Met een prachtig uitzicht over een prachtig meer is het wakker worden toch nog een hele tour, gister heb ik geprobeerd om de schade van het gravel rijden nog wat te beperken maar met een paar uurtjes doorrammen kom ja na zoveel achterstand nooit meer aan een goed gemiddelde. Het is dan ook al half 11 als ik eruit kom en ik vraag me af hoeveel gravel er nog gaat komen voor er weer asfalt onder de wielen doorrolt. Soms zijn de wegen genummerd op mijn Garmin maar dat zegt niets. Het kan of gravel of asfalt zijn. In mijn pack heb ik wel voor een paar dagen te eten in geval van nood dus dat is het probleem niet, het is wel zo dat na een hele dag ploeteren in de moordende zon het resultaat van een kilometer of 70 a 80 als het alleen gravel zou zijn nou niet echt het poppetje op de kaart veel naar het noorden doet schuiven.

Eerst moet ik hier weer proberen uit te komen en naar de bewoonde wereld is het in iedergeval een kilometer of 50. Daar aangekomen is er binnen het kleine dorpje inderdaad asfalt om na de gemeente grenzen en een prachtige stroomversnelling weer razend snel in gravel te veranderen. In de namiddag heb ik een tekort aan water en ook de lunch is er bij het zoeken van een fatsoenlijke weg bij ingeschoten. Ik besluit een poosje te stoppen. Aan de rand van een meer in de schaduw van de bomen maak ik een klein vuur om een paar liter water uit het meer te koken om thee te maken. Nog even overweeg ik om te gaan zwemmen terwijl ik wacht tot het water kookt, maar ik zie er vanaf want het gaat sneller dan ik dacht. Ook heb ik nog een paar zakjes noodles in mijn tas die alleen maar heet water nodig hebben. Toch gaat het klaarmaken en het maken van extra thee voor de rest van de toch alweer snel een uur duren.

Als ik na de late lunch nog een kilometer of wat gefietst heb kom ik toch ineens geheel onverwacht op asfalt terecht. Wat een heerlijk gevoel en het begint nu weer een beetje op te schieten. Het is een uur of 6 als ik een klein benzine stationnetje zie. Ik kan mijn geluk niet op het is ook een klein winkeltje en snel heb ik koffie, Cola en een paar repen chocola om de voorraad aan te vullen. Om half zeven kom ik eindelijk een beetje uit de bush en begin het landschap langzaam te glooien. Ik rij nu op de 328 niet een doorgaande weg maar toch goed te doen. Dan zie ik bij een kruising op de borden Ostersund staan en ben ik er klaar mee met die gravel. Als de E45 geen optie is dan maar een stukje met de trein. Het middenstuk boven Ostersund is wat landschap betreft toch niet het meest spectaculaire, en bomen heb ik al zat gezien de laatste dagen.

Slechts 88 km. naar Ostersund en al 7 uur geweest. Ik heb dit jaar niet de topo kaart van Zweden op de Garmin dus heb geen flauw idee of het nog veel klimmen gaat worden. Ik ga er bijna al vanuit dat het nooit later dan 11 uur zal worden en dat ik dan vlak bij het station wel een kamer kan vinden. De trein is weer de bekende Inlandsbanan, deze keer ga ik er mee naar het noorden. Gelukkig is het thema van dit jaar Scandinavian Cannon Ball Ride, dus net als in de film is alles geoorloofd. Het is nog warm en zal pas kouder worden als de zon onder de bomen zakt maar dat zal pas om een uur of 10 a 11 zijn. Onderweg kom ik langs een waterkracht centrale en even later zie ik een mooie boogbrug met dorpje aan de overkant. Als ik nog een uurtje of wat moet gaan rammen dan zal ik me eerst helemaal vol moet proppen met energie.

Naast het benzinestation is zo’n typische Zweedse Pizzeria die bijna allemaal in bezit te zijn van gevluchte Koerden. De ze zijn waarschijnlijk gewoon Turkije uitgezet omdat ze geen pizza’s konden bakken. Na dat ik voor het eerst van mijn leven een halve pizza heb laten staan ga ik snel op pad. Het is dan nog dik 3 uur rijden naar Ostersund wat nog een laatste verrassing heeft door in de laatste 15 km nog een keer naar 514 meter te klimmen. Dan rij ik op de tast de stad door over de E45 die hier bijna overal 4 baans is en eigenlijk een snelweg. Op weg naar het station zie ik een Scnavic hotel. Het is niet low budget maar als je een paar nachten hebt buiten geslapen heft dat elkaar weer aardig op. Lang kan ik van deze luxe niet genieten want om de verloren tijd en afstand goed te maken ga ik morgen met de trein tot aan Moskosel. Ook een bolwerk van Aziatische, Poolse en Bulgaarse bessenplukkers. Om 6 uur staat de wekker en ik ga ongeveer om half 2 slapen. Mazzel voor het Scanvic management dat ik het ontbijtbuffet niet kaal kan plukken voor de andere gasten op zijn. Gewoon geen tijd, STRESSSSSSS…..