Als je een thema hotel wil maken, doe het dan goed en maak er geen Kabouter Plopsa land van.

Wie weet ben ik wel te streng in mijn beoordeling, na bijna 3 en een halve week regen begin ik zelfs een beetje knorrig te worden. De kamer was klein maar netjes en leuk ingericht, het ontbijt buffet ook niets op aan te merken. Ik ga terug naar beneden, tijd om uit te checken, en gelukkig zit Johanna weer achter de “Front Desk”, zij is met haar ietwat strenge zwarte bril het lachende gezicht van alle Best Western Hotels in de hele wereld. De hele dag vrolijk, en neemt de tijd om iedere stomme vraag uitvoerig te beantwoorden, hostmanship in iedere vezel van haar godelijke lichaam. Ik heb nog dik een uur over voor dat ik me kan gaan melden op het haventerrein, dus strijk zolang met gratis koffie in de brick a brack Feng Shui toonzaal neer, om nog een laatste uurtje te kunnen internetten. Buiten regent het alweer. Dat had ik niet verwacht, je zult altijd zien dat als je vakantie is afgelopen de zon ineens gaat schijnen.

Het regent niet hard genoeg om me helemaal te doorweken voor ik op het haventerrein ben, daar is de afstand te kort voor. Vanuit de ontbijtzaal zag ik zojuist de boten van de DFDS Line al liggen. Ook nu weer een sterk staaltje van regelgeving, ik moet naar zeggen met een auto mee naar de boot rijden, “security and port regulations”, want op het terrein fietsen zou te gevaarlijk zijn. Ik lach de knul van de haven bewaking recht in z’n gezicht uit en vertel hem dat ik net de E45 heb overleeft, en het haventerrein daarbij vergeleken op een kinderspeelplaats lijkt. Ik maak een deal en zeg dat als hij mijn fiets in de auto kan krijgen ik ook dan pas instap. In gedachte zie ik hem de stoelen al neer klappen en rekenen. Dan kijkt hij me aan en zegt: “Drive close behind me, and be extremely carefull”. Met één hand aan het stuur, en met de andere foto’s makend van de zware kranen langs de route, rij ik met nog geen 20 km over het inmense haventerrein achter hem aan. Voor de zekerheid staan de zwaailichten van zijn auto aan, je weet maar nooit. Er gebeurd natuurlijk niets, de machines die op het terrein rijden zijn zo groot dat ik daar m’n bril nog niet voor hoef op te zetten.

Aan boord nemen ze je passport in, je krijgt het pas bij het verlaten van het schip terug. De zin ontgaat me, in het pasport zelf staat dat je het nooit mag afgeven, maar ik ontneem ook deze “paper pushers”, zoals dat in het engels heet, hun pleziertje niet. De hut is net als vorige keer netjes en groot genoeg, met bed, tafeltje, een soort van sofa bankje en verder nog douche met toilet. Dan komt het moment waarop ik m’n tassen open maak. Zelf wordt ik in de kleine ruimte van de hut nu toch ook wel een beetje akelig van de lucht die van de half rottende shirts afkomt. Uit m’n gele roltas komen de ransoenen, of wat daar nog van over is, en het Sami mes. Dan zie ik helemaal onderin ook nog het busje Pfeffer-Spray liggen wat ik in Duitsland kocht om eventueel te opdringerige beren in Finland mee op afstand te kunnen houden, alleen bedoeld voor een hopeloos noodgeval natuurlijk. Mijn hersenen gaan nu ineens in “interstellar overdrive” en ik zie voor ogen dat ik hiermee net als een stel van die ongewassen Somalische piraten het schip zou kunnen kapen. Ik heb zelfs als voordeel dat ik al aan boord ben. Wat zou je kunnen vragen voor 8 passagiers, 14 bemaningsleden en een peperduur schip helemaal vol met nieuwe Volvo automobielen? Ik begin snel te rekenen achter op het toegangs bewijs van het havenkantoor. Ik kom uit op iets minder dan 200 miljoen. Dat zou genoeg zijn om met een butget van € 5000,- per dag 10 jaar lang de wereld rond te fietsen. Als ik dan terug kom hoef ik met mijn dan finaal afgejakkerde lichaam nog maar 5 jaar te werken tot de pensioen gerechtigde leeftijd. De toekomst bied weer perspectieven.

Ik zet de Pfeffer-Spray klaar en haal het mes tevoorschijn, het vlijmscherpe 35 centimeter lange lemmet schitterd ijskoud in de tl verlichting…….. Dan besluit ik nog even te wachten tot na het eten, op een lege maag kan je niet goed kapen.

In het Drott hotel weten ze nog wat “ouderwetse” service inhoud, toegegeven het kost wat maar je krijgt er zoveel voor terug. Geen kogelharde immitatie boter in lastig te openen zilverpapier, waarbij er altijd meer boter aan je handen zit dan op je toast, maar nog met de hand gemaakte botterballetjes van licht gezoute grasboter. Verder is het assortiment werkelijk fabuleus en zelfs om even over 5 uur ‘s morgens hebben ze er niet zoals in de goedkopere hotels een slecht gehumeurde nacht portier op gezet maar is er al echte bediening. Dat ik aan het ontbijt in mijn stinkende fietskleding zit maakt ze geen bal uit, ze zijn wel meer gewend in het Drott hotel. Ze helpen me zelfs met de tassen naar buiten dragen, en we nemen hartelijk afscheid. In deze “oude wereld” klasse van service en klantgerichtheid hebben ze geen cursusje “Hostmanship” nodig, dat zit al in de genen, en het was toen ik meer dan 35 jaar geleden op de horeca vakschool zat ook al de meest normale zaak van de wereld. Nu in de nieuwe tijd moet klantgericht-vriendelijkheid “Smart” gemaakt worden en dat doe je natuurlijk door middel van een training of nog beter de heilige graal inzetten “the workshop”. Nu is alles in deze glossy wereld van “corporate dreamers” in het engels” en er is bijna niet meer uit te komen, vaak ontgaat me de bedoeling van deze vanuit het Amerikaans opgelegde ronkende “One liners”. Ik zeg Alleen jammer dat de zon nu wel schijnt als ik om 10 over 6 nog slaperig vanuit de trein naar buiten kijk.

Als ik in de trein zit, gaat het na vertrek gelukkig toch weer regenen en voel ik me totaal niet schuldig over mijn beslissing om het laatste stuk niet zelf te fietsen. Als eerste maak ik op de trein een praatje met Sven, en daarna heb ik nog een leuke ontmoeting met twee Amerikaanse fietsers. Daniel Wynn en Jay vanderNet. Als ik straks in Gothenbug ben zal ik vanaf het station eerst naar het kantoor van de DFDS line moeten fietsen. Kan me nog herinneren dat de fiets infrastructuur van deze stad echt ver benenden de maat is. Als een blindeman moet je talloze keren geheel onverwacht de straat oversteken om vervolgens ergens anders in de stad uit te komen dan je van plan was. Gistermiddag heb ik al even gebeld met de DFDS Line, die een geweldige service onderhouden met vrachtschepen vanuit Gent in Belgie. Ze varen dan ofwel in één keer door naar Gothenburg of via Breivik net onder Oslo in Noorwegen. En de andere kant op het zelfde liedje. De boot voor vrijdag kon ik niet meer halen, dus met geluk en beschikbaarheid van hutten zal het zaterdag middag worden. Deze boot gaat wel eerst naar Breivik en de tocht zal dus langer duren.

Nu al kijk ik uit naar 3 maaltijden per dag en net zoveel koffie als je weg kan krijgen. Als het lekker weer is dan kan er misschien op het bovendek gezwommen worden. Misschien vraag ik of ik weer een middagje op de brug rond mag hangen, dat was de laatste keer ook prachtig. Zou het weer de MS Petunia worden? waarvan ik de meeste bemaningsleden nog ken. Stig de purser en kok van de boot, een paar aardige dames die hem assisteerde. Verder was er nog Chris die 160 kg woog en alles op het container dek in de gaten hield. En Johanes de eerste stuurman. Niemand op de boot was in uniform, en het ging er allemaal vrij gemoedelijk aan toe. Jammer dat je geen bier kon krijgen aan boord.

Het fietsnetwerk gaf voor één keer zijn geheimen prijs, en na slechts een paar keer schuilen voor de ergste buien kom ik na bijna foutloos gereden te zijn op het kantoor van de DFDS aan. Na nog wat wachten en gesloten deuren, waar ik de lezer niet te lang mee wil vervelen, want je krijgt hier in de bewoonde wereld ook weer te maken met pennelikkers. De pennelikker is na de amoebe de laagste vorm van leven op deze planeet. Helaas kan je niet zonder hem of haar en zul je moeten buigen, of het hele stuk naar Nederland terug zwemmen.

Als ik helemaal rond ben en de betaling is gedaan kan ik morgenmiddag om 12 uur aan boord van het vrachtschip. Het is helaas niet de Petunia geworden, maar ik weet zeker dat op deze boot het eten ook prima zal zijn. Op de Garmin zie ik vlak bij Porte 4, waar ik morgen het haventerrein op moet zien te komen, een hotel uit de keten van Best Western. Het hotel heet voluit “Arken Hotel & Art Garden Spa”. Ik denk na het inchecken: zo nu nog maar 3 van dit soort overnachtingen en de Griekse economie is weer gered. Dan schiet me later op mijn kamer een regel uit het boekje “Modern & Dynamic Hostmanship” te binnen en ik wens voor ik in slaap val de Grieken “a nice day” toe.

Schreef ik gister nog dat ik het gevoel had dat het weer vandaag om zou slaan? Nou dat was een illusie. Na de fantastische rit met Luc op de vrachtwagen was ik lekker vroeg aangekomen in de “Big Four”, mijn overnachtings adres. Mevrouw Four is van nature een echte gastvrouw en doet dat leuk, haar man is een beetje nurks maar als je hem wat beter zou kennen denk ik dat het mee kan vallen. Ik denk dat hij bijna permanent in een slecht humeur is bij de gedachte aan al het schilderwerk wat er nog aan het bladderendde antieke 19de eeuwse Big Four gebouw gedaan moet worden. Verder is het een prima plek. Jammer dat ze mijn oude laptop met 802 standaard niet aan de praat konden krijgen op internet. Ik ben er niet al te lang over doorgegaan en zeg nooit dat ik in IT werk. Voor je het weet zit je tot diep in de nacht één of andere oude PC te reanimeren, waarvan de meekijkende eigenaar blijft beweren dat hij “echt” niets geks gedaan heeft.

Om 6 uur ben ik al wakker, ik was er vroeg ingegaan. Trek de deur van cabin 4 open om de ochtend te begroeten, en bovendien was het smoor heet in de cabin, omdat ik de kachel vol heb aangezet om m’n fietschoenen eens goed uit te drogen. Natte voeten zijn de pest voor het lange afstands fietsen. Het vel onder de voeten gaat zacht worden van het water, en na uren van aanzetten voel je ieder naadje en steekje van je sokken branden op je voetzolen. verder kan je natuurlijk na dagen van kletsnatte voeten ook te maken krijgen met schimmels en jeuk, of nog erger de gevreesde “trench foot” iets waar soldaten in de eerste wereld oorlog last van kregen na weken lang in de modder van de loopgraven te hebben gestaan en wat soms tot amputatie kon leiden.

Als de deur helemaal open gaat zie ik het, regen! wat een ellende! Ik had vandaag weer grootse plannen voor een super afstand. Niet weer he, waar heb ik dit aan verdiend? Teneer geslagen ga ik eerst maar eens het ontbijt buffet bezoeken, geen kale nekken vandaag die iedermoment vanuit de bomen neer kunnen strijken, er staan hier ook geen bussen voor de deur. Koffie prima, brood lekker en eitje precies goed. Verder geen bombarie maar daar is de prijs ook naar. Om 9 uur is het bijna droog en dan stopt het zelfs helemaal met regenen. Ik ga snel m’n fiets pakken en lever de sleutel in bij mevrouw Four, en ben weg. Na 22.44 kilometer tijdens het voorbijrijden van het nu buitengebruik zijnde stationetje van Munkfors, het hart van Nederlans Zweden. Begint het gelukkig weer keihard te regenen, ik was bijna vergeten hoe dat aanvoelde. Zweden bedankt voor de “reminder”. De weg door Munkfors wordt door de meeste Zweden uit de regio ook wel schamper “the Tulip Road” genoemd. En eigenlijk kan je er als echte explorer je neus ook beter maar niet laten zien. Het geeft een vals gevoel van “ik zit al in Groningen nog even doortrappen en ik ben thuis”.

Het hele stuk naar Karlstad is 85 km, dit is de derde keer dat ik dit stuk rij, en ieder jaar komen er slechtere stukken bij. Zweden probeerd zich al een tijdje te profileren als het fietsland van Europa. Geloof het niet, het is levensgevaarlijk. De Klaralvs baan zoals het fietspad heet is op sommige stukken echt bar slecht. Er zitten scheuren in die zo diep zijn dat er gelige rook uit komt, het moeten zwavel dampen zijn, want sommige zijn zo diep dat ze tot het middelpunt van de aarde reiken. Ook is er een strookje gras gemaaid op een 8 km lang traject. de bruin groene smorrie ligt over het fietspad en samen met de regen liggen de zwavel en sulfor scheuren verborgen onder het gras en de plassen. Het had met gemak het mooiste fietspad van Europa kunnen zijn, als ze niet hadden bezuinigd op de fundering van het fietspad. nu gieten ze om de zoveel jaar vloeibare pek in de gleuven. Eén keer kom ik er bijna af als ik met 35 km een haaks op het fietspad gekreeerd dubbel tracktor spoor induik. Ik schud helemaal door elkaar, gevolgd door een enorme “hind sider” waar Kevin Schwanz (USA – 5 voudig moto GP kampioen) zijn handen aan vol gehad zou hebben. Het is minder gevaarlijk dan de E45 maar het verschil is echt marginaal. Ik ben dol blij als ik ook deze keer weer zonder hechtingen in Karlstad aankom.

Ik geef toe het klaart onderweg een paar keer op en ik kan zowaar een paar zonnige foto’s maken. Ik neem de route naar Karlstad en niet de route die ik gemaakt had op de GPS om de hele zuidelijke tak van de E45 te kunnen vermijden. Niet ga ik zitten kloten met het internet in de Mc Donalds van Karlstad maar rij in een keer door naar het station. De beste oplossing om uit deze Spongebob expeditie te stappen is nu de trein pakken. Helaas kan je alleen maar één keer per dag met de fiets mee naar Gothenborg, en dat is om 06:07 als je het over een ontmoedigings beleid hebt dan is dit een goed voorbeeld. Daarom zie je in Zweden haast niemand met de fiets, wie komt er nou zo vroeg z’n nest uit?

Na het station en met een kaartje voor de trein van morgen ga ik de straat in tegenover het station en kies het aller duurste hotel uit wat ik zie. Als ik in de lobby van het “Drott” Hotel sta voel ik me al beter, en gaat het buiten net wat harder regenen dan het al deed. Haha ah haaa, verstoord kijkt het oudere clientele van het Drott hotel op, ze denken dat er net een gevaarlijke gek van de straat naar binnen is gelopen. Als ik bij het inchecken vraag of mijn fiets mee naar binnen mag, geven ze geen kik, dit is nog een ouderwets hotel waar de gast het wel heel bont moet maken om tot de orde geroepen te worden. Op mijn kamer scheer ik me, en trek na een douche mijn afritsbroek voor de 2e keer aan. Ik doe er een half nat niet al te verkreukeld souvenier T-Shirt van de Moouse Garden boven aan, en vind zelf dat ik er verduiveld netjes uit zie.

Beneden schuif ik van de lobby door naar de bar, en twijfel of ik champagne zal nemen om de tocht al af te sluiten? We zijn nog niet thuis en ik zag op mijn billet voor de trein dat het morgen vrijdag de 13e is, dus besluit toch bij gewoon pils te blijfen. Na een paar halve liters “Marie Stad” ga ik de”Dining Room” in en neem vooraf een verse asperge soep, gevolgd door een Angus T-Bone van bijna 800 gr. met een half flesje Pommerol. Daarna bestel ik 200 gr, “mature” Stilton van rauwe melk en toast van zure desem brood. Om vervolgens met een Cognac Napoleon 1804 plus handgerolde Cubaanse sigaar in de club fauteuils van de “Smoking Room” met uitzicht over de haven van Karlstad neer te ploffen. Krijg toch allemaal de kolere met die pokke regen zucht ik in half benevelde toestand.

Voordat ik in slaap val in mijn prima kamer, waar mijn fiets gewoon achter het bed tegen de gordijnen staat, tel ik in mijn hoofd nog even alle bonnetjes op van vandaag, en gierend van de lach denk ik bij mezelf dat van al dat geld mijn nieuwe fietsvriend Thomas van een paar dagen terug daar een wereld reis van had kunnen maken. Terwijl buiten de regen harder dan ooit tegen de ramen slaat schiet me nog iets te binnen…… met het geld van 5 van dit soort overnachtingen zou de Griekse economie gered zijn ……

Grasmaaier op hol geslagen? om 7 uur hoor ik een zware machine voor mijn raam op en neer rijden met het typische grasmaai geluid. Grasmaaien is zo’n beetje de nationale sport in Zweden, maar dat kan alleen als het droog is want anders blijft het gras aan de messen kleven. DROOG!!! Het dringt nu pas tot me door, na 4 dagen en zonder dat het op de weerkaart is aangekondigd, hoe kan dat nou? Net als de spreuk op de gevel van een van de oudste pc dumpstores in Rotterdam te weten de winkel van de kale Hans, beter bekend als “Crazy Hans”, waarop stond: “vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan”. Moet ik deze kans benutten, misschien regend het straks weer maar dan heb ik al een uurtje droog gereden. Iets wat langzaam op een ongekende bijna onhaalbare luxe begint te lijken.

Je vraagt je af waar ze ineens vandaan komen? De grijze golf is vroeg op, en bespringen als uitgehongerde olifanten jongen het ontbijtbuffet. Als ik eindelijk wat gepakt heb zie ik vanaf mijn tafeltje aan het raam twee bussen klaar staan met het opschrift “Kjetil’s Bussreiser”. Om mij te pesten is het achtergrond logo van de maatschappij een fraaie ondergaande zon. Die heb ik op deze trip geloof ik nog maar twee keer gezien.

Rond half 11 ben ik eindelijk weg, bij de receptie zit weer de aardige vrouw van vorig jaar. En ze kan me zich nog herinneren ook, dat maak je niet vaak mee. Buiten is één bus van Kjetil al vertrokken. Allen zitten ze nu volgepropt te dutten achter de raampjes, als een kooi vol gieren die net een heel giraffen karkas hebben afgepikt en alleen de bijna witte botten in de brandende zon hebben ze achter gelaten. De vulling van de tweede bus komt net als ik weg ga met veel gekrijs en agressief vleugel geklap de ontbijtzaal in.

Na precies 18.24 km op het tellertje begint het al te regenen, ik weet dat zo precies omdat ik net was gestopt om wat oude bouwwerken te bekijken. Als na 24.64 km de tweede bus van Kjetil me bijna van de weg drukt is het over gegaan in het typische moeson regen patroon van de laatste week. Ik kom steeds verder naar het zuiden dus echt koud is het niet meer. Toch weet ik van andere jaren dat er straks voordat ik in de plaat Stollet kom nog een paar uur fors naar boven getrapt moet worden naar “the Dutch Mountain” De tent waar je echt niet gezien wil worden, en alleen naar binnen gaat als je er door ambulance personeel ingedragen wordt.

Voordat het zover is moet eerst de lunch van Malung even zakken. Aan de overkant is een Sibylla trog, alleen het eerste jaar heb ik me wel eens laten verleiden door de doordachte corporate disign kleuren van de Sibylla keten. De meest vunzige vetschuren die de mensheid ooit heeft aanschouwd. Nee ik zit aan de overkant bij de Sandbacks Bistro, aardige vrouw legt me even uit dat ik beter het dagmenu kan nemen voor € 8,50, en vandaag heeft ze een heel buffet vol met wraps, tortillas, gehakt, snoei hete pepers, sauzen, sourcream enz…… Ik begin te geloven dat de naam van de plaats Malung eigenlijk Mexico moet zijn. Als ik er 4 op heb moet ik opgeven, maar kan nog verder met de inclusief koffie en limonade siroop. Dus wie ooit door Malung rijd en het is tijd voor de lunch pak de “Sandbacks Bistro”. De eigenaresse komt uit Istamboel, dus dat zit wel goed. En nog goed nieuws voor mijn collega Gazi Sengunlu, Effes, het Turkse bier, is hier ook volop verkrijgbaar. Dus volgend jaar naar Zweden.

De klim naar de Dutch Mountain gaat een paar maal op en neer tot dat eindelijk het hoogste punt 519 meter wordt bereikt, en ik weet van andere jaren dat het dan tot Stollet bijna alleen maar afdalen is naar het rivier dal van de Klaralven rivier. Stiekum ga ik toch even binnen in de Dutch Mountain Caffé, Misschien ben ik het eerste jaar wel te streng geweest met de saté en de veel te zoute frites. Ik neem alleen koffie en een Cola. Internet hebben ze niet dus ik zal niet lang blijven. Aardige man uit Limburg schenkt zelfs nog een keer gratis een mok koffie na, en dat zijn extra punten. Ik zeg: het kan weer, maar kijk eerst of je geen nederlandse nummerplaten op de parkeerplaats ziet.

Dan gebeurt er iets wat de regenachtige klote dagen weer tot een feest maken. Iets na mij is een Nederlandse vrachtwagen chaufeur binnen gekomen. Ik vraag of hij naar het zuiden gaat zomaar uit interesse, en hij vraagt bijna direct of ik mee wil rijden. Nou goed idee, ik doe momenteel alles om uit de klauwen van Spongebob te ontsnappen. Dus Luc is geen treuzelaar en gaat na de koffie gelijk weg. Na Stollet nog ergens 12 ton alluminium poeder laden. Bijna 60 km kan ik meerijden in de super luxe cabine. Het is zo hoog dat het lijkt of je vanuit Google Earth naar beneden kijkt. Mensen lijken kleiner als je vanaf je 3 meter hoge stoel op ze neerkijkt. Er zit nog maar twee ton lading in plus mijn fiets, en het rijd als een luxe auto. Fantastisch Luc, een super rit. Ik leer van alles over de wereld van het transport in Scandinavie, een ijsketting weegt 70 kg, en je hebt wel een half uur nodig om er één onder te leggen. Luc is net als ik niet gecharmeerd van Campers, en al helemaal niet van Caravans, dat schept een band. De combinatie van Luc die 50 ton kan vervoeren en de nietige ligfiets met 20 kg bagage hebben iets gemeen.

Als ik eruit ga op een industrie terreintje fiets ik verder naar Rada waar ik vorig jaar ook al eens overnachte in de Big Four. Wat aanvankelijk een klote dag met weer veel te veel regen leek te worden is toch nog omgeslagen in een gezellige lunch en een fantastische rit met Luc op de enorme vrachtwagen. Hier zie ik ook hele stukken onbewolkte lucht en ik weet zeker dat het morgen mee gaat vallen met het weer.

Wat kan ik nog zeggen over vandaag? dat het de vierde regendag is misschien? Na vier dagen is het nog geen minuut droog geweest buiten. Of het moet geweest zijn toen ik sliep, en dat is over het algemeen niet lang. Het zal toch een keer moeten stoppen zou je zeggen. Voor de rest van de week staat er één keer een klein zonnetje ingetekend op de website van http://www.yr.no/place/Sweden/Dalarna/Mora/ een van de beste weersites in de wereld. Hoewel Noors mag je er gratis gebruik van maken.

Ik ga eens vroeg naar bed vannacht, want heb zelf het idee dat het morgen nog wel eens mee zou kunnen vallen. Vandaag heb ik rond 12 uur afscheid genomen van Joonas in Noppikoski, helaas is onze foto samen een beetje flets onder het geweldige oude eland gewei. daarna sprak ik buiten nog een poosje met Frederik die uit Umea komt en ook al dagen kampte met het slechte weer. Anderhalf uur voordat ik weg reed zag ik ook al een andere wereld fietser zwaar beladen door de regen zwoegen. Mijn doel straks is om te kijken of ik voor Mora deze doorbijter in kan halen.

Noppikoski ligt al bijna op 400 maar de weg klimt later een paar keer tot over de 5 en zelfs één keer tik ik op een paar meter de 600 meter aan. Dan is er een soort val naar Mora aan het geweldig mooie Siljan meer, als de zon schijnt natuurlijk. Nu ligt het er verlaten bij en omdat het zo hard regend kan ik niet eens zien of de mega fontijn aan staat of niet. Ver voor Orsa ga ik de wereld fietser met ongeveer 15 km verschil in snelheid al voorbij. Ik steek alleen mijn hand op, het is hier op de nog steeds veel te smalle E45 veel te gevaarlijk om te gaan staan ouwehoeren lang de kant van de weg. Later als ik al bijna weer de hele Mc Donalds heb leeggegeten en op mijn weg naar buiten ben, zie ik hem staan. Thomas uit Bristol, nog geen 23 en op een maximum van € 5,- a €10,- per dag. Hij staat buiten aan de muur van de Mc gratis te internetten, maar gaat niet naar binnen om een koffie of iets te nemen. De hele expeditie stinkt naar de arremoede. Hij heeft zijn shirt open en heeft hele zwarte plekken op z’n borst. Ik maak hem erop attent dat hij een keer in bad moet, fietsers onder elkaar kunnen dat soort dingen zeggen. Hij zegt dat het wel mee valt want dat is van het opspattende water. Samen met zijn dunne jongens baardje ziet hij er niet uit, ik maak hem als fietsers onder elkaar nog een laatste compliment en zeg dat hij er uit ziet als een zwerver. Ik geef hem mijn kaartje en zeg dat als hij door Nederland fietst even moet bellen dan kan hij bij ons thuis een keer fatsoenlijk eten, badderen en dat enge baardje afscheren.

Dan ga ik naar het station, om mezelf uit mijn lijden te verlossen en een trein naar Gotenborg te nemen. Slechts één spoor in Mora, en dat gaat naar Stockholm. Vandaar kan je natuurlijk wel naar Gothenburg maar een mevrouw van het spoor zegt dat je een fiets eerst moet reserveren en ze is niet zeker of je op één van de trajecten zowiezo wel met de fiets mee mag. Nou dan maar weer op naar Mora Parken waar ik vorig jaar ook al een prima kamer had. Wel een beetje prijzig maar een geweldige plek. Ik zal vandaag ongeveer net zoveel uitgegeven hebben als onze Thomas in twee weken, en dan hou ik het naar mijn idee nog een beetje low budget. Maar je krijgt er zoveel voor terug voor die paar tiendjes. Een Torkrum, Bastu en het beste ontbijt buffet van heel Dalarna en omstreken.

Om 6 uur ben ik al wakker, op weg naar de wc zie ik uit het raam dat het nog steeds regent en ga snel weer slapen. In het “Wardshus” is geen internet en de TV wil ik niet aanzetten. Daar ga ik me toch maar aan lopen ergeren. Ieder jaar kijk ik dan of er bij thuiskomst nog iets gebeurd is waar ik van opkijk na 5 weken het “kastje” niet te hebben aangehad. En ieder jaar loopt dit weer uit op een teleurstelling. Na het ongeluk op de Inlandsbanan met 27 dodelijke slachtoffers en 2 dode paarden in 1929 is er eigenlijk niets schokkends meer gebeurd. Vreemd is het dan ook dat de moderne reiziger, als je het nog zo mag noemen, de stekker van zijn Motorhome pas, al waren het een navelstreng die de ronkende machine met het moederschip verbind, verbreekt als de schotel die neerklapbaar op dit rijdende 3 kamer appartement is gemonteerd op zijn minst zo is afgesteld dat er minimaal 150 kanalen op ontvangen kunnen worden.

Dan en alleen dan als ook binnen in het moederschip de diverse recorders zo zijn ingesteld dat ook thuis alle series en onbenulligheiden worden opgenomen tijdens de afwezigheid van deze reizigers, kan de stekker los en kan de eerste stuurman het sein klaar voor vertrek geven. Bij mij werkt dit niet meer. Toen ik in 2010 voor de eerste keer vertrok naar de Noordkaap lagen de Grieken al te festeren. Bakken vol geld had het toen al gekost om deze Feta Republiek boven water te houden. Nog geen 15 jaar eerder was het nog een dictatuur met een zooitje tot op het bot corrupte generaals die er haat en terreur zaaiden zodat ze ongegeneerd hun eigen zakken konden vullen. Toen hebben ze getracht er een democratie van te maken en is een groot gedeelte van deze generaals in de regering gekomen. Je hoeft niet of geen verstand van politiek te hebben om te kunnen weten dat dit verkeerd af zou lopen.

Tijdens mijn vakantie volg ik dit soort poppekast dan ook nooit. Net zoiets als een Tour de France, hierin spelen zoveel commercieele belangen dat de graaierigheid van de oude Griekse generals er gewoon bij verbleekt. Je eigen programma maken en vooral niet naar de TV gaan zitten staren, zeker niet in de vakantie.

Waar was ik ook weer gebleven? Ja Noppikoski, van oudsher een nederzetting van Finse pioniers die hier 400 jaar geleden neerstreken. Hun eerste aktie was het platbranden van flinke stukken bos zodat ze er graan op konden verbouwen. Na enige tijd was het een florerende nederzetting. Nu wonen er nog 5 mensen. Ik ben hier alweer voor de tweede dag en overweeg om me tot Noppikoskieer te laten naturaliseren. Wat een prachtig stukje wereld is dit ondanks de regen. Het gasthuis is typisch scandinavisch en het is eigenlijk een oud woonhuis. Jonaas die het cafe met de brandstof pompen runt is de eigenaar van een 3 tal huizen en het cafe langs de weg. Jaren zat hij als piloot bij de Zweedse luchtmacht maar was de drukte zat en ging terug naar Noppikoski waar toen ineens weer 6 mensen woonden.

Ik heb het onderste stapelbed in een kamer van 4. Het kost maar € 20 en omdat ik 3 jaar geleden ook al eens ben geweest val ik in de categorie “Returning Customers” en kreeg een speciale deal en de lakens er gratis bij. Het lijkt een achterlijk gebeuren in Noppikoski maar ze hebben hun zaakjes hier goed voor elkaar. In het cafe kan je volop eland eten die Jonaas zelf schiet in de winter maanden. Ook heeft hij plaats voor seminars, team building, kleiduiven schieten, sneeuw scooters, paintball en quads. En dit is zomaar een greep uit de gelikte Noppikoski brochure, er is nog veel meer te doen.

De hele dag heb ik voor het raam met mijn pc zitten prutsen terwijl het echt geen seconde droog is geweest. Buiten staat op een gegeven moment een Duitser een Mobile home af te tanken van het merk, geloof het of niet “Bavaria”, als hij bijna klaar is loop ik achteloos naar buiten om eens te kijken hoeveel er in gaat in zo’n witte sporthal met 6 wielen. Als ik nu opschrijf hoe veel het was denkt iedereen dat ik overdrijf, dus dit zal ik niet doen, maar je moet me geloven, met het geld van 5 van dit soort tankbeurten is de Griekse economie gered.

Na het ontbijt in Sveg en een soort van verplicht bezoek aan de lelijkste beer in Zweden, mogelijk zelfs van de hele wereld, ben ik wederom onder de stromende regen Sveg uitgereden. De Beer is ook al niets om voor te blijven. De man of vrouw die het bouwen van dit gedrocht heeft gefiateerd in de gemeenteraad moeten ze op staande voet ontslaan. Midden op de kruising van de 4 belangerijkste wegen met aan de éne kant de Stat Oil en de andere de ICA Super en als laatste de kerk, staat op het plein de 29 meter hoge beer. Het is dat ze het erbij geschreven hebben want het kan net zo goed een marmot zijn. Tonnen aan brandhout liggen daar klaar voor de juiste liefhebber. Tevens is het een hangplek voor de verveelde jeugd van Sveg. Hun opgefokte Volvo’s pompen een vreselijk gekrijs uit, en de muziek, als je het zo noemen kan, schijnt in Sveg op nummer 1 te staan. Van Jimmy Hendrickx hebben ze nog nooit gehoord. Andere mensen durven niet meer naar de beer want ze zien er vervaarlijk uit met hun oude auto’s harde muziek en foei lelijke tribal tatoes. Na een bepaalde leeftijd ban je nergens bang meer voor en ik vraag wat zij van de beer vinden?

Regen Regen en nog eens Regen…… Dat is de rode draad op het moment. De weg is druk met Campers richting het noorden. Veel Nederlandse nummerborden op de niet aflatende stroom van rijdende toilet gebouwen. Achter de soms licht bewasemde ramen, waaraan je kan zien dat alle bekerhouders zijn gevuld met warme dranken, zie je héél soms een tweede stuurman of koksmaatje aan het roer van deze intergalactische kruisers. Dit houd in dat na ruim 1600 km vanuit Nederland Pa een beetje moe is van zijn nieuwe speeltje, en Moe ook een stukje mag rijden. Let wel dit zijn uitzonderingen.

Op 50 km heb ik een lunch pauze, en het is nog niet eens zo heel laat. Naar het zuiden toe is er op deze zondag een nieuwe stroom van verkeer bij gekomen. Het zijn de Zweden die een weekendje weg waren en morgen ochtend weer moeten gaan werken. Sommige hebben totaal geen respect voor de eenzame fietser en ik kom in een spiraal van agressie terecht. Ze kunnen niet inhalen omdat van de andere kant de Campers en caravans komen dus proberen sommige door je heen te rijden. Continu het spiegeltje weer in de gaten houdend ontsnapt me met enige regelmaat een typisch Rotterdamse krachtterm als ik weer aan de dood ontsnapt ben.

Ik hou het geloof ik nog ik nog 35 kilometer verder vol, als ik in de verte het benzine station van Noppikoski zie. Hier was ik op mijn eerste expeditie een keer binnen op zoek naar koffie na één van mijn eerste wild kampeer avonturen. Prachtig tentje is het, bomvol met oude spullen en een toilet vol behangen met kranten in jaartal varieerend van 1928 tot 1932. Moeten een keer op een zoldertje gevonden zijn. Het grote ongeluk met 27 dode mensen en 2 paarden op de Inlandsbanan waar ik enkele dagen terug op de trein van hoorde kan ik hier nog bijna life terug lezen. een echte “Time Warp” dat Noppikoski.

Een kamer 100 meter verder de landweg in en Internet in het Café heben ze gelukkig ook. De regen en het idioot gevaarlijke verkeer doen me besluiten om in Noppikoski te blijven tot het weer droog is. Zon hoeft nog niet eens mompel ik tegen mijzelf als ik langzaam de ogen hemelwaarts breng. “Is that to bloody much to ask for” schreeuw ik er bijna achter aan. Ik heb per slot van rekening nog maar een paar droge dagen gehad op de 2012 expeditie.

Om half 8 ontbijt met Sune van de Moose Garden. Na wat gepraat en een kleine betaling voor de cabin, ik ben nu weer in Zweden, na 6 bakken koffie en een stuk of 4 wraps die in het Zweeds tunnbrod blijken te heten ga ik na een statie portret genomen te hebben op pad. Het eerste half uur is een feest. de weg is bijna plat en er staat maar weinig wind, het dagje rust heeft me toch goed gedaan. Dan begint het te miezeren. Dat is niet zo mooi, maar Sune heeft mij verzekerd dat het maar weinig is vandaag. Als nog een half uur later alle sluzen open gaan weet ik al hoe laat het is. Mijn nieuwe vriend van de Moose Garden heeft geen verstand van het weer. Van huis uit geen echte boer, daar had ik het beter aan kunnen vragen. Om 12 uur kom ik in onder de stromende regen bij de plaats Asarna aan. Het heeft een skicenter met de gelijkwaardige naam. Dan al helemaal murf van de regen en de kou ga ik naar binnen. Naast de outlet store is er ook een restaurant.

Een lange rij voor me, ik ben niet de enige die wat wil eten. Normaal sta ik niet graag lang in een rij, maar nu heb ik geen keus of het zou terug de regen in moeten zijn. Ik kijk op de borden en wil als ik eindelijk aan de beurt ben een snitzel friet bestellen, maar volgens het meisje achter de balie gaat dit lang duren? Wat duurd niet lang vraag ik. Het buffet zegt ze. Nou doe mij maar het buffet dan. Wat een goede keuze blijkt dit achteraf. De “degens rat” of wel het dag menu. Voor een klein bedrag, en ik heb het bonnetje hier in mijn handen, was het € 8,50 met nog een vruchten sapje en een large coke 115 kronor totaal. nog geen €12. Wat een land hé dat Zweden? Er was zelfs een hele goede password vrije WiFi verbinding en heb ik er dik 3,5 uur aan de lunch gezeten.

Zo vaak heb ik rijst of gebakken aardappelen met “Casler” (plakjes gebakken varkensvlees in jus) opgeschept dat er zich maandag in Brabant een boer meld bij de Rabo bank om geld te lenen voor een nieuwe mega stal. Ondertussen blijf ik koffie tappen in een groot limonade glas, want die kleine kopjes is me te veel lopen iedere keer. Steeds als ik langs de kassa loop meen ik een zucht van verlichting te horen als ze denken dat ik weg ga. Ze hebben in de gaten dat ik in mijn eentje in staat ben om het hele buffet leeg te vreten voor die € 8,50. Maar het is vaak een schijnbeweging als blijkt dat het nog steeds hard regend. Op een gegeven moment ben ik weer warm en moet ik echt op pad anders ben ik over 3 weken nog niet thuis met deze kleine afstanden.

Uiteindelijk ben ik toch op pad gegaan met het regenpak aan, anders krijg ik het te koud. Na weer lang zwoegen is het om een uur of 6 zowaar weer droog geworden. Alle regenspullen uit en weer proberen de kleren droog te rijden. bijna is dit geluk als ik in een lekker tempo 15 km voor de plaats Sveg weer een gigantische regenbui in rij. Als het droog gebleven was had ik doorgereden. Enig ongemak is de vele koffie die ik vandaag gedronken heb en die me om de 10 km moeten laten piesen. Nu zit ik noodgedwongen na 185 km in Sveg in een hotelletje. De ICA (super) was nog open in Sveg dus heb gelijk weer goed ingeslagen, want ik wil hier in het zuiden nog een paar keer aan zo’n prachtig meer wakker worden. Dat is toch leuker dan in een hotel kamer omrind door zeiknatte kleding

Het is al kwart over 12 en alles is natuurlijk gesloten. Ik kan ergens wild kamperen en morgen terug gaan naar het station om de Inlandsbanan te pakken richting Mora aan het vermaarde Siljan meer. Maar ik kan ook langs Sune Haggmark rijden. Een Facebook vriend die een Eland Farm heeft in Orrevik, nog geen 20 km buiten Ostersund. Ik zou gek zijn om het niet te doen.

Buiten Ostersund over een lange brug zie ik een camping prachtig gelegen langs het water. Ik rij er bijna voorbij om dan op het allerlaatste stukje mijn hangmat tent tussen twee bomen langs het water te hangen. Het is inmiddels gewoon weer warm geworden dus de buitenzak kan eraf blijven deze keer. En zelfs met de rits open is het nog lekker. Zou dan eindelijk de zomer zijn gekomen die ik op deze soms duivelse tocht gemist heb. Tussen dennetakken door zie ik het meer schitteren, het blijft hier niet dag en nacht licht zoals in het noorden.

De camping ligt langs een weg, hij is niet druk maar ik ben er toch vroeg wakker van. Gillende kinderen ontwaken ook langzaam dus tijd om op te breken. Ik heb ook geen zin om voor die paar uurtjes slaap zonder van de camping faciliteiten gebruik te hebben gemaakt te gaan betalen. Zonder veel tamtam fiets ik weg langs het prachtige Storsjon meer. Als ik na dat wel hele kleine stukje fietsen aankom bij de Moose Garden, is het nog wel erg vroeg om al aan te komen. Ik rij nog even door naar Orrevik maar in dit plaatsje is niets. Dan maar terug naar de Moose Garden.

Als ik na de gravel weg op de heuvel ben aangekomen is alles nog in diepe rust. Ik maak een rondje over het terrein en kom al snel twee eland kalven tegen die duidelijk handtam zijn en hongerig. Als ik terug loop naar het hoofdgebouw is Sune net terug van het te water laten van zijn boot. De trailer hangt nog achter zijn auto. Aardige man die vroeger sociaal werk gedaan heeft maar nu full time met de elanden bezig is. Van de uitwerpselen die vol cellulose zitten maakt hij een speciaal soort papier. Ook is er de eland kaas die 350 euro de kilo is, er zijn maar 3 eland melkers in de hele wereld. Op de vacht van de beesten zit een reukloos vet waar zeep van gemaakt wordt, net als bij schapen is dit lanoline. Natuurlijk zijn rondleidingen en achter het hoofdgebouw staat een rijtje cabins. Dit noemt hij de Moose Academy. Hier kan je een cabin huren en als je dat leuk vindt helpen met het verzorgen van de elanden.

Vanaf de heuvel zie je één van Zwedens hoogste toppen de Are Mountain, waar ik twee jaar terug nog ben wezen skieen met onze jongste zoon Ryan. De Noorse grens is niet ver van Ostersund. Voor vanavond heb ik nog een cabin kunnen krijgen, en slaap dus in de Moose Academy. Lijkt het toch nog of ik heb doorgeleerd. De rest van de dag kom ik door met in de zon zitten m’n spullen wassen en slapen. Morgen heeft Sune een ontbijt geregeld in the Moose Cabin samen met nog twee andere vertrekkende gasten om half 8. Dus het gaat een lange fietsdag worden morgen. De temperatuur is nu weer geheel doorgeschoten naar een graad of 28. Veel warmer hoeft het van mij niet te worden.

Al om half 6 op en amper 4 uur geslapen, samen met het overslaan van een fatsoenlijke nachtrust en dit jaar een duidelijk gebrek aan middernacht zon gaat me dit nog een keer lelijk opbreken. Eergister begon ik ook al een raar kuchje te ontwikkelen, wat wellicht iets te maken heeft met het klets nat uren lang door de regen rijden. Ziek worden tijdens een expeditie is niet geoorloofd. De reis moet verder.

Om 6 uur ontbijt, en dit keer is het redelijk te doen. Het is deze keer niet of je op de visafslag zit te bunkeren. Dan nog half verdoofd door het gebrek aan slaap naar het station. Vanaf hier zou het weer een makkie moeten worden, hoewel je dat niet te hard moet roepen, er kan altijd nog iets kapot gaan valpartijtje het is onvoorspelbaar.

Net als de voorgaande jaren stopt de trein op regelmatige tijden voor koffie, een extra ontbijt, lunch, een snack of diner. Ik heb de laatste 3 weken niet zoveel gegeten als vandaag. Eigenlijk overal aan meegedaan en ook nog als een echte tourist een InlandsBanan sleutel koord gekocht. Nu kan het financieel gezien ook weer. In Noorwegen vroegen ze voor een bak koffie net zoveel als kidnappers zouden vragen als je je jongste dochter terug zou willen zien. Neem je een volledige lunch dan krijg je te maken met het soort geld wat Somalische piraten vragen voor een middelgrote olietanker plus bemanning. Prijs technisch gezien is Zweden net even wat vriendelijker voor de portemonaie.

Na zo’n heerlijke dag van vrijwel niets doen is het vinden van een hotel lastiger dan gedacht. In Ostersund is een belangerijke voetbal match aan de gang en er is geen bed meer te vinden. Dan bij de Max Burger keten maar even de batterijen oplanden en dan weer de baan op richting zuiden.

Wekker om 8 uur gezet…. Nooit gehoord, ging ‘ie wel af? Nou dat is nog stressen voor het ontbijt buffut in het E-10 hotel. De naam doet vermoeden dat het een internationaal professioneel gebeuren is, maar niets is minder waar. Als ik nog ruim voor de sluitingstijd van half 10 beneden kom is er bijna niets meer. Weer veel tubes met rottende visproducten, die ik zoveel mogelijk links laat liggen. er staan nog een paar bakken met warm spul, wellicht een paar vers gescrambelde eitjes met roomboter en room? Als ik het deksel eraf trek blijk het een soort van havermout pap te zijn die waarschijnlijk al vanaf een uur of half 7 heeft gestaan. Alleen een bedrijf wat gespecialiseerd is in beton conservering zou er nog wat mee kunnen. Geen goede maar wel al een late start.

Na toch nog wat eetbaars te hebben gevonden ga ik op m’n kamer nog maar eens douchen en trek dan m’n gisteravond gewassen shirt weer aan. Als ik wegga is het al 12 uur. Aan de overkant is een grote COOP en ernaast diverse pizza kebab of ander soortige vet zaken. Eerst in de COOP eens lekker rondgeneuzeld. Bij de ingang hangen allemaal scanners die je mee mag pakken om de prijzen de controleren en alvast op te tellen. Royaal sla ik weer in met koekjes en 4 Japp repen die me goed bevallen. Ze worden niet te hard als het koud is, nu alleen maar hopen dat ze niet in baby poep veranderen als het warm gaat worden. De naam slaat ook goed aan. Ik dacht dat de Londense hooftinspecteur uit de series van Hercule Poirot ook Japp hete?

Daarna vervoeg ik me bij de Swedisch Pizza Maffia om bij de Capi di Capo een Gorgonzola pizza te bestellen. Met een originele cola van Zweedse makelijk, al sinds 1954 staat er op het flesje. Een bedrijf wat al zo lang zaken doet kan haast geen rotzooi leveren, en het smaakt best. Het is al kwart over 1 als ik eindelijk uit Kiruna vertrek. De weg is aanvankelijk ligt naar beneden en het is zonnig. Zo nu kunnen we weer een kilometers gaan maken.

20 kilometer buiten Kiruna wordt ik bijna door een “zwalker” gepakt. De zwalker houd zich bezig met : het afregelen van de airco, het aansteken van een sigaret, het bellen met mobiel, finetunen van een radio signaal, paar munten tussen de bekleding vandaan halen, de achteruitkijk spiegel verzetten, het neerlaten van de electrische ramen, opwrijven van de bril of het opdoen van lippenstift. De echte goeien kunnen bovenstaande allemaal tegelijkertijd, en wat alleen dan niet meer lukt is op de weg te letten. Zo was het ook met deze. Gelukkig zag ik het in mijn spiegel al aankomen en zit al met m’n banden in de kiezels langs de weg als de zwalker op luttele centimeters langs mijn elleboog trekt. Ik schreeuw met mijn vuist schuddend nog een verwensing in de trant van “kan je niet uitkijken lummel” en ook de vrachtwagen die achter de zwalker zit geeft hem of haar een 20 seconden lange aubade met zijn luchthoorn. Bij de volgende kruising gaat de zwalker eraf. Even verwacht ik dat hij of zij de excuses aan gaat bieden voor het zo nonchalant met mijn leven spelen. Maar laf rijd de auto verder.

Vanaf nu verlaat mijn linker oog helemaal de buitenspiegel niet meer, je hoort het vaker van fietsers dat ze bijna geraakt worden of van de weg worden gereden. Als je met 120 gepakt wordt heb je aan zo’n plastic show helmpje natuurlijk ook helemaal niks. Je kan beter voor 15 euro een goed spiegeltje kopen om de controle en regie over je eigen leven te houden. In Noorwegen had ik tussen de vlijmscherpe kartelmessen die ze daar vangrails noemen geen schijn van kans gehad.

Na de afslag naar Vitangie en Karesuando is de weg meestal drukker omdat hier een hoop verkeer bij elkaar komt en allemaal naar het zuiden doorstroomd. Als ik in de verte de oude spoorbrug en het bord voor de Lapponia Lodge zie besluit ik hier lekker op mijn gemak te wachten tot het na 7 uur helemaal verkeersvrij is. Dan nog 62 km naar Galivare om daar om 10 voor 7 ‘s ochtends de trein te pakken naar Ostersund.

Die laatste 62 km gingen niet gemakkelijk, aanvankelijk tikte ik zo 40 km weg, maar daarna was het hel. Eerst moest het verkeer wachten voor een stoplicht. Veel trucks met teer en gravel een paar aanwalsers en ander zwaar materieel. Toen reed ik in een scheur in de weg, en in een keer snakebite (band lek geslagen op de velg) De Joe No Blow vloeistof had de gaten niet gedicht. Waren ze te groot of werkt dat spul gewoon niet? wel gaf het een vreselijke troep in de band, net of er iemand een kokosnoot in heeft laten leeglopen. Als dat gefixed is krijg ik nog een tweede lekke en dit keer een stukje scherp erin gereden.

Ik had erop gerekend voor 10 uur in Galivaren aan te komen maar dat is kwart over 11 geworden met al die wegwerkzaamheden en lekke tubes. Normaal slaap ik altijd op de banken voor het station, maar na zoveel ellende heb ik wel alweer een hotelletje verdiend. Morgen om half 6 op en dan ontbijt en vlug naar de trein.

Na een ontbijtje van Scandinavische snit waar alles op het buffet beheerst wordt door tubes met de meest ransige visproducten. Hier zit zo’n penetrante geur en smaak aan dat voor de niet vis liefhebbers dit gecompenseert schijnt te moeten worden met het meest smakeloze brood en een rubberachtige kaas die te lang op het buffet heeft gelegen en ook al naar vis is gaan smaken.

Ik ben helemaal klaar om een uur of 11 en zie dat ik ook nog een gebroken spaak heb in het voorwiel. Daar zullen die wereldfietsende duitsers nog wel even en passant hun trapper ingedrukt hebben op de Hurtigrute met hun veel te zware fiets. Het is nog niet schokkend en met een lichte wobble kan ik nog prima rijden.

klimmen vanaf zeeniveau naar de veel hoger gelegen grens met Zweden vergt wel enige kracht en tijd. de weg is heel erg druk dus het is weer goed in de spiegel kijken. Ik maak me niet al te druk en trap langzaam naar boven tot dik 400 meter waar af en toe volgens de borden stukken van 9% bij zitten. Af en toe maak ik nog even een laatste serie met foto’s van de fjord die langzaam wegzakt onder mij. Met als dominant middelpunt weer zo’n hoge brug waar de weg naar Narvik over gaat.

Boven in de pas is een waterkracht centrale en hebben malloten een stuk of 10 enorme windmolens in het landschap neer gegooid. Voor een land met zoveel olie gas en waterkracht energie lijkt me dit een beetje overkill. Ook is er een monument voor gevangenen die hier zijn omgekomen aan het einde van de 2e wereld oorlog tevens is er in 1942 een belangerijke slag geleverd tegen de Duitsers in deze pas. Allemaal mooi om thuis op een winter avond over in te lezen. Er ligt nog volop sneeuw overal. Nu is het de bedoeling om in twee dagen naar Galivare te rijden en dat is hiervandaan nog een dikke 300 km. Ik heb de weg door het Abisco National Park nog nooit gemaakt dus weet niet wat er gaat komen.

Als ik over de grens ben ga ik kijken waar het huis van Magnus staat, een aardige knul die ik op mijn eerst reis naar de Noord Kaap ontmoeten op het station van Galivaren. Samen met zijn vriend Patrick waren ze op een bruiloft geweest en wachte al vroeg op de trein in ietwat beschonken toestand. Magnus is helemaal gek van snowscooters en geeft er een bak met geld aan uit, en heeft zelfs een appartement gekocht in het skiresort net over de grens. Ik heb er al zo vaak Facebook fotos van gezien dat de lokatie geen geheim meer is voor mij. Ik zet m’n fiets langs de vangrail en maak een foto met zijn appartement op de achtergrond. Zelfs nu begin juli kan er op de hogere hellingen het gas van de snowscooters nog volop worden opengetrokken.

Na een lange lunch tot bijna 5 uur moet ik door voor een andere “special” voor FB vriendin Malin die treinmachinist is op de sterkste erts trein ter wereld. Het geluk is met me als ik zo’n monster met 16 aangedreven wielen voor een rood signaal zie staan. Ik ga snel een kleine toegangs weg op om m’n fiets half over het spoor te zetten. Dan zwaai ik naar de machinist. De raampjes spiegelen dus ik zie niet eens of er wel iemand in zit. Er is natuurlijk maar een kleine kans dat ze het is want de ertswagons rijden hier af en aan de hele dag.

Later ‘s avonds hoor ik via FB van haar dat ze vrij was, anders had ik zeker met haar mee kunnen rijden. Had ik het van te voren maar beter in elkaar gezet dan zou het een prachtige bijzondere rit zijn geweest die niet veel mensen gedaan hebben. Altijd leuk om goede contakten te hebben. Dan maar fietsen naar Kiruna een dikke 135 km verder. Ik zal er pas 5 uur later aankomen en het is dan al over tienen. Het weinig inspirerende E-10 Hotel is een schril contrast tussen de mooie natuur van het Abisco National Park met als hoogte punt de prachtige bergformatie die ze de Lapporte noemen die in de Saami cultuur een belangerijke plaats heeft.

Ik ga toch weer te laat slapen en zal morgen wel weer pas tegen de lunch vertrekken ben ik bang. maar ik geloof dat ik weer bijna in de zwarte cijfers reed voor de ERN leden, die zullen blij zijn te lezen dat het 185 km was. Nog net geen instap brevet, maar het is een begin.

Op een bank op dek 7 word ik helemaal stijf wakker. Twee uurtjes geslapen en helemaal gebroken. Om kwart over 8 kan ik van boord. Ik reken op een mooie dag net als gister, maar het is of de duvel er mee speelt. Als ik binnen ben is het buiten droog en ga ik naar buiten dan regend het. Nu is het nog een miezer regen dus het kan nog opklaren. Ook is mijn orientatie gevoel weg en rij gelijk de verkeerde kant het stadje uit. Bij een Shell ga ik eerst eens koffie halen en de Garmin programeren, had gehoopt dat Narvik gelijk op de borden zou staan E10 moet ik hebben.

Eerst nog het Noorse fietsroute netwerk een dikke onvoldoende moeten geven, met z’n betonnen en gratnieten randen. Ik ga ontmoedigd eindelijk de E10 op. Beestachtig druk met vrachtwagens en heel smal. Op de meeste plaatsen wordt je geloof ik als fietser geacht om gebruik te maken van de kleinere weggetjes door de dorpjes erlangs. Diit heb ik tweemaal geprobeerd maar resulteerd vaak in een tocht door de hel met slecht wegdek en veel klimmen.

Inmiddels is het echt gaan regenen, zoals in een tropische regenbui. Het is 11 tot 13 graden en als je blijft bewegen gaat het nog wel. Over een hoge brug die zo smal en zo druk is dat ik er zelfs een beetje bang van werd ga ik verder richting Zweden. Langs beide kanten van de weg staat standaard een vangrail die is verankerd met zware houten palen in de grond. De rail is op vele plekken geraakt en het metaal vervormd tot een levens gevaarlijke vleessnijder. Jij kan alleen maar hopen op de coulance van de bestuurders om je niet op dit zwaard te laten belanden.

Na amper 100 km en nog geen zicht op minder regen begin ik na een lange afdaling op hoge snelheid alweer de Brabantse stem te horen die vraagt of ik even in de caravan moet komen zitten. Bibberend van de kou rij ik het plaatsje Bjerkvik binnen. Paarfiet tenten, een bouwmarkt en nog wat andere aktiviteiten, tot ik een betonnen gebouw zie met een paar rokende mannen ervoor. Een zwaait naar me en ze hebben allemaal bekers met koffie in hun handen. Ze komen uit Rusland en spreken niet veel engels. Where from Russia? vraag ik. Murmansk. Ah Murmansk 303 (het bord voor de super in Ivalo Finland) zeg ik. Ze begrijpen het niet maar voor mij is Moermansk weer een stukje dichterbij gekomen. Of ik een sigaret wil? Ik heb de goedkope peuken al geroken en had bijna uit gewoonte een aangenomen. Ze ruiken of ze door kinderverkrachters in een goelach ver achter de Kaukasus zijn gemaakt en met de hand dicht worden gelikt. Als ik afsla kijken ze me vreemd aan. In Moermansk roken nog steeds alle “echte” mannen.

Inmiddels sta ik nu echt te klappertanden en dat vinden Russen uit Moermansk al helemaal vreemd want het is notobene nog zomer ook. Snel ga ik naar binnen in de hoop dat ze nog een kamer over hebben. Prima gelukt, voor één keer zal ik niiet noemen wat de single room koste en het hotel verder geen onvoldoende geven, want het is dit keer bijna een echte levensredder. Als ik na een half uur gloeidheet douchen weer ben opgeknapt is het nog geen 4 uur en val ik als een blok in slaap. Ik droom van zweden met weer bomen links en bomen rechts van de weg, en lekker zonnig weer……..

Als ik eindelijk weer terug ben in de hostel zonder bier en de wetenschap dat ik morgen om 6 uur uiterlijk op de kade moet staan om die Hurtigruten boot te halen maken me zo nerveus dat ik helemaal geen slaap meer heb. Om 4 uur ga ik nog een pan met pasta koken om alvast weer te stapelen voor volgende week. In de Rema 1000 had ik lekker een pot met Tika Marsala gekocht. Dit is ook prima met pasta te combineren. Eigenlijk alles kan je met pasta combineren.

Ik bunker het pannetje weer leeg en kan er voor morgen weer even tegenaan. Alles is klaar en buiten schijnt de zon al volop, ik ga vast op pad naar de boot. Op de kade komt er weer een groep van Vaude en Ortlib bij elkaar. Wereld fietsers noemen ze zich zelf. Ik hou het op stakkers. Het begint pas leuk te worden als ze over de verschillende materialen ruzie krijgen, is het nu wel of niet een frame van titanium met Rohloff naaf en de schijf of hydraulische velgremmen. Ik bemoei me er niet mee, er zit bij de “gathering” één sympathiek mannetje, en de rest is gewoon duitser. Meestal laat ik ze dan in het engels hakkelen tegen me. Maar als ze met een groepje zijn spreken ze zelden met buitenlanders. Ik laat dat maar zo, ze denken zeker dat ik een dagje uit ga met dat kleine beetje bagage. Die 14 kg die ik bij me heb, hebben zij alleen al in hun Ortlib Roller Top Classic zitten, voor de niet kenners, dit een soort van finaal uit kluiten gewassen dokters tas van geplastificeerd doek. Het is flexible sterk en waterdicht en je kan er zo een niet al te grote schoonmoeder in kwijt. Een complete tassen set weegt zelf al bijna 8 kg. en dan heb je verder nog niks erin zitten. Mijn ligfiets keuren ze dan ook geen blik waardig, ik hoor er duidelijk niet bij vandaag.

Als de boot eraankomt gaan ze al naar voren en het maakt ze niet uit dat ik er als eerste was, het is gewoon het handoek op de standstoelen leggen syndroom. Het zit er diep in bij de Duitsers en je krijgt het er nooit helemaal uit. Ik laat ze maar gaan en hoop dat er genoeg dekken zijn op de boot om ze verder niet meer te zien. Na het aanmonsteren kan je gewoon door de boot lopen om een kaartje te kopen. nog geen € 150, ik moet zeggen dat ik verwacht had dat het meer zou zijn. Ik neem zonder hut natuurlijkl, die kost wel een vermogen. Om over het eten aan boord maar te zwijgen.

Ik vermaak me met een beetje internetten, filmpjes en foto’s maken en gewoon een beetje rondprutsen. Vanmorgen heb ik de Hurtigruten “Coffee Deal” genomen. Dit is een lichte alluminium dubbel wandige mok met afsluitbaar deksel. Als je de mok koopt mag je hem een jaar lang net zo vaak opvullen met koffie als je op kan. Bij mij is na 14 uur van stevig doordrinken het verzadigings punt nog lang niet bereikt, en ik zal één van de weinige passagiers zijn waar ze fors op moeten toeleggen.

Als je zo’n mok hebt hoor je ook een beetje bij de oude jongens op de boot. Heel even brak er een kleine onenigheid uit aan de bar. Het is een duitser, die het ergens niet mee eens is, en de meeste van de generatie die aan boord is dulden geen tegenspraak. Hij is oud genoeg om nog een van de Junkers gevlogen te hebben die Eerst Kirkeness toen Lakselv en daarna Hammerfest met de grond gelijk maakte aan het einde van de tweede wereld oorlog. In stilte geniet ik als hij eerst duidelijk overstuur met zijn vrouw het vreselijke voorval doorneemt, om daarna bij de purser een klachten formulier te gaan halen. Vreemd is ook dat je onder deze veelal oudere die de cruise van hun leven maken bijna nooit iemand ziet lachen. Wat dat betreft is de Hurtigruten geen party boat.

Op een paar hazenslaapjes na ben ik nu al voor de tweede dag wakker. Ik moet me zo even op het kleed laten zakken hier onder het tafeltje. of boven een bank opzoeken. Morgen weer fietsen dan hoef ik me alleen maar aan campers te ergeren dat is beheersbaar.

aanvankelijk is het om half 10 nog lekker zonning. Het ontbijt is maar tot 10 dus ik moet weer haasten om de “gratis” calorieen niet te missen. Die ga ik zeker nodig hebben vandaag. Als ik het laatste bolletje met hardgekookt ei tussen m’n kiezen door laat rollen als een fijne bourgogne begint het natuurlijk weer keihard te regenen. Het begint een belangerijke plaats in te nemen die regen de laatste tijd. Maarja de klus moet geklaart worden, ik kan hier wel de hele week geld blijven verbranden in Honningsvag. Verder dan de Noord Kaap is er niet veel te doen. Dus toch maar in de regen weg het is niet anders. Buiten is het gelukkig een stuk minder koud dan gisteren dus met de wetenschap van dik anderhalf uur klimmen als een berggeit ga ik toch maar in de driekwart broek weg. Als je niet in staat bent om op de 9 tot 11 procent jezelf niet warm te trappen dan is er iets met je mis.

Met de wetenschap dat dit de finale is en het einde in zicht ga ik door de regen weg. Langs de Fjord trap ik lekker door om alvast m’n spieren op te warmen. Die zijn normaal voor 4 uur ‘s middags altijd bagger. Maar vandaag zullen ze wel moeten. Dan komt het bord waarop is aangegeven dat er over 150 mtr een stuk van 3 km klimmen komt. na een kort haardspeld bochtje knalt het gelijk omhoog. De drie kilometer die dan volgen zou je bij min 20 nog wel in je blote kont kunnen fietsen zo zwaar moet je dan aan de bak. Het vocht spuit je porieen uit. Daarna kan je even krachten opdoen voor de volgende trede. Tot een meter of 320 om dan in een paar flinke stappen weer tot 18 meter terug te vallen. Daarna gaat het spel weer opnieuw beginnen. Op het lange stuk naar beneden waar je normaal met de ligfiets als een adelaar uit de wolken duikt heb ik zelfs een paar keer moeten remmen vanwege de enorme rukwinden. Gelukkig heb ik geen 5 Ortlib’s aan m’n fiets hangen anders was ik als een zeilboot de fjord in gelanceerd. Nog nooit meegemaakt hier, dus dat is even wennen dat remmen, dat doe ik anders nooit. Gelukkig ga ik er een hoop voorbij van team Vaude. Die lopen al een poosje vanwegen de harde wind of de lange steile stukken. Dat zou ik nooit doen want dan moet je thuis vertellen dat je de laatste 30 km in een soort van avondvierdaagse hebt afgemaakt.

Wat ik al helemaal niet begrijp is dat de meeste al die tassen mee zeulen naar boven? Zelf heb ik vanmorgen het weer aangekeken en lokale info ingewonnen, en besloten om er een soort van “Stinger Operation” van te maken. alleen de achter tassen neem ik mee en daar haal ik alle onzin zoals een kettingpons een bosje reserve spaken gereedschap de brander en nog een hele boel andere zooi eruit. Toen ik vervolgens de fiets buiten wilde zetten vanuit de hostel leek het wel iets exotisch van veder licht carbon wat ik in m’n handen had.

Maarja alles wat kan helpen is mooi meegenomen maar de hellingen zijn zo lang en zo steil dat je goed moet blijven doorgaan anders val je stil. Het laatste stuk versmalt de weg. En op dat laatste steile stuk moet je vooral heel goed uitkijken dat je niet als schiet schijf gaat dienen voor de vele bussen en caravans. Ik heb het al eerder gezegd maar hier is het heel goed opletten, de meesten zwalken maar wat rond, ze wijzen elkaar een paar rendieren aan of een verlaten ijsmeer met sneeuw, een wilde papagaai duiker etc. Het laatste waar ze op letten is wel op de weg. Voor deze grijze duiven in hun nieuwe speeltje ben je minder dan een vlieg op de muur. ” The gray Huns, the new masters of the univers” zing ik in mijzelf. Lekker catchie, en de doelgroep is groot genoeg. Als ik zelf voor deze titel kan kwalificeren dan zal dat wel niet meer mogen met zo’n grooot ding wat ongeveer net zoveel brandstof verstookt als een Concorde indertijd van Londen naar New York. En met overheids geld promoten we dan met spotjes op t.v. het nieuwe rijden….. Haha aha a hhahaaa haaa, hoe gek kan je het maken.

Laten we langzaam naar het nieuwe kamperen toewerken, je zelf aan de natuur overgeven en je gewoon de hele vakantie niet meer wassen, ga naar een land waar nog ruimte zat is en kom tot bezinning. Het is een stuk goedkoper en je verbruikt nauwelijks energie. Je komt 8 kg lichter thuis en voelt je beter dan ooit tevoren. Ga het eens proberen volgend jaar.

Een “Stinger Operation” is als volgt : Je probeerd geheel bij verrasing de vijand een dodelijke slag toe te dienen om vervolgens weer snel terug te kunnen trekken. Ik ga dus ook niet uren lang in het Noord Kaap bezoekers centrum rondhangen. Wissel nog even kaartjes uit met een Finse fietser, een uit de Tjech Republic en Jeff uit engeland die op weg is naar het zuidelijkste puntje in Spanje. I wens hem veel geluk op de levens gevaarlijke doorgaande camper wegen. Daarna ga ik nog even naar binnen om voor een paar Franse vrienden van vroeger een soort van boek promotie te doen. en na een paar extreem dure consumpties ben ik weg. Ja het blijft een soort van Efteling die Noord Kaap, misschien hebben ze volgend jaar wel een paar rode schoentjes in de hal staan.

Tijdens de terugweg is het gelukkig wel droog maar de wind is zo krachtig dat hij wel rechtstreeks uit de caravan hel lijkt te komen. De inktzware wolken hingen af en toe zo laag dat het leek of je er ieder moment met je hoofd in zou komen. De wind was zo hard dat je soms ook naar beneden nog mee moest trappen om op snelheid te blijven. Eindelijk beneden aangekomen rij ik Honningsvag in om na al die jaren eens de fameuse Arctico Ice Bar te gaan bewonderen. Het blijkt een tegenvaller. Ik moet eerst bijna € 15 betalen om zowiezo binnen te mogen.en dan blijken ze niet eens alcohol te verkopenl. Toch ook weer een beetje van een koude Efteling thuis gekomen. Daarna langs de docks om te kijken vanwaar de Hurtigruten morgen vertrekt en dan naar de Rema 1000 de beste (enigste) super van Honningsvag. Ik neem weer wat vooraden in voor op de boot, en wil deze overwinning met twee blikjes “Arctic Beer” vieren, maar alles zit al achter slot en grendel. Vorig jaar was ik net na 8 uur toen ze geen bier meer verkochten in Kautokeino, en nu is het nog maar half 7. Aan de kassa verteld men dat je als volwassen vent die net voor de derde keer de Noord Kaap heeft bedwongen in het weekend na zessen al geen bier meer mag kopen. Bijna sloegen de stoppen door en was ik Noorwegens tweede Breivic geworden. Toen ik later op mijn kamer van een colaatje lebberde dacht ik dat de dictatuur in een land als China nog niet zulke ernstige vormen heeft aangenomen. Je moet een hoop geld en vrijheden inleveren om van het schoon van de fjorden te mogen genieten.

De volgende ochtend ben ik weer vreselijk laat wakker en pak snel alles bij elkaar. Bij de receptie vraag ik om koffie. € 3.50 voor een kleine mok met de lauwste en zuurste koffie die ik ooit gedronken heb, maar voor Noorse begrippen een heel schappelijke prijs. Noorwegen is zonder meer het mooiste land op aarde maar het lijkt haast wel of ze een soort van kijk belasting op de prijzen doen. Hier betekend b.t.w. bekijkenswaardige toegevoegde waarde. Dus via een eenvoudige staffel kijken ze dan of er een fjord in de buurt is of een paar rode pitoreske huisje, wat rekken met drogende vis etc…. en dan knallen die Nooren ff gauw 60% over bijvoorbeeld zo’n bak koffie heen.

Hoe mooi het ook is, het zou eerlijker zijn dat als het regend dat je dan minder zou moeten betalen. Met regen is ook de Porsanger Fjord niet om aan te zien. Gelukkig ben ik na een paar uurtjes in het restaurant van de camping van Russeness, hier weet ik het password ook van het WiFi Lan. hordafor met kleine letters. Maar ook dit is veranderd blijkt later. Leverde zeker niet genoeg op? Nu kan je een uur internetten op het zo traag als dikke stoop zijnde WiFi Netwerk voor de voor Noorse begrippen heel schappelijke prijs van net nog geen € 6. Gelukkig heb ik te maken met een Fins meisje aan de kassa die het niet zo op de baas heeft en krijg ik na wat heen en weer ge-joke waarbij ik een paar keer mijn nieuwe Finse uitdrukking Kiitos gebruik, een tiket van een uur GRATIS. Ik probeer dit woord op te zoeken met de Bing vertaler, maar het woord gratis bestaat niet in het Noors. In het Fins gelukkig wel, en als de baas even niet kijkt krijg ik nog een stuk of 20 chocolaatjes van haar. Ik heb dan al een rendier burger met friet achter de rug. Dan hebben we jammer genoeg geen kontact meer want er komen net 3 nieuwe bussen binnen, en mijn kans om naar het toilet te gaan is verkeken, want gelijk staan er 20 man voor in de rij. Ik ga straks wel weer even in de grootste badkamer van de hele wereld, ook nooit enge luchtjes van anderen.

Als ik dat even in mijn hoofd probeer uit te rekenen 3 bussen x 60 is 180 man met koffie, wafeltje, internet en nog een rolletje drop voor in de bus kom ik uit op een bedrag wat het bruto nationaal inkomen van Griekenland ver te boven gaat. Gouwe handel voor die Nooren. Ook zie ik bij aankomst twee motorfietsjes staan met gekke numer platen, ik gok Taiwan. Binnen blijkt het Zuid Korea te zijn. Een jongen en meisje of een man en vrouw, je kan bij die Aziaaten nooit zien hoe oud ze zijn, en lijken altijd jong te blijven. Maken een reis om de wereld en zijn vanuit Vladivostock (rusland) vertrokken. Enkele dagen geleden zag ik ze ook al in Finland dus ging ik even een praatje maken. Ik beloof ze morgen op de Noordkaap te treffen en we wisselen websites uit.

Het laatste stuk stelt de weg me weer niet teleur. Ik heb express een beetje langzaam gedaan om de grootste touristen horde niet te hoeven meemaken. Vorig jaar reed ik de 340 km lange tocht vanuit Karigasnimie in een ruk achter elkaar door de nacht en was bij het open gaan van het visitors centre al onder het wereld bolletje geweest. Nu neem ik er de tijd voor. Maak en passant nog een kleine 330 foto’s, 30 action-cam filmpjes en ook nog een stuk of 8 echte video-cam opnames. Leg mijn fiets aan de kant om 20 minuten tussen rendieren door naar een tropisch strand te wandelen. En sluit een nieuwe vriendschap met een race fietser uit Lakselv die graag met me mee wil rijden door de tunnels omdat hij zelf geen licht heeft. Hij heet Jan-Viggo Pettersen, en ik heb z’n mobiele nummer plus e-mail en de belofte om te blijven overnachten en dat hij me volgend jaar zal racen naar de Noord Kaap. hij ziet er nu nog wat zwaar uit, maar is nog maar net begonnen met trainen. Hij is pas 42 dus hij heeft een kans. We stoppen bij een parkeer plaats. Heeft onderweg z’n zoon gebeld, en die komt hem halen. Jongen van 23 stapt uit een classic Volvo uit 1952 en heeft ook kleren aan uit die periode. Grappige gasten de Pettersen’s.

Noordkaap tunnel verloopt zonder incidenten, de zuidkant is niet zo steil als de noordelijke, dus een nieuw snelheids record zit er niet in. Bovendien ben ik de ducttape in de voorband nog niet vergeten. Hoger dan 85 kom ik niet onderin weet ik waarom. De ventilatoren die de uitlaatgassen afvoeren staan nog op volle kracht te draaien en die geven een formidabele tegenwind. Wel wil ik als persoonlijke prestatie de noordkant in één keer zonder te stoppen naar boven rijden. Bijna lukt dat, één keer moet ik eraf omdat ik bij het naar de kant sturen voor een auto het wiel te lang tegen de snoei strakke ketting duwde, waardoor ik in onbalans raakte. Toen ik toch stil stond heb ik gelijk m’n jas uit gedaan en hoewel maar 3 graden in de tunnen kwam de rook van mijn armen. Zonder verder te rusten heb ik me als een agressieve tekkel met prostaat problemen in de beklimming vastgebeten. Een rode waas is allang voor mijn ogen getrokken als ik na een klein stukje vals plat vlak voor de deuren van de uitgang in de gaten krijg dat ik het bijna gehaald heb. Helemaal verrot zet ik mijn fiets tegen het huisje van de nood telefoon om voorovergebogen het zweet van m’n hoofd op de grond te laten druppen. Kapot ben ik, jammer van dat stuurfoutje, volgend jaar moet dat beter eikel!, zeg ik tegen mezelf.

Dan komt er nog een laatste tunnel van een kilometer of 5 dacht ik en dan is het weer net op tijd binnen voor de receptie van de jeugd herberg in Honningvag sluit om 10 uur even weer afmelden op internet, dan een ton aan foto’s en fimpjes overzetten naar mijn portable Hard Disk en dan maar weer eens douchen. Vervolgens 200 gr droge pasta gekookt met een paar zakjes herrie zoals ik het maar noem. Smaak zit er niet aan maar het geeft genoeg calorieen om morgen dat laatste stuk naar boven te rammen. Dat is in 30 km 2x van zeeniveau naar 300 plus meter klimmen. Ik laat m’n spullen hier staan en neem alleen het hoognodige mee om de martelgang te verlichten. Jongens, wat hoop ik dat het lekker weer is morgen.

Wat een geweldige cabin, zeker als ‘ie voor 12 man is en je hebt hem helemaal alleen. Ik was zo laat naar bed gegaan dat ik pas om 12 uur helemaal gepakt en gezakt weer in het hoofdgebouwtje stond voor het ontbijt. Dit was geen probleem de eigenaar is een heel relaxte man die zich nergens druk over maakt. Gezellig gister nog even een paar pilsjes gekocht voor die paar man die er waren en nog zo’n echt Sami mes, kleintje natuurlijk want iedere gram telt. Bovendien is het meer een souvenier aan een fantastische plek. In het echt gebruiken de Sami zo’n mes om hun rendieren te merken. Iedere familie heeft zijn eigen patroon, wat ze als de dieren nog jong zijn vliegens vlug met hun vlijmscherpe messen in de oren van zo’n beestje snijden. ziet er natuurlijk een stuk beter uit dan van de stomme gele oorbellen die ze onze koeien geven.

Schreef ik gister nog dat het maar 20 km was naar de Noorse grens? nou dat waren er dus 45 en dat was een tegenvaller. Het regende licht toen ik wegreed en ik hoop dan altijd maar dat het tegen de middag droog wordt. Vandaag gaat het op een paar keer een half uurtje na niet meer droog worden. Ik rij na de grens Karosjok uit en overweeg nog even naar het Sami museum te gaan. Maar toen ik de hele parking vol met caravans en campers zag staan ben ik snel verder gegaan. Meer ook iets voor touristen een museum bezoeken en niet voor een expeditie toch?

Ik had toch al weer m’n buik goed vol van die campers vandaag, het lijkt wel of ze ieder jaar groter worden die dingen. Op het kleine weggetje vanuit Karigasniemi komt me zo’n joekel voorbij dat hij maar net langs me heen paste. Vroeger als er een flinke caravan langs kwam had je weleens dat er wat bladeren en stof in het vacuum van zo’n ding mee gezogen werden, zodat je wel eens even een paar seconden verblind achterbleef. Maar deze was zo groot en zonder van het gas af te gaan zoog hij zonder enige moeite middelgrote kiezelstenen uit de berm op in zijn kielzog. Mij in shock achterlatend. Travel Master kan ik nog net lezen op de achterkant voordat ik van de pijn mijn ogen moet dicht knijpen. De bestuurder voelt zich vast meer zelfs nog Master of the Universe, en bestlist vanaf de brug van zijn Travel Master over leven en dood.

Na Karosjok is het weer flink klimmen met veel regen en heel even zelfs natte sneeuw (Ja ik heb er een foto van gemaakt). Het is toen zowaar nog even droog geworden zodat ik m’n regenbroek weer uit kon trekken. Maar op een ijskoud pateau van bijna 400 meter brak ineens de ellende weer los. Ik dacht dat ik vlak bij de plaats met de zware basgitaren was (lees verslag vorig jaar), maar dat duurde nog even. Helemaal versteend ben ik daar eindelijk aan een tafeltje neergeploft. Met een cola een koffie en een dun plakje chocolade cake. het was maar € 14 en voor Noorse begrippen is dat heel schappelijk. Waar moeten ze anders hun Mercedes AMG 450 GL, waar de parking mee volstaat, van betalen? Jammer genoeg ook geen Gitaren dit jaar maar nog wel WiFi internet zodat ik me weer kan melden bij FB.

Na een uur is het buiten droog maar mijn kleren nog nat, ik begin nu blauwe lippen te krijgen en moet snel weg. Warm trappen is de enige manier. Ik heb 10 minuten vol gas gegeven en mijn kleren half droog gereden, gelukkig blijft het nu droog, en eindelijk had ik het weer een beetje warm gekregen.

Toen door naar Lakselv, maar mijn vriend Ivan Mehidi was volgens Papa Mehidi met rug klachten in het ziekenhuis. Ik kreeg volgens Koerdisch gebruik ook van Papa koffie, een slaap plaats en wat te eten aangeboden. Vorig jaar met de zoon kwam ik bijna niet meer weg en mocht ik geen cent betalen. Papa Mehidi speekt maar een paar woordjes engels en het is beslist een aardige man, maar na de koffie ga ik weer verder. Na twee Arabische lucht zoenen naast het hooft en een paar InschAlla’s ben ik er vandoor. Fantastische mensen de Mehidi’s.

20 km buiten Lakselv is de camping receptie nog precies 10 minuten open anders had ik met mijn kletsnatte spullen toch buiten moeten slapen. Ik meld me weer even af op het internet binnen deze resterende 10 minuten. en ga naar mijn afgeragde cabin. bijna € 70. zonder douche die was nog een paar tiendjes meer. Gisteren had ik nog gedouched dus dat kan wel weer een paar dagen wachten.

Ik kijk om 10 uur weer even door de deur naar buiten om te kijken of het al kan? Nee dus, het regent weer of eigenlijk misschien nog steeds. Buiten gewoon slecht jaar voor mijn Noord Kaap tochtje, alleen maar narigheid met het weer. De plaats Inari is 40 Km verderop en die moet met regenpak aan toch wel te halen zijn? Ik wil niet nog een dag in de naargeestige Narrka cabins blijven. Ik blijf tot 11 uur besluiteloos. Het zou zelfs gaan sneeuwen is onderweg al een paar keer gezegd. om 12 uur kan ik niet meer wachten, en als het even wat minder hard regent ga ik weg.

Net aan de buitenrand van Ivalo heb ik vorig jaar nog even de voorraden aangevuld, iets wat ik op mijn eerste Noord Kaap reis al snel geleerd had. Als je ergens midden in de nacht komt te staan zonder eten dan ben je de sigaar, als je dan in zo’n noodgeval iets warms kan eten ben je binnen no time weer boven Jan. Een auto kan je de hele dag besturen op twee dropjes als het niet anders kan. Maar een dagje door regen en kou fietsen vergt iets meer calorieen. Nadeel is dan weer dat ik voor een kleine 5 kg aan gedroogd fruit, pasta plus sauzen en chocola op mijn fiets moet binden. Voordeel met regen en kou is dat ik dan aan een halve liter water meer dan zat heb. De rest vul ik aan met cola bij de diverse stops.

Net als vorig jaar maak ik nog een foto van mijn fiets voor het bord waarop staat: “Murmansk 303”. Echte randoneurs fietsen daar normaler wijze in één dag naartoe. De naam heeft een zekere aantrekkingskracht, en ik wil er altijd al naar toe. Vele raden het af, schijnt een grauwe vieze stad te zijn en de kans dat je daar van de weg word gereden door een aftandse russische vrachtwagen is groot. Berovingen zijn er helemaal schering en inslag, om over het moeilijke gedoe met visa helemaal maar te zwijgen. Het gebied is 60 jaar lang afgesloten geweest i.v.m militaire activiteiten, en daarom is de natuur op het Kohla schiereiland een van de ongereptste ter wereld.

Ik ging nog met blote onderbenen in driekwart broek de buurtsuper in, maar toen ik buiten kwam leek het net of iemand de vriezer had open laten staan. 25 jaar in de Horeca gewerkt dus ik weet hoe dat voelt, en dat is bar fris. Ook had iemand na het wassen van de sla de kraan open laten staan. M.a.w het was nu hellemaal klote weer geworden. 8 gr. geeft mijn tellertje aan en het regent dat het giet. De vrouw aan de kassa zei me ook al breed grijnzend dat het vanavond in de bergen ging sneeuwen, ze dacht zeker aan mijn dunne kleding te kunnen zien dat mijn motorhome met ronkende airco op 24 gr. voor de deur klaar stond, en dat mijn lieve vrouw net een warme chocolade melk voor me neer ging zetten.

40 kilometer naar Inari, hoe ga ik dat in godsnaam halen denk ik. Regenbroek is de enigste optie, het is te koud om zonder te rijden. Na een paar uur ploeteren komt het eindpunt in zicht. Enkele malen gaat het bijna mis. Mijn lange winter handschoenen wil ik hebben, maar die zijn niet meer droog geworden na de rit van gister. Ik moet blijven trappen om warm te blijven en ombeurte een hand onder mijn jas op m’n buik zien te ontdooien. Mijn aller grootste angst is dat ik helemaal onderkoeld het talut afrol, en dan in een laatste fase waarin je naar het schijnt in een soort van trance geraakt een Brabantse stem te horen die met een zachte Gee zegt : Gaat het een beetje meneer? Moet u even een poosje bij ons in de caravan zitten?

Om 5 uur zie ik ineens dat de weg droog is. Een wonder dat is het, zijn mijn grote offers aan de goden van Tiewrap en Ducttape toch niet helemaal voor niets geweest. Als ik mijn regenbroek uit kan trekken tel ik zomaar weer 15 kilometer bij het uur gemiddelde op. Als ik toch stil sta douw ik er twee dubbele Snikkers repen en een Bounty in. Ik knal de muziek aan en pak na Inarii nog even door naar Karigasnimie een luttele 80 km verder. Wat is dat fietsen toch een feest als het droog is, die paar hellingen van 10 procent voel ik amper in de benen. Ja het is wel plan B geworden. Mehamn en het befaamde Sletness lighthouse zullen moeten wachten tot volgend jaar. Als Expeditie leider rust er een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders. Ik ben geen expeditie manager dus kan beslissingen niet blijven uitstellen. Nu is er tenminste nog een kans om met dit slechte weer de “gewone” boerenlullen Noord Kaap te halen dit jaar. De weg langs de Porsanger Fjord heeft om de 500 meter een verwarmd toilet gebouwtje, wat kan er nog mis gaan. Een 4 jarige kan je daar zelfstandig nog met zijn skelter opaf sturen.

De situatie is als volgt: er staat een bijna orkaan kracht harde Noord Oosten wind en dat is precies vanuit de richting Kirkennes waar ik naartoe wilde rijden. De toendra, met al zijn openheid staat na Utsjoki voor de deur. Dit is een plek waar de permafrost nooit verder dan 30 cm onder de grond zit. Het verschil December of Juli is nagenoeg te verwaarlozen. Die toendra is grappig als je een thermopak hebt of op een zomerdag met windstil weer. Daarom niet door naar Utshoki maar naar Karigasnimie, dan de rivier de Detnu oversteken en bij Karosjok de grens over Noorwegen in.

Ik zit nu 20 km voor de Noorse grens en heb toch weer 130 km gereden onder werkelijk erbarmelijke omstandigheden. Ben nu in een prachtige cabin voor 12 man in m’n eentje. heb een heerlijke pasta gekookt en twee rendiervellen op m’n stoel gelegd. Het is half 4 in de nacht. Het is licht buiten, maar er vliegt horizontaal een lichte mot sneeuw lang het raam. Heeft Yvonnia van kassa 12 toch nog gelijk gekregen. Alleen van dat motorhome had ze helemaal verkeerd.

Deze keer heb ik de Garmin als wekker aangezet voor half 10. Ik wil niet te laat weg want ik ken nu de weg en er gaan een paar vreselijke zware stukken bij zitten. Na het opbergen van mijn spullen ga ik snel een paar kilometer verder bij een leuk tentje aan het water een pannekoek eten. Cola erbij en nog een bakje of drie koffie. Geen internet dus verslagje schrijven en lekker snel weer weg, zo rond 12 denk ik.

Als ik op de parkeerplaat nog even wat foto’s maak zie ik de veel te donkere stapelwolken alweer op me af komen. Dit gaat echt regen worden dat is zeker. Denk je dat je wat kilometers kan maken op het laatste stuk naar de Noord Kaap dan krijgen we toch weer te maken met de elementen. Nog liever wind dan regen. Er is geen ontkomen aan, en dacht dat ik de eerste week mijn portie al gehad heb, ik trek mijn jack maar vast aan.

Dan volgt een dag met bijna alleen maar regen. Ik ben uiteindelijk zeik nat en rillend van de kou in Ivalo aangekomen. In Tankavaara heb ik nog drie bakken soep gegeten met een halfje zelf gebakken bruin. De vrouw achter de balie zei dat ik net zo veel kon pakken als ik wilde. Volgende keer zal ze dat niet meer zeggen denk ik, als ze weer iemand in een fietsshirt ziet. En ‘s ochtends dus alleen een klein pannekoekje met jam en slagroom. Met dit soort zware dagen van regen en kou voel ik het laatste beetje vet wat ik heb van mijn lichaam afsmelten.

Bij de eerste aankondiging Ivalo city limits, schiet ik naar het bordje toe om te informeren naar de cabins. De receptie is in een soort friet caravan die zo smerig is dat de cabins ook wel niet veel zullen zijn. Ik zet hoog in en vraag of ze internet hebben in de cabins? Dat is dus niet zo, en de prijs van 45 Euro is al helemaal belachelijk voor een kleine cabin in Finland. Ik bluf en zeg: “how about 30?” en dat is ook gelijk OK want verder zal er geen hond meer komen voor die cabin vanavond. Dan speel ik mijn troefkaart en zeg dat ik eerst nog even rond ga kijken in Ivalo.

Ze weten natuurlijk niet dat ik hier al eens geweest ben en maken zoals zovelen de foute dat iedere tourist per definitie dom is. Grieken hadden daar vroeger ook een handje van, met de strandstoelen business. Nu piepen ze wel anders. De leuke dorpjes in de bergen vol met snorren en rijglaarzen, al die jaren met E.U. geld voorgefinancierd. De afgeranselde ezeltjes en die ouwe wijven in het zwart, al 10 jaar zelf voor betaald. Enfin laat ik er maar over ophouden het schuim staat me alweer bijna op de lippen.

Ik ga verder naar mijn adres van vorig jaar. Twee oudere mensen die verstaanbaar engels spreken, want mijn Fins beperkt zich tot slechts één woord, en dat is Kiitos (ja dat is een dubbel i en niet één van mijn vele schrijffouten), het woord kan van alles betekenen want ik hoor het de hele dag. Mijn gok is of hallo? bedankt? tot ziens? maar kan net zo goed krijg de kolere betekenen. Ik durf het zelf nog niet goed te gebruiken. Ik maak een praatje met ze en vraag of het password voor hun WiFi Lan nog steeds “Narrka” is? Ze kijken me aan of ze water zien branden. Ik vraag er nog overheen of de bruiloft een succes was? en toen sloegen ze dicht. Konden zich me niet meer herinneren.

Wat moet je doen vraag je je af om wel herinnerd te worden? Je rijd met een platte fiets 2000 km naar de Noord Kaap en ze weten het niet meer. Alsof er iedere dag 20 ligfietsende Noord Kaap gangers afstappen voor hun uitgewoonde cabins. Om haar geheugen wat te sitimuleren zeg ik nog dat ze me uitgelegd heeft dat narrka iets met honden was en dat hun oudste zoon vorig jaar bij mijn bezoek een week later zou trouwen. Nog wisten ze het niet meer. Net in de 60 en nu waren het al zombies, dat soort mensen moeten ze opruimen.

Als ik een uur later nog even buiten kijk giert het alweer van de regen. Ik ga snel weer naar binnen trek de deur voor de zekerheid in het nachtslot, kan me niet herinneren of ik bij het weglopen toch per ongeluk Kiitos gezegd heb?

Pas om 11 uur wakker in de zeer luxe cabin. Uitgevoerd in enorme boomstammen en door de eigenaar zelf vervaardigd. Zelfs een sauna ontbreekt niet. Ik had gisteravond eerst het water voor het hele complex van een stuk of 7 van deze cabins op gemaakt en daarna was de sauna op temperatuur. De vloer is van een ruw zwart natuursteen anders had ik waarschijnlijk 10 minuten lang alleen maar zwart water van me af zien lopen. M’n handen waren net zo zwart als van mensen die wegens omstandigheden op staat terecht zijn gekomen en nooit meer de luxe hebben om zich te wassen.

Die mensen met die zwarte handen kunnen s’morgens zonder zich te gaan wassen wel gelijk een biertje gaan drinken op het Centraal station. Die luxe heb ik dan weer niet, want ik moet eerst nog een flink stuk fietsen voordat ik aan een biertje kan gaan denken. Hoewel ik de hele trip nog geen pilsje gezien heb en zowaar na de boot nog geen frites gegeten heb. Alleen maar het echte goede wat moeder natuur te geven heeft n.l. pasta. Meestal zelfs nog zoder vlees want dat zit er niet in, in die zakjes poeder. Tijd om vandaag eens op jacht te gaan naar een paar van die lange rendier worsten.

Na vertrek blijkt het nog maar 13 km te zijn naar de poolcircel of toch niet? want na mijn eerste stop bij de poolcirkel volgen er nog 2 officieele stops voor nog meer poolcirkel. en ze liggen echt kilometers uit elkaar. Nou ja het is net als Volendam, iedereen wil er wel wat aan verdienen. Ik ben natuurlijk bij de echte gestopt dat begrijpen jullie wel.

Een paar dagen terug zag ik al een klein rafelrandje aan de voorband. Nog niet zolang geleden toen ik vanuit Ossendrecht een 300 km brevet rit reed knalde er toen ik samen met Jeroen van Keulen door de regen ploeterde ook al een band af omdat er een zwakke plek in de wang zat en de binnenband eruit puilde. Nu ben ik al twee jaar aan de Continental banden omdat ik bij herhaling door de kneusjes van Swalbe teleurgesteld was, en nu lijkt het bij Contie ook al een zooitje te worden. Eén band kan nog, maandag morgen nieuwe stagaire etc. Maar dit is al de tweede met hetzelfde euvel. Toen de andere eraf knalde reden we een km of 30 en Jeroen zat vlak achter me en dat was best even spannend want hij rijdt met zo’n levensgevaarlijk triatlon stuur zonder remmen, en bovendien zit hij de helft van de tijd te pitten. Als de band knalt kunnen er twee dingen gebeuren. Of je komt zonder te vallen tot stilstand of de band komt van de velg en je gaat gelijk onderuit. In het laatste geval zou Jeroen met zijn levensgevaarlijke triatlon stuur ook nog eens over me heen gereden zijn.

Ik durfde dit niet op zijn beloop laten en onder het Lappi Monument (ook alweer op de Poolcirkel) heb ik op een mooi droog glad stuk beton de fiets uit elkaar gehaald. De enigste goede oplossing is nu de support truck bellen maar die heb ik niet. De andere manier is om er een andere onder te zetten, die heb ik wel maar is voor echte noodgevallen. Ducttape? Natuurlijk, met ducttape krijg je alles voor elkaar. Wiel eruit band eraf en van binnenuit een lapje ducttape erin geplakt. Het lijkt weer voorelkaar, maar het opschrift op de band “Hand made in Germany” geeft me niet meer het vertrouwen als voorheen. Geef me liever Chinees spul dan verwacht je minder en is de prijs ook beter.

Daarna door naar de volgende plaats Kemijarvi om de rest van de middag mijn teleurstelling in Continental weg te internetten. Een pittige mail naar het hoofkantoor van Contineltal zal nog volgen. Zelf heb ik het idee dat Herman en Hannelore weer terug zijn uit de States en daar weer zijn begonnen als productie medewerker en hoofd verkoop Niederlande (zie verslag 2010) Wat zou er gebeuren tijdens een nieuwe record poging in de Nordkapp tunnelen, en die klunzen zijn zomaar vergeten je banden te controleren?

Vanuit Het ABC restaurant, wat tijdelijk de rol van Mc Donnalds heeft overgenomen bij gebrek aan beter, ben ik om 8 uur ‘s avonds pas weer gaan fietsen. De rit gaat naar Sodankyla (The city that never sleeps). De lucht is dan nogal bewolkt en heel af en toe regend het wat. Maar niet hard genoeg om als excus te gebruiken om te stoppen. Ik kom toch weer in een goed ritme hier in de laagvlakte die wordt bepaald door de enorme rivieren die hier samenkomen. Na een vrijwel uitgestorven Sodankyla (The city that always sleeps) ga ik door langs richting Ivalo langs de brede stroom van de Kitinen Joki. Ik ben hier vorig jaar ook al langs gekomen en weet nog een prima kampeer plek straks. Hollanders willen altijd op de zelfde camping staan, dat is bekend. En deze is nog gratis ook dus dat kan niet missen.

Vlak voordat ik het tellertje op 200 zie schieten zie ik op de kaart het reservoir op duiken waar de plek is. Begin nu weer in prima vorm te komen en kan nog steeds een nachtje doorhalen als het nodig is. Pas om elf uur vertrokken vanochtend na 13 km uurtje pauze met koffie en appelcake, dan nog even een band gerepareerd om vervolgens met nog geen 40 km op de klok de rest van de dag te gaan zitten internetten. Om 5 uur hangt de tent weer op die mooie plek met uitzicht over water en zonder gillende kinderen. Ook zie je hier na het ontwaken niemand schuchter met een plee rolletje naar de toiletten gaan. Nee van de toiletten op mijn camping staat de deur altijd wagenwijd open en kijk er toch niemand op je handen. Ik zeg: doe snel weg die horizon vervuilende diepvrieskisten en kies ook voor het nieuwe kamperen.

Nadat ik door een niet onaardig uitziende dame van nog geen 35 was gevraagd om te dansen, wist ik dat het alcohol niveau in het zaaltje alle menselijke begrippen begon te onsnappen. Ik ben maar snel opgestapt om nog een stukje middernachtzon op te zoeken. Iets wat normaal de mooiste foto’s van de hele trip opleverd.

Hoewel ijskoud met temperaturen die maar net boven nul lagen stelde ook deze nacht me weer niet teleur. Wat een geweldig gezicht is het om een zonsopkomst mee te maken die meer dan 5 uur duurd. Langzaam vormt zich dan eerst een fijne nevel boven het water om dan lanzaam op spektaculaire wijze te worden weggebrand als de zon in kracht toeneemd. Voor de eerste keer op de tocht was ik dankbaar voor de steile hellingen waar ik me af en toe op kon warm trappen. Ik moet tot een uur of 5 ‘s ochtends nog een km of 50 gedaan hebben maar het ging niet vlot. Regelmatig even stoppen om de voeten warm te stampen en verder had ik buiten mijn regenbroek echt alles aangetrokken wat ik heb en nog was het steenkoud.

Een auto komt er langs, het is een taxi. Vanachter het raampje zwaait de blonde vrouw die me eerder ten dans had gevraagd. Het had zo mooi kunnen zijn. Nadat ik uren later bij de doorgaande weg was aangekomen heb ik op goed geluk de eerste inham genomen die ik zag en mijn tent opgehangen. Geen gedoe met koken daar is het veel te koud voor. In mijn slaapzak heb ik een zakje gedroogde cranberries weggekauwd en een klein blikje cashew noten. Na 10 minuten begon ik eindeljk warm te worden en ben als een blok in slaap gevallen in de hoop dat de snelweg me wakker zou maken.

Maar Johanneus feest en ook nog zondag geeft weinig verkeer in de ochtend. De meeste Finnen slapen dan tot diep in de middag een kater weg of beginnen dan net weer met drinken. Ik volg het grijze lint van de doorgaande weg. De hellingen zijn nog steeds lang en komen boven de 300 meter uit, maar ik hoef minder vaak van het buitenblad te schakelen en begin het jammer te vinden dat ik niet de combinatie 52-11 kan maken, want nu kan ik maar tot 55 meetrappen de lange hellingen af. Maarja je moet een keuze maken, of licht trappen naar boven of keihard naar beneden. De laatste dagen over de Via Karelia heb ik ze goed kunnen gebruiken de bergversnellingen. Die hele Via Karelia was van mijn kant een slechte keuze. Voor dit soort berg geiten paden ben ik niet in de wieg gelegd. Het lijkt wel of een of ander mentaal gestoorde koksmaat met een veel te grote schuimspaan miljoenen jaren geleden nog in de halfzachte lava heeft staan te roeren. Nu er er geen rijden meer aan en kunnen de zeker kundige Finse ingenieurs er niets meer van maken.

Na een km of 20 kom ik bij een camping waar ik eerst maar even koffie wil gaan drinken. De eingenaar is toevallig ook Nederlander en dat is echt toeval want daar zijn er echt niet veel van in Finland.

Het internet is er langzaam maar toch blijf ik er tot beter wetens toe toch weer te lang mee zitten prutsen. Verder naar de grotere plaats Kuusamo waar ik een Mc Donalds hoop te vinden. Die is er dus niet, dan maar weer pasta (what else?) bij de ABC. Ook is er tegenover een Hessburger maar die zit nog in de banvloek bij mij. Nooit doen die Hessburger!

Ik heb nu geen excuus meer om te wachten en ga om 6 uur weer op pad. Het waait licht het is droog en de zon is nog warm. Fietsweer dus. Na een steile klim vanuit de plaats Ruka krijg ik een glimps van het achterlandschap. Dit is dus waar ik voor gekomen ben lange glooiende hellingen die later wel tot 400 a 500 meter hoog gaan maar altijd langzaam glooiend omhoog. Ik zit inmiddels op de doorgaande weg, dus is het wel een beetje oppassen dat je niet door zo’n wit mausoleum van de weg gedrukt wordt. Er is een goede kans dat de gelegenheids kapitein met zijn vaste eerste stuurman je niet eens hebben horen gilllen toen je onder het achterwiel doorging, omdat ze alle twee hun hoorapparaat uit hadden staan.

Als om half 8 de weg nagenoeg leeg is ga ik er eens goed voor liggen, en ram ik zonder enige moeite de kilometertjes op de teller. Bij de laatste ABC heb ik eens het muziek repertoire wat begesteld. De oude liedjes zijn al twee keer mee geweest naar de Noordkaap en weer terug. Hoewel er tussen zitten die nooit gaan vervelen heb ik toch eens flink uitgedund. Vanaf mijn portable harddisk van een TeraByte heb ik keuze zat de mp3 speler van mij is ook al aan zijn derde tocht naar de Noord Kaap bezig en daar past niet echt enorm veel op.

Gewapend met deze nieuwe hits doe ik gelijk voor mezelf maar een vergelijkend waren onderzoek. Ik kijk of op een gelijkwaardige heuvel de gitaar van Jimmy Hendrickx of Eddy Hazel mij dezelfde hoeveelheid extra energie geven. Dit is een langdurige test en er zijn ook nog andere gitaristen die vergeleken moeten worden. De uitslag komt later. Dan gebeurt er iets wat ik op de Via Karelia niet gehad heb de afgelopen 6 dagen, ik kom ineens in een waanzinnig goed ritme. Eigenlijk moet je dan niet stoppen. Als de machine aanslaat dan is het vaak door samenloop van omstandigheden. Zware baseline met een teveel aan suikers de juiste temperatuur en een lege weg voor je die nog zo’n 800 Km vooruit kan maken dat het lichaam in een soort van trance raakt. Door een nevel van dopamine gieren mijn benen die ineens weer zo hard zijn als staal maar door in hun eigen ritme. Ik probeer net onder de pijngrens te blijven want als ik nu mijn knieen verrot rij dan moet ik met de trein naar huis.

Kilometers vliegen er op het klokje bij en hoewel eigenlijk pas om 6 uur serieus aan de slag te zijn gegaan sta ik ineens op een zeer mooie 160 Km. ERN schieten nu weer in de lach en ik zou ze graag volgend jaar uit willen nodigen om volgend jaar ook de Via Karelia de rijden. Dan piepen ze wel anders. Om 9 uur ben ik de weg afgedraaid om voor de eerste keer in 8 dagen weer eens te gaan douchen en mijn andere onderbroek aan te trekken. Over de luxe cabin waar ik nu zit vertel ik misschien morgen meer.

Wauwwww….. half 11 alweer als ik eindelijk wakker ben geworden. Heerlijk warm is het met die buitenhoes om m’n slaapzak, en ik zou nog uren kunnen blijven liggen. Zoals ik al vermoede liep het wel los met de beren in Camp Bever. Toen ik aan het wild kamperen begon een paar jaar terug schrok ik bij het kraken van ieder takje wakker en zat ik rechtop in de hangmat. Nu begin ik pas bang te worden als ik helemaal niks meer hoor. Het is een fantastische ervaring om jezelf over te geven aan de natuur. Mocht me iets gebeuren dan vinden ze alleen nog een hangmat vol verbleekte botten zacht wiegend in de wind. Beter dan op kantoor in elkaar te zakken lijkt me?

Als ik eindelijk weg ben om een uur of 11 is het heerlijk warm met weinig bewolking. Deze typische scandinavische schapenwolken raak je maar zelden helemaal kwijt. Opeens kan er dan toch weer regen uit komen. Maar tot nu ziet het er prima uit. Ik heb in tegenstelling tot andere jaren nog bijna geen wild gezien. In de buitenwijken van Kuhmo zag ik een egeltje door een voortuin sprinten en tijdens mijn lange rit over de wegopbreking zag ik een haas en een paar km later een vos. Vanmorgen wel een prachtige bushalte met rendier gewei. Ik moet de eerste levende nog zien.

Na nog geen 30 Km kom ik bij een groot monument voor de Winter Oorlog. Een enorm veld vol keien met in het midden een vleugel achtige contructie die voor iedere dag dat de oorlog duurde een bel draagt in de kroon. 150 bellen zijn het die zacht rinkelen in de wind.

Dan ben ik zo stom om het museum in te gaan en blijf weer te lang hangen met koffie cola en pc. De afstand van 2 a 300 km per dag heb ik in gedachte allang vaarwel gezegd. Het traject is veel te heuvelachtig voor deze polder plattelander. Dus ben ik overgestapt op plan B het touristisch fietsen. Net doen of je geen last hebt van de steile hellingen en af en toe een paar uur een museum of bezoekers centrum in duiken.

Na tot 120 Km te hebben doorgezwoegd ben ik in een dance centrum voor bejaarden terecht gekomen. De muziek is bijster zwaar in ik weet nu waarom Finnen zulke stevige drinkers zijn.
Alle batterijen zijn weer vol want ik vond een tafeltje met wel 4 stopcontakten. Wat een luxe zeg. Moet zo nog wel de straat op want ik had beloofd om de 150 bellen van het Finse monument voor de winteroorlog in kilometers vol te rijden als eerbetoon aan al die daar gevallen zijn.

Ik ga nu weer dieper “Underground” en morgen weer verder met de cursus “Het nieuwe kamperen” met de nieuwe Ray Mears.

https://youtube.com/watch?v=lSiRQxd5Hvo

Na een wilde rit over de inmiddels bekende “RoadworkX from Hell” ben ik rond 12 uur gestopt met fietsen om vervolgens op het nieuwe kamp na alle huishoudelijke bezigheden om 3 uur als een rots in slaap te zijn gevallen. Om half 10 ben ik pas wakker, absolute natuur waar je als stadsmens wel even aan moet wennen.

Nadat ik me even heb opgefrist in het ijskoude water van de rivier ga ik eindelijk om 11 uur weer op pad. Warm is het soms zelfs op de steile hellingen. Jammer dat de wind behoorlijk hard is vanuit NW. Maarja ik ben geen zeikerd en ben al lang blij dat het droog is. Wat een verademing en voorrecht is het toch om niks te mankeren en je lichaam af te mogen beulen op de lange steile hellingen van de Via Karelia. Overal in het landschap zijn tekenen en monumenten van de Finse Winteroorlog. Hier ga ik thuis nog eens wat meer over lezen.

Na 30 km van bossen links en rechts van de weg komen de hersenen dan eindelijk tot rust. Dan hoor je soms stemmen vanuit het bos van geliefden en bekenden die er niet meer zijn. In combinatie met een flinke dosis oude hits uit het verleden kan ik me dan emotioneel laten gaan en ontladen. Om er vervolgens sterker weer uit te komen.

Momenteel ben ik bij het Shell station in Kuhmo en ik ga zo rechts af om de Via Karelia verder ter volgen. Een uur geleden zag ik hier twee lievelingen van de firma Ortlib weggaan. Per persoon hadden ze 5 tassen en een stuurtasje. Ik schat ze in op minimaal 50 Kg de man en al geef ik ze nog 5 uur voorsprong, voor 10 uur vanavond heb ik ze ingehaald om ze daarna nooit meer te zien. Haha wie neemt er nu meer dan 2 onderbroeken mee op een tochtje naar de Noordkaap?

55 Km op de teller. Wel een heel luie start en het is al bijna weer 4 uur. Ik hoop maar één ding, en dat is dat het droog blijft.

Noordkaap vrienden : tot later.

Vanmorgen op bij het krieken van de dag. Het zonnetje speelt nog verstoppertje met de wolken en het is wel bijna 7 gr., bijna zwoel voor Finse begrippen. Ik ga nog even voor het ontbijt want ik heb geen flauw idee of ik nog 150 kim gravel ga krijgen vandaag. Op de topo kaart van Finland die ik op mijn Garmin heb maakt het geen verschil in kleur ofzo. Eerst nog maar even een flink pannetje Cup-a-Soup voor het ontbijt en een litertje of wat rooibos. Ik heb nog een restje Zweedse Kokcaffe van neef Eddy, maar ik zie dat er gaatjes in de zak zitten. Dit is na het toch even geprobeerd te hebben alleen nog maar goed voor de planten. Dan maar rooibos. Maar daar moet je als fietser wel vreselijk van pissen, dus niet een lekkere doorrijden maar thee.

Dan als het steeds wissellend droog en soms even zonnig is hoor ik terwijl ik mijn tent aan het afbreken ben een auto het weggetje van de hut inrijden. Er stapt niemand uit en dat is vreemd. Het is een oud wagentje en ik kan niet zien wie erin zitten. Na een poosje hoor ik een kettingzaag aangaan. Ik groet twee mannen die met de berkenstammetjes aan de slag zijn gegaan. Ook zij hebben even gewacht tot het droog was. Een heeft een petje en de ander een vreemde volle ringbaard, in mijn gedachte heten ze dan al Flo and Eddy, de excentrieke muziekanten die begin jaren 70 al met Frank Zappa door Europa tourde. Ik heb uit betrouwbare bron dat ze toen Griekenland al niks vonden. Ik noem Flo and Eddy profeten waar beter naar geluisterd had moeten worden.

Ik loop op hen af om een praatje te maken, Flo met de ringbaard blijft naar de grond kijken en heeft duidelijk niet alle 7 kettingzagen op een rijtje. Eddy geeft op mijn vraag in het engels: “what is the weather doing today” het wel overwogen antwoord: “Looks like rain” en op de vraag hoever het is naar de beschaving moet hij me het antwoord schuldig blijven. Waarschijnlijk weten ze ook niet waar Griekenland ligt. “Lucky Bastards”.

Als ik alles bij elkaar heb moet ik toch maar gaan fietsen ondanks de kou en de regen. Nog een kilometer of 15 van gravel waarvan de toplaag door de zware regen flinke scheuren heeft opgelopen en het zand aan de zijkant wat zacht begint te worden. over deze 15 kilometer doe ik bijna 2,5 uur omdat ik op de steile hellingen gewoon doorslip met het achterwiel. ieder moment verwacht ik Ari Vataanen om de bocht te zien komen in zijn fameuze vierwiel drift. Op dit soort wegen heeft de 3 voudig rally kampioen het geleerd. Voor mij is de lol er al bijna vanaf. Het eerste stuk asfalt is ook niet veel beter veel gaten en scheuren en even achter over leunen op de ligfiets is er niet bij. de plassen moet je ook zien te vermijden. eronder kan een gat van 20 cm schuil gaan waarin je eerst je voorvork aan gort rijdt om vervolgens keihard met je voortanden op het stuur te slaan.

Ik ben dan ook blij verrast als ik langs de kant van de weg een bordje voor koffie zie. Ik stap af bij Regina en Sergei Dudko, die een soort van herbergje runnen in een oude school. achter blaffen 12 slede honden uit Kamchatka (Sergei is uit de Oekraiene en weet waar hij het over heeft) Ik bestel maar koffie en op aanraden ook nog Lazagna en een ijskoude cola. Daarna moet ik eerst alles horen over de Finse winter oorlog tegen de Russen en hoe mooi het hier is in de winter. [ http://www.taigamaja.fi ] verrassend aardige authentieke mensen. Als we zitten te praten lijkt het zonnig buiten. Maar bij vertrek is het weer gaan regenen. Na nog een paar uur zwoegen met teveel jassen aan kom ik in de plaats Liekse en ben internettend alweer een paar uur bezig.

Als ik bij de ABC in Liekse weg ga heb ik nog maar een schamele 72 km gereden. Regen heuvels en gravel hebben het gemiddelde niet echt opgeschroeft tot ongekende hoogten. Dus ik moet regen of niet nog even wat proberen erbij te klokken. Om 8 uur ga ik weg bij de ABC en het ziet er aanvankelijk goed uit. Totdat het weer gaat plenzen. Na een half uur van deze elende klaart de lucht op en kan ik lekker gaan rijden. Totdat ik een bord zie met iets van 27 Km en een hoop gravel op de weg. Deze 27 Km hebben me dik 3 uur gekost en samen met nog een uurtje extra ben ik toch nog op een respectabele 125 uitgekomen.

Prima camp gevonden en weer het ritueel van pasta en rooibos. Het is inmiddels nog maar 5 graden en vanavond ga ik ook mijn waterdichte buitenzak nog om de slaapzak doen anders trek ik het niet meer.
Morgen is een feestdag i.v.m midzomer feest, en dan zullen alle winkels wel dicht zijn, dus heb ik in Liekse vanmiddag al weer genoeg ingeslagen om de aankomende 3 dagen door te komen als het nodig is.

Om een uur of 7 ben ik wakker, de weg is droog en het ziet er niet al te donker en bewolkt uit. Ik verzamel mijn spullen en bezoek nog even de badkamer en toilet achter de bushalte. Ik klauter het talut op en kijk uit over een vlakte van minimaal 9000 vierkante kilometer. Dat noem ik nog eens een badkamer.

Kort nadat ik op weg ben gaat het weer een beetje miezeren. Om later weer tot volwaardige regen over te gaan. Jammer want het landschap begint steeds mooier te worden en het verkeer is een stuk minder. Ik zit nu op de “Via Karelia” en regelmatig staan er verbleekte wit met bruine bordjes die aangeven dat het niet perse met de caravan afgejakerd hoeft te worden maar dat het ook een fietsroute is.

Om twee uur kom ik aan in de plaats Ilomantsi, de konditorei in de hoofdstraat ziet er veelbelovend uit. De broodjes en koffie zijn prima, maar heleaas weer geen internet. Dat laatste is zeker verboden aan de Russische grens? Toen ik aan kwam was het wisselend bewolkt met regen maar nu een uur later ziet het er een stuk beter uit. Het is nu zelfs zonnig. Ik weet dat dit laatste binnen 2 minuten om kan slaan maar begin toch zin te krijgen om nog een stuk te gaan fietsen. De heuvels van de “Via Karelia” vallen vies tegen en heb al een keer een echte “Killer” van 200 mtr hoogte op m’n Garmin gezien. Het gaat op en neer de hele dag en de bagage zuigt me naar benenden.

Inderdaad als ik buiten kom heeft de hemel zich net geopend en regend het pijpenstelen. nog lekker warm van de koffie ga ik toch maar weer op pad. Deze langeafstands fietser durft niet met onder de 100 kilometer thuis te komen. Zeker niet met de wetenschap dat er leden van de ERN-Ossendrecht meelezen. Dan maar verder en twee uur lang blijft het regenen. Dan klaart het weer op en kan ik na een poosje mijn jas weer uittreken. En passant wisseld het asfalt voor gravel, dat kan er ook nog wel bij. Eigenlijk wil ik 210 km rijden vandaag om weer op een gemiddelde van 200 uit te komen dat is toch wel het minste wat je als Rondoneur moet doen op een dag.

Als ik na een kilometer of 20 a 30 bij een bruggetje kom zie ik na de brug een schuilhut. Erachter ligt een enorme stapel hout en het lijkt erop of er verderop ook een toilet is. Wel barst het van de muggen maar een flink vuur en een spuitje Autan maakt daar korte metten mee. Om ze uit te dagen hou ik gewoon m’n korte fietsbroek aan. Na een paar bakken rooibos terwijl de pasta gaar aan het worden is ben ik weer een beetje opgeknapt na al die regen ellende. inmiddels is het trouwens weer gaan regenen dus het na de maaltijd verder fietsen vergeet ik maar voor even. Zittend bij het vuur met het geluid van een wild kolkende stroom heb ik toch even het gevoel dat het allemaal toch te veel avontuur voor me geworden is, en ineens snak ik naar een Camel filter. Dan realiseer ik me dat ik al bijna 10 jaar niet meer rook, en toch zie ik die perfecte avonturier met zijn krullenbol nog bij de waterval zitten in het Amazone gebied, kano erbij en kampvuur aan, en heb ook weer trek in een sigaret. Ja laat dat maar over aan de tabacs industrie, het zit er zo diep ingeramt dat je er nooit helemaal vanaf komt.

vanochtend heb ik bij de patieent een gevaarlijke operatie uit moeten voeren. Het deed pijn in m’n hart maar na jaren trouwe dienst heb ik het mooie carbon spatbord moeten demonteren en eenzaam in de bossen achter moeten laten. met de overgebleven spatbord steunen heb ik de bagage beugel nog wat extra gespalkt. En dank nu de Heere met volle overtuiging voor het lukken van de operatie. Volledig bekeerd tot de kerk van tiewrap en ducttape. “Praise the Lord”. Met een traan in het oog zet ik de expeditie weer in gang. Het is nog geen 14 gr, en de bewolking ziet er niet veel belovend uit. Dan hoor ik weer vanaf het achterwiel een licht schurend geluid en denk dat ik gek wordt. 30 Km later na diverse sleutel stops en dan eindelijk met een blokje hout en nog wat tiewraps in combinatie met een half metertje ducttape “Praise the Lord again”. is het toch weer in orde gekomen.

Jammer dat het na 35 km gaat regenen, het had zo mooi kunnen zijn. ik ploeter voort over de lange hellingen die zich van 80 meter tot 140 meter opwerpen als een woest kolkende oceaan. Geen einde lijkt eraan te komen. Na 90 Km gooi ik de handdoek in de ring bij het zien van een ABC restaurant. Als ze ergens internet hebben is het daar. Mc Donalds lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen hier in dit land van Hessburger en carboleum voor BBQ saus. Wil ik deze tocht nog een Hessburger bezoeken dan is het echt een noodgeval.

Na de tijd in de ABC tot het uiterste gerekt te hebben ziet het er in de plassen uit of het iets minder is gaan regenen. Tegen de tijd dat ik al mijn spullen verzameld heb is dit weer terug veranderd in weer zware regen. Na uren van zwoegen begin ik het koud te krijgen de pasta van de ABC is uitgewerkt. even stopt het met regenen en kan ik mijn kleren droog rijden. Om een half uur later weer meer regen te mogen ontvangen. Nog niet helemaal doorweekt zie ik in de verte op een kruising een bushalte. Nog niet eens 8 uur en al klaar met fietsen 155 km is alles voor vandaag. Eerst wacht ik nog tot het droog wordt maar dat gaat lang duren. Ik pak mijn spullen en span een waslijntje voor mijn natte uitruisting. dan hang ik de hangmat op die precies in het bushokje past. Ik lees wat terwijl achter me de vrachtwagens de hele nacht doorrazen, maar dat maakt me niet uit want ik slaap als een roos. Waarschijnlijk ruik ik niet hetzelfde maar daar heeft niemand last van.

vroeg op voor het ontbijt vandaag, na een laatste douche, je weet nooit wanneer de volgende is op een expeditie als deze. Maak ik me klaar voor het verlaten van het schip. De gebruikelijke chaos net zoals voorgaande keren. Mensen staan al voor de deur van het autodek opgesteld als ik nog moet gaan ontbijten.
Als ik eindelijk het haventerrein afrijd moet ik eerst weer even wennen aan het Finse fietspaden systeem. Eigenlijk is het heel gemakelijk. Je steek gewoon over, het het fietspad ligt altijd aan de andere kant van de weg. Na een poosje klooien besluit ik niet in de spits naar het hoofdkantoor van Nokia te gaan om daar de fameuse vitrine kast te gaan bekijken met alle Nokia modellen die ooit gemaakt zijn. Ik denk dat ze momenteel wel iets anders te doen hebben met het verfijnen van hun nieuwe windows phone.

Na een poos op de kleine weggetjes rond te hebben gepruts en ook nog eens een kilometer of 15 gravel meegepakt te hebben is het me weer genoeg. Ik zet de LowRacer weer op de snelweg waar hij thuis hoort. Dicht langs het randje om de stom dronken Russische vrachtwagen chauffeurs te slim af te zijn begin ik lekker op te schieten. Het achter spatbord zit vanaf het begin al niet lekker en ik moet enkele keren alle bagage eraf trekken om met wat gesleutel de situatie te verbeteren.

Onderweg ben ik slechts één keer gestopt bij een Mc Donalds, maar het internet was kapot. Daarna ging het weer verder en nu zit ik in de ABC vlak voor Lappeenranta. Nog een kilometer of 20 en dan splits de weg zich en gaat rechts naar St, Petersburg en rechtdoor naar het Noorden langs de grens. Weer geen internet dus ik ga nu snel verder om nog wat kilometeres te maken na al dat sleutelen. Rond 12 uur is het nog niet helemaall donken maar goed schemerig en ga ik de weg af om om de hangmat op te hangen. Bij de ABC heb ik nog een pasta gegeten dus koken hoeft nog niet. Dit gedeelte van Finland is ook nog redelijk dicht bevolkt dus als je een mooi meer ziet voor de tent staan de oevers al vol met zomerhuisjes. Fikkie stoken is nog geen goed idee maar ik heb er wel zin in. Als ik zacht wiegend in de wind onder de bomen denk aan de laatste 15 km waar weer het spatbord begon aan te lopen denk ik bij mezelf dat hier morgen toch echt iets aan moet gebeuren.

Na een korte nachtrust met twee wild vreemde heren in een weer bijzonder benauwde “cabin” ben ik er vroeg uit gegaan om het ontbijt buffet te gaan evalueren.
De zon schijnt met bruut geweld de eetzaal in. Hoewel omringd door brutaal dringende bejaarden en schreeuwende kinderen heb ik gelijk het idee dat de vakantie nu pas echt begonnen is.

Voor het ontbijt moet je een ticket inleveren. Bij het inchecken heb ik er 4 gehad, twee keer ontbijt, één lunch en diner. De totale kosten voor deze 4 toegangs bewijzen tot de hemel waren slechts 50 euro. Het behoeft geen toelichting dat dit niet allemaal 3 sterren maaltijden zullen gaan zijn.
Wel zitten er toch een paar gastronomische nuggets tussen. De broodjes zijn vers en de kaas is OK. Lekker zijn ook de mini chocolade muffins.
De koffie is ronduit smerig en kan zonder enige twijfel de strijd aan met het “Oostduits/Finse” benzine station vlak voor de Noorse grens, waar ik eens een wel heel erg slecht bakkie kreeg, en het jaar erna uit dezelfe pot nog één.
Finland is gewoon geen koffie land, dus ik leg me er bij neer en probeer te genieten van de dingen die ze wel goed doen. Na 16 mini chocolate muffins gooi ik de culinaire handdoek in de ring en ga eens kijken wat er vandaag nog meer te beleven valt aan boord.

Na een lange reis per auto zijn we, mijn vrouw Carol en onze jongste zoon Ryan en ik in Travemunde aangekomen. Voordat het zover was hebben we eerst weer de inmiddels vaste Duitse verkeers infarcten moeten doorstaan.
Ik zal hier niet te lang bij stil blijven staan mede omdat ik me er zo in het begin van deze epische reis weer niet al te druk over wil maken. Maar het merendeel van de opstoppingen werd alweer door de met Turtle Wax tot bijna bloedens toe opgepoetste vrieskisten veroorzaakt.

Als mijn vrouw en zoon mij afzetten Bij de terminal is de regen inmiddels ook al van Scandinavische proporties en wellicht een voorbode van wat nog komen gaat. Mijn fiets mag ik tegenover de balie van Finnlines Ferries neerzetten zodat de medewerkers er een oogje op kunnen houden.

Dan begint het wachten. Om 11 uur kan je pas aan boord van het schip zelf en het heeft geen zin om buiten in de regen te gaan staan. Ik denk dat ik alvast maar een biertje ga halen.

Bellies of Beer vs Legs of Steel.

dit jaar gaat de route door finland langs de Russische grens naar de plaats Mehamn in Noorwegen.

Vandaar per boot naar Honningsvåg om bij goed weer toch nog maar een keer naar het wereld bolletje te rijden.

Dan gaat het verder per boot naar Harstad om verder per fiets de weg naar het zuiden te maken.

Departure date 18th of june.