Na een lange reis per auto zijn we, mijn vrouw Carol en onze jongste zoon Ryan en ik in Travemunde aangekomen. Voordat het zover was hebben we eerst weer de inmiddels vaste Duitse verkeers infarcten moeten doorstaan.
Ik zal hier niet te lang bij stil blijven staan mede omdat ik me er zo in het begin van deze epische reis weer niet al te druk over wil maken. Maar het merendeel van de opstoppingen werd alweer door de met Turtle Wax tot bijna bloedens toe opgepoetste vrieskisten veroorzaakt.

Als mijn vrouw en zoon mij afzetten Bij de terminal is de regen inmiddels ook al van Scandinavische proporties en wellicht een voorbode van wat nog komen gaat. Mijn fiets mag ik tegenover de balie van Finnlines Ferries neerzetten zodat de medewerkers er een oogje op kunnen houden.

Dan begint het wachten. Om 11 uur kan je pas aan boord van het schip zelf en het heeft geen zin om buiten in de regen te gaan staan. Ik denk dat ik alvast maar een biertje ga halen.

Bellies of Beer vs Legs of Steel.