On the Road

Ik kijk om 10 uur weer even door de deur naar buiten om te kijken of het al kan? Nee dus, het regent weer of eigenlijk misschien nog steeds. Buiten gewoon slecht jaar voor mijn Noord Kaap tochtje, alleen maar narigheid met het weer. De plaats Inari is 40 Km verderop en die moet met regenpak aan toch wel te halen zijn? Ik wil niet nog een dag in de naargeestige Narrka cabins blijven. Ik blijf tot 11 uur besluiteloos. Het zou zelfs gaan sneeuwen is onderweg al een paar keer gezegd. om 12 uur kan ik niet meer wachten, en als het even wat minder hard regent ga ik weg.

Net aan de buitenrand van Ivalo heb ik vorig jaar nog even de voorraden aangevuld, iets wat ik op mijn eerste Noord Kaap reis al snel geleerd had. Als je ergens midden in de nacht komt te staan zonder eten dan ben je de sigaar, als je dan in zo’n noodgeval iets warms kan eten ben je binnen no time weer boven Jan. Een auto kan je de hele dag besturen op twee dropjes als het niet anders kan. Maar een dagje door regen en kou fietsen vergt iets meer calorieen. Nadeel is dan weer dat ik voor een kleine 5 kg aan gedroogd fruit, pasta plus sauzen en chocola op mijn fiets moet binden. Voordeel met regen en kou is dat ik dan aan een halve liter water meer dan zat heb. De rest vul ik aan met cola bij de diverse stops.

Net als vorig jaar maak ik nog een foto van mijn fiets voor het bord waarop staat: “Murmansk 303”. Echte randoneurs fietsen daar normaler wijze in één dag naartoe. De naam heeft een zekere aantrekkingskracht, en ik wil er altijd al naar toe. Vele raden het af, schijnt een grauwe vieze stad te zijn en de kans dat je daar van de weg word gereden door een aftandse russische vrachtwagen is groot. Berovingen zijn er helemaal schering en inslag, om over het moeilijke gedoe met visa helemaal maar te zwijgen. Het gebied is 60 jaar lang afgesloten geweest i.v.m militaire activiteiten, en daarom is de natuur op het Kohla schiereiland een van de ongereptste ter wereld.

Ik ging nog met blote onderbenen in driekwart broek de buurtsuper in, maar toen ik buiten kwam leek het net of iemand de vriezer had open laten staan. 25 jaar in de Horeca gewerkt dus ik weet hoe dat voelt, en dat is bar fris. Ook had iemand na het wassen van de sla de kraan open laten staan. M.a.w het was nu hellemaal klote weer geworden. 8 gr. geeft mijn tellertje aan en het regent dat het giet. De vrouw aan de kassa zei me ook al breed grijnzend dat het vanavond in de bergen ging sneeuwen, ze dacht zeker aan mijn dunne kleding te kunnen zien dat mijn motorhome met ronkende airco op 24 gr. voor de deur klaar stond, en dat mijn lieve vrouw net een warme chocolade melk voor me neer ging zetten.

40 kilometer naar Inari, hoe ga ik dat in godsnaam halen denk ik. Regenbroek is de enigste optie, het is te koud om zonder te rijden. Na een paar uur ploeteren komt het eindpunt in zicht. Enkele malen gaat het bijna mis. Mijn lange winter handschoenen wil ik hebben, maar die zijn niet meer droog geworden na de rit van gister. Ik moet blijven trappen om warm te blijven en ombeurte een hand onder mijn jas op m’n buik zien te ontdooien. Mijn aller grootste angst is dat ik helemaal onderkoeld het talut afrol, en dan in een laatste fase waarin je naar het schijnt in een soort van trance geraakt een Brabantse stem te horen die met een zachte Gee zegt : Gaat het een beetje meneer? Moet u even een poosje bij ons in de caravan zitten?

Om 5 uur zie ik ineens dat de weg droog is. Een wonder dat is het, zijn mijn grote offers aan de goden van Tiewrap en Ducttape toch niet helemaal voor niets geweest. Als ik mijn regenbroek uit kan trekken tel ik zomaar weer 15 kilometer bij het uur gemiddelde op. Als ik toch stil sta douw ik er twee dubbele Snikkers repen en een Bounty in. Ik knal de muziek aan en pak na Inarii nog even door naar Karigasnimie een luttele 80 km verder. Wat is dat fietsen toch een feest als het droog is, die paar hellingen van 10 procent voel ik amper in de benen. Ja het is wel plan B geworden. Mehamn en het befaamde Sletness lighthouse zullen moeten wachten tot volgend jaar. Als Expeditie leider rust er een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders. Ik ben geen expeditie manager dus kan beslissingen niet blijven uitstellen. Nu is er tenminste nog een kans om met dit slechte weer de “gewone” boerenlullen Noord Kaap te halen dit jaar. De weg langs de Porsanger Fjord heeft om de 500 meter een verwarmd toilet gebouwtje, wat kan er nog mis gaan. Een 4 jarige kan je daar zelfstandig nog met zijn skelter opaf sturen.

De situatie is als volgt: er staat een bijna orkaan kracht harde Noord Oosten wind en dat is precies vanuit de richting Kirkennes waar ik naartoe wilde rijden. De toendra, met al zijn openheid staat na Utsjoki voor de deur. Dit is een plek waar de permafrost nooit verder dan 30 cm onder de grond zit. Het verschil December of Juli is nagenoeg te verwaarlozen. Die toendra is grappig als je een thermopak hebt of op een zomerdag met windstil weer. Daarom niet door naar Utshoki maar naar Karigasnimie, dan de rivier de Detnu oversteken en bij Karosjok de grens over Noorwegen in.

Ik zit nu 20 km voor de Noorse grens en heb toch weer 130 km gereden onder werkelijk erbarmelijke omstandigheden. Ben nu in een prachtige cabin voor 12 man in m’n eentje. heb een heerlijke pasta gekookt en twee rendiervellen op m’n stoel gelegd. Het is half 4 in de nacht. Het is licht buiten, maar er vliegt horizontaal een lichte mot sneeuw lang het raam. Heeft Yvonnia van kassa 12 toch nog gelijk gekregen. Alleen van dat motorhome had ze helemaal verkeerd.