Deze keer heb ik de Garmin als wekker aangezet voor half 10. Ik wil niet te laat weg want ik ken nu de weg en er gaan een paar vreselijke zware stukken bij zitten. Na het opbergen van mijn spullen ga ik snel een paar kilometer verder bij een leuk tentje aan het water een pannekoek eten. Cola erbij en nog een bakje of drie koffie. Geen internet dus verslagje schrijven en lekker snel weer weg, zo rond 12 denk ik.
Als ik op de parkeerplaat nog even wat foto’s maak zie ik de veel te donkere stapelwolken alweer op me af komen. Dit gaat echt regen worden dat is zeker. Denk je dat je wat kilometers kan maken op het laatste stuk naar de Noord Kaap dan krijgen we toch weer te maken met de elementen. Nog liever wind dan regen. Er is geen ontkomen aan, en dacht dat ik de eerste week mijn portie al gehad heb, ik trek mijn jack maar vast aan.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Dan volgt een dag met bijna alleen maar regen. Ik ben uiteindelijk zeik nat en rillend van de kou in Ivalo aangekomen. In Tankavaara heb ik nog drie bakken soep gegeten met een halfje zelf gebakken bruin. De vrouw achter de balie zei dat ik net zo veel kon pakken als ik wilde. Volgende keer zal ze dat niet meer zeggen denk ik, als ze weer iemand in een fietsshirt ziet. En ‘s ochtends dus alleen een klein pannekoekje met jam en slagroom. Met dit soort zware dagen van regen en kou voel ik het laatste beetje vet wat ik heb van mijn lichaam afsmelten.
Bij de eerste aankondiging Ivalo city limits, schiet ik naar het bordje toe om te informeren naar de cabins. De receptie is in een soort friet caravan die zo smerig is dat de cabins ook wel niet veel zullen zijn. Ik zet hoog in en vraag of ze internet hebben in de cabins? Dat is dus niet zo, en de prijs van 45 Euro is al helemaal belachelijk voor een kleine cabin in Finland. Ik bluf en zeg: “how about 30?” en dat is ook gelijk OK want verder zal er geen hond meer komen voor die cabin vanavond. Dan speel ik mijn troefkaart en zeg dat ik eerst nog even rond ga kijken in Ivalo.
Ze weten natuurlijk niet dat ik hier al eens geweest ben en maken zoals zovelen de foute dat iedere tourist per definitie dom is. Grieken hadden daar vroeger ook een handje van, met de strandstoelen business. Nu piepen ze wel anders. De leuke dorpjes in de bergen vol met snorren en rijglaarzen, al die jaren met E.U. geld voorgefinancierd. De afgeranselde ezeltjes en die ouwe wijven in het zwart, al 10 jaar zelf voor betaald. Enfin laat ik er maar over ophouden het schuim staat me alweer bijna op de lippen.
Ik ga verder naar mijn adres van vorig jaar. Twee oudere mensen die verstaanbaar engels spreken, want mijn Fins beperkt zich tot slechts één woord, en dat is Kiitos (ja dat is een dubbel i en niet één van mijn vele schrijffouten), het woord kan van alles betekenen want ik hoor het de hele dag. Mijn gok is of hallo? bedankt? tot ziens? maar kan net zo goed krijg de kolere betekenen. Ik durf het zelf nog niet goed te gebruiken. Ik maak een praatje met ze en vraag of het password voor hun WiFi Lan nog steeds “Narrka” is? Ze kijken me aan of ze water zien branden. Ik vraag er nog overheen of de bruiloft een succes was? en toen sloegen ze dicht. Konden zich me niet meer herinneren.
Wat moet je doen vraag je je af om wel herinnerd te worden? Je rijd met een platte fiets 2000 km naar de Noord Kaap en ze weten het niet meer. Alsof er iedere dag 20 ligfietsende Noord Kaap gangers afstappen voor hun uitgewoonde cabins. Om haar geheugen wat te sitimuleren zeg ik nog dat ze me uitgelegd heeft dat narrka iets met honden was en dat hun oudste zoon vorig jaar bij mijn bezoek een week later zou trouwen. Nog wisten ze het niet meer. Net in de 60 en nu waren het al zombies, dat soort mensen moeten ze opruimen.
Als ik een uur later nog even buiten kijk giert het alweer van de regen. Ik ga snel weer naar binnen trek de deur voor de zekerheid in het nachtslot, kan me niet herinneren of ik bij het weglopen toch per ongeluk Kiitos gezegd heb?
