Het is een vertrouwd gevoel, de stalen dekplaten die de zelfde frequentie aannemen als de krachtige diesel motoren van de DFDS Tor Freesia. Als het schip de monding van de Oosterschelde uitkomt blijkt er zelfs een klein beetje deining te zijn. Waarschijnlijk niet genoeg om zeeziek van te worden, hoewel ik dat nog nooit geweest ben kan eens de eerste keer zijn. Tijdens mijn diensttijd bij de Koninklijke Nederlandse Marine heb ik wel meer narigheid meegemaakt dan deze spiegelgladde Noordzee. De boeg draait naar het noorden en we hebben een snelheid van zo’n 32 Km op mijn GPS. Een gemiddelde waar ik met de fiets voor zou tekenen. De reis zal tot woensdag avond 18:00 uur gaan duren. Dan moet ik nog in Gotenburg het haven terrein af zien te komen. Iets wat op een van mijn eerdere reizen uitmondde in een Kafkaëske toestand. Bij het kantoor van het haventerrein bleek ik geen uitreis nummer te hebben. Van wie ik dat zou moeten hebben gekregen was me niet helemaal duidelijk. Maar als je geen nummer hebt dan besta je niet en kom je het terrein niet af. Na lang wachten en bellen mocht ik eindelijk op een tijdelijke code de hekken door. Deze keer zal ik er voor zorgen tegen elke prijs wel met zo’n code van boord te gaan, en hoop ‘s avonds rond 8 uur de eerste McDonalds op te kunnen gaan zoeken.

Mijn jongste zoon bracht me vandaag weg naar Gent in België. Hij is momenteel mijn vaste chauffeur voor dit soort fiets uitstapjes. Hij kan prima rijden en zonder aarzeling stap ik naast hem in de auto. Het zal verder een heerlijke anderhalve dag aan boord gaan worden van calorieën stapelen. Geen flauwekul met leuter receptjes uit de moleculaire cuisine, maar grote borden vol met gebakken eieren, aardappelen, braadworst, stoofvlees en bakken vol macaroni gegarneerd met entrecotes en eendenborst. Overgoten met liters koffie en aangestampt met toetjes van vla en vanille ijs. Snakkend naar adem laat ik me tussendoor in mijn kooi vallen om te dutten tot de volgende maaltijd.

Het is tot nu toe een bewogen jaar geweest. Het begon niet goed met een verslechterde gezondheid en een conditie die bijna tot het nulpunt was gedaald. Enkele bezoeken aan de huisarts hadden een long test en een paar “puffers” tot resultaat. Tijdens mijn eerste 200 Km. Brevet heb ik me helemaal verrot moeten rijden. En ondanks de nog frisse voorjaars temperaturen kwam ik als een van de laatste drijfnat van het zweet binnen. Ook had ik tijdens die rit m’n rechter knie kapot gereden. Tussen de brevetten door had ik samen met mijn collega Gerald nog wat werk op het Franse hoofdkantoor van Facilicom in Parijs. Ik ben Zaterdag ochtend alvast met de fiets vooruit gegaan. Gewoon omdat ik er zin in had. In noord Frankrijk bij schemer wild kamperend bij een van de vele deprimerende slagvelden. De dag erna was ik fietsend door het centrum van Parijs getuige van de grote demonstratie tegen het homo huwelijk. En ik altijd maar denken dat Frankrijk zo’n liberaal land was. Pas bij het 600 Km brevet begon ik weer lekker te rijden. Hoewel de rit naar het Drielanden punt weer was uitgestippeld langs Amstel Gold en Mergelland route heb ik er toch van genoten ondanks dat hij pittig zwaar was.

Door M5 Ligfietsen was ik in Maart gevraagd mee te gaan naar een voorjaarsbeurs in Helsinki. De Nederlandse Ambassade had daar een mooie stand laten bouwen en ik heb daar tussen de fietsen van M5 6 keer een presentatie mogen geven over mijn laatste tocht die van Helsinki langs de Russische grens naar de Noordkaap ging. Helsinki is een prachtige stad, ook toen wij er waren en het bijna de hele tijd tussen de min 15 of 20 was. We werden zelfs nog door de ambassadeur voor een diner uitgenodigd op de fraaie Nederlandse ambassade in Helsinki. Bij M5 Hebben we gedurende de maand erna een M5 carbon High Racer aangepast en voorzien van schijfremmen. De fiets is een stuk lichter en stijver dan mijn oude Noord Kaap Racer en is ondanks de zware no nonsens onderdelen nog onder de 11 kg gebleven. Nu is het de vraag of je met deze super lichte volledig van carbon gemaakte fiets ook een trektocht kan maken over duizenden kilometers met volle bepakking? De trouwe lezers van mijn blog zullen het vroeg of laat te weten komen.

De conditie is grotendeels weer terug maar helaas ging ik een week voor vertrek tijdens het tillen van een zwaar stuk hout in de tuin nog even finaal door m’n rug. De pijn trekt maar langzaam weg dus laten we hopen dat deze negatieve spiraal zich in Zweden niet voortzet en er gewoon weer als vanouds lekker wat kilometertjes gereden kunnen worden. Er zijn mensen die in hun arrogantie het tegendeel beweren alsof dit soort uitstapjes alleen zijn voorbestemd aan een kleine selectie van gekozenen door hogerhand en dat je maanden zo niet jaren van te voren moet beginnen met trainen om aan een langere tocht te kunnen gaan beginnen. Niets is minder waar, je begint met trainen op de dag van vertrek en met een beetje doorzettings vermogen kom je dan al een heel eind. En een “randje” vet op het lichaam kan bij langere afstanden zelfs als een pluspunt worden aangerekend. Je moet alleen niet bang zijn om het eraf te te rijden!