Hotel Porjus blijkt een goede keuze. Geen keten hotel en alles piekfijn in
orde. In de hal staat een mengelmoes van stijlen uit verschillende tijdperken
bij elkaar en ik heb het dan weer niet over een bus bejaarden die net binnen
gekomen waren maar over het meubilair. Prachtige kasten uit midden 1800
afgewisseld met stijl stoelen uit de jaren 30. Het voordeel van stoelen uit die
periode is dat ze ook lekker zitten. En na de maaltijd zit ik daar aan mijn
inmiddels derde Norrlands Guld. Het eten was prima, alleen de muziek was weer
door de half debiele Laaven uitgekozen. Verder een echte aanrader. Het hotel
kijkt over het reservoir uit en in de winter ben je er “Noorderlicht”
verzekerd.
Na weer een te korte nachtrust, het ontbijt is n.l. tussen 8 en 9, ben ik
toch ongemerkt weer om iets over tienen aan het fietsen. Vandaag wil ik
Nedresoppero zien te halen. In het begin is het nog niet warm en is er zelfs
aardig wat bewolking en dus wat minder warm dan de voorgaande dagen. De enige
hindernis zal misschien mijn linker enkel gaan worden. Het begon op de hiel met
een pijnlijk plekje, ik dacht dat het van mijn nog redelijk nieuwe schoenen
kwam, maar nu voel ik de hele achillespees trekken en was mijn enkel behoorlijk
dik. Ik doe de linker schoen zo strak mogelijk en kijk wel wat er gaat gebeuren.
We zitten dit jaar toch al een beetje in het jaar van de lichamelijke klachten
dus dit kan er ook nog wel bij.
Ik rij over de grote weg Galivare door zonder acht te slaan op de fietspaden,
en ik stop ook niet voor een pizza of andere rotzooi. En heb er een goed tempo
inzitten. De kunst van het rijden van een lange afstand zit hem in het stoppen.
hoe minder hoe beter en constant door blijven trappen. Hier in Zweeds Lappland
is het moeilijk dat ritme te vinden omdat de weg het nodig vind om steeds te
klimmen en dalen, de hoogte ligt tussen de 325 en 550 meter. De fiets gaat als
een trein en ook het niet meenemen van al te veel bagage doet het altijd goed in
de heuvels.
Om een uurtje of 3 of half 4 kom ik aan in de Lapponia Lodge. Ik had mezelf
al gek gemaakt met de rendieren ragout, maar ze hadden zomaar zonder me te
raadplegen voor het eerst in 15 jaar de kaart veranderd. Nou dan maar een
pasta genomen. Smaakte ook prima maar gaf niet het zelfde “thuis” gevoel als de
ragout zou hebben gedaan. Als ik dan eindelijk om even over 5 weg wil gaan maak
ik eerst nog een praatje met een aardige vrouw die samen met haar hond aan het
fietsen is. Voor het beestje heeft ze een karretje achter haar fiets, waar ook
nog eens een paar zware tassen aanhangen. Ze is op weg naar het zuiden dus ik
hoef geen wedstrijdje te doen. Er zitten trouwens maar weinig Noordkaap fietsers
op de baan dit jaar, ik moet de eerste nog ontmoeten.
Om half 6 ga ik toch weg, de E10/E45 richting svappavaara waar ook veel
verkeer heen gaat richting Kiruna is aanzienlijk rustiger als de aardappelen op
tafel staan. Dan is het nog een kilometer of 12 naar de afslag voor Vitangi om
de dan weer veel stillere E45 verder te volgen richting Finse grens. Nog iets
moois is dat de gehele weg naar Vitangi 37 Kilometer opnieuw is aangelegd en het
asfalt behoorlijk glad is. De wind trekt aan maar gelukkig heb ik hem in de rug.
De bijna 40 kilometer vliegen voorbij. Ik scheur vol gas Vitangi door en ben in
de veronderstelling dat Nedresoppero maar een kilometer of 5 buiten Vitangi
ligt? Dit was geen goede aanname want het blijken er nog eens 49 te zijn tegen
die tijd doet mijn hele linker onderbeen zeer dus het gaat wat rustiger aan. Net
na 10 uur kom ik aan. De zoon van Anna die de cabins verhuurt is pas 83 geworden
en is al naar bed. Gelukkig kan de zoon, die zelf ook al 61 is, en die ik ook
wel eens eerder heb gesproken mij ook prima aan de sleutel helpen.
De cabins zijn oud, en er is al jaren niets meer aan gedaan, en de deur gaat
nog minder ver open dan de vorige keer. Het ligt op een prachtige plek aan een
brede rivier en op de oever zie je bijna altijd wel poolhazen of vossen
rondscharrelen. Morgen maar eens rustig starten en kijken of we de enkel in de
ducttape moeten zetten. Zou stom zijn om nu te moeten stoppen, morgen gaat het
weer droog en zonnig blijven heb ik van de lokale Pelleboer gehoord.
