Voor de zekerheid het alarm op m’n gps geactiveerd, het groene Android mannetje vertrouw ik nog niet helemaal met zijn wekkunsten, het ontbijtbuffet is tot 11 uur maar ik zit nog steeds in het ritme van de middernacht zon en ga altijd heel erg laat slapen, zo’n paar dagen op de trein en vroeg opstaan veranderen mij langzaam in een zombie. De kamer is werkelijk fantastisch en dat mag ook wel want het was niet goedkoop. In de badkamer hoef ik natuurlijk niet mijn eigen flesje zeep te gebruiken maar kan gewoon de heerlijk geparfumeerde hotel zeep gebruiken. Mijn eigen zeep heb ik onderweg al een paar keer opgevuld met de achterblijvertjes van de caravanners. Inmiddels is dit ook een zeer avontuurlijke geur geworden of fragrance zoals ze dat in de luchtjes industrie noemen. Normaal bij Maison Hermes hebben ze een half dozijn “neuzen” nodig om juist die ene specifieke geur te maken om de concurrentie buiten spel te zetten. Een proces van jaren schaven en bijwerken, een beetje sandelhout erbij, wat vanille eraf etc. en zo zijn de dure neuzen van Maison Hermes wel een poosje bezig. Als het product er eindelijk is kosten de neuzen en de marketing nog het meest. De ingredienten inclusief de volledige productie van het product komt voor een flesje van 200 milliliter op ongeveer een euro kwartje, waarvan het flesje en de vaak exclusieve verpakking nog het meest kosten, terwijl het in de winkel dan al €60.00 moet doen om alleen al de neuzen en de marketing te betalen. Intussen heb ik met het zelf mixen al een paar vakanties goud in handen gehad, wist ik alleen nog maar wat ik er allemaal ingegooid had in dat flesje dan hoefde ik alleen de productie en marketing nog maar te financieren. In China zijn momenteel zat fabriekjes waar ze vroeger babyvoeding maakten, maar die na het melanine schandaal niets meer te doen hebben, Zij zouden graag een flinke order tegemoet zien en het aanvankelijk voor weinig willen doen. De naam zou geheel in stijl “Sauvage Suedoise” Zweedse Wilden moeten worden. Wist ik nog maar wat erin zat….
Het mag best nog eens gezegd te worden, het ontbijt buffet, gegeten vanachter tafeltjes die via enkele spectaculaire panoramische ramen over de haven van Gothenburg uitkijken, is in een woord geweldig. Maar er is weer een kinderprobleem. Kleine drammerige schreeuwlelijkjes die zonder enige rem van ouders door de ruime zaal spurten laten mijn idyllische buffet droom als een zeepbel klappen. Ik zit lekker rustig met mijn eitje in een hoekje zonder ook maar enig geluid te maken, als ik al met andere gasten converseer doe ik dat op rustige bijna fluisterende toon, ik geniet van mijn Zweedse krantje waar ik met gemak de context van de nieuws items kan ontcijferen. Alweer een miljoenen fraude bij de Zweedse energie leverancier Vatenfall. Als ik meen iets te lezen over het bijstellen van de rente en de centrale Europese bank sla ik de krant dicht en neem nog een kopje koffie mee naar mijn kamer, de centrale bank en gillende kinderen, meer kan ik even nog niet verdragen. De enige genoeg doening die ik uit deze situatie nog kan krijgen is de gedachte dat deze rennende en schreeuwende horde zich later de pleuris moet werken om onze pensioenen te kunnen blijven betalen, en onderweg naar de lift hoop ik dat ik stok oud mag worden, en ze nog heel lang moeten boeten voor het vergallen van mijn luxe hotel overnachting.
Om 12 uur moet ik de kamer vrijgemaakt hebben, en ga ik vragen of ik nog tot een uur of vier in de lobby mag blijven zitten, dit is natuurlijk geen enkel probleem. Lekker plekje met zicht door de gehele entree. Ik zie ze allemaal binnen komen of uitchecken, van filmsterren tot een flinke groep oudere Japanse dames. waarvan er welgeteld één gebrekkig engels preekt. Zij is ook de mond voor de andere 23 dames en die willen allemaal hun vraag vertaald hebben. Om drie uur ga ik mijn fiets pakken uit de garderobe. die overigens keurig op slot zit en ik alweer het meegebrachte fietsslot niet heb kunnen gebruiken. Als ik nog eens zou gaan bleef dat slot thuis. Ik maak nog een klein rondje op de fiets door de lobby om de dames achter de balie te laten zien dat je er echt op kan rijden, ze hadden daar namelijk hun twijfels over. Ik vraag of ze het ook willen proberen, maar dat durven ze niet. Voor deze circus kunst krijg ik het laatste uurtje nog 2 keer een lekkere sterke espresso van de dames, terwijl mijn fiets gewoon tegen de balie in de lobby staat geparkeerd. Ik neem hartelijk afscheid en ga buiten de tassen erop doen. Gelukkig is het bijna droog, de voorspelling is uitgekomen, het zou de hele dag gaan regenen en dat heeft het tot nu gedaan.
Over de natte straat draai ik het haventerrein op en rij in één keer naar voren. De boeking heb ik gister vanuit het hotel gedaan dus ik hoef niet helemaal het haven terrein over om aan de balie een ticket te kunnen kopen. Bij de gate laat ik modern als ik ben de bookings code op mijn nieuwe smart phone zien, en De automobilisten mogen zoals gewoonlijk nog even een uurtje of twee file rijden als ik al in de lift sta naar dek 9 waar ik een hut inclusief matrozen bedje voor helemaal voor mezelf alleen heb. Ik heb nu ook nog pijn in mijn schouder, toen ik het enorme laadruim in draaide stond er een medewerker het verkeer als een dirigent de ruiste kant op te sturen. Bij mij wees hij aanvankelijk naar links om nog een dek hoger te klimmen. Op het laatst veranderde hij van gedachte en moest ik scherp draaien. De natte dekplaten leken wel op ijzel op een koude februari ochtend en ik ging gelijk onderuit. Verder kom ik goed aan op dek 9. Het is hier zo mogelijk bijna nog moeilijker om je kamer te vinden dan in de lange rechte gangen van het Novotel.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Ik probeer zoveel mogelijk uit de publieke ruimtes te blijven en ga alleen naar de eetzaal voor het buffet. 20:30 is de aanvang. Zonder te gaan kijken weet ik dat de gang naar het buffet al om 20:15 volstaat met mensen die denken dat als ze niet vroeg genoeg zijn er niets meer is. Ik kom om 21:00 uur aan en de rij is opgelost en de meeste hebben dan al een half uur van onbeheerst schranzen achter de rug. Het meisje achter de desk vraagt of ik vooraf geboekt heb? en ik zeg ja. Waarop ze tegen me zegt: is your familly already in there, daarbij achter de grote zaal in wijzend. Ik zeg alsof ik een brok in mijn keel krijg: I do not have any familly. Ze durft er verder niet naar te vragen, maar geeft me wel een tafeltje voor vier helemaal alleen ver van de kinderscharen die zich alweer tegoed doen aan het softijs wat je zelf mag pakken.
Als ik echt geen pap meer kan zeggen en 8 of 9 grote glazen duits buffet bier achterover heb geslagen begint het geschreeuw me wat minder te irriteren, en ga ik langzaam naar mijn hut. Inmiddels staat er behoorlijk wat deining want ik kan maar met moeite het midden van de smalle gang aanhouden. Met geluk komt morgen mijn vaste reclasserings ambtenaar me ophalen in Kiel. Zij zal me dan weer terug nemen in verzekerde bewaring, tot het weer tijd is voor het volgende proefverlof.
