Zonlicht geeft het lichaam energie, en daar heb ik de laatste tijd volop van gehad. Nu hier in Olderfjord is het weer een prachtige dag en ik kom uit bed en ga op weg naar het ontbijtbuffet. Weer zal het een luie dag gaan worden. Het plan is om vandaag naar Honningsvag te rijden. Deze plaats is al op het Noordkaap eiland en staat op de borden voor slechts 99 km in de aanbieding. Heerlijk rustig met de wind in de rug na een prima nachtrust in het hotel. Geen geknoei hier met de tent, lekker een beetje luxe. De zon staat alweer te branden, en buiten zitten de vader en zoon alweer aan een snel broodje om vervolgens ook de lange trek naar de Noordkaap te maken. Gister zag ik ze ook al bij de Fjell Stue, waar ze ook al snel naar binnen kwamen voor een budget ontbijt. Ze komen uit voormalig Oost-Duitsland, de vader zegt geen engels te spreken want hij had Russisch geleerd op school. De jongen van een jaar of 17 doet wel moeite om engels te praten. Van pa krijgt hij een paar keer een uitbrander omdat hij niet in het engels om melk vraagt voor de koffie. Ik heb met de jongen te doen. Als ik laat merken dat ik wel een paar woorden Duits aan elkaar kan rijgen, gaan ze over in een razend snel Pruisisch dialect waar geen touw aan vast te knopen is. De vader rijd op een gloed nieuwe HP Velotechnik ligfiets. Gebouwd als een Oost Duitse tank en ongeveer net zo zwaar. Hang er rondom nog eens 4 Ortlibs aan en je het een kant en klaar scenario voor een horror film. Ik zal ze nog een paar keer tegen komen vandaag. Gister kwamen ze ook al bijna 5 uur later aan in Olderfjord. Alleen heb ik met de jongen te doen hij rijdt op een afdankertje van pa, een gewone merkloze mountainbike, maar ook wel net zo vol gehangen met tassen en het zou met niet verbazen als pa vroeger bij de STASI gewerkt heeft en de jongen al het zware materiaal laat meezeulen.
Om een uur of half 11 ga ik de kamer sleutel terug brengen bij de receptie en merk tot mijn verbazing dat de weg niet al te druk is. Het is wel wat bewolkt geworden als ik wegrij en het kan dus nog alle kanten op. Tot nu toe knijp ik mezelf iedere dag in de arm, want al dik 2 weken regenvrij mag voor Scandinavië uniek genoemd worden. Heerlijke weg zonder verrassingen. Paar keer stoppen voor filmpjes en foto’s. en op ongeveer 65 km kom ik bij Ka Fjord aan. Ik rij er al bijna voorbij want eerst herkende ik het niet zonder de golven van andere jaren. Vorig jaar stond er met een mooie aflandige wind een prachtige golf van bijna 2 meter hoog die lui van links naar rechts omkrulde op het zandbankje een meter of 60 van het strand. Hoe geweldig zou het zijn om hier even te body surfen dacht ik toen al. Helaas was het toen maar 3 graden boven 0 en durfde ik het niet aan. Team Oost-Duitsland had ik al snel ingehaald en zij moesten dezelfde kant op. Ik zal ze straks vanaf het strand toewuiven, misschien kunnen ze wel wat afkoeling gebruiken met die zware rot fietsen. Het hele strand staat vol rendieren, ze proberen daar de muggen te ontsnappen. Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit een in het water gezien maar het schijnen fantastische zwemmers te zijn.
Ik neem een aanloop en moet eerst door een ondiepte voor de zandbank. Dat water hoewel ondiep en al dagen in de volle zon heeft nog steeds een temperatuur alsof je een bad met vloeibare stikstof instapt. Na de zandbank door de deze keer slechts 30 cm hoge golfjes is het nog veel kouder….. Waar is verdomme die warme golfstroom die in de winter zelfs de haven van Moermansk ijsvrij kan houden. In het nog niet al te diepe water maak ik snel een platte duik, dan zijn we er tenminste vanaf en kan ik zeggen dat ik wel eens in de Barentszee gezwommen heb. Echt weer iets voor LinkedIn. Weinig mensen die daar van terug hebben met hun hele baaierd van muffe certificaatjes. Ik trek nog een snelle crawl richting open zee, als me ineens te binnenschiet dat er in de Porsanger Fjord regelmatig orka’s worden gesignaleerd en er op de bodem koningskrabben leven zo groot als een dubbele garagedeur. Snel ga ik het strand weer op waar het wel 30 graden is in de zon. Geen mens te zien verder. Als dit prachtige strand aan de Zeeuwse kust geweest was had ik nu stee vast tussen de jengelende kinderen gezeten. Daar heb ik de tot nu toe bijna 2000 gefietste kilometers graag voor over voor die rust.
//www.youtube.com/embed/voc60zFRU-I
Als ik mijn kleren weer aantrek zie ik hoog boven de baai de Oost-Duitsers hun veel te zware fietsen de lange helling op duwen. Rustig aan want die ga ik vast nog inhalen voordat we Honningsvag bereikt hebben. Dan zie ik langs de kant van de weg een prachtige antieke motor staan. Al twee keer is hij voorbijgekomen vandaag. Nu zit de berijder op zijn knieen in het stof met een heel arsenaal van gereedschap om zich heen. Pa, zoon en de andere Duitser zijn er zonder te groeten langs gereden, maar ik stop om de man te vragen of ik hem kan helpen. Misschien heeft hij een paar stukken ducttape nodig Zij motor is een originele 72 jaar oude Harley in leger uitvoering. Er zit rechts langs langs het stuur nog een originele foedraal om een geweer in te steken. Prachtig gerestaureerd allemaal. Ik zou er niet gek van opkijken als je voor dit model een dikke 70 of 80 duizend euro zou moeten neertellen. Als hij droevig naar de lekkende stoterstang kijkt en een maatje in Krakau wil gaan bellen zeg ik gedag ik kan hem toch niet helpen met die drie inbussleuteltjes die ik bij me heb.
Voor de beruchte Nordkapp Tunnelen praat ik nog even met een Nederlandse en Franse fietser. Ook staat er een andere volgeladen Duitser die ik gister op het Alta plateau al een keer vreselijk snel inhaalde . Stom verbaast is hij als hij ziet dat ik bijna 2 liter water uit mijn flessen op staat laat lopen. Hij zal over een minuut of 10 weten waar dat voor is. Hoewel in zijn geval op een totaal gewicht van bijna 40 Kg. bagage die paar liter water niet zoveel voorstelt is dat voor mij bijna 20 % van het totale bagage gewicht. Lekker als je dat straks in de Noordkaap tunnel niet naar boven hoeft te rammen op de bijna 11 procent steile helling van de Noordkant. De Duitser is als eerste weg en ik neem afscheid van de Nederlandse fietser, ik geloof dat zijn naam Marco is? Gezien het redelijke drukke verkeer ga ik geen record poging doen. Als je in de tunnel campers of vrachtwagens tegemoet komen geeft dat nogal veel zuiging. Ook staan de enorme ventilatoren weer aan. Deze zijn bedoeld om het gehalte koolmonoxide op een acceptabel niveau te houden voor de gewone man of vrouw met de fiets.
Op een meter of 50 van de mond van de tunnel voel je de kou en zie je in de prachtig warme zomerdag je adem condenseren, de routinier weet dan dat de ventilatoren aan zijn want anders heb je dat niet. Jasje aan en voornemens om dit jaar zonder te stoppen naar boven te fietsen aan de andere kant. De Duitser haal ik al ver voor de bodem met een ijzingwekkende snelheid in. Met zijn hoofd diep naar beneden en zijn helm achterop gebonden probeert hij ook snelheid te maken. Waarom zou je een helm meenemen als je hem op de gevaarlijkste momenten niet opzet? Iets wat me ook mateloos irriteert is dat bijna al die moffen een Duitse vlag aan hun fiets hebben wapperen. Zo “Stolz”, alsof je er ook maar enige invloed over uit kan oefenen in welk land je geboren bent. Zie je het al voor je, een zee van arme drommels tussen kartonnen en plastic hutten die met uitgestoken hand een kilo rijst willen bemachtigen op een troosteloze schroei hete kale vlakte. en allemaal hebben ze de vlag van the Republic of Malawi op hun rugzakje genaaid. Die zelfde “Stotz” heeft niet alleen de binnenstad van Rotterdam gekost maar ook al op de kerk na heel Honningsvag. Er goed over na denkend begin ik me te realiseren dat de meeste Duitsers zich ook werkelijk helemaal nergens voor schamen.
In het kader van “die wiedergutmachung” staan bij het uitkomen van de tunnel pa en zoon hun wonden te likken. Weer 3 Km. gelopen met die “vertufelte” veel te zware fietsen. Ik ben er zelf goed doorheen gekomen zonder te stoppen deze keer, je kan merken dat het snoeien in de uitrusting in combinatie met de super lichte Carbon High Racer toch wel iets meer klimmers gemak geeft. Als ik in Honnigsvag bij de “Hostel” aankom staat Ella net buiten de planten te doen. Eigenlijk is er geen plek meer en één persoons kamers doet het management niet meer aan want daar kan je veel meer aan verdienen als je er twee of drie in kan doen. Ik krijg de 3 persoons kamer voor de gereduceerde prijs van een bed in de slaapzaal. Ook hoef ik mijn fiets niet in de garage te zetten zoals het andere klootjes volk maar gewoon onder de trap. Later koop ik in de Rema 1000 super een lekker doosje chocolaatjes voor de dames.
Na het lossen van de bagage ga ik op aanraden van Ella toch het gevecht met de laatste 30 km aan, en nog een keer dezelfde weg terug natuurlijk. Volgens zeggen is er slechter weer op komst. De eerste 4 a 5 kilometer zijn het zwaarst. Je klimt dan door een serie van weliswaar milde haarspeldbochten met een percentage van 9 a 10 procent kilometers lang omhoog. Onder de 200 meter hoogte is het vreselijk warm maar als ik eenmaal op het eerste plateau zit komt de wind en voel je de kou. Bij het volgende plateau wordt er vanuit zee een heel wolkendek omhoog de weg over gezogen. In de dichte mist zet ik voor de zekerheid mijn verlichting maar aan, zodat ook de meest kippige bejaarde camper bestuurder de twee felle led lampjes op moet kunnen merken, het zou vervelend zijn om zo dicht bij het einddoel nog te grazen genomen te worden.
Op het laatste stuk begin ik weer last te krijgen van mijn achillespees of eigenlijk lijkt het wel of de pijn omhoog trekt de kuit in. Eigenlijk zou ik rustig aan doen vandaag maar heb ook de zware tunnel al gehad. Gelukkig is de terugweg iets minder zwaar omdat de aanlopen dan langer zijn en minder steil. In het Noordkaap bezoekers centrum rij ik mijn fiets gewoon door de schuifdeuren naar binnen. De hordes naar het lijkt scholieren die de show runnen durven er toch niets van te zeggen. Gelijk staat er weer een drom mensen omheen foto’s te maken van deze voor hun eigenaardige fiets. In het engels zeg ik tegen een Taiwanees van 1.65 meter “If you can ride it, you can take it home for free”. Het slot heb ik ook in de Hostel laten liggen en ook nog geen één keer gebruikt deze trip. Zonder om te kijken laat ik de fiets achter. Als je hem 2000 kilometer over de meest slechte wegen van Scandinavie af kan ranselen zullen een paar bejaarden uit Bremen of Sapporo hem ook wel niet verrot kunnen krijgen.
Na weer een paar veel te dure braadworsten en een pis lauwe Cola maak ik een van de meest memorabele terugtochten tot zover. Ik had gelukkig wel mijn regenjack in de tassen laten zitten, die nu verder bijna helemaal leeg zijn, en dat komt goed uit want de eerste 10 kilometer zijn steenkoud. Dan wat verder in land heeft de zee mist wat minder grip en aanvankelijk met een waterig zonnetje warmt het wat op. De eerste 4 a 5 kilometer kosten je op de heenweg meer dan een half uur of meer, de Duitsers zijn hier waarschijnlijk bijna teruggekeerd of hebben hier anderhalf uur over gedaan. Ik zoef er nu als een uit zijn kooi ontsnapte adelaar overheen en denk: “Afdalen, het nieuwe klimmen”.
//www.youtube.com/embed/LmBXwmvKv1M?list=UURYxM-M-VQ-8j18QuL9xjmA
Behoorlijk uitgewoond heb ik toch na een paar boodschapjes in Honningsvag weer een kleine 175 km op het klokje staan. De kuit moet nu rusten en ook voel ik de zeur pijn van mijn rechterknie weer opkomen. Tijd voor een cruise of een bus richting Zweden?
