On the Road

Een tafeltje verder zitten twee echtparen. Van de al wat oudere stellen zitten er twee bij die de oude techniek van het koppensnellen nog machtig zijn. met een flinke uithaal en een duidelijk bijna levens lang geoefende en verfijnde zwierige slag slaat één van de oudere heren de bovenkant van zijn zacht gekookte eitje. Zichtbaar tevreden over het resultaat, maar zonder verder commentaar begint hij het leeg te lepelen. Ik glimlach, heerlijk dat zulke kleine dingen de dag al goed kunnen doen laten beginnen. Jammer dat ik me weer met behulp van mijn nieuwe smart Phone op het onwaarschijnlijke vroege tijdstip van kwart voor 6 uit bed moest zien te hijsen. De meeste hotelletjes rond het station zijn ingericht voor vroeg vertrek dus het ontbijt buffet is dan ook al klaar. Wel weer raar dat net na het openen van het buffet de roer eieren al steen koud zijn. Dit is iets wat je vanuit de keuken als laatste neerzet normaal gesproken, en dan ook nog in kleine porties omdat roer eieren nogal snel verkleuren en na een poosje blauw groen beginnen te worden. Gek genoeg zijn deze nog goed te eten en hebben niet de blauw groene kleur aangenomen, waarschijnlijk zijn het van die “Amerikaanse” kant en klaar zakken die je alleen maar in heet water hoeft te go0ien, daar is zoveel aan toegevoegd dat ze onmogelijk een andere vorm of kleur kunnen aannemen dan de perfecte “scrambled egg”. Na de koppensneller kan weinig mijn goede humeur nog verpesten, zelfs niet het absurd grove Ikea achtige bestek wat als het om de afmetingen van de messen gaat in de buurt van een Schotse claidheamh mòr, ook wel claymore genoemd, komt. En ook de verstopte gaatjes van het peper en zout stelletje laat ik vandaag voorbij gaan. De meeste hotels snappen niet dat het ontbijt voor de meeste gasten een soort van afscheids handdruk is en je zou zeggen een belangrijker moment is er niet in deze business. Toch laten de meeste hier weer belangrijk veel punten liggen.

Zoals ook gister was ik weer ruim op tijd. De andere gasten moeten allemaal nog 600 meter naar het station lopen met hun rolkoffertjes. Ik ga de hopeloze bejaarden karavaan van goedkope over de kinderkopjes ratelende Chinese wielletjes op snelheid voorbij. De Inlandsbanan is niet de Hurtigruten maar toch ook altijd prima op tijd. Dit op tijd komen is meer een ding van vooral noord Europese landen mijn ervaring is dat hoe verder je naar het zuiden reist hoe minder nauw ze het nemen met de aangekondigde reistijden. Het is de z.g.n hasta manana cultuur. Het betekend “see you tomorrow” en morgen blijft het altijd. Bijna 35% van de jeugd is werkeloos in de zuidelijke regio van Europa. De avontuurlijke kom je tegen in het Nordkapp visitors center waar ze simpel seizoens werk doen en dan met hun 35 jaar aan het einde weer terug gaan om weer in hun oude tiener kamertje bij Pa en Moe in te trekken. Met zoveel mensen over zou het toch een makkie moeten zijn om een trein op tijd te laten komen. Misschien en dat hoop ik, heb ik het mis en zijn ze vorige week allemaal aan het werk gegaan, want ik kijk gelukkig alweer dik 3 weken geen t.v. meer.

De belangrijkste dingen zijn voor mij het weer, blijft het droog of gaat het dan eindelijk een keer regenen, op een tweede plaats komt wat eten we vandaag? Wat ze in Griekenland, Spanje, Frankrijk, Portugal en Italië allemaal aan het uitspoken zijn zal me een worst wezen. Nog minder belangrijk is het om te weten wie de Tour de France heeft gewonnen. Dit door velen aanbeden evenement van door commercie geheel verknalde evenement is het aankijken niet waard. Jammer is ook dat de organisatie van dit commerciële gedrocht al jaren lang de touwtjes strak in handen heeft en in hun wijsheid beslist dat je aan zo’n tochtje van, voor zulke topatleten, korte dag afstanden alleen maar op een fiets mee mag doen die voldoet aan de door hun gespecificeerde maten. Hoog in het veen in één van onze noordelijkste provincies is eens een houten kano gevonden van meer dan 12.000 jaar oud. Wat minder bekend, is dat er onder deze kano al een fiets frame lag wat precies aan de specificaties voldoet zoals de UCI (International Cycling Union) die voorschrijft. Aan ligfietsen willen ze niet eens denken, je moet je eens voorstellen dat de prima donna’s van de weg zouden worden weggeblazen door goed getrainde welwillende amateurs. Nee die boot houden ze goed af want anders moeten ze hun hele commerciële verdien model gaan veranderen, en daar zijn de bijna ingedutte voorzitters van deze organisatie te lui voor. Vergelijk de situatie met de motor sport, daar rijden ze toch ook al jaren met de meest innovatieve materialen en maken gebruik van de techniek van vandaag en niet die van 12.000 jaar geleden.

De trein rijd verder naar Mora, buiten regent het al sinds Fagelsjo en ik heb weinig trek om deze fantastisch fietsvakantie af te gaan sluiten met nog een korte Spunge Bob rally. Na wat puzzelen en rond vragen bijkt de trein nog dieper het binnenland in te rijden. Niet alle treinen nemen fietsen mee, maar een paar andere dan de treinen die vroeger van de overheid waren nemen wel een aantal fietsen per reis mee. Nu gaat het verder naar de plaats Motola. Als het weer droog is zal ik daarvandaan naar Gothenburg terug gaan fietsen. Na twee nachten bijna niet geslapen te hebben vraag ik me nu al af hoe ik dat moet gaan doen…..

Na Motola worden de dingen snel beter, linksaf het station uit en dan de weg volgend zie ik na nog geen 400 meter de eerste Mc Donalds opdoemen. Na weer het bekende calorieen stapelen van diverse vette happen en een pot van die Mc D Flurry ga ik verder. Ik hou links aan en volg de weg die ook wordt gereden bij de belangerijke zweedse wieler rally de “Vättern runt”. Ik ga dat vanavond niet meer halen de 300 km van het Vattern meer. Ik zie na een kilometer of 10 een camping liggen met hutten voor nog geen 3 tiendjes, dit gaat de goedkoopste overnachting worden sinds tijden. Na het inchecken doe ik de deur van het tuinhuisje met de pakkende naam Aspen op slot en ga vrijwel direct slapen.