Blog Image

On the Road

…und kein weg ist zu weit

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-10 11:52

In de verte zie ik een zwart walmende bestelbus rijden, Taxi Loddeke staat er
op, de naam roept meer associaties op met een kinderdagverblijf dan met een taxi
service. Een ding hebben ze wel goed gezien bij “Ihre Familie Loddeke”, Zij
weten het al …..und kein Weg ist zu Weit!! meld het bijschrift op het aftandse
busje.

Ook de laatste dag is wederom weer zonnig. Het licht in Duitsland lijkt
feller dan in Zweden of zou dit iets met die 9 of 10 buffet pilzen van
gisteravond te maken kunnen hebben? Langzaam naar ontbijt om de rijen weer te
omzeilen en zorgen dat je niet vergast wordt door ongeduldige automobilisten die
bij het ontschepen op het autodek bijna niet meer kunnen wachten tot ze van
boord mogen en ruim van te voren de motor alvast starten. Als allerlaatste ga ik
van boord, er is dan geen auto meer te zien. De nieuwe containers worden alweer
naar binnen gereden. Buiten zit ik heerlijk in de zon te wachten tot mijn vrouw
me op komt halen. Wat heb ik het toch goed getroffen met haar. Het is dik 600 km
heen en evenzoveel kilometers weer terug. Een flinke afstand alles bij
elkaar.

Alles bij elkaar was het weer een geweldige ervaring. Iets minder lange dag
afstanden gereden dan aanvankelijk gedacht, en dit heeft zeker niet aan de fiets gelegen want de M5 Carbon High Racer is niet alleen super licht en uitermate stijf maar ook nog eens uitermate comfortabel als reisfiets. Heb in mijn beleving ook intenser genoten van het
prachtige weer en de reeks aan fraaie figuren die ik onderweg ontmoet heb.
Veel heb ik er in het blog genoemd en over geschreven maar er zijn nog talloze
ontmoetingen geweest waarvan geen melding. Het fietsen is vaak een peulenschil
vergeleken bij het opleveren van een dagelijks blog. Ik doe dat graag en heb op
deze manier tijdens de reis contact met de buitenwereld en kan mijn ervaringen met anderen
delen. Ieder jaar kom ik weer meer te weten over Scandinavië en kan iedereen van
harte een vakantie aanraden naar één van deze prachtige landen. Mocht er toch
per caravan of camper gereisd worden kijk dan extra goed uit voor de eenzame
fietser.

Ik hoop dat ook dit jaar mijn blog voor sommigen weer een aanzet kan zijn om
ook eens met de fiets eropuit te trekken, hoeft niet ver te zijn want in ons
eigen Nederland is het avontuur ook nog te vinden als je goed zoekt. En bedenk :
“…..und kein Weg ist zu Weit!! ”



De neuzen

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-09 22:28

Voor de zekerheid het alarm op m’n gps geactiveerd, het groene Android mannetje vertrouw ik nog niet helemaal met zijn wekkunsten, het ontbijtbuffet is tot 11 uur maar ik zit nog steeds in het ritme van de middernacht zon en ga altijd heel erg laat slapen, zo’n paar dagen op de trein en vroeg opstaan veranderen mij langzaam in een zombie. De kamer is werkelijk fantastisch en dat mag ook wel want het was niet goedkoop. In de badkamer hoef ik natuurlijk niet mijn eigen flesje zeep te gebruiken maar kan gewoon de heerlijk geparfumeerde hotel zeep gebruiken. Mijn eigen zeep heb ik onderweg al een paar keer opgevuld met de achterblijvertjes van de caravanners. Inmiddels is dit ook een zeer avontuurlijke geur geworden of fragrance zoals ze dat in de luchtjes industrie noemen. Normaal bij Maison Hermes hebben ze een half dozijn “neuzen” nodig om juist die ene specifieke geur te maken om de concurrentie buiten spel te zetten. Een proces van jaren schaven en bijwerken, een beetje sandelhout erbij, wat vanille eraf etc. en zo zijn de dure neuzen van Maison Hermes wel een poosje bezig. Als het product er eindelijk is kosten de neuzen en de marketing nog het meest. De ingredienten inclusief de volledige productie van het product komt voor een flesje van 200 milliliter op ongeveer een euro kwartje, waarvan het flesje en de vaak exclusieve verpakking nog het meest kosten, terwijl het in de winkel dan al €60.00 moet doen om alleen al de neuzen en de marketing te betalen. Intussen heb ik met het zelf mixen al een paar vakanties goud in handen gehad, wist ik alleen nog maar wat ik er allemaal ingegooid had in dat flesje dan hoefde ik alleen de productie en marketing nog maar te financieren. In China zijn momenteel zat fabriekjes waar ze vroeger babyvoeding maakten, maar die na het melanine schandaal niets meer te doen hebben, Zij zouden graag een flinke order tegemoet zien en het aanvankelijk voor weinig willen doen. De naam zou geheel in stijl “Sauvage Suedoise” Zweedse Wilden moeten worden. Wist ik nog maar wat erin zat….

Het mag best nog eens gezegd te worden, het ontbijt buffet, gegeten vanachter tafeltjes die via enkele spectaculaire panoramische ramen over de haven van Gothenburg uitkijken, is in een woord geweldig. Maar er is weer een kinderprobleem. Kleine drammerige schreeuwlelijkjes die zonder enige rem van ouders door de ruime zaal spurten laten mijn idyllische buffet droom als een zeepbel klappen. Ik zit lekker rustig met mijn eitje in een hoekje zonder ook maar enig geluid te maken, als ik al met andere gasten converseer doe ik dat op rustige bijna fluisterende toon, ik geniet van mijn Zweedse krantje waar ik met gemak de context van de nieuws items kan ontcijferen. Alweer een miljoenen fraude bij de Zweedse energie leverancier Vatenfall. Als ik meen iets te lezen over het bijstellen van de rente en de centrale Europese bank sla ik de krant dicht en neem nog een kopje koffie mee naar mijn kamer, de centrale bank en gillende kinderen, meer kan ik even nog niet verdragen. De enige genoeg doening die ik uit deze situatie nog kan krijgen is de gedachte dat deze rennende en schreeuwende horde zich later de pleuris moet werken om onze pensioenen te kunnen blijven betalen, en onderweg naar de lift hoop ik dat ik stok oud mag worden, en ze nog heel lang moeten boeten voor het vergallen van mijn luxe hotel overnachting.

Om 12 uur moet ik de kamer vrijgemaakt hebben, en ga ik vragen of ik nog tot een uur of vier in de lobby mag blijven zitten, dit is natuurlijk geen enkel probleem. Lekker plekje met zicht door de gehele entree. Ik zie ze allemaal binnen komen of uitchecken, van filmsterren tot een flinke groep oudere Japanse dames. waarvan er welgeteld één gebrekkig engels preekt. Zij is ook de mond voor de andere 23 dames en die willen allemaal hun vraag vertaald hebben. Om drie uur ga ik mijn fiets pakken uit de garderobe. die overigens keurig op slot zit en ik alweer het meegebrachte fietsslot niet heb kunnen gebruiken. Als ik nog eens zou gaan bleef dat slot thuis. Ik maak nog een klein rondje op de fiets door de lobby om de dames achter de balie te laten zien dat je er echt op kan rijden, ze hadden daar namelijk hun twijfels over. Ik vraag of ze het ook willen proberen, maar dat durven ze niet. Voor deze circus kunst krijg ik het laatste uurtje nog 2 keer een lekkere sterke espresso van de dames, terwijl mijn fiets gewoon tegen de balie in de lobby staat geparkeerd. Ik neem hartelijk afscheid en ga buiten de tassen erop doen. Gelukkig is het bijna droog, de voorspelling is uitgekomen, het zou de hele dag gaan regenen en dat heeft het tot nu gedaan.

Over de natte straat draai ik het haventerrein op en rij in één keer naar voren. De boeking heb ik gister vanuit het hotel gedaan dus ik hoef niet helemaal het haven terrein over om aan de balie een ticket te kunnen kopen. Bij de gate laat ik modern als ik ben de bookings code op mijn nieuwe smart phone zien, en De automobilisten mogen zoals gewoonlijk nog even een uurtje of twee file rijden als ik al in de lift sta naar dek 9 waar ik een hut inclusief matrozen bedje voor helemaal voor mezelf alleen heb. Ik heb nu ook nog pijn in mijn schouder, toen ik het enorme laadruim in draaide stond er een medewerker het verkeer als een dirigent de ruiste kant op te sturen. Bij mij wees hij aanvankelijk naar links om nog een dek hoger te klimmen. Op het laatst veranderde hij van gedachte en moest ik scherp draaien. De natte dekplaten leken wel op ijzel op een koude februari ochtend en ik ging gelijk onderuit. Verder kom ik goed aan op dek 9. Het is hier zo mogelijk bijna nog moeilijker om je kamer te vinden dan in de lange rechte gangen van het Novotel.

Ik probeer zoveel mogelijk uit de publieke ruimtes te blijven en ga alleen naar de eetzaal voor het buffet. 20:30 is de aanvang. Zonder te gaan kijken weet ik dat de gang naar het buffet al om 20:15 volstaat met mensen die denken dat als ze niet vroeg genoeg zijn er niets meer is. Ik kom om 21:00 uur aan en de rij is opgelost en de meeste hebben dan al een half uur van onbeheerst schranzen achter de rug. Het meisje achter de desk vraagt of ik vooraf geboekt heb? en ik zeg ja. Waarop ze tegen me zegt: is your familly already in there, daarbij achter de grote zaal in wijzend. Ik zeg alsof ik een brok in mijn keel krijg: I do not have any familly. Ze durft er verder niet naar te vragen, maar geeft me wel een tafeltje voor vier helemaal alleen ver van de kinderscharen die zich alweer tegoed doen aan het softijs wat je zelf mag pakken.

Als ik echt geen pap meer kan zeggen en 8 of 9 grote glazen duits buffet bier achterover heb geslagen begint het geschreeuw me wat minder te irriteren, en ga ik langzaam naar mijn hut. Inmiddels staat er behoorlijk wat deining want ik kan maar met moeite het midden van de smalle gang aanhouden. Met geluk komt morgen mijn vaste reclasserings ambtenaar me ophalen in Kiel. Zij zal me dan weer terug nemen in verzekerde bewaring, tot het weer tijd is voor het volgende proefverlof.



Huskvarna

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-07 23:53

Voor ongeveer €35,00 huur ik heel villa Aspen af ongeveer 10 km buiten
Motola, en ik slaap daar tussen de vijand. Het staat vol met vogeltjes dans
figuren met meer camper dan verstand. Als de zon prachtig rood ondergaat op het
Vattern meer zitten ze er met hun rug naar toe, meer aandacht voor de
goedkoopste pils uit de camping winkel. Normaal zou ik als expeditie leider
mezelf nooit onder dit soort klootjes volk begeven maar ik rol bijna om van de
slaap en heb een bed nodig. Het toilet gebouw is verzegeld met een speciale deur
code en ongeveer 800 meter ver van mij verwijderd. Als op de linker buitenmuur
van villa Aspen de verf begint te bladderen dan neem ik daar de volledige
verantwoording voor. Soms moet je het gewoon weer eens doen om jezelf eraan te
herinneren dat dit helemaal geen moer met kamperen of vakantie te maken heeft.
Ongeveer 400 campers en caravans staan er op dit stukje gras langs het meer, het
is een soort achterstandswijk in het klein. Ik kijk bij het wegrijden of ik de
2CV van Ella Vogelaar niet zie staan, hoewel ik haar meer als een Alpenkreuzer typje in zou
schatten. In haar favoriete buiten schoenen, de Teva, met haar super harige
benen probeert ze aan de oevers van het Vattern meer het ultieme buiten gevoel
na te jagen tussen de mensen die haar zo nauw aan het hart liggen.

in de camping winkel ben ik gedwongen om nog veel meer
van dat amateur kampeer gelul aan te horen en koop snel iets wat bij elkaar
opgeteld ongeveer 4000 calorieën is en ben weg. Het fietsen gaat niet snel, er
staat een felle tegenwind en het loopt vaak ook nog eens langzaam omhoog, ik heb
moeite om boven de 20 te komen. Pas om half 1 ‘s middags komt eindelijk de zon
door, maar dan is het ook gelijk schroei heet. Ik kom door het Plaatsje Granna
wat bekent staat om zijn zoetwaren, voornamelijk polka brokken en enorme
zuurstokken. Ik stop even bij zo’n toeristen fabriekje en help en passant nog
een half dozijn dementen bejaarden de steile metalen trap op van de Johanssons
zuurstokken fabriek. Sommige van hun Tena Ladies ruiken sterker dan mijn fiets
shirt dus dat kan ik nog wel een paar dagen aanhouden. De “zusters” die het
uitstapje begeleiden zijn wel heel leuk en daar doe je het toch eigenlijk
voor.

Dan zie ik het plaatsje Huskvarna op de borden en ga eens
kijken of ik daar een set van die fel oranje bretels kan krijgen, een must voor
iedere Huskvarna kettingzaag eigenaar. Ik zie al voor me een dal waar geen boom
meer staat omdat deze zijn gesneuveld bij het testen van de nieuwe modellen, wat
is er gemakkelijker dan de achterdeur van de Research and Development afdeling
open te doen en even een paar woudreuzen te laten zakken. Nu zullen er wel
zaagbokken staan met geimporteerde stammen uit de wouden van noord Finland.
Hierop laten ze de klant zien tot welk een fabuleuze prestaties deze
kettingzagen van Huskvarna toe in staat zijn. Na het bord Huskvarna staan er nog
steeds bomen en is er niet eens een Huskvarna fabriek in Huskvarna. Ik ben zo
gedeprimeerd door dit alles dat ik besluit om vanuit Jonkoping net na Huskvarna
met de trein door te gaan naar Gothenburg, Morgen gaat het de hele dag regenen
en ik heb een beetje een overdosis aan fietsen gehad de laatste tijd. Het
laatste stuk zal ook weer langs de drukke wegen voeren en ik heb gewoon geen zin
meer in dat zuigende geluid van die caravans langs me heen.

Door middel van een list krijg ik
mijn fiets aan boord van de Zweedse overheids trein. Dat ik daar in Abisko op dat stationnetje met die eikel in z’n
gepoetste schoenen niet aan gedacht heb. Bij mijn hangmat tent ziet ook een hele
grote “tarp” zoals ze dat in de expeditie wereld noemen, zeg maar een groot
regenzeil. het is wel groot maar vederlicht. Ik heb ook nog 3 lange elastische
koorden bij me en een stuk lichtgewicht kevlar touw. Als ik weet welk spoor de
trein naar Gothenburg stopt, ontvouw ik op spoor 2a het zeil en dan rij ik de
fiets precies over de midden naad. Daarna door de lusjes de elastische touwen
een paar keer eromheen trekken en klaar is Kees. In alle treinen kan je bij de
conducteur een kaartje kopen en direct wireless met je pasje afrekenen. Ik weet
niet of dit in Nederland ook kan, maar dat vind ik dan wel weer een goede
oplossing.

De reis van nog geen 2 uur in de trein had me op de fiets weer een
overnachting opgeleverd en minimaal nog 10 uur fietsen en veel eten. Blij met
deze enorme besparing neem ik in Gothenburg dan ook maar gelijk het Novotel vlak
bij de oude haven. Ik vraag de niet onaardige dame aan de balie of dat daar aan
de overkant een jachtclub is en of dat je daar ook een hapje kan eten. Ze kijkt
me aan en ziet niet alleen maar ruikt ook een halve wilde, gelukkig doet mijn
ING pas het nog steeds prima dus zijn ze in dit soort grote hotels professioneel
genoeg om daar verder niets van te zeggen. Dan zegt ze om mij af te bluffen dat
het een prima visrestaurant is met twee Michelin sterren, en of ze een tafeltje
voor me moet reserveren? Ik geef haar niet de overwinning want ik zeg: “Sorry I
don’t like fish, I’m more into Molecular gastronomy”. Je kan zien
dat deze bijdehante tante daar nog nooit van gehoord heeft, en ze zegt dan ook:
Sorry Sir I’m affraid I can not help you with that, I do not think we have that
in Gothenburg. I didn’t think so, zeg ik met een strak gezicht tegen haar en ga
naar mijn kamer waar ik snel weer een paar pakjes noodles en een Cup-a-Soup
opwarm met de waterkoker.

Na dat ik het pik zwarte water uit de wasbak heb laten weglopen omdat ik even
snel m’n kleren heb gewassen, en voor de zekerheid de stekker uit de tv
getrokken heb, ga ik alweer helemaal afgedraaid naar bed.



Rail Away

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-06 22:18

Een tafeltje verder zitten twee echtparen. Van de al wat oudere stellen zitten er twee bij die de oude techniek van het koppensnellen nog machtig zijn. met een flinke uithaal en een duidelijk bijna levens lang geoefende en verfijnde zwierige slag slaat één van de oudere heren de bovenkant van zijn zacht gekookte eitje. Zichtbaar tevreden over het resultaat, maar zonder verder commentaar begint hij het leeg te lepelen. Ik glimlach, heerlijk dat zulke kleine dingen de dag al goed kunnen doen laten beginnen. Jammer dat ik me weer met behulp van mijn nieuwe smart Phone op het onwaarschijnlijke vroege tijdstip van kwart voor 6 uit bed moest zien te hijsen. De meeste hotelletjes rond het station zijn ingericht voor vroeg vertrek dus het ontbijt buffet is dan ook al klaar. Wel weer raar dat net na het openen van het buffet de roer eieren al steen koud zijn. Dit is iets wat je vanuit de keuken als laatste neerzet normaal gesproken, en dan ook nog in kleine porties omdat roer eieren nogal snel verkleuren en na een poosje blauw groen beginnen te worden. Gek genoeg zijn deze nog goed te eten en hebben niet de blauw groene kleur aangenomen, waarschijnlijk zijn het van die “Amerikaanse” kant en klaar zakken die je alleen maar in heet water hoeft te go0ien, daar is zoveel aan toegevoegd dat ze onmogelijk een andere vorm of kleur kunnen aannemen dan de perfecte “scrambled egg”. Na de koppensneller kan weinig mijn goede humeur nog verpesten, zelfs niet het absurd grove Ikea achtige bestek wat als het om de afmetingen van de messen gaat in de buurt van een Schotse claidheamh mòr, ook wel claymore genoemd, komt. En ook de verstopte gaatjes van het peper en zout stelletje laat ik vandaag voorbij gaan. De meeste hotels snappen niet dat het ontbijt voor de meeste gasten een soort van afscheids handdruk is en je zou zeggen een belangrijker moment is er niet in deze business. Toch laten de meeste hier weer belangrijk veel punten liggen.

Zoals ook gister was ik weer ruim op tijd. De andere gasten moeten allemaal nog 600 meter naar het station lopen met hun rolkoffertjes. Ik ga de hopeloze bejaarden karavaan van goedkope over de kinderkopjes ratelende Chinese wielletjes op snelheid voorbij. De Inlandsbanan is niet de Hurtigruten maar toch ook altijd prima op tijd. Dit op tijd komen is meer een ding van vooral noord Europese landen mijn ervaring is dat hoe verder je naar het zuiden reist hoe minder nauw ze het nemen met de aangekondigde reistijden. Het is de z.g.n hasta manana cultuur. Het betekend “see you tomorrow” en morgen blijft het altijd. Bijna 35% van de jeugd is werkeloos in de zuidelijke regio van Europa. De avontuurlijke kom je tegen in het Nordkapp visitors center waar ze simpel seizoens werk doen en dan met hun 35 jaar aan het einde weer terug gaan om weer in hun oude tiener kamertje bij Pa en Moe in te trekken. Met zoveel mensen over zou het toch een makkie moeten zijn om een trein op tijd te laten komen. Misschien en dat hoop ik, heb ik het mis en zijn ze vorige week allemaal aan het werk gegaan, want ik kijk gelukkig alweer dik 3 weken geen t.v. meer.

De belangrijkste dingen zijn voor mij het weer, blijft het droog of gaat het dan eindelijk een keer regenen, op een tweede plaats komt wat eten we vandaag? Wat ze in Griekenland, Spanje, Frankrijk, Portugal en Italië allemaal aan het uitspoken zijn zal me een worst wezen. Nog minder belangrijk is het om te weten wie de Tour de France heeft gewonnen. Dit door velen aanbeden evenement van door commercie geheel verknalde evenement is het aankijken niet waard. Jammer is ook dat de organisatie van dit commerciële gedrocht al jaren lang de touwtjes strak in handen heeft en in hun wijsheid beslist dat je aan zo’n tochtje van, voor zulke topatleten, korte dag afstanden alleen maar op een fiets mee mag doen die voldoet aan de door hun gespecificeerde maten. Hoog in het veen in één van onze noordelijkste provincies is eens een houten kano gevonden van meer dan 12.000 jaar oud. Wat minder bekend, is dat er onder deze kano al een fiets frame lag wat precies aan de specificaties voldoet zoals de UCI (International Cycling Union) die voorschrijft. Aan ligfietsen willen ze niet eens denken, je moet je eens voorstellen dat de prima donna’s van de weg zouden worden weggeblazen door goed getrainde welwillende amateurs. Nee die boot houden ze goed af want anders moeten ze hun hele commerciële verdien model gaan veranderen, en daar zijn de bijna ingedutte voorzitters van deze organisatie te lui voor. Vergelijk de situatie met de motor sport, daar rijden ze toch ook al jaren met de meest innovatieve materialen en maken gebruik van de techniek van vandaag en niet die van 12.000 jaar geleden.

De trein rijd verder naar Mora, buiten regent het al sinds Fagelsjo en ik heb weinig trek om deze fantastisch fietsvakantie af te gaan sluiten met nog een korte Spunge Bob rally. Na wat puzzelen en rond vragen bijkt de trein nog dieper het binnenland in te rijden. Niet alle treinen nemen fietsen mee, maar een paar andere dan de treinen die vroeger van de overheid waren nemen wel een aantal fietsen per reis mee. Nu gaat het verder naar de plaats Motola. Als het weer droog is zal ik daarvandaan naar Gothenburg terug gaan fietsen. Na twee nachten bijna niet geslapen te hebben vraag ik me nu al af hoe ik dat moet gaan doen…..

Na Motola worden de dingen snel beter, linksaf het station uit en dan de weg volgend zie ik na nog geen 400 meter de eerste Mc Donalds opdoemen. Na weer het bekende calorieen stapelen van diverse vette happen en een pot van die Mc D Flurry ga ik verder. Ik hou links aan en volg de weg die ook wordt gereden bij de belangerijke zweedse wieler rally de “Vättern runt”. Ik ga dat vanavond niet meer halen de 300 km van het Vattern meer. Ik zie na een kilometer of 10 een camping liggen met hutten voor nog geen 3 tiendjes, dit gaat de goedkoopste overnachting worden sinds tijden. Na het inchecken doe ik de deur van het tuinhuisje met de pakkende naam Aspen op slot en ga vrijwel direct slapen.



Brown Bread

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-05 23:38

Na weer een bijzonder korte nachtrust rol ik rustig met mijn fiets van het hotel naar het station in Gallivare, geen stress want ik ben goed op tijd. In de ontbijt zaal kwam ik Inge-Britt weer tegen, een van de hostesses op de Inlandsbanan. De trein zal niet zonder haar vertrekken. De fiets mag in deze trein wel gewoon mee naar binnen en er is een prachtige plaats voor. Jammer dat ze zoiets niet op alle Zweedse treinen hebben. Er stappen nog een tiental passagiers in en gaande de reis zal de trein voller worden. Ook stappen er onderweg mensen uit om in een van de tussen liggende plaatsen een paar dagen de omgeving te verkennen. De meeste weetjes ken ik al, het diepste meer van Zweden, de oudste overblijfselen van menselijke bewoning en de oudste houten ski ter wereld. Maar er zit ook iets nieuws tussen. Net onder de pool cirkel is ook een struisvogel farm. Je vraagt je af hoe die beestjes dat kunnen overleven? In hun natuurlijke habitat van de Kalahari woestijn is het regelmatig boven de 40 graden, en hier in Lapland kan het met enige regelmaat –40 graden worden. Ik moet dat thuis nog eens gaan researchen want het klinkt onwaarschijnlijk.

Mijn Neef Edwin, zal me in Moskosel opwachten zodat we nog even bij kunnen praten. In de trein heb ik al een lunch besteld, deze wordt dan via iPad en local WiFi naar Moskosel door gezonden zodat alles mooi op tijd klaar staat als je daar aan komt. Meestal neem ik de Rendier ragout met kool salade en een lekkere romige aardappelpuree met zelf gemaakte bessen gelei. Wat ik alleen na alle jaren nog niet wist is dat het bestellen van de rendier ragout alleen gaat op basis van “BYOR”Bring Your Own Reigndeer. Vandaag wil dit goed lukken en neemt de machinist maar liefst 3 van deze leuke beestjes te grazen. Wel moet dit aan de autoriteiten worden doorgegeven want de eigenaar ontvangt dan voor het verlies een vergoeding. Overal in het noorden heb je rendier trackers, deze doen niets anders dan het opsporen en registreren van gedode of gewonde dieren. Als een automobilist een rendier raakt is hij verplicht dit aan te geven. De tracker spoort het beestje op ook al is hij daar dagen mee kwijt. Als je het goed bekijkt zijn ze voorzichtiger op de weg met rendieren dan met fietsers. Op het niet melden van het aanrijden van een rendier kan gevangenisstraf en een zware boete tot gevolg hebben.

Rond een uur of twee begint het goed warm te worden in de trein en beginnen de meeste mensen een beetje weg te zakken. Zelf ga ik ook een poosje onder zeil, ook niet zo gek als je voor zessen al op moet om een trein te halen. Nog ruim de tijd voor een dutje want hij komt pas om 21:15 aan in Ostersund. Na een hele namiddag in van dutten en stoppen voor koffie en een broodje ben ik blij als we in Ostersund aankomen. Even probeer ik weer de jeugdherberg een meter of 150 van het station. Er staat een telefoon nummer op en verder ziet het er niet erg gezellig uit. Ik besluit nog een paar tiendjes meer uit te geven en ga een paar straten van het station kijken waar nog een paar hotelletjes zijn die niet gelijk de bom kosten. Het wordt Hotel Algen of wel het Elanden Hotel. Oud versleten en de een persoons kamer net een schoenen doos. Ik ga nog een biertje halen aan de bar, die tevens receptie is. Je zou voor bijna €7.00 een stoel of kruk verwachten en buiten op het terras mag niet want ze hebben geen vergunning om buiten alcohol te laten drinken door gasten. Ik kan ook mijn net gekochte biertje aan de overkant op de stoep op gaan drinken om dat nuffige grietje van receptie te stangen, maar mijn “fighting spirit” is wat verslapt na 14 uur Inlandsbanan.

De keuken is dicht en ik kan de brander weer aansteken in de wc om pasta te koken, ik heb ook nog een paar zakjes noodles en cup-a-soup. Er is gelukkig wel een water koker dus ik hoef de brander niet eens aan te steken. Morgen nog een halve dag treinen en dan kijken hoe ik verder nog wat in elkaar kan puzzelen. Fietsen door het zuiden is uitgesloten dat heb ik al te vaak gedaan. Of ik zou de Thaise bessenplukkers route weer moeten nemen over de 70 km lange gravelweg. Ik ben bang dat mijn linker pees dat niet gaat trekken dus ik zoek een weg die niet te veel stress geeft zodat ik me thuis nog een weekje kan voorbereiden op de SBS of wel Super Brevet Scandinavia.



Bessen Plukker

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-05 08:07

Het E-10 Motel staat niet bekend om zijn super verfijnde keuken en vorig jaar was ik pas net voor het buffet dicht ging pas in de ontbijtzaal en kon alleen de resten nog bewonderen. Het leek toen wel of er een atoombom was ingeslagen. Alles wat nog over was is wat pap, een soort havermout met diepe scheuren in het dikke vel. Vandaag hebben ze gelukkig die pap weggelaten en zijn er verse roereieren, spek worstjes en tomaat. Ik ben er al om 8 uur en het zaaltje zit ook nog eens gezellig vol. Langzaam ga ik mijn spullen pakken. Vandaag gaat de rit naar Gallivare de stad bij de Malmberget mijn die nog meer ijzererts opbrengt dan de mijn van Kiruna. Om ze daar in Kiruna aan te helpen herinneren, hebben ze bij alle wegen grote borden geplaats waarop staat te lezen: Gallivare Mining Capital of Europe. Dat vinden ze in Kiruna niet leuk.

Dit keer is de weg heel rustig, dat was vorige keer wel anders. Toen was het een doordeweekse dag en begon het vakantie seizoen net op gang te komen. De meeste Zweden zuipen zich vaak helemaal klem in het weekend dus de kans dat de weg druk is op zondagmorgen 10 uur is klein. Het gaat pas na een uur of twee wat aantrekken als je de eerste houtvuren begint te ruiken. Dan gaan ze allemaal in de Bastu, de traditionele sauna. Op deze manier hopen ze de ergste plooien van het zware drankgelach er weer uit te kunnen strijken en maandag weer een beetje fris op het werk te komen. Dan rond 3 uur is er een kleine opleving als de eerste vrachtwagens op de weg komen. Bijna heel Zweden wordt met vrachtwagens bevoorraad en hoewel er niet veel mensen wonen in het onherbergzame noorden zijn er toch best wel veel van op de weg.

Een paar keer stop ik om weer een paar handen vol van die lekkere blauwe bessen te plukken, ze staan overal en begin augustus is een prima tijd om te plukken, maar probeer bij het plukken de vaste parkeer plaatsen te vermijden want de kans is groot dat er al een potige vrachtwagen chauffeur overheen heeft staan te pissen. Er zijn twee soorten, je hebt ze met glimmende schilletjes of de dof matte schil. De eerste soort is niet giftig maar ze zijn niet lekker. Als je eenmaal de slag te pakken hebt pluk je binnen een uur een emmer vol. Ik eet ze gelijk op want kan ze jammer genoeg niet meenemen. Als je met de fiets bent kun je altijd de bermen goed observeren. Op ongeveer een meter boven het gras zie je pas echt hoeveel rotzooi mensen uit de wagen gooien. Een ander ding hier in Zweeds Lapland is de oude Saami techniek van de gele Cola. Als het in Lapland in de winter –40 is piesen de meeste mensen in een fles in de auto en slingeren die dan pijlsnel het raam uit. Op die manier hoef je zelf niet naar buiten en blijft de auto lekker warm van binnen. De flessen landen in de sneeuw en komen in het voorjaar pas weer boven. De doppen zitten in de regel goed aangedraaid anders lekken ze bij het uit de wagen smijten. Het gebeurt met regelmaat dat er één ontploft omdat met de oplopende temperatuur de lucht gaat uitzetten en de plastic fles bezwijkt onder de enorme druk. Een goed idee dus om op de eerste zomer dagen in Zweeds Lapland niet met de fiets te reizen

Na een heerlijke lunch in de Lapponian Lodge maak ik de laatste 55 km naar Gallivare nog even af en kom daar eigenlijk om half 4 al aan. Ik kruis even door de stad om te kijken waar mijn favorite pizza plek ook weer was. Na weer eens een zo goed als echte Quatro Frommaggio gegeten te hebben ga ik door naar het Grand Hotel Lapland. De gezellige bar is weg en alleen nog een gapend gat in de grond is getuige van wat het eens was. De mini bar is ook niet gevuld op de kamer dus zal ik het met water moeten doen vanavond. Dat is dan wel weer goed voor de lijn. Vanavond is er hier om een uur of tien een vreselijk onweer los gebarsten en een uur lang kwam het water met bakken naar beneden. Ik kan bijna niet geloven dat ik al drie weken alleen nog maar goed weer gehad heb. Morgen ochtend moet ik mij weer om een uur of 6 in de ontbijtzaal melden, want de Inlandsbanan zal op de bijna onmogelijke tijd van tien voor zeven vertrekken van het station aan de overkant.



Napoleon B.

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-03 22:48

Het Katterjakk ski station is een compleet fiasco, Gisteravond nog bestelde ik een Angusbeef beefburger, die een of andere afgekeurde lasser van booreiland onderdelen zonder enige vorm van opleiding zo vakkundig had verkracht dat ik hem terug heb gegeven. Helemaal grijs zonder een spoortje smaak, finaal droog, volgens mij hadden ze hem verteld dat alles in de magnetron moet. Jammer dat zo’n prachtig dier heeft moeten sterven om vervolgens in handen te komen van zo’n stuk onbenul. Nu heeft niemand er meer wat aan. De salade bestond uit twee blaadjes volledig verlepte zakjes sla en verder zat er bijna een pond grof gesneden uien bij. Het broodje was een volledig, nog van de lunch over, uitgedroogde ciabatta.

Ik ben volledig teleur gesteld naar mijn kamer terug gegaan en heb maar weer een zak pinda’s leeggegeten. Zin om een pasta te koken had ik niet meer. Dit heeft me vandaag wel lelijk opgebroken want op alleen 2 goedkope Statoil hotdogs kan ik zelfs geen dagen mee fietsen. De buurt super die onder de appartementen zit gaat ook pas om 9 uur open net als de receptie/restaurant, ik gooi mijn kamer sleutel in een soort van brievenbus met de gemompelde mededeling: “Zoek het maar lekker uit”. Gelukkig is er nog wel het aardige meisje van de super die om 10 voor 9 de schuifdeuren open wil doen anders had ik helemaal weer terug gemoeten met mijn al bepakte fiets om 6 trappen af door de nachtingang te gaan. Gister had ze me ook al zo goed geholpen bij het upgraden van mijn Zweedse beltegoed. Een beetje internetten vanuit Noorwegen op deze simm heeft het saldo snel doen zakken.

Vandaag bijna geen dekking gehad in Abisko National Park, maar later naar Kiruna zat ik al weer op het 4G netwerk, wat ze in Nederland nu voorzichtig aan het uitrollen zijn hebben ze hier zelfs al een jaar of 4 op de meest afgelegen plaatsen. De ochtend is verder mistig en nog wat bewolkt maar niet echt koud. Vorig jaar in juni was het mede ook door de regen behoorlijk fris op dit stuk vooral naar de avond toe maar een graad of 3. Nu breekt om 11 uur de zon alweer door en kan ik nog steeds zeggen dat ik nog bijna geen druppel regen gehad heb. De weg is smal en druk, de meeste gaan netjes aan de kant maar je kan er niet op rekenen, dus blijf ik goed oppassen. De wind die ik vorig jaar in de rug had staat nu pal op kop en ik moet echt mijn best doen om een beetje snelheid te houden zo hard waait het. Na de Lappenporte de markante bergformatie die in de Saami traditie een grote rol speelt kom ik bij het kleine stationnetje Abisko Turiststation. Ik ben na zonder koffie en ontbijt, alleen nog levend op die twee baggervette Statoil hot dogs van gister, heel erg laag op mijn energie peil terecht gekomen. Ik heb geen zin meer en ik heb ook geen kracht op het ogenblik. Het één versterkt natuurlijk het ander.

Ik ga even bij het station kijken of er treinen rijden naar Gallivare, dan kan ik in één keer de veel te drukke weg van Kiruna naar Gallivare elimineren. Er komt er één om twaalf uur. Dat is nog wel een uurtje wachten. Ik vraag even wat rond onder de wachtende, waarvan de meeste op het moment Frans zijn, de meest proberen elkaar door middel van merken en uitrusting af te troeven North Face, Hagg luvs, Mammoet is wel het meest gezien dit jaar. Nu meen ik me te herinneren dat je op de Zweedse spoorwegen niet altijd of eigenlijk bijna nooit een fiets mee mag nemen, maar hier in de wildernis zal dat toch wel ander zijn, daar helpen mensen elkaar nog in barre tijden. Een met de elementen enzo…. Als de trein voor Narvik, dus die naar de andere kant stopt komt er toevallig een mannetje naar buiten die een beetje bazig langs de trein loopt. Het is een soort van Napoleon van ongeveer 1.65 meter en tot in de puntjes verzorgd, zelfs op nog geen 30 centimeter boven de permaforst midden in een onherbergzaam zielloos landschap heeft hij gepoetste schoenen. Mensen die hun schoenen poetsen of er in de regel tot in de puntjes verzorgd uitzien zijn voor 99% mierenneukers, en bij deze Zweedse railway official is dit al niet anders. No bycicels allowed! Niet eens zegt hij er sorry bij, of geeft een andere uitleg, waarom je op een vrijwel lege trein niet een fiets mee mag nemen als je in een dipje zit en het niet ziet zitten om de volgende 100 kilometer zonder koffie stampend tegen een orkaan wind verder moet. Even heb ik nog een visioen om vlak voor het wegrijden van de trien dat ouderwetse koperen fluitje met mijn elleboog per ongeluk achter in zijn strot te slaan om hem vervolgens van het perron af te rollen voor de wegrijdende trein zonder fietsen. Maar ik pak mijn fiets alweer vol met de tassen en ga de strijd aan met de elementen, richting Kiruna.

Ik kom daar ongeveer om half 6 uur aan en ga eerst op het station kijken of er nog treinen naar Gallivare gaan of misschien een bus, daar mag je schijnbaar wel fietsen in meenemen heb ik onlangs weer ergens gehoord. Helemaal uitgestorven is het station. Het hotel wat ernaast ligt heeft alleen maar kapotte ramen en betere tijden gekend. Als ik aan de deur voel blijkt het waarschijnlijk al jaren dicht te zijn. Dan maar door naar het vertrouwde hotel E-10, met aan de overkant een prima pizzeria en voor morgen een grote ICA super waar je in de forecourt aan een tafeltje het winkelende gedeelte van Kiruna langs kan zien trekken, en koffie kan drinken met een paar heerlijke verse broodjes.

Laat ik dat maar eens gaan doen en dan op het gemakje afzakken naar de Lapponia Lodge voor de lunch.



Agar agar

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-02 23:59

Na een korte doorwaakte nacht ben ik toch nog redelijk fris als ik om 7 uur van de toch iets minder comfortabele bank dan ik gedacht had. Na een uur of 11 geen bejaarde meer gezien. Na weer wat heen en weer gedrentel en niet wetend hoe laat en wanneer precies van boord, is het dan toch gelukt. Als ik de kade afrij zie ik net de boot in Noordelijke richting vertrekken als de Vesterale die nu op de zuidelijke route vaart nog is aangemeerd. Als ik goed kijk zie ik nog dat het de MS Nordkapp is, die boot waar ik vorig jaar op zat.

Vorig jaar was ik in de stromende regen bijna 5 kilometer de verkeerde kant de stad uitgereden en nu gebeurt dat bijna weer, hoe klein zou de moeite zijn om bij de uitgang van het Hurtigruten haventerrein een bord neer te zetten met Narvik Links af? Als ik twee straten verder het Rica hotel zie weet ik al dat ik hier vorig jaar ook langs gekomen ben. Snel ga ik de andere kant op. om een uur of 9 zit ik op de goede weg. Vorig jaar heb ik ook geprobeerd om de kleine weggetjes aan te houden zodat ik niet op de 83 en E10 hoef te rijden. Dat heeft me echt uren extra gekost om iedere keer weer in zo’n pittoreske fjord af te dalen om vervolgens langs een paar afbladerende huisjes te rijden en dan weer loodrecht omhoog terug naar de hoofdweg.

Nu blijf ik op de hoofdweg en blijf brutaal goed uit de kant rijden zodat ze niet gaan proberen me heel krap in te halen. Nog steeds heb ik het niet zo op die Noorse wegen met aan twee kanten opkrullend metaal van wat op sommige plaatsen de vangrail is geweest. Dit alles zit stevig verankerd met houten telefoon palen. Prima oplossing om het van de weg afglijden van een vrachtwagen tegen te gaan, maar als fietser zit je helemaal opgesloten. Als ik na een kilometer of 35 weer over zo’n oude betonnen ranke hangbrug ga kijk ik weer angstig over de rand. Hij is heel hoog en niets dan een paar spijlen van metaal die verankerd zitten in 60 jaar oud verkruimeld beton. Ook al niet gemaakt met de fietser in gedachte. Bij ons doet Rijkswaterstaat al moeilijk met roltrappen en liften bij een tunnel toerit van 5% stijgingsgraad, dit zou voor de meeste fietsers te gevaarlijk zijn. Als ze dit idiote voorbeeld in landen als Oostenrijk en Zwitserland zouden volgen waren ze binnen twee jaar bankroet. Bij Rijkswaterstaat maken ze voor het onderhoud volgens mij altijd een summiere berekening achter op een bierviltje over wat dat gaat kosten op jaar basis. Hier mag je gewoon tussen de vrachtwagens op een drukke provinciale weg 7 tot 11% stijgingsgraad doen en het liefst nog een paar uur achter elkaar.

Pas heb ik voor de grap eens opgezocht hoeveel mensen er bij Rijkswaterstaat werken, enig idee? Bijna 20.000! Alle afdelingen van deze overheidsdienst laten extern hun eigen websites maken, denk bijvoorbeeld aan van A naar B of die nog niet zo oud is met die gnoe en iets van file dier. 20.000 man, zou daar niemand tussen zitten die bij de koffie een leuk idee heeft en vervolgens in de gang iemand gaat zoeken die wel eens een cursusje HTML gedaan heeft? Verder worden alle werkzaamheden van Rijkswaterstaat door externe contractors gedaan, dus vraag ik me af wat al die mensen doen de hele dag. Als je eens ergens voor belt ga je door een heel telefoon panel heen, maakt niet uit wanneer, dag en nacht zitten er mensen klaar om je van A naar de klote te helpen. Het zijn geld verslindende apparaten geworden, die nu niet ineens meer opgeheven kunnen worden. Hoewel? met dik 20.000 auto’s minder op de weg zou het file probleem wel eens in één keer opgelost kunnen zijn.

Een ongelofelijk wonder is het, weer breekt om een uur of 11 de lucht open en begint de zon te schijnen met een ongelofelijke intensiteit. Voor die tijd heb ik na de Hoge brug al een vetschuur opgezocht voor koffie, Cola en een Noorse hotdog. Nee deze hotdogs zijn geen verfijnde producten uit de “molecular cuisine” een beetje fröbelen en prutsen met agar agar, sous vide en vloeibare stikstof. Vooral goed de gaar tijden in de gaten houden, want de “molecular cuisine” heeft geen reet meer met koken te maken, maar is een exacte wetenschap geworden en is enorm arbeidsintensief . Dat je voor een half dozijn agar agar globules gevuld met lauwe Rosevice op twee flinter dunne plakjes kwartel tong ineens 360 euro moet neer tellen vind niemand in deze kringen vreemd. Gelukkig zijn mijn hotdogs niet zo duur en de man heeft net een verse pot koffie gemaakt. Ik daag hem ook niet uit door te vragen of hij wel eens van de term “molecular cuisine” gehoord heeft. Ik geloof dat ik nu al voor de vijfde dag in Noorwegen ben en heb nog geen Noorse Kronor gezien in mijn portemonnee. Als ik ergens een hekel aan het wel zoals ik het zelf noem “Wallet Polution”. Lees wel een van malloten die hun tandenborstel afzagen in voor hun de ultieme vorm van grammenjagen. Wat heb ik een hekel aan dat woord. Je komt ze wel eens tegen met zo’n knip in vier vakken met daarin het verzamelde losgeld uit de diverse landen. Vaak te krenterig om fooi te geven houden ze dan in gewicht het equivalent over van een gros tandenborstels.

Op de parkeerplaats staan twee volle bussen met? Jawel hoor allemaal Duitsers, Bewonderend kijken twee dames van middelbare leeftijd uit Reit im Winkl naar mijn fiets en zij proberen engels te praten dus doe ik mijn best in het duits. Ik geef ze zelfs nog een kaartje zodat ze later de foto’s nog eens thuis na kunnen kijken. Ik had wel even een shot voer nodig. Niet kieskeurig eet ik onderweg van alles als het maar niet gezond is. Als ik later in het plaatsje Bjerkvik aankom, waar ik vorig jaar rillend als een rietje en met blauwe lippen het hotel in kwam omdat ik te lang in de regen had doorgereden, is nu een soort strand situatie aan de gang. Massa’s mensen op de been. Ik wil nog wat gaan lunchen maar ze staan overal in de rij. Zo’n buurt super in doe ik bijna nooit, dat is zo’n armoe. Ik maak een praatje met een man van de lokale VVV, hij heeft voor de stand een Ural motor staan en hij wil zijn ei daar wel over kwijt. Kom maar op dan zeg ik. Heerlijk met leuke bijzondere mensen praten is natuurlijk een stuk leuker dan door de verzengende hitte de 524 meter omhoog klimmen naar Zweden. Er gaat wel veel tijd inzitten dat is dan weer net als fietsen. Na mijn tweede Noorse hotdog vandaag staat er iemand mij de hemd van het lijf te vragen over mijn ligfiets. Zijn ogen schitteren helemaal. Hij stelt zich voor als Eurling. Ik laat hem even op mijn fiets zitten en hij wil het gelijk proberen. Naar eigen zeggen is hij helemaal gek van fietsen. Zijn benen zijn iets te kort en ik duw hem een stukje en breng de basis beginselen bij. Ondertussen druipt de goedkope mayo van de Statoil hotdog alweer over mijn kleren. Dit is het ware leven.

Nou dat was weer een dag aan flarden voor een goede fiets afstand, ik was voor mijn doen wel een keer vroeg begonnen. het maakt me eigenlijk helemaal niet meer uit hoe ver ik iedere dag rij. Op de terugweg heb ik nog een paar leuke dingetjes op het programma staan. De klim naar de Zweedse grens is af en toe een foltering met de hitte, en ik kom om een uur of 4 in Katterjakk aan net voorbij de Riksgransen. Nou morgen op het gemakje naar Kiruna of de Lapponian Lodge. We zien wel.



Rentner

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-08-01 20:11

Het wekkertje van mijn nieuwe smartphone is nog niet bijdehand genoeg om zichzelf in de snooze stand te kunnen zetten, dus doe ik dat maar even een keer handmatig voor. Zou de Windows Phone dit wel kunnen vraag ik me af of zou dit alleen een Android kwaal zijn? Gister heb ik geen blog update gemaakt want ik heb lekker de hele dag niets gedaan en me verder met niemand bemoeid. Vandaag is het weer een grote dag want dan staat er weer een mini cruise op het programma. Ik hoop dat er niet weer zo’n clubje van die volgepakte Duitse vlaggetjes fietsers op de kade staat te wachten zoals vorig jaar, om nog maar weer een keer met veel bombarie de voordelen van de voor wereld fietsers welhaast mythische Rohloff naaf nog een keer op te sommen. Ze houden elkaar al zoveel jaren voor de gek met dat super zware lompe ding wat maar in één versnelling redelijk zonder wrijving vooruit te branden is, te weten de elfde, dat ze allemaal zijn gaan geloven dat het “ein super geiles” schakel optie is, nur für profis.

De Hurtigruten is zoals gewoonlijk weer stipt op tijd. Het kost wat maar daar krijg je wel wat voor terug. Eenmaal aan boord loop ik naar de receptie om een kaartje te kopen. Ik informeer naar een ticket voor Trontheim om daarvandaan met de trein weer terug te rijden naar Ostersund in Zweden. Mijn idee is dat tijdens deze meerdaagse reis mijn achillespees en of kuit weer een beetje kunnen bijkomen. Als het meisje tegen me zegt dat dat omgerekend ongeveer € 800,00 gaat kosten vraag ik of dat ook zonder hut kan. Ik lig liever voor niks op de brede comfortabele banken in de lounge dan op de hyper dure super smalle matrozenbedjes, die met 3 zijn opgesteld tussen 4 muren zonder ramen van grijs getjette traanplaat. Maar dat ging niet, volgens de Hurtigruten hostess. Dan maar weer naar Harstad. Dan hoef je geen hut te nemen. Het zal wel weer behoorlijk klimmen worden met de fiets om via de Riksgränsen Abisko National Park weer in te rijden, maar dat is het wel waard. Laat ik vanavond nog een keer een extra offer maken bij het altaar van de Ducttape en Tiewrap goden in het vooronder naast de ankerketting bak, en bidden voor nog een week van dit prachtige weer.

Eenmaal aan boord zoek ik een tafeltje op ergens achterin, ik ben dan nog samen met Geert een sympathieke Belgische Randonneur die onder andere 2 keer Parijs Brest Parijs heeft gereden. De laatste keer dat ik er was reed ik de 1248 km heen en weer van Parijs naar Brest niet uit, maar ben wel in dezelfde groep gestart om 5 uur op dinsdag morgen. Toen kende we elkaar nog niet maar ik heb hem vast gezien. Wat een toeval, of bestaat dat niet? Alweer een prachtige dag met zelfs ‘s morgens vroeg al hoge temperaturen en een heerlijke warme zon. Op het dek waag ik me niet want dat zit helemaal rampe stampes vol deze reis, alleen om mij te tergen, Duitse bejaarden. Intussen verhuis ik naar de voorste lounge waar het heel rustig is, van de oude plek verjaagd door een Spaanse familie met kleine kinderen. Ze zeggen wel dat je Nederlanders overal bovenuit hoort, maar deze club van 123 irritante Duitse “rentner” maken meer herrie dan een Ghanese discotheek op zaterdag avond. Als het tegen vieren wat frisjes begint te worden willen ze natuurlijk allemaal een tafeltje of liefst een paar stoelen plus tafeltje en bank langs het raam. Jammer voor hun heb ik daar al en plekje vanaf 07:15 uur.

In de lounge gaan ze nu tweede rij met gedraaide stoelen naar de ramen zitten turen. Sommige stoelen kunnen niet draaien, maar met een paar tegelijk krijgen ze het bijna voor elkaar om het meubilair wat met op 1800 graden geharde scheepsbouten aan het dek zit verankerd los te rukken. Ik zit met m’n rug naar de ramen en als er iets in diverse talen word omgeroepen komen ze allemaal bij het Duits in een soort van “Wuppertaler rundschau” wave uit de goedkope imitatie leren clubfauteuils. Dan dringen ze naar voren naar de ramen toe met camera’s waarvan de lenzen zo groot zijn dat het op licht artillerie geschut gaat lijken, en begin ik bang te worden. Ben ik na al die jaren negatief bloggen over Duitsers dan toch een keer de klos? Als we langs de Øksfjord Gletsjer komen zet ik me al schap voor als het Duits weer aan de beurt is, ik heb de andere talen ook al begrepen maar deze lichting heeft schijnbaar ook alleen Russisch geleerd op school. In de regel is het eerst Noors dan Engels om vervolgens nog Duits, Spaans en Italiaans te doen. Na het “meine damen und herren” ontstaat er al roering onder de club. Ik kijk zelf niet uit het raam want ik heb de Øksfjord Gletsjer allang gegoogled en weet er nu al meer van dan zij ooit te weten zullen komen. Dan komen ze opdringen, langzaam schuifelen ze als een kudde wildebeest naar voren, ik bezwijk bijna onder de zure penetrante synthetische knoflook lucht van de goedkope Noorse salami waar ze zich bij de inclusief lunch allemaal mee volgepropt hebben. Een brutaal oud wijf trekt mijn tassen van de bank en laat haar modder vette flubber knieën die per stuk net zo breed zijn als mijn middel in de bank zakken. De Tempur vulling sist, of eigenlijk is het meer het uitstoten van een laatste adem stoot, ik ben bang dat van de bank in zijn laatste doodsstrijd het onderstel finaal af gaat breken.

De bank blijft heel, maar in mij breekt wel iets. Als ze op eigen kracht weer uit de bank probeert te komen en bijna met haar volle gewicht over me heen rolt, schreeuw ik in onvervalst Rotterdams dat ze met haar klauwen van m’n spullen af moet blijven en heel snel op moet sodemieteren. De blikken van de groep achter haar verkillen. Langzaam laat ik mijn hand in mijn tas glijden op zoek naar het busje pepperspray. Hebbes, laat ze nu maar komen. Al die Discovery uitzendingen met César Millán Favela, hebben er voor gezorgd dat ik helemaal vol zit met “calm and assertive energy”. Deze keer heb ik mazzel, ze gaan achteruit en laten me verder met rust. Het had heel anders af kunnen lopen, vergeet niet dat er wel een paar tussen kunnen zitten die nog hebben meegedaan aan het platbranden en plunderen van de eens zo mooie meest noordelijke stad ter wereld, Hammerfest.

Tegen de avond zijn ze bijna allemaal moe en gaan de meeste naar hun hut, gelukkig zat dit bij hun reis wel inbegrepen, en heb ik met wat geluk de hele lounge weer voor mezelf alleen en kan ik gaan proberen te gaan slapen. Nog een laatste uurtje moet ik doorbijten als we in Skjervoy aankomen is het weer even een halfuurtje de buitendeur op en dicht. Zelf zijn de meeste in de beschutting van hun hut een soort poolpakken aan gaan trekken. Gezellig met elkaar leuterend laten ze nog een poosje de deuren tegen elkaar open staan en vriezen mijn tenen er bijna af. Ik trek wat warmers aan en laat me op de bank in slaap vallen.



Dalen, het nieuwe klimmen.

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-31 18:20

Zonlicht geeft het lichaam energie, en daar heb ik de laatste tijd volop van gehad. Nu hier in Olderfjord is het weer een prachtige dag en ik kom uit bed en ga op weg naar het ontbijtbuffet. Weer zal het een luie dag gaan worden. Het plan is om vandaag naar Honningsvag te rijden. Deze plaats is al op het Noordkaap eiland en staat op de borden voor slechts 99 km in de aanbieding. Heerlijk rustig met de wind in de rug na een prima nachtrust in het hotel. Geen geknoei hier met de tent, lekker een beetje luxe. De zon staat alweer te branden, en buiten zitten de vader en zoon alweer aan een snel broodje om vervolgens ook de lange trek naar de Noordkaap te maken. Gister zag ik ze ook al bij de Fjell Stue, waar ze ook al snel naar binnen kwamen voor een budget ontbijt. Ze komen uit voormalig Oost-Duitsland, de vader zegt geen engels te spreken want hij had Russisch geleerd op school. De jongen van een jaar of 17 doet wel moeite om engels te praten. Van pa krijgt hij een paar keer een uitbrander omdat hij niet in het engels om melk vraagt voor de koffie. Ik heb met de jongen te doen. Als ik laat merken dat ik wel een paar woorden Duits aan elkaar kan rijgen, gaan ze over in een razend snel Pruisisch dialect waar geen touw aan vast te knopen is. De vader rijd op een gloed nieuwe HP Velotechnik ligfiets. Gebouwd als een Oost Duitse tank en ongeveer net zo zwaar. Hang er rondom nog eens 4 Ortlibs aan en je het een kant en klaar scenario voor een horror film. Ik zal ze nog een paar keer tegen komen vandaag. Gister kwamen ze ook al bijna 5 uur later aan in Olderfjord. Alleen heb ik met de jongen te doen hij rijdt op een afdankertje van pa, een gewone merkloze mountainbike, maar ook wel net zo vol gehangen met tassen en het zou met niet verbazen als pa vroeger bij de STASI gewerkt heeft en de jongen al het zware materiaal laat meezeulen.

Om een uur of half 11 ga ik de kamer sleutel terug brengen bij de receptie en merk tot mijn verbazing dat de weg niet al te druk is. Het is wel wat bewolkt geworden als ik wegrij en het kan dus nog alle kanten op. Tot nu toe knijp ik mezelf iedere dag in de arm, want al dik 2 weken regenvrij mag voor Scandinavië uniek genoemd worden. Heerlijke weg zonder verrassingen. Paar keer stoppen voor filmpjes en foto’s. en op ongeveer 65 km kom ik bij Ka Fjord aan. Ik rij er al bijna voorbij want eerst herkende ik het niet zonder de golven van andere jaren. Vorig jaar stond er met een mooie aflandige wind een prachtige golf van bijna 2 meter hoog die lui van links naar rechts omkrulde op het zandbankje een meter of 60 van het strand. Hoe geweldig zou het zijn om hier even te body surfen dacht ik toen al. Helaas was het toen maar 3 graden boven 0 en durfde ik het niet aan. Team Oost-Duitsland had ik al snel ingehaald en zij moesten dezelfde kant op. Ik zal ze straks vanaf het strand toewuiven, misschien kunnen ze wel wat afkoeling gebruiken met die zware rot fietsen. Het hele strand staat vol rendieren, ze proberen daar de muggen te ontsnappen. Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit een in het water gezien maar het schijnen fantastische zwemmers te zijn.

Ik neem een aanloop en moet eerst door een ondiepte voor de zandbank. Dat water hoewel ondiep en al dagen in de volle zon heeft nog steeds een temperatuur alsof je een bad met vloeibare stikstof instapt. Na de zandbank door de deze keer slechts 30 cm hoge golfjes is het nog veel kouder….. Waar is verdomme die warme golfstroom die in de winter zelfs de haven van Moermansk ijsvrij kan houden. In het nog niet al te diepe water maak ik snel een platte duik, dan zijn we er tenminste vanaf en kan ik zeggen dat ik wel eens in de Barentszee gezwommen heb. Echt weer iets voor LinkedIn. Weinig mensen die daar van terug hebben met hun hele baaierd van muffe certificaatjes. Ik trek nog een snelle crawl richting open zee, als me ineens te binnenschiet dat er in de Porsanger Fjord regelmatig orka’s worden gesignaleerd en er op de bodem koningskrabben leven zo groot als een dubbele garagedeur. Snel ga ik het strand weer op waar het wel 30 graden is in de zon. Geen mens te zien verder. Als dit prachtige strand aan de Zeeuwse kust geweest was had ik nu stee vast tussen de jengelende kinderen gezeten. Daar heb ik de tot nu toe bijna 2000 gefietste kilometers graag voor over voor die rust.

//www.youtube.com/embed/voc60zFRU-I

Als ik mijn kleren weer aantrek zie ik hoog boven de baai de Oost-Duitsers hun veel te zware fietsen de lange helling op duwen. Rustig aan want die ga ik vast nog inhalen voordat we Honningsvag bereikt hebben. Dan zie ik langs de kant van de weg een prachtige antieke motor staan. Al twee keer is hij voorbijgekomen vandaag. Nu zit de berijder op zijn knieen in het stof met een heel arsenaal van gereedschap om zich heen. Pa, zoon en de andere Duitser zijn er zonder te groeten langs gereden, maar ik stop om de man te vragen of ik hem kan helpen. Misschien heeft hij een paar stukken ducttape nodig Zij motor is een originele 72 jaar oude Harley in leger uitvoering. Er zit rechts langs langs het stuur nog een originele foedraal om een geweer in te steken. Prachtig gerestaureerd allemaal. Ik zou er niet gek van opkijken als je voor dit model een dikke 70 of 80 duizend euro zou moeten neertellen. Als hij droevig naar de lekkende stoterstang kijkt en een maatje in Krakau wil gaan bellen zeg ik gedag ik kan hem toch niet helpen met die drie inbussleuteltjes die ik bij me heb.

Voor de beruchte Nordkapp Tunnelen praat ik nog even met een Nederlandse en Franse fietser. Ook staat er een andere volgeladen Duitser die ik gister op het Alta plateau al een keer vreselijk snel inhaalde . Stom verbaast is hij als hij ziet dat ik bijna 2 liter water uit mijn flessen op staat laat lopen. Hij zal over een minuut of 10 weten waar dat voor is. Hoewel in zijn geval op een totaal gewicht van bijna 40 Kg. bagage die paar liter water niet zoveel voorstelt is dat voor mij bijna 20 % van het totale bagage gewicht. Lekker als je dat straks in de Noordkaap tunnel niet naar boven hoeft te rammen op de bijna 11 procent steile helling van de Noordkant. De Duitser is als eerste weg en ik neem afscheid van de Nederlandse fietser, ik geloof dat zijn naam Marco is? Gezien het redelijke drukke verkeer ga ik geen record poging doen. Als je in de tunnel campers of vrachtwagens tegemoet komen geeft dat nogal veel zuiging. Ook staan de enorme ventilatoren weer aan. Deze zijn bedoeld om het gehalte koolmonoxide op een acceptabel niveau te houden voor de gewone man of vrouw met de fiets.

Op een meter of 50 van de mond van de tunnel voel je de kou en zie je in de prachtig warme zomerdag je adem condenseren, de routinier weet dan dat de ventilatoren aan zijn want anders heb je dat niet. Jasje aan en voornemens om dit jaar zonder te stoppen naar boven te fietsen aan de andere kant. De Duitser haal ik al ver voor de bodem met een ijzingwekkende snelheid in. Met zijn hoofd diep naar beneden en zijn helm achterop gebonden probeert hij ook snelheid te maken. Waarom zou je een helm meenemen als je hem op de gevaarlijkste momenten niet opzet? Iets wat me ook mateloos irriteert is dat bijna al die moffen een Duitse vlag aan hun fiets hebben wapperen. Zo “Stolz”, alsof je er ook maar enige invloed over uit kan oefenen in welk land je geboren bent. Zie je het al voor je, een zee van arme drommels tussen kartonnen en plastic hutten die met uitgestoken hand een kilo rijst willen bemachtigen op een troosteloze schroei hete kale vlakte. en allemaal hebben ze de vlag van the Republic of Malawi op hun rugzakje genaaid. Die zelfde “Stotz” heeft niet alleen de binnenstad van Rotterdam gekost maar ook al op de kerk na heel Honningsvag. Er goed over na denkend begin ik me te realiseren dat de meeste Duitsers zich ook werkelijk helemaal nergens voor schamen.

In het kader van “die wiedergutmachung” staan bij het uitkomen van de tunnel pa en zoon hun wonden te likken. Weer 3 Km. gelopen met die “vertufelte” veel te zware fietsen. Ik ben er zelf goed doorheen gekomen zonder te stoppen deze keer, je kan merken dat het snoeien in de uitrusting in combinatie met de super lichte Carbon High Racer toch wel iets meer klimmers gemak geeft. Als ik in Honnigsvag bij de “Hostel” aankom staat Ella net buiten de planten te doen. Eigenlijk is er geen plek meer en één persoons kamers doet het management niet meer aan want daar kan je veel meer aan verdienen als je er twee of drie in kan doen. Ik krijg de 3 persoons kamer voor de gereduceerde prijs van een bed in de slaapzaal. Ook hoef ik mijn fiets niet in de garage te zetten zoals het andere klootjes volk maar gewoon onder de trap. Later koop ik in de Rema 1000 super een lekker doosje chocolaatjes voor de dames.

Na het lossen van de bagage ga ik op aanraden van Ella toch het gevecht met de laatste 30 km aan, en nog een keer dezelfde weg terug natuurlijk. Volgens zeggen is er slechter weer op komst. De eerste 4 a 5 kilometer zijn het zwaarst. Je klimt dan door een serie van weliswaar milde haarspeldbochten met een percentage van 9 a 10 procent kilometers lang omhoog. Onder de 200 meter hoogte is het vreselijk warm maar als ik eenmaal op het eerste plateau zit komt de wind en voel je de kou. Bij het volgende plateau wordt er vanuit zee een heel wolkendek omhoog de weg over gezogen. In de dichte mist zet ik voor de zekerheid mijn verlichting maar aan, zodat ook de meest kippige bejaarde camper bestuurder de twee felle led lampjes op moet kunnen merken, het zou vervelend zijn om zo dicht bij het einddoel nog te grazen genomen te worden.

Op het laatste stuk begin ik weer last te krijgen van mijn achillespees of eigenlijk lijkt het wel of de pijn omhoog trekt de kuit in. Eigenlijk zou ik rustig aan doen vandaag maar heb ook de zware tunnel al gehad. Gelukkig is de terugweg iets minder zwaar omdat de aanlopen dan langer zijn en minder steil. In het Noordkaap bezoekers centrum rij ik mijn fiets gewoon door de schuifdeuren naar binnen. De hordes naar het lijkt scholieren die de show runnen durven er toch niets van te zeggen. Gelijk staat er weer een drom mensen omheen foto’s te maken van deze voor hun eigenaardige fiets. In het engels zeg ik tegen een Taiwanees van 1.65 meter “If you can ride it, you can take it home for free”. Het slot heb ik ook in de Hostel laten liggen en ook nog geen één keer gebruikt deze trip. Zonder om te kijken laat ik de fiets achter. Als je hem 2000 kilometer over de meest slechte wegen van Scandinavie af kan ranselen zullen een paar bejaarden uit Bremen of Sapporo hem ook wel niet verrot kunnen krijgen.

Na weer een paar veel te dure braadworsten en een pis lauwe Cola maak ik een van de meest memorabele terugtochten tot zover. Ik had gelukkig wel mijn regenjack in de tassen laten zitten, die nu verder bijna helemaal leeg zijn, en dat komt goed uit want de eerste 10 kilometer zijn steenkoud. Dan wat verder in land heeft de zee mist wat minder grip en aanvankelijk met een waterig zonnetje warmt het wat op. De eerste 4 a 5 kilometer kosten je op de heenweg meer dan een half uur of meer, de Duitsers zijn hier waarschijnlijk bijna teruggekeerd of hebben hier anderhalf uur over gedaan. Ik zoef er nu als een uit zijn kooi ontsnapte adelaar overheen en denk: “Afdalen, het nieuwe klimmen”.

//www.youtube.com/embed/LmBXwmvKv1M?list=UURYxM-M-VQ-8j18QuL9xjmA

Behoorlijk uitgewoond heb ik toch na een paar boodschapjes in Honningsvag weer een kleine 175 km op het klokje staan. De kuit moet nu rusten en ook voel ik de zeur pijn van mijn rechterknie weer opkomen. Tijd voor een cruise of een bus richting Zweden?



Door de Leegte

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-29 23:39

Na eerst een keer om half zeven waker te zijn geworden, is de volgende keer pas om half 9. Dat is al beter, ik was er ook redelijk vroeg ingegaan en nu heerlijk uitgeslapen. Neil loopt al te stommelen in de gang. Hij vraagt om mijn email adres en verzekerd me dat als ik ooit nog eens in Melborn ben dat hij “will look after me”. Kijk dat zijn nog eens kontakten waar je wat aan hebt. Het is nog wat bewolkt maar wel droog als hij wegscheurt met zijn Suzuki. Ik ga daarna nog maar een keer douchen en mijn spullen inpakken. Gisteravond heb ik het volledige Saami ontbijt besteld met gepocheerde rendier tong en nog wat specialiteiten die ik vergeten ben. Litertje jus er bij wat gekookte eitjes. Heerlijk zelfgemaakt knackerbrod met allerhanden zaden en fruseltjes erin. Huisgemaakte jammetjes enfin te veel om op te noemen. Dit is het goede leven denk ik nog bij mezelf. Geen gepruts door dagenlange regen en kou. Ook geen afmattende idioot lange afstanden. Ik zou dat nog kunnen maar dit bevalt eigenlijk beter.

Om half 11 ga ik op weg en het plan is om naar Olderfjord te rijden. Had ik Honningsvag willen halen dat zou ik al om 6 op moeten staan en om 7 uur op z’n laatst weg. Het begint langzaam weer heel zonnig te worden en steeds warmer. na de Fjell Stue komt er een meer en dan een héél lange afdaling door een prachtig ravijn met de rivier vlak langs de weg. Ik heb hem al een keer eerder naar beneden gereden en ook een keer omhoog. Dat laatste was minder leuk. Nu kon ik weer met een kilometer of 70 plus naar beneden raggen. Dat blijft toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Dat klimmen doet het voor mij niet. Er zit nauwelijks flex in de Carbon High Racer die ik al heb omgedoopt tot Carbon High Randonneur. Want zo’n veelzijdige fiets is het. Je kan er een uurrecord op rijden of met iets zwaardere wielen een trektocht met volledige bagage mee maken. Altijd fijn als de materiaal keuze niet de Optimal Challenge hoeft te zijn.

Na het ravijn is het een beetje uitrollen naar Alta. Vlak voor het echte klimmen naar het Alta plateau gaat beginnen neem ik bij de laatste bakkerij voor de ijzeren brug nog een paar traditionele Noorse Wiener broodjes. Blikje Cola erbij en dat zal alles moeten zijn voor de lunch. Vandaag geen tijd voor een lange lunch want ik wil niet te laat aankomen in Olderfjord. Als ik aan de voetheuvels van het Alta plateau sta is het ongeveer 40 graden in de schaduw, en als ik begin te klimmen lijkt het wel of ik in de tosti oven hel terecht gekomen ben. Ik wist dat het ging komen maar kon me wederom niet meer precies herinneren hoe stijl en hoe lang het was. Als ik eenmaal boven ben is de beloning groot. de Noren noemen dit soort vlaktes in hun taal “Vida”, dit betekend volgens mij “Leegte”. Ik snap niet waarom want er is zoveel te zien.

Eenmaal geklommen naar 425 meter is het naar Skaidi alleen nog maar licht afdalen, en met de wind in de rug rij ik bijna de hele tijd ver boven de 40 en soms wel 50. Geweldige ervaring om de 65 kilometer naar Skaidi jezelf zo af te kunnen zwepen. Het is niet te druk met auto’s en de meeste gaan netjes aan de kant. Ook aan de caravanners en campers erger ik me niet zo veel als andere jaren. Ze doen ook goed werk merk ik steeds als ik ergens overnacht. Ze rijden met hun eigen brandstof speciaal vooruit om overal voor mij een zo goed als bijna niet aangebroken fles badschuim of douchgel neer te zetten in de toilet gebouwen. Iedere plek een ander luchtje, wat een avontuur. Prima werk en ik groet ze zelfs vriendelijk als je weer helemaal de andere baan opschuiven om me niet te raken. Ook haal ik nog een volgepakte wereldfietser in met bijna 40 kilometer snelheidsverschil, die is zich vanavond in zijn tent nog aan het afvragen wat daar voorbij kwam.

Om half 6 ben ik al in de douche geweest en alle devices hangen weer aan hun desbetreffende navelstreng om of opgeladen te worden of te worden voorzien van nieuwe data. 173 km in nog geen 8 uur. Het lijkt wel of de tijdrijder in mij wakker wordt. Alleen ben ik geen tijdrijder en aan vooraf gemaakte plannen en schema’s heb ik al helemaal een hekel. Dan had ik beter op het werk kunnen blijven. In mijn vakantie maak ik zelf het programma van minuut tot minuut desnoods. Zo weet ik ook nog niet hoe ik terug zal gaan. Mijn enkel wil ik niet nog een keer aan flarden rijden, want hij lijkt aan de beterende hand. En in Augustus wil ik wel mee kunnen rijden in het Super Brevet Scandinavia, een 1200 km monster rit door Denemarken Zweden en Noorwegen.

Ik weet niet of er al eens onderzoek is gedaan naar het gebruik van ducttape binnen de medische wetenschap? Mocht dit niet zo zijn dan kunnen de heren en dames doctoren binnenkort van mij een lijvig schrijven verwachten in niets minder dan “The Lancet”. Wat een fijn veelzijdig spul is dat ducttape toch ook, even een dikke strook over de pees en dan nog twee kruislings om de enkel om de zwelling binnen de perken te houden, en klaar ist Herr Doctor Ducttape. Iets van verband spullen of andere eerste hulp artikelen neem ik nooit mee op dit soort expedities, allemaal veel te zwaar die rotzooi. Ik ga ervan uit dat naast de voorraad badschuim de caravanners ook een prima EHBO kit aan boord hebben. Mocht ik in mijn hand of arm snijden, dan komt weer het ducttape goed van pas om desnoods een slagaderlijke bloeding mee onder controle te krijgen.

Morgen ga ik er weer zo’n fantastische dag van maken. Het weer ziet er goed uit, hoewel niets zeker is hier aan de rand van de aarde. Vorig jaar was ik al gefascineerd door Ka Fjord met zijn mooie golven en misschien ga ik er morgen wel zwemmen. Maar eerst het ontbijt buffet………



Dark Clouds over Paradis

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-28 23:05

Om een uur of 8 ben ik wakker. Snel gooi ik de deur van de cabin open en zie wederom een stralende dag en een lekker windje tegen de muggen. Die wind is ook nog eens een bonus omdat hij vanuit het zuid oosten komt dus behoorlijk in de rug. Ik zal wel niet voor 11 uur weg kunnen want na de late was zijn mijn kleren allemaal nog drijfnat. Een goed excuus om niet voor het middag uur op te stappen. Van hier naar Alta is het nog 165 kilometer, vorige keer reed ik naar Skaidi op ongeveer 225 kilometer. Dat ga ik vandaag niet halen. De enkel is wat minder dik maar nog steeds pijnlijk. Ik kijk wel waar ik uitkom.

De eerste uren gaan als in een droom. De wind in de rug en het landschap wat steeds ruiger gaat worden. De uiteindelijke bestemming is bijna bereikt. Als ik in de verte de donkere wolken zie samen pakken zo vreselijk laag weet ik al wat er gaat komen. een paar kilometer voor de KRO Grill begint het al te spatten. Binnen is er iets niet in orde. De hele tent is net als vorig jaar kraak helder maar het enige interessante is weg. Een klein krantenknipsel over hoe men vroeger de buitengewesten bevoorrade in de winter periode. De kop was in mijn gedachte “Met Cat Doozer over vidda (of Fjell)”. De oudere vrouw die vorige keer de tent runde staat achter in de keuken en laat de verkoop over aan naar ik aanneem haar kleindochter. Een bijdehand meisje wat goed engels spreekt en in Alta op school zit. Als ik er naar vraag halen ze het ingelijste artikel van achter tevoorschijn en hangen het weer op de juiste plek. Nu kan ik vragen hoe dit verder zat dat bevoorraden met een bulldozer voorzien van een hele trein met enorme sledes gevuld met voedsel en brandstof.

Volgens de lokale weer goeroes gaat het tussen 4 en 8 vreselijk regenen en na de eerste druppels binnenkort de hel los zal barsten in een heuse donderstorm. In de verte zie je de wolken samenpakken en tot bijna op het landschap neerdalen. Dit is de Finnmark waar het weer van een zonnige dag met 28 graden binnen 5 miniuten om kan slaan in een sneeuwstorm, als de goden je niet goed gestemd zijn. Eerst heb je het niet koud, maar als je kleren eenmaal drijfnat zijn komt daar snel verandering in. Ik fiets wat ik kan want op nog geen 20 km afstand ligt de bijzondere plek die op de borden is aangekondigd als Fjell Stue. Een oude boerderij die is, en je kan het haast niet geloven zo in de middle of nowhere, is omgetoverd tot een bijzondere oase van sfeervolle kamers en stuga’s. Dit alles afgemaakt met een bijzondere keuken met zelfgemaakt brood, zelf geplukte bessen en achter de boerderij verbouwde groenten.

Drijfnat neem ik eerst in de lounge die royaal is voorzien van authentieke Saami oudheden, en niet van die toeristen rotzooi, een Cola en koffie. Als ik het echt koud begin te krijgen ga ik mijn fiets in de Lavuut zetten een soort van Saami wigwam. De bagage neem ik mee naar m’n kamer. De 4000 Liter voorraad tank van warm water is eigenlijk bedoeld voor het hele complex maar ik weet hem in één lange sessie tot een steenkoud pisstraaltje te reduceren. Het eten is verlaat want tijdens het onweer kan de electrische oven en het fornuis niet aan. Ik heb nog alle tijd dus ik neem alvast een biertje. Buiten is Neil aangekomen met zijn Suzuki V-Strom motorfiets. Van voor tot achter zit hij onder de tattoos. Helemaal uit Australie komt hij. Zijn motor heeft hij begin mei per boot naar Felixstowe in Engeland over laten varen. Het is een lange droom van hem om de Orkney Islands te zien en de TT van the Isle of Man. Op de Orkney eilanden ben ik vroeger met de marine ook wel eens geweest. Een van de betere plekken op aarde, al was het alleen maar dat de Engelsen daar een groot gedeelte van de Duitse vloot naar de kelder hebben gejaagd.

//www.youtube.com/embed/tj1cCpbtsD8

Neil neemt de verse zalm en ik het rendier, beide zijn voortreffelijk. Ik had wel een beetje een shock toen Neil geen biertje van me wilde. Dit is echt de eerste Aussi die geen bier drinkt. Hij blijkt diabetes te zijn en houd het bij zelf gemaakte berken limonade, ook weer zo’n voortreffelijk eigen maaksel hier op de Fjell Stue. Er zitten alleen natuurlijke suikers in en veel beter dan Cola Light. Na deze voortreffelijke maaltijd nemen we nog koffie met zelf gebakken friandises. Daarna gaat Neil naar bed. Hij ziet er ruig uit maar het is een lieve jongen. Nooit iemand op zijn uiterlijk alleen beoordelen is mijn advies. Ik neem nog een biertje en schuif langzaam onderuit in alweer de jaren 50 stoelen, en wordt pas weer wakker als ze om 11 uur af willen gaan sluiten. De enkel is al iets beter, morgen met een sukkeldrafje door naar Russeness. Dat zal een afknapper worden, heb je het over een “tourist trap” dan moet je in Russeness zijn.



Drie landen in één dag

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-28 11:53

Na weer het hartelijke afscheid van Anna, waar ik maar een paar worden van kan verstaan, ga ik langs het oude receptie gebouw rechtsaf de weg op richting het noorden. Het is inmiddels al weer bijna 11 uur en vreselijk heet. Ik kan het nauwelijks bevatten dit is alweer de twaalfde dag en een hitte golf achtervolgd me door Scandinavie. Ik had al gehoord dat er wat wegwerkzaamheden waren richting Karresoando en als ik het bordje zie staan is het goed prijs. Over 21 lange kilometers is het wegdek weer tot op een meter diep met zware machines opengetrokken. Sommige stukken gaan wel want daar is de nieuwe laag puin met gravel al lekker aangereden maar op andere gedeeltes liggen weer de vuist grote stukken puin waar je voor uit moet kijken dat je voorwiel niet ineens wegschiet. Het is wel een van de mooiste stukken vind ik zelf, met prachtige bossen en de zwart rollende heuvels in de verte en de toendra niet ver meer weg.

Als het asfalt eindelijk weer gaat beginnen stap ik een poosje af en sta een tijd te praten met Patrick, die uit Galivare komt. Zelf is hij met de motor en werkt voor een van de grote mijnbouw ondernemingen in Kiruna. Waar hij zich bezig houdt met het verpulveren van het ijzererts en het scheiden daarvan. Hij verteld dat dit met zware magneten gebeurt. Ook is hij wel eens als bedrijfsuitje naar Lanavaara geweest. Dat is een klein plaatsje op zo’n 30 kilometer van waar we nu staan. Je kan er goud zoeken op “touristische” basis. Van de zoon van Anna hoorde ik al dat er al jaren geen goud meer gevonden is. Ik had het leuk gevonden om dat eens te proberen.

Als ik later in Karresoando aan de lunch zit zie ik hem nog een keer. Hij is met familie die met de auto reizen. Na de lunch en het winkelen voor wat kleine spulletjes ben ik klaar om verder te gaan. Ik kan nog maar nauwelijks lopen op mijn linker been maar gek genoeg is de fietsbeweging nog goed te doen. Ik besluit om een cabin te gaan zoeken. Als ik voor de brug met Finland een camping zie met cabins ga ik eraf. De camping baas heeft nog een cabin voor 200 SEK ongeveer € 20 zeg maar. Als ik het hokje open doe zie kom ik in een soort van vermolmd tuinhuisje terecht waar niet eens een bed maar een stoffige oude door honden aangevreten bank staat. Ik ga weer richting het hoofd gebouw en vraag mijn geld terug. Daar wordt de oude baas wel een beetje sacherijnig van maar dat interesseert me niet. Toch maar vast blijven houden aan het oude traject en de bekende plaatsen.

Ook had ik dit jaar naar Kilpissjarvi willen gaan, maar ik hoorde al diverse keren dat de weg langs de Noorse kust in deze tijd is omgetoverd tot een soort caravan en camper spoor. Dan weet ik nog zo’n beproefd adres en dat is net voor de Noorse grens vanuit Finland. Galt Tivaa heet het volgens mij. Na de misser van het vermolmde tuinhuisje is het inmiddels alweer 4 uur geworden. Al dagen rij ik zonder Garmin track dus ik weet wel de weg maar weet niet meer precies hoever het was. Dit blijkt iedere keer weer tegen te vallen. Was ik vroeger sneller of reed ik toen langer? Gister reed ik al een nette 205 km en ik wilde vandaag rustig aan doen om mijn linkerbeen wat te ontlasten. Ik dacht dat ik voor de cabins van Gault Tivaa nog een kilometer of 60 zou moeten rijden. In de praktijk viel dit tegen en ik zag vooraf al borden voor deze cabins op 25 km. Ook de tijd dat ze sluiten staat erbij. 21:00. Druipend van het zweet kom ik om 20 voor 9 aan bij een uitgestorven Gault Tivaa. “Finske Tid” of iets in die trant staat er op het bordje van de cabins. Het uur tijdsverschil waar ik niet aan gedacht heb heeft me dus lelijk opgebroken.

Door naar het Freetids Center, ook al zo’n beproefd recept. Kleine oude cabins voor niet al te veel geld, iets waar je goed voor moet zoeken in Norwegen. In gedachte weer in mijn hoofd iets van 10 a 15 kilometer over de grens. Onderweg prachtige wolkenluchten met vuurrode zon. Hier doe je het toch allemaal voor. In mijn ervaring zijn de avond en nacht ritten toch nog het mooist. Ik begin te vermoeden dat de Freetids Camping met de laatste Amerikaanse sateliet naar de zon is afgeschoten want ik blijf maar rijden. En om 20 voor elf na 202 Km en maar 11 kilometer van Kautokeino is ‘ie daar. Dezelfde ietwat vreemde vrouw van de laatste keren komt gelukkig naar de receptie. Ik krijg zelfs nog wat korting van haar omdat ik na 3 keer tot de vaste klanten ga behoren, want ze is dan een beetje vreemd maar ze herkende me wel.

Na het wassen van de nu bijna niet meer aan te raken fietsspullen ga ik zelf ook lekker douchen en daarna wat pasta koken. Hoewel door de camping bazin beloofde gratis WiFi internet aanwezig zou zijn kon het niet door mijn pc of telefoon niet gevonden worden. Een paar liter rooibos thee later ga ik behoorlijk uitgewoond naar bed.



Nedresoppero

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-27 01:41

Hotel Porjus blijkt een goede keuze. Geen keten hotel en alles piekfijn in
orde. In de hal staat een mengelmoes van stijlen uit verschillende tijdperken
bij elkaar en ik heb het dan weer niet over een bus bejaarden die net binnen
gekomen waren maar over het meubilair. Prachtige kasten uit midden 1800
afgewisseld met stijl stoelen uit de jaren 30. Het voordeel van stoelen uit die
periode is dat ze ook lekker zitten. En na de maaltijd zit ik daar aan mijn
inmiddels derde Norrlands Guld. Het eten was prima, alleen de muziek was weer
door de half debiele Laaven uitgekozen. Verder een echte aanrader. Het hotel
kijkt over het reservoir uit en in de winter ben je er “Noorderlicht”
verzekerd.

Na weer een te korte nachtrust, het ontbijt is n.l. tussen 8 en 9, ben ik
toch ongemerkt weer om iets over tienen aan het fietsen. Vandaag wil ik
Nedresoppero zien te halen. In het begin is het nog niet warm en is er zelfs
aardig wat bewolking en dus wat minder warm dan de voorgaande dagen. De enige
hindernis zal misschien mijn linker enkel gaan worden. Het begon op de hiel met
een pijnlijk plekje, ik dacht dat het van mijn nog redelijk nieuwe schoenen
kwam, maar nu voel ik de hele achillespees trekken en was mijn enkel behoorlijk
dik. Ik doe de linker schoen zo strak mogelijk en kijk wel wat er gaat gebeuren.
We zitten dit jaar toch al een beetje in het jaar van de lichamelijke klachten
dus dit kan er ook nog wel bij.

Ik rij over de grote weg Galivare door zonder acht te slaan op de fietspaden,
en ik stop ook niet voor een pizza of andere rotzooi. En heb er een goed tempo
inzitten. De kunst van het rijden van een lange afstand zit hem in het stoppen.
hoe minder hoe beter en constant door blijven trappen. Hier in Zweeds Lappland
is het moeilijk dat ritme te vinden omdat de weg het nodig vind om steeds te
klimmen en dalen, de hoogte ligt tussen de 325 en 550 meter. De fiets gaat als
een trein en ook het niet meenemen van al te veel bagage doet het altijd goed in
de heuvels.

Om een uurtje of 3 of half 4 kom ik aan in de Lapponia Lodge. Ik had mezelf
al gek gemaakt met de rendieren ragout, maar ze hadden zomaar zonder me te
raadplegen voor het eerst in 15 jaar de kaart veranderd. Nou dan maar een
pasta genomen. Smaakte ook prima maar gaf niet het zelfde “thuis” gevoel als de
ragout zou hebben gedaan. Als ik dan eindelijk om even over 5 weg wil gaan maak
ik eerst nog een praatje met een aardige vrouw die samen met haar hond aan het
fietsen is. Voor het beestje heeft ze een karretje achter haar fiets, waar ook
nog eens een paar zware tassen aanhangen. Ze is op weg naar het zuiden dus ik
hoef geen wedstrijdje te doen. Er zitten trouwens maar weinig Noordkaap fietsers
op de baan dit jaar, ik moet de eerste nog ontmoeten.

Om half 6 ga ik toch weg, de E10/E45 richting svappavaara waar ook veel
verkeer heen gaat richting Kiruna is aanzienlijk rustiger als de aardappelen op
tafel staan. Dan is het nog een kilometer of 12 naar de afslag voor Vitangi om
de dan weer veel stillere E45 verder te volgen richting Finse grens. Nog iets
moois is dat de gehele weg naar Vitangi 37 Kilometer opnieuw is aangelegd en het
asfalt behoorlijk glad is. De wind trekt aan maar gelukkig heb ik hem in de rug.
De bijna 40 kilometer vliegen voorbij. Ik scheur vol gas Vitangi door en ben in
de veronderstelling dat Nedresoppero maar een kilometer of 5 buiten Vitangi
ligt? Dit was geen goede aanname want het blijken er nog eens 49 te zijn tegen
die tijd doet mijn hele linker onderbeen zeer dus het gaat wat rustiger aan. Net
na 10 uur kom ik aan. De zoon van Anna die de cabins verhuurt is pas 83 geworden
en is al naar bed. Gelukkig kan de zoon, die zelf ook al 61 is, en die ik ook
wel eens eerder heb gesproken mij ook prima aan de sleutel helpen.

De cabins zijn oud, en er is al jaren niets meer aan gedaan, en de deur gaat
nog minder ver open dan de vorige keer. Het ligt op een prachtige plek aan een
brede rivier en op de oever zie je bijna altijd wel poolhazen of vossen
rondscharrelen. Morgen maar eens rustig starten en kijken of we de enkel in de
ducttape moeten zetten. Zou stom zijn om nu te moeten stoppen, morgen gaat het
weer droog en zonnig blijven heb ik van de lokale Pelleboer gehoord.



Napapiiri

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-26 01:27

Ochtend aan het meer. Om 8 uur al wakker, te heet in de volle zon. Je kan het
bijna niet geloven maar zo slecht als het vorig jaar was, zo extreem goed is het
weer nu. Je mag niet klagen maar overdag is het bijna te heet om te fietsen.
Gister zag ik al borden voor een echte plattelands bakkerij, en als ik op pad ga
zie ik in gedachte al de mok met koffie een een paar broodjes voor me staan.
Jammer dan, bijna alles gaat pas om 10 uur of later open. Dan maar doorgefietst
naar de poolcirkel. Even een substituut Cola genomen van Zweedse origine.
Taartje erbij en toen na een poosje gepraat te hebben weer op pad. Ik ga me niet
druk maken vandaag. Het is in Zweeds Lapland bijna 40 graden in de schaduw en ik
weet nu al dat het een lange lunch gaat worden. In Jokkmokk aangekomen ga ik
gelijk door naar deze fameuze eterij waar je die aardappelen gebakken in
kettingzaag olie gebakken kan eten. Wat!! onder new management? De aardappelen
zijn er niet meer, internet ook niet meer. Gelukkig kan ik met mijn onvolprezen
ALDI telefoon met dual simm naadloos weer met mijn PC contact maken met de
buitenwereld. Helaas is het 4G netwerk hier in het dunbevolkte noorden nog niet
overal uitgerold en de verbinding in Jokkmokk is traag.

De bediening is tegenwoordig ook al uit Thailand geimporteerd en de
pizzabakker die er nu staat is weer uit Turks koerdistan. Ik prevel een gebed
richting Mekka en hoop dat deze bakker beter aan de bal is dan die klojo van een
paar dagen terug. Het is te doen maar het kan véél beter. De kaas is
waarschijnlijk van die imitatie rotzooi en de ham is voorgesneden spul want zo
mooi kan deze knul dat niet voor elkaar krijgen. Zonder moeite krijg ik alles
weg deze keer. Na de lunch nog even met de koffie inclusief op het terras buiten
gezeten. Vanonder de rij parasols kijk je over de hele Hoofdstraat van Jokkmokk
uit. Het is niet de Lijnbaan maar het is al veel meer dan ik de laatste week
gezien heb. Of het zou Malung geweest moeten zijn.

Na de lunch door naar de ICA Super. Deze heeft zoals sommigen een eigen
identiteit. En deze heeft als toevoeging Raijden. Ik vermoed dat het rendier
betekend want in de zaak staat een volledig opgezet rendier tussen de rollen met
kaakjes en knackerbrod. Toch moeten de meisjes van de kassa het eerst aan een
oudere Saami dame vragen in de wachtende rij met klanten. Het is dus rendier
geworden.

Op naar Porjus nog slechts 53 Km fietsen. Wel in een verzengende hitte, maar
op de hogere stukken staat een briesje. Dan is er zo’n 18 km voor Porjus nog een
fantastische afdaling waar ik de eerste keer met de Low-Racer ook al een flinke
snelheid gehaald heb. Zo mogelijk moet dat altijd nog harder kunnen. en het ging
de goede kant op met een reuze aanloop. Dan let ik even niet goed op en stuur ik
richting de baan voor klimmend verkeer in. Remmend en kijkend kan ik de
rechterbaan weer insturen. Dit heeft minstens 5 Km van de eindsnelheid af
gehaald. Het was in ieder geval weer een flinke dosis adrenaline.

Na een Cola in Porjus rij ik door tot het station waar een Engelse dame de
cabins verhuurde. Wat ik me herinner is dat ze ook een prima internet verbinding
had. Daar aangekomen zie ik alleen een paar Duitse kentekens bij de gebouwen
staan en het oude station is gesloten. Ze kon er zeker niet van leven. Voor de
cabins moet je nu een nummer bellen. Net als ik dit overweeg hoor ik vanachter
de cabins kinderen gillen. Snel berg ik mijn telefoon op en fiets terug naar het
Porjus Hotellet. Kan iets meer kosten maar veel minder ergernis….



Inlandsbanan

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-25 22:36

Inlandsbanan heet de trein die ik wil nemen vanmorgen. Even van de grote weg
af en terug op asfalt zonder de hele tijd in je spiegel te hoeven kijken en
bedacht zijn om door een van paarse kleurspoeling voorziene bejaarde
met motorhome van het formaat klein hertenkamp van de weg afgedrukt te worden.
Of in het ergste geval binnen één klap te worden gereduceerd te worden tot een
pap slurpende invalide. Neen deze Super Randoneur gaat lekker met de trein. Die
is alleen gevaarlijk voor rendieren en daar zijn er zat van in Zweeds Lapland.
Al jaren probeer ik wat uit het oog verloren familieleden te bezoeken maar op de
een of andere manier lopen we elkaar ieder jaar net mis. Mijn neef Edwin heeft
al jaren een pied a tere in Moskosel een klein plaatsje net onder de poolcirkel.
Edwin is de zoon van mijn moeders broer Jan. De trein gaat met een sukkeldrafje
naar het noorden af en toe lekker even stoppen voor koffie en ontbijt en dan is
het al weer bijna tijd voor de lunch. Zoal gebruikelijk zit hij helemaal vol met
ouderen. Je moet oppassen met het woord bejaarden want dat ben ik inmiddels zelf
ook bijna.

Om kwart over 5 kom ik op het station aan, ik neem afscheid van Anne Brit
onze hostess op de Inlandsbanan. Ze kan prachtig zingen en daarom zullen ze haar
contract niet snel opzeggen. Naast het zingen is een van haar bezigheden het
vertellen over wetenswaardigheden langs het traject van de lijn. Ze kende me nog
van vorig jaar en ik was haar mooie stem ook nog niet vergeten. Als ik de
Abmorvagen afrij op zoek naar het huis van neef Eddy zoals hij daar genoemd
word, herken ik dingen van mijn eerste tocht in 2010. En toch rij ik te ver
door. De Nederlandse vlag aan het huis gaf natuurlijk al weg waar het zou moeten
zijn. Als ik daar aankom lijkt het net of ik na al die dagen fietsen thuis kom.
Oom Jan en zijn vrouw Neef Edwin met vrouw en dochter plus aanhang, een hele
Nederlandse enclave binnen Moskosel.

Dan volgt nog een verassing, als ik door de gastvrije familieleden wordt
uitgenodigd om mee te eten komt daar een echte Hollands pot op tafel met
balletje gehakt, jus, aardappelen, doperten, appelmoes en broccoli. iedereen om
me heen zit tevreden te prakken op nog geen 60 kilometer van de poolcirkel zou
je eerder gerookte vis of rendier verwachten, toch?

Na het eten neem ik afscheid van deze bijna verloren tak van de familie, en
neef Edwin fiets nog even een kilometer of 20 met me mee richting poolcirkel.
Heerlijke avond met geen zuchtje wind. Als neef Edwin omkeert is het bijna
vreemd, alsof je hier op zo’n prachtige zomer avond met je familie over deze
ongenaakbare weg kan rijden. Maar het weer zit zeker mee en het begint pas om 11
uur koud te worden. Na zo’n lange dag ga ik na een poosje zoeken mijn hangmat
ophangen. ik hoef niet te koken want het echte Hollandse balletje gehakt geeft
nog volop energie. Prachtig meer net van de weg, even een klein vuur gemaakt
om warm te worden en de muggen op afstand te houden en daarna heerlijk onder
zeil. Lange treinreis en toch nog 60 kilometer gefietst. De poolcirkel bewaar ik
voor morgen.



Op naar Moskosel

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-25 13:17

Met een prachtig uitzicht over een prachtig meer is het wakker worden toch nog een hele tour, gister heb ik geprobeerd om de schade van het gravel rijden nog wat te beperken maar met een paar uurtjes doorrammen kom ja na zoveel achterstand nooit meer aan een goed gemiddelde. Het is dan ook al half 11 als ik eruit kom en ik vraag me af hoeveel gravel er nog gaat komen voor er weer asfalt onder de wielen doorrolt. Soms zijn de wegen genummerd op mijn Garmin maar dat zegt niets. Het kan of gravel of asfalt zijn. In mijn pack heb ik wel voor een paar dagen te eten in geval van nood dus dat is het probleem niet, het is wel zo dat na een hele dag ploeteren in de moordende zon het resultaat van een kilometer of 70 a 80 als het alleen gravel zou zijn nou niet echt het poppetje op de kaart veel naar het noorden doet schuiven.

Eerst moet ik hier weer proberen uit te komen en naar de bewoonde wereld is het in iedergeval een kilometer of 50. Daar aangekomen is er binnen het kleine dorpje inderdaad asfalt om na de gemeente grenzen en een prachtige stroomversnelling weer razend snel in gravel te veranderen. In de namiddag heb ik een tekort aan water en ook de lunch is er bij het zoeken van een fatsoenlijke weg bij ingeschoten. Ik besluit een poosje te stoppen. Aan de rand van een meer in de schaduw van de bomen maak ik een klein vuur om een paar liter water uit het meer te koken om thee te maken. Nog even overweeg ik om te gaan zwemmen terwijl ik wacht tot het water kookt, maar ik zie er vanaf want het gaat sneller dan ik dacht. Ook heb ik nog een paar zakjes noodles in mijn tas die alleen maar heet water nodig hebben. Toch gaat het klaarmaken en het maken van extra thee voor de rest van de toch alweer snel een uur duren.

Als ik na de late lunch nog een kilometer of wat gefietst heb kom ik toch ineens geheel onverwacht op asfalt terecht. Wat een heerlijk gevoel en het begint nu weer een beetje op te schieten. Het is een uur of 6 als ik een klein benzine stationnetje zie. Ik kan mijn geluk niet op het is ook een klein winkeltje en snel heb ik koffie, Cola en een paar repen chocola om de voorraad aan te vullen. Om half zeven kom ik eindelijk een beetje uit de bush en begin het landschap langzaam te glooien. Ik rij nu op de 328 niet een doorgaande weg maar toch goed te doen. Dan zie ik bij een kruising op de borden Ostersund staan en ben ik er klaar mee met die gravel. Als de E45 geen optie is dan maar een stukje met de trein. Het middenstuk boven Ostersund is wat landschap betreft toch niet het meest spectaculaire, en bomen heb ik al zat gezien de laatste dagen.

Slechts 88 km. naar Ostersund en al 7 uur geweest. Ik heb dit jaar niet de topo kaart van Zweden op de Garmin dus heb geen flauw idee of het nog veel klimmen gaat worden. Ik ga er bijna al vanuit dat het nooit later dan 11 uur zal worden en dat ik dan vlak bij het station wel een kamer kan vinden. De trein is weer de bekende Inlandsbanan, deze keer ga ik er mee naar het noorden. Gelukkig is het thema van dit jaar Scandinavian Cannon Ball Ride, dus net als in de film is alles geoorloofd. Het is nog warm en zal pas kouder worden als de zon onder de bomen zakt maar dat zal pas om een uur of 10 a 11 zijn. Onderweg kom ik langs een waterkracht centrale en even later zie ik een mooie boogbrug met dorpje aan de overkant. Als ik nog een uurtje of wat moet gaan rammen dan zal ik me eerst helemaal vol moet proppen met energie.

Naast het benzinestation is zo’n typische Zweedse Pizzeria die bijna allemaal in bezit te zijn van gevluchte Koerden. De ze zijn waarschijnlijk gewoon Turkije uitgezet omdat ze geen pizza’s konden bakken. Na dat ik voor het eerst van mijn leven een halve pizza heb laten staan ga ik snel op pad. Het is dan nog dik 3 uur rijden naar Ostersund wat nog een laatste verrassing heeft door in de laatste 15 km nog een keer naar 514 meter te klimmen. Dan rij ik op de tast de stad door over de E45 die hier bijna overal 4 baans is en eigenlijk een snelweg. Op weg naar het station zie ik een Scnavic hotel. Het is niet low budget maar als je een paar nachten hebt buiten geslapen heft dat elkaar weer aardig op. Lang kan ik van deze luxe niet genieten want om de verloren tijd en afstand goed te maken ga ik morgen met de trein tot aan Moskosel. Ook een bolwerk van Aziatische, Poolse en Bulgaarse bessenplukkers. Om 6 uur staat de wekker en ik ga ongeveer om half 2 slapen. Mazzel voor het Scanvic management dat ik het ontbijtbuffet niet kaal kan plukken voor de andere gasten op zijn. Gewoon geen tijd, STRESSSSSSS…..



More Gravel

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-24 00:37

Na de zware ochtend en lunch sessie van een schamele 35 km heb ik de rest van de middag zitten verlummelen in het benzine station van Noppikoski. Heerlijke eland burger met friet en ik was het zware trappen van ‘s morgens al weer bijna vergeten. Heb nog even met een Duitser zitten praten die zijn racefietsje zo vol had gehangen met tassen dat de framebuizen permanent doorbogen. Toen ik hem vertelde dat ik vanavond nog een spaak moest vervangen liet hij trots een kilo gereedschap zien om de cassette los te maken. Waarna ik hem mijn simpele RVS tooltje van 55 gr even vast liet houden. Hij wilde gaan proberen om vanavond nog Sveg te gaan halen. Nog dik 80 km en als ik het nog goed weet bijzonder heuvelachtig, een kansloze operatie. Dat heb je wel meer met Duitsers.

toen ik zelf ook om een uur of 7 vertrok was het nog steeds vrij druk op de E45, dat is dan weer een nadeel als je in juli gaat, dan lijkt het wel of alle caravan pelgrims weer richting het noorden trekken op weg naar de heilige graal. Dus toch bij de eerste gelegenheid weer de alternatieve route opgepakt. De zal de 310 gaan worden. Deze ik goed te doen want Google is er ook al geweest. Om een uur of 8 trekt de wind aan en zie ik een bord voor stuga’s. Het vooruitzicht om lekker te douchen en op comfortabele manier de spaak in het wiel te vervangen is snel gemaakt. Dan is het weer koffie, thee en pasta tijd. Ondertussen snel de kleren weer even uitgesopt voor een volgende bergsessie onder de moordende Zweedse zon.

Vandaag was ik zomaar ondanks weer lang te hebben door geprutst het het ordenen van de foto’s en de vele videootjes die ik onderweg maak toch nog om 7 uur wakker. Dan nog maar een keer douchen wat een luxe. Doet het altijd goed als je bij stuga’s aankomt met ligfiets en schijnbaar weinig aardse bezittingen. De vrouw keek mij dan ook deze keer weer meewarig aan en gaf me de cabin voor 8 personen voor 30 euro. Wel zonder bonnetje natuurlijk. Had het nu ook nog geregend dan was ik waarschijnlijk voor twee tientjes klaar geweest.

Buiten schijnt alweer het zonnetje, het begint langzaam een sleur te worden. Nadat de fiets helemaal weer is volgehangen met de tassen, waar gek genoeg nog ruimte zat in over is dit jaar, ga ik rond het middag uur de weg op richting het noorden. Op de kaart lijken het voorlopig nog allemaal fatsoenlijke wegen en ik hoop dan ook pas na een paar dagen weer gravel te hoeven gaan rijden. Het haalt de snelheid en het daggemiddelde flink onderuit maar ik probeer al jaren iedere dag de 200 km. of meer te halen. Ook dat is een beetje een sleur aan het worden. Wel moet ik uitkijken dat het geen wandeltocht gaat worden naar de Noord Kaap.

De weg gaat door een werkelijk prachtig gebied. De wind is pal uit het noorden maar door de vele bomen heb je er niet heel erg vaak last van. Wel is het een vrij koude wind, maar het zonnetje schijnt en er is bijna geen verkeer. Nu is de E45 in het verleden langs de spoorbaan aangelegd. De spoorbaan was er dus eerst. Nu is het algemeen bekend dat treinen ongeveer net zo van klimmen houden als ik en het traject van de E45 is dus relatief afgevlakt door de ingenieurs van toen. De weg die ik nu volg gaat dwars door alle bergketens heen. De rivieren in Zwedenstromen allemaal van oost naar west en ik ga richting noord. Dus het is klimmen en dalen voor de lunch al twee keer 500 meter plus voor de kiezen gehad. Momenteel volg ik de 296 en daarna hou ik een zo meest noordelijke koers aan. Hopelijk buiten de gravel wegen om.

Na de lunch veranderde het pittoreske weggetje al weer snel in de bekende rulle bovenlaag, die soms mooi vlak en andere keren vol gaten zit. Als dit zo is dan mag je met een 15 km voor een uur in je handen knijpen. stop je nog een paar keer om foto’s te maken dan is dit nog minder. Ook hier kwam weer een einde aan en op en gegeven moment kom ik al een bord Trondheim tegen. Trondheim ligt in Noorwegen maar deze E18 snelweg gaat langs Ostersund. wat ik nog wil vermijden i.v.m drukte op de E45. Maar mijn track volgt de E18 een stuk en ik kan eindelijk weer gas gaan geven. na het ploeteren van vanmorgen kan ik de schade uiteindelijk beperken tot 173 km. waarvan bijna 90 gravel. Met dezelfde krachtsinspanning had ik in Nederland wel 300 weg kunnen trappen.

Na de E18 kiest mijn track weer de binnenweg, en verrassend genoeg is het weer gravel. Ik begin nu al een zekere gravel moeheid in mijzelf te bespeuren. Het is rustig er zijn green caravans maar o wat gaat het langzaam en wat kost het een hoop kracht. Bijna nergens is iets open om koffie te drinken of een colaatje te kopen. Na een kilometer of 5 van de snelweg zie ik een leuk meer waar ik snel een mooie plek vind om de hangmat op te hangen. In het zand van het strandje staan een paar enorme eland afdrukken. Ik hoop dat ik ze langs de tent zie komen vannacht, maar ik slaap als een blok.

Ook op een kruising in de weg een fantastische lunch gehad van worstjes gekookte aardappelen en een compote van zelf geplukte bessen. Echte Cola hebben ze hier niet en engels spreken ze niet. Ik heb ook al 60 km geen pizzeria gezien. Ik denk dat we nu diep in het Zweedse platteland zijn doorgedrongen.



Highway to Hell

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-21 17:43

Ik heb me voorgenomen om niet de E45 te nemen, hoewel het laat was nadat ik uit de Mc D kwam was er nog aardig wat verkeer op de weg. De alternative route ging eerst langs het grote Strorsjon meer van Mora, om vervolgens toch weer een stukje op de E45 te komen. Hoewel het maar een paar kilometer was kon ik toch de moet op brengen om niet weer het hele stuk langs de roze asfalt baan te gaan blazen. Met geluk kan je dan 28 tot 30 km in een uur halen. Bij de volgende kruising ging de alternatieve route rechts af. Keurige weg door kleine dorpjes, wat een pech dat ik deze weg nooit eerder heb gereden dacht ik nog. Vanaf dat punt was het nog 77 km naar Noppikoski en ik had het idee om er nog 50 af te rijden om dan lekker vroeg op de koffie te komen bij Jonaas van het wegrestaurantje annex pompstation.

Dit was een miscalculatie, Net toen ik dacht dat alles voorspoedig ging veranderde het asfalt in gravel. Na weer een poosje ploeteren begon het te waaien en begon het langzaam donker te worden. Kilometers maken zat er al lang niet meer in. Op een eindeloze vlakte van pas gekapte bomen zag ik in de verte nog wat bomen staan. De ondergrond was niet te drassig zodat ik mijn fiets er aan de hand best gemakkelijk bij kon krijgen. Prachtige plek, maar de bodem was veenachtig dus geen kampvuur vanavond. Heerlijk wiegend in de wind ben ik na al dat ge-gravel weer als een blok in slaap gevallen.

Volgende ochtend, vandaag dus was het weer om half 10 eruit omdat ik anders levend geroosterd zou zijn in de tent. Voor ontbijt even mijn nieuw geleerde skills getest en een ontbijt van bessen geplukt. Het was niet lastig want ze stonden echt overal. De gele brengen wel 8 Euro de kilo op en dat pluk je in een kwartiertje wel bij elkaar. Dat verklaart waarom er zoveel buitenlandse plukkers zijn. Ook Roemenen en Bulgaren zijn actief in de plukkerij. De plukkers van gister kwamen uit Thailand en de Zweedse regering heeft dit jaar bijna 6000 werkvergunningen uitgegeven aan Thai plukkers.

Als ik op pad ga hoop ik snel weer de bewoonde wereld te bereiken, nog bijna 36 km naar Noppikoski. Dit gaat maar zeer moeizaam over uitzonderlijk slechte wegen waarvan er enkele zelfs helemaal waren dichtgegroeid. Op een gegeven moment zo’n 15 km voor de E45 heb ik alle hoop op tussentijds asfalt op gegeven. Ik kom langs een jachtcabin waar een meneer voor staat. Ik ruik het houtvuur en vraag of hij het al koud heeft. Normaal knalt hij hier in een goed seizoen soms wel 20 elanden af, maar de laatste tijd zit het tegen omdat er te veel wolven zijn….. Huuuhu?? Ik dacht dat het gehuil van gister honden waren van een naburige boerderij. En toen had hij nog veel meer goed nieuws, met regelmaat zag hij hier vanuit het keukenraampje ook beren. Dus misschien toch voor vannacht de pepperspay maar weer opzoeken.

Op een erg hobbelig stuk hoorde ik al het bekende zinggg, of kan soms ook een pingggg geluid zijn, en dat betekend meestal spaakbreuk. Gelukkig heb ik er 4 of 5 bij me alleen moet iemand dat er straks weer in gaan zetten. Nog aan de cassette kant ook. Met nog maar krap 35 km op de teller zal het geen killer worden wat afstand betreft. Wat wel weer een voordeel is, zou zijn dat ik uren lang geen auto gezien heb en al helemaal geen caravans. Wel moest ik hier in de kliniek van Noppikoski nog even een tweetal teken met een “steriel” aardappelmesje verwijderen. Ja de natuur is mooi maar kan soms ook hard terugslaan. Wel staat er aardig wat wind, en dat is weer de vriend van de outdoor man of vrouw. Want veel wind betekend weinig muggen.



Vita Algen

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-20 20:17

Om 6 uur word ik wakker van een busje wat om de 100 meter iemand afzet met een witte emmer. Daarna plonzen ze met hun dikke rubberlaarzen door het veen aan de rand van het meer. Ik draai me nog een keer om, het is me nog te fris. Later als het zonnetje me om half tien m’n slaapzak uitbrand ga ik op m’n gemak oppakken. Niet getergd door borende of zagende buren kan dit hier gewoon in de wildernis. na het ritueel van tentje en slaapzak wegbergen ga ik op m’n gemak m’n tanden poetsen in alweer de grootste badkamer ter wereld. Als ik na dit treuzelen nog voor de lunch in Malung aan kan komen zou dat een bonus zijn. Na een paar kilometer kom ik een ploeg aziaten tegen, ik denk dat ze uit Thailand komen aan het schrift te zien op een van hun T-shirts, maar geen van hen spreekt echt maar twee worden engels. Ook de enkele worden Zweeds die ik weet begrijpen ze niet. Het zijn bessen plukkers, en het zijn waarschijnlijk dezelfde die ik om 6 uur gehoord heb. Emmers vol hebben ze achter in de pick-up Volkswagen staan. Het zijn Lyconbessen. In Zweden erg gewaardeerd om Jam en sauzen van te maken. Ze doen even met handgebaren voor waar je op moet letten en binnen no time ben ik ook een volleerd bessen plukker. Kan ik mooi weer aan mijn LinkedIn account toevoegen als skill “Certified Berrie Picker”. Dat zijn dingen waar toekomstige werkgevers op letten, die kleine dingen in je profiel die niemand anders heeft.

Als ik na een kilometer of 10 weer asfalt onder de banden voel stap ik bijna af om het te zoenen. Ja dat rijd toch wel een stuk gemakkelijker moet ik bekennen hoewel de 10 bar harde 23 mm racertjes van Swalbe zich er tot nu toe goed doorheen slaan. Als ik dan op de E45 rij is het nog niet eens zo druk. Later in Malung zie ik dat het zaterdag is. Dan komen na de lunch de Amerikaanse cuisers de weg op weet ik uit ervaring. Zweden zijn gek op oude Amerikaanse auto’s uit de jaren 60, vooral de types met vleugels en open dak doen het goed. Langzaam pruttelen ze door de hoofdstraat van Malung, totdat er een voor het enige stoplicht zich niet in kan houden en onder groot gejoel van de mensen op het terras twee bagger vette zwarte strepen trekt van een meter of 70 naar de rotonde. De zware met nitro geblazen 8 cilinder knalt dan bijna de ramen uit het Sandsbacken Cafe waar ik zit te lunchen. Grappig is dat je dezelfde auto wel 20 keer langs ziet komen. Dat heb ik allemaal moeten missen vorig jaar. Toen zat ik midden in de grootste golf van meteorologisch terrorisme die Zweden heeft getroffen sinds de 2e wereld oorlog. De meeste Zweedse dames zien er trouwens zonder regenpak ook veel beter uit. Om half 4 moet ik langzaam op gaan stappen anders kom ik maar aan een totaal van 30 km. en dat is wel erg weinig.

Enkele uren later kom ik in Mora aan en ik rij gelijk door naar de rotonde aan de andere kant van de stad. Daar is de McDonalds te vinden, de een na laatste alweer voor de poolcirkel. Het is zo mogelijk in de middag nog heter geworden dan gister en bij de Mc blijf ik minimaal tot 9 uur zitten. Dan in de avond koelte ga ik nog een kilometer of 50 doen om morgen na weer een verkwikkende nachtrust in de hangmat bij mijn vriend Joonas van het tankstation in Noppikoski aan te komen. Omdat het vandaag zaterdag is en iedereen lekker in de tuin of op het strand heeft gezeten zal ik zelf ook maar een vroegertje nemen en vul de rest van mijn nachtelijke gebeurtenissen wel aan in het blog van morgen. Volgens de krant zal het weer smoorheet worden…



Aqualung

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-20 00:16

Als ik na een lange nacht uit mijn renners coma ontwaak schijnt het zonnetje alweer voor de derde dag, het felle licht speelt over de zinken daken die ik vanuit mijn liggende positie kan zien. Als ik later de trap af ga i.p.v. de lift te nemen hoor ik mijn knieën kraken. Ja de heuvels van gister hebben samen met het gravel behoorlijk wat inspanning van me gevraagd. In de ontbijt zaal verrassen de mensen van hAet Drott Hotel muziek syndicaat mij volledig. Bij het besmeren van mijn eerste broodje hoor ik Aqualung van Jethro Tull door de ontbijt zaal zweven, een geweldig nummer van het dan inmiddels vierde album uit 1971. Nu kan het alleen nog maar een geweldige dag worden want meestal wordt de muziek in hotels verzorgt door half debiele uit de Efteling ontsnapte Laaven.

Na de bekende ronde van calorieën stapelen probeer ik mijn tijd maximaal te rekken en ga de geweldige services van het Drott Hotel pas achter me laten als het ontbijt buffet dicht gaat om 10 uur en ik om 11:30 uur de kamer moet vrij maken voor de volgende ronde van aangenaam verraste gasten. De fiets kan alvast weer in de kamer worden klaar gemaakt om daarna met de lift naar beneden te gaan. Wat mij nog rest is twee enorme pilzen af te rekenen en dan kan ik op zoek naar een fietsen maker of doe het zelf winkel om wat aan de schijfrem te (laten) doen. Buiten is het inmiddels alweer rond de 30 graden dus ik doe het verder weer rustig aan vandaag.

Op weg door de stad, eerst nog iets aan de schijfrem doen… toch? Op het internet zoek ik een Cykleverkstad. Maar die blijkt bij bezoek met symester te zijn begrijp ik uit het kaartje wat op de deur hangt. Bij de volgende heb ik meer geluk maar ik moet daarvoor wel weer een eind de stad door fietsen. Buiten in het zonnetje draai ik er zes gloednieuwe SRAM boutjes in. Deze hebben standaard al een dotje blauwe Loctite achtige substantie aan het topje gesmeerd vanuit de fabriek. Ik had de originele er natuurlijk niet uit moeten halen. Dus zo ga ik weer bijna zorgeloos op weg. En na een poosje kom ik op dat geweldige fietspad langs de Klaralven rivier. 85 Km. tot Rada en dan over een rustige binnenweg. Op mijn Garmin heb ik een alternatieve route maar als ik daar aankom gaat deze van de weg af bijna recht omhoog en het is gravel in zeer slechte staat. Vlak voor Stollet waar de gevreesde veel te smalle E45 gaat beginnen is er nog een afslag. Staat niet op de kaart, maar op de borden staat Malung 53. Later is dit veranderd naar 73.

Ik besluit toch de weg te nemen en niet de E45 te nemen. Hier ben je een levende camper en caravan schietschijf. Dus toch maar gravel gekozen. En wat een heerlijke weg, het ging niet hard en het klom diverse keren naar bijna 500 meter met enkele buitengewoon pittige klimmetjes. Heb dat laatste stuk niet echt veel kilometers gemaakt maar dat boeit me eigenlijk niet eens meer zo. Lekker een beetje prutsen in de natuur. Nu zit ik weer aan de oevers van een verlaten veenmeer. zag vier elanden waarvan een moeder met kalf en ik vermaak me prima. Nu ga ik de hangmat in want het is inmiddels aarde donker geworden en de maan gaat net achter de wolken. Ik ga nu voor het eerst proberen deze post vanuit de zweedse outback te posten…



Heat Wave

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-19 08:59

Na het verlaten van het haventerrein, wat deze keer wonderwel zonder al te veel problemen gepaard ging, heb ik eerst nog een paar Belgen geholpen een taxi te vinden die hun naar de huurauto in het centrum van Gotenborg kon brengen. Met mijn inmiddels fenomenale kennis van Gotenburg tot Karresouvantoe was dit geen enkel probleem. vanaf het DFDS terrein is het maar een klein stukje naar dat fabuleuze hotel waar ik vorig jaar overnacht heb. Daarvandaan zou het een peulenschil zijn om vanuit de lobby een taxi te bestellen.

Daarna ben ik nog tot diep in de nacht doorgefietst, ten koste van alles wilde ik de E45 proberen te vermijden, maar wat is de weg eromheen heuvelachtig vergeleken met de E45. Het eerste stuk schoot lekker op want dan volg je nog een heel stuk de rivier. Daarna was het vol aan de bak. en toen ik even niet op zat te letten ben ik toch weer op de snelweg terecht gekomen. Na een paar grote vrachtwagens ben ik toch maar weer bij de volgende afslag de Zweedse bergen ingegaan. Te veel adrenaline voor mijn oude lichaam.

Ook in het zuiden is het gewoon donker ‘s nachts en ik moet minimaal 20 elanden gezien hebben. Jammer genoeg te donker om er een mooie foto van te maken. 60 herten en nog een handvol vossen. Om een uur of drie ben ik m’n hangmat op gaan zoeken. Ik was bijna vergeten hoe heerlijk dat ligt en na al wat nachtelijk gravel wegen rijden was ik behoorlijk afgemat na 145 km. niet slecht voor een avond fietsen. Die eigenlijk pas begon na anderhalf uur kloten bij de Statoil. Waar ik een prepaid data en voice simmetje gekocht had. Nu had ik de selctie niet gemaakt op basis van prijs kwaliteit of dekking, nee puur omdat het het enigste pakje was waar wat in het engels op stond. Jammer dat na het insteken van de sim alle berichtjes op de ALDI Wolfgang dual power SIM phone gewoon het het Zweeds waren, en ook nog een zuidelijk dialect wat ik niet goed begrijp. Maar toen het werkte moest ik ook nog upgraden en bel/data minuten/GB’s kopen.

Ik heb niet eens de tijd genomen om één van die uitstekende Statoil Hot Dogs te nemen. Iets waar ik later natuurlijk spijt van had. Na vanmorgen pas om een uur of 10 goed op weg te zijn gegaan heb ik alweer behoorlijk wat gravel gehad, en het is inmiddels ook gruwelijk heet geworden hier in Zweden. Dit is voor mij iets geheel nieuws vergeleken bij vorig jaar. Maarja ik laat me graag verrassen, zo ook deze lunch waar ik een pizza Gorgonzola bestelde maar uiteindelijk ergens op zat te kauwen waar een soort gekruid rundvlees op zat met ananas en kaas. Dit alles rijkelijk overgoten met bearnaisesaus saus. Het lijkt een bizarre combinatie maar het smaakte prima. Altijd leuk zelf denkende koks.

Als al mijn “Devices” zijn opgeladen ga ik na de ergste hitte van de dag maar weer op pad. Probeer in iedergeval de McDonnalds van Karlstat te bereiken vanavond. Ik ga me nog niet te druk maken in het begin. Mijn shirt is in ieder geval al wel prima ingereden met deze hitte, en deed net nog een clubje lunchende metal bewerkers een tafeltje opschuiven. Na de lunch ging het weer verder de lange heuvels op en af. Als ik de track op mijn Garmin volg kom ik van tijd tot tijd door dorps kernen waar de bevolking tientallen jaren geleden al is weggetrokken. Deze plaatsjes zijn zeker niet groot genoeg om het McDonalds concern te doen besluiten om er filialen te openen. Het gaat een lange dag van vreselijk afzien worden met temperaturen van 30 graden in de schaduw. Er lijken ook totaal geen kilometers op m’n teller te komen, de bagage zuigt me naar beneden op de lange hellingen. en na een tijdje ben ik maar om gaan rijden, want die gravel wegen halen de snelheid er helemaal uit.

Het laatste stuk had ik al een paar keer Karlstad 33 km op de borden gezien, maar mijn Garmin gaf dood leuk nog 54 aan. De keuze was snel gemaakt en toch maar weer voor de vluchtstook van de E18 richting Karlstad gekozen. Ik volg nadat het echt verboden was voor fietsters de Garmin over industrieterreinen en door wijken van armzalige vooroorlogse flatgebouwen. Als ik door het centrum van Karlstad fiets zie ik een herkennings punt, en ik weet dat Het Drott hotel net om de hoek is. Half 10 en badend in het zweet kom ik de lobby in. Net op tijd om te eten. Waarna ik doodmoe op bed neer crash nadat ik eerst weer even snel de kleren in de was gedaan heb en zelf even heerlijk een kwartiertje heb gedouched.

Voor ik in slaap val denk ik aan de boutjes van mijn voorste schijfrem. deze trillen steeds los en dan begint de schijf te rammelen. Dit is niet de meest gewenste situatie in heuvelachtig gebied. Alle jaren heb ik een stift met rode “Loctite” bij me gehad om dit soort problemen aan te kunnen maar in mijn zucht naar het verlichten van de bepakking heb ik hem op basis van “nog nooit nodig gehad” thuis gelaten. Nu kon ik er alleen wat solutie tussen doen en hopen dat het bleef zitten. Al met al toch nog iets van 175 km op het tellertje kunnen draaien.



Scot Free

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-18 12:30

De zware diesel motoren van de DFDS Freesia zorgen voor een rusteloze nacht van gekraak, getik en gerammel, alles lijkt mee te trillen, toch ben ik toch nog op tijd voor het ontbijt. Geen vakantie tijden hier aan boord, maar op het ritme van de bemanning mee-eten. De boot heeft goed de vaart erin en ik vraag me af of we met deze snelheid hoog gaan eindigen in de “Fuel Competition”. Dit is een door de DFDS uitgeschreven wedstrijd, en de bemanning van het schip wat maandelijks de minste brandstof heeft verbruikt krijgt een bonus. Zo zijn ze lekker groen bezig en levert het nog wat op ook. Dat is ook het beginsel van de “Groene” golf, die niet wat zovelen denken door milieu activisten is uitgevonden maar door de industrie zelf, om de marges nog wat verder op te kunnen pompen met het stempel “Groen”. Briljant gevonden.

Mijn Garmin is lelijk in de war en weet niet meer in welke tijdzone hij thuis hoort en kon mij dus ook niet op tijd wekken, gelukkig was ik nog vroeg genoeg op om een paar dampende borden witte bonen in tomaten saus op te scheppen. Met het ontbijtbuffet is het calorieën stapelen weer begonnen. De bemanning gaat hier tussen 7 en half 8 ‘s ochtends aan tafel. Dat is vroeg maar gelukkig is de lunch dan ook weer lekker op tijd n.l. om half 12. Het tijdstip is voor mij geen probleem zo vroeg in de reis want dan zit ik nog in het werkritme. Normaal ben ik altijd om 5 uur wakker om daarna per fiets een wilde tijdrit naar Schiedam te maken. Niet vaak lukt het me om mijn altijd “vrolijke” collega Ernst te verslaan en voor ons beide een paar flinke mokken koffie in te gaan tappen.

Dat werk ritme is iets wat ik als eerste probeer te lossen, de gevangene is weer vervoegd vrij gekomen en zelfs zonder enkelband deze keer. Nu lijken de weken die voor mij liggen een oceaan aan vrije tijd maar de praktijk leert dat het zo weer voorbij is. Fiets als het kan en blijf binnen als het nodig is. Dat is mijn advies. Regelmaat is de pest voor het menselijk lichaam. Alleen bange mensen houden vast aan een schema. De enige constante is de reis naar het noorden, omdat het landschap mij fascineert en het buiten de hoofdwegen nog echt rustig is. Voor de rest laat ik mij verrassen. Ik vind het ook niet nodig om iedere avond op een camping te eindigen en er om 3 uur ‘s nachts achter te komen dat in de caravan naast je het feest met bier en vogeltjes dans niet voor ‘s ochtends vroeg gaat eindigen. Om dan na een uurtje slaap ruw ontwaakt te worden door hordes gillende kinderen die op weg zijn naar het zwembadje wat vlak achter je tent bleek te liggen.

Nadat ik de boot af kom probeer ik zo snel mogelijk het drukke zuiden te verlaten en pas bij de plaats Malung op de E45 te gaan rijden. Maar voor het zover is zijn er nog 450 Km te gaan. Wel jammer is dat buiten de hoofdwegen het McDonalds netwerk steeds dunner is. Na grondig vooronderzoek blijkt de Mc in Ostersund toch echt de laatste in de keten naar het noorden te zijn, dan gaat het afzien pas echt beginnen….



Op volle Zee

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-16 18:08

Het is een vertrouwd gevoel, de stalen dekplaten die de zelfde frequentie aannemen als de krachtige diesel motoren van de DFDS Tor Freesia. Als het schip de monding van de Oosterschelde uitkomt blijkt er zelfs een klein beetje deining te zijn. Waarschijnlijk niet genoeg om zeeziek van te worden, hoewel ik dat nog nooit geweest ben kan eens de eerste keer zijn. Tijdens mijn diensttijd bij de Koninklijke Nederlandse Marine heb ik wel meer narigheid meegemaakt dan deze spiegelgladde Noordzee. De boeg draait naar het noorden en we hebben een snelheid van zo’n 32 Km op mijn GPS. Een gemiddelde waar ik met de fiets voor zou tekenen. De reis zal tot woensdag avond 18:00 uur gaan duren. Dan moet ik nog in Gotenburg het haven terrein af zien te komen. Iets wat op een van mijn eerdere reizen uitmondde in een Kafkaëske toestand. Bij het kantoor van het haventerrein bleek ik geen uitreis nummer te hebben. Van wie ik dat zou moeten hebben gekregen was me niet helemaal duidelijk. Maar als je geen nummer hebt dan besta je niet en kom je het terrein niet af. Na lang wachten en bellen mocht ik eindelijk op een tijdelijke code de hekken door. Deze keer zal ik er voor zorgen tegen elke prijs wel met zo’n code van boord te gaan, en hoop ‘s avonds rond 8 uur de eerste McDonalds op te kunnen gaan zoeken.

Mijn jongste zoon bracht me vandaag weg naar Gent in België. Hij is momenteel mijn vaste chauffeur voor dit soort fiets uitstapjes. Hij kan prima rijden en zonder aarzeling stap ik naast hem in de auto. Het zal verder een heerlijke anderhalve dag aan boord gaan worden van calorieën stapelen. Geen flauwekul met leuter receptjes uit de moleculaire cuisine, maar grote borden vol met gebakken eieren, aardappelen, braadworst, stoofvlees en bakken vol macaroni gegarneerd met entrecotes en eendenborst. Overgoten met liters koffie en aangestampt met toetjes van vla en vanille ijs. Snakkend naar adem laat ik me tussendoor in mijn kooi vallen om te dutten tot de volgende maaltijd.

Het is tot nu toe een bewogen jaar geweest. Het begon niet goed met een verslechterde gezondheid en een conditie die bijna tot het nulpunt was gedaald. Enkele bezoeken aan de huisarts hadden een long test en een paar “puffers” tot resultaat. Tijdens mijn eerste 200 Km. Brevet heb ik me helemaal verrot moeten rijden. En ondanks de nog frisse voorjaars temperaturen kwam ik als een van de laatste drijfnat van het zweet binnen. Ook had ik tijdens die rit m’n rechter knie kapot gereden. Tussen de brevetten door had ik samen met mijn collega Gerald nog wat werk op het Franse hoofdkantoor van Facilicom in Parijs. Ik ben Zaterdag ochtend alvast met de fiets vooruit gegaan. Gewoon omdat ik er zin in had. In noord Frankrijk bij schemer wild kamperend bij een van de vele deprimerende slagvelden. De dag erna was ik fietsend door het centrum van Parijs getuige van de grote demonstratie tegen het homo huwelijk. En ik altijd maar denken dat Frankrijk zo’n liberaal land was. Pas bij het 600 Km brevet begon ik weer lekker te rijden. Hoewel de rit naar het Drielanden punt weer was uitgestippeld langs Amstel Gold en Mergelland route heb ik er toch van genoten ondanks dat hij pittig zwaar was.

Door M5 Ligfietsen was ik in Maart gevraagd mee te gaan naar een voorjaarsbeurs in Helsinki. De Nederlandse Ambassade had daar een mooie stand laten bouwen en ik heb daar tussen de fietsen van M5 6 keer een presentatie mogen geven over mijn laatste tocht die van Helsinki langs de Russische grens naar de Noordkaap ging. Helsinki is een prachtige stad, ook toen wij er waren en het bijna de hele tijd tussen de min 15 of 20 was. We werden zelfs nog door de ambassadeur voor een diner uitgenodigd op de fraaie Nederlandse ambassade in Helsinki. Bij M5 Hebben we gedurende de maand erna een M5 carbon High Racer aangepast en voorzien van schijfremmen. De fiets is een stuk lichter en stijver dan mijn oude Noord Kaap Racer en is ondanks de zware no nonsens onderdelen nog onder de 11 kg gebleven. Nu is het de vraag of je met deze super lichte volledig van carbon gemaakte fiets ook een trektocht kan maken over duizenden kilometers met volle bepakking? De trouwe lezers van mijn blog zullen het vroeg of laat te weten komen.

De conditie is grotendeels weer terug maar helaas ging ik een week voor vertrek tijdens het tillen van een zwaar stuk hout in de tuin nog even finaal door m’n rug. De pijn trekt maar langzaam weg dus laten we hopen dat deze negatieve spiraal zich in Zweden niet voortzet en er gewoon weer als vanouds lekker wat kilometertjes gereden kunnen worden. Er zijn mensen die in hun arrogantie het tegendeel beweren alsof dit soort uitstapjes alleen zijn voorbestemd aan een kleine selectie van gekozenen door hogerhand en dat je maanden zo niet jaren van te voren moet beginnen met trainen om aan een langere tocht te kunnen gaan beginnen. Niets is minder waar, je begint met trainen op de dag van vertrek en met een beetje doorzettings vermogen kom je dan al een heel eind. En een “randje” vet op het lichaam kan bij langere afstanden zelfs als een pluspunt worden aangerekend. Je moet alleen niet bang zijn om het eraf te te rijden!



Electronics

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-12 07:59



Spare Parts

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-07-12 07:58



Winter Commute

Cannonball Ride 2013 Posted on 2013-01-18 14:32

https://youtube.com/watch?v=5lvFDTNRUdY%3Frel%3D0



A4 Mini Poster

Cannonball Ride 2013 Posted on 2012-12-17 20:35