On the Road

in de namiddag van 28 juni sta ik achter de douane in Sint Petersburg. Voor het eerst van mijn leven in Rusland. Een luchthaven is natuurlijk niet een realistische afspiegeling van wat me te wachten staat in deze miljoenen stad, maar ik ga het ontdekken de aankomende dagen. Met visum en het immigratie formulier in het paspoort geplakt kan ik voorlopig gaan en staan waar ik wil. Net na de douane is een taxi balie en omdat mijn fiets in een doos zit die ik op de terugweg weer wil gebruiken vraag ik of het mogelijk is een mini busje te huren om de 20 km naar het hotel te overbruggen. Ik krijg een rekening met daarop de naam van de chauffeur en het kenteken van de wagen. Het kost omgerekend 14 Euro, dit is normaal de tip waar een Rotterdamse taxi chauffeur genoegen neemt, en de rit komt daar dan nog eens bij.
Op weg naar de taxi’s net buiten de terminal zie ik in de grote hal een paar telecom winkels, maar binnen staan lange rijen voor de counters dus ga ik door, want aan lang wachten heb ik een hekel. Vlak voor de uitgang staat een kleine desk met twee aardige dametjes. YOTA staat erop de panelen van hun reclame zuiltje. En ja ze spreken alle twee Engels. Een sim is snel gekocht want wie kan er nog zonder internet tegenwoordig? Basis sim plus een maand onbeperkt internet is 500 Rub. Omgerekend 7 Euro. Ik kan het bijna niet geloven. Gedurende de gehele trip heeft YOTA me niet een keer in de steek gelaten, buiten een paar kleine dorpjes in noord west Karelië waar je niet eens kon bellen was het netwerk boven verwachting uitstekend. Volgens de dames YOTA alles in 4G. De telecommer Yota heeft zelfs een protocol ontwikkeld om deze snelheid nog verder te verhogen.

Het hotel is in de Borovaya Ulitsa in het Frunzenskiy district en ook daar is al weinig op aan te merken, kraakhelder. Er is alleen jammer genoeg geen bar of lobby waar je lekker kan zitten dus trek ik na aankomst de fiets doos op mijn kamer open en check of er niets beschadigd is. Ik heb het dan niet over een paar krasjes want dat interesseert me al helemaal niet meer, maar een paar jaar geleden had een of andere slager in Kiev mijn fiets vanuit het laadruim 8 meter naar beneden de landingsbaan op gekwakt en toen was de derailleur haak afgebroken. Alles ziet er nu prima uit. Dat mag ook wel, want het vervoer van een fiets kost je tegenwoordig op kortere vluchten al snel 100 Euro plus. Een paar jaar terug mocht ik dit nog als bagage inchecken want ik heb verder alleen hand bagage bij me, vertrek in fietskleding en kom daar ook weer in thuis. De ultieme essentie van “Traveling Light”.
Volgende dag al vroeg op en ik ga op zoek naar de ontbijt zaal… na wat navragen blijkt dit verder op in een van de bijgebouwen. Daar staan achter een uitgifte luik en paar dames in grote pannen pap en macaroni te roeren. De hoofd chef is een vrouw uit Armenië of een van de satelliet staten die vroeger onder de invloed van de USSR stonden. Ze vraagt of ik zelf koffie wil pakken want ze heeft het druk. Het is Nescafe met lauw water. De pap geloof ik wel en krijg een bord vol met macaroni en een soort knak worst erbij, verder zitten er bij dit heerlijks nog twee dikke plakken donker zuur brood. Die pap gaan we op deze reis nog vaak zien trouwens. Gort gekookt in water, niet lekker maar je kan er wel lang op fietsen.
Op de SIDI Drako’s, de enige fietsschoenen waar je ook een marathon op kunt lopen, ga ik de stad in. Nooit op zoek naar cultuur of met een boekje in de hand loop ik blind tussen de oude sovjet blokken door. De doorgaande straten (Prospects) zijn vaak statig met veel mooie huizen maar de meeste zijn ernstig in verval. Sommige bereiken met hun bladderende verf een bijna korstmos achtige stratus. Laag over laag van bubbelende verf, vuil en stof. Tralies voorzien van 60 jaar oude hangsloten, gebroken pleisterwerk en graffiti. Daar kan de Hermitage dus niet tegenop wat mij betreft. Ik laat me leiden door gevoel en heb mijn Garmin met waypoint van het hotel in m’n zak voor het geval ik echt niet meer weet waar ik ben. Zo dwaal ik de rest van de dag door Saint Petersburg.
Op goed geluk drink ik een keer thee of koffie bij de meest obscure tentjes, ik bezoek een compleet vervallen Russisch Orthodoxe kerk. Buiten blinken de gouden koepels in het zonlicht, maar binnen hangen de stenen nog net aan elkaar met poederige mortel. Achter de kerk wonen de Schriftgeleerde van het complex. Omdat ze ook moeten leven zijn er in oude garages kippen en andere levende have te vinden. Ik maak een praatje maar wordt niet uitgenodigd door de in bruine pijen gehulde hoogwaardigheid bekleders, dus ik steek binnen nog een handvol kaarsen aan tegen het lekrijden de aankomende dagen en ga op zoek naar iets eetbaars.
In een zijstraat zie ik iets met kleurige tapijten en lage zitbank bedden. De etnische diversiteit in de Russische Federatie is enorm groot en de keuze uit eethuizen en restaurants ook, je komt echt van alles tegen. Er staan een paar dure auto’s voor de deur en ik wil ook wel eens die Russische oligarchen ontmoeten waar iedereen het over heeft. De eigenaar komt van oorsprong uit Syrië en spreekt absoluut geen Engels, in de tijd dat ik er zit heeft hij wel 15 waterpijpen aangezogen voor de klanten van deze bijzondere zaak. Op goed geluk bestel ik wat met de paar woorden Russisch die ik speek en krijg een salade met croutons en granaatappel pitten en daarna rundvlees met geurige rijst. Nog even overweeg ik nadat de Syriër mij alle smaken tabak heeft laten ruiken om ook een waterpijp te nemen maar ben bang dat mijn longen dit niet zullen overleven. Na een paar pilsjes heb ik sterk de indruk dat dit een van mijn meest exotische ervaringen is. Dit lijkt zich nog verder te versterken als ik een nummer van Viktor Tsoy hoor (kukushka). Na drie grote flessen Russisch bier begin ik langzaam op te schuiven naar een ander mentaal paralel universum. Tijd geleden dat ik me zo verdomde goed heb gevoeld.
Die avond ga ik eten niet ver bij het hotel vandaan, ook weer in een achteraf straat (Ulitsa). Het is een typisch Russisch café waar je volgens bepaalde rituelen best aardig kan eten. Ik leer van Lena, een meisje wat uit de keuken geroepen wordt als blijkt dat ze me aan de bar niet kunnen verstaan, Lena doet vakantie werk en spreek goed Engels. Ze legt uit dat je eerst aan de toog wat moet bestellen, dan krijg je de vraag hoeveel sneeën brood je erbij wil, om vervolgens eerst te betalen en dan pas te gaan zitten. Ik zit lekker aan mijn tafeltje met alweer bier als ineens 4 agenten binnen komen snel check ik of ik mijn paspoort bij me heb. Het blijk niet nodig, dit café blijkt een favorite te zijn voor de mannen in het blauw en ik zie er later nog veel meer binnenkomen.
Na een lange busreis van bijna 700 kilometer via Vologda waar de andere deelnemers zich hebben verzameld gaan de deelnemers van de eerste startgroep door met een andere bus naar de plaats Kirillov. In Vologda ontmoet ik wat andere Russen die ik ken van de ritten door Oegsbekistan. Oleg en Vadim. Oleg is arts en werkt in Jekatarinenburg op de intensive care van een groot ziekenhuis. Vadim komt uit het hoge noorden uit Sevoradinsk en werkt voor een werf waar de Russische Atoom onderzeeërs worden ontworpen en gebouwd. Van Vadim krijg ik een blikje Schelvis lever een specialiteit uit Sevoradinsk en een nieuw kalender van de werf. Verder maak ik kennis met de vele vrijwilligers die dit evenement omringen. Zij maken het mogelijk om alleen maar domweg zonder verder na te hoeven denken te fietsen de aankomende vier dagen, zij zorgen voor de rest.

Het verblijf in Kirillov is een soort outdoor camp met kamers in houten cabins, ik zie ook Lars weer, een van mijn dierbaarste Zweedse fietsvrienden. Ik ken hem als een rustige man en reed met hem in Oegsbekistan en tijdens de PBP waar we samen zijn uitgevallen op de eerste dag. Daarna hebben we een heerlijke dag gehad in een luxe hotel met heerlijk eten en tijd zat voor sterke drank en lange gesprekken. In het outdoor camp in Kirillov kan je alleen thee krijgen, bier of cola hebben ze hier niet. Alles lijkt erop dat we niet dik zullen worden deze rit.

Dag 1. Солнце мое – взгляни на меня, – O sun – look at me,

Ontbijt in de zon onder de overkapping van het hoofdgebouw. Samen met Lars in één bed geslapen bij gebrek aan plaatsen. Gelukkig snurkt hij niet en hebben we al vaker een kamer gedeeld. Pap, donker brood en wat fruit. Ik prop zoveel mogelijk naar binnen, de eerste stop is pas in Kukov 135 km. verder. De hele dag zit ik bij de kopgroep, of eigenlijk daar omheen. Het liefst rij ik alleen en dat doen wel meer randonneurs. Je kan je eigen tempo draaien en als je even niet oplet zit je niet ineens bij iemand achterop. Waarschijnlijk heb ik toch weer teveel Nescafe gedronken want om de 10 km moet ik piesen. Dit is het moment waarop de koplopers mij weer inhalen. Dit spel zal zich nog vaak herhalen de aankomende 2 dagen.
Na Kukov en zijn heilige bron, waar ik snel weer even wat kopeken in laat vallen om nog meer bescherming tegen lekrijden af te dwingen, gaat het richting Belousova en Checkpoint 2 op 227 km. Daar maak ik kennis met de echte Russische landkeuken. Je mag in dit eet cafe zelf bestellen. Het eten zit bij het inschrijfgeld, maar luxe artikelen zoals Cola moet je zelf betalen. Ik neem twee grote kommen met Borscht en een paar plakken donker brood. Borscht is er in vele varianten maar dit is de rode Borscht met bieten als basis. When in doubt, “Borscht” zeggen ze bij de Mythbusters altijd.

Door naar de oevers van het Onega meer op 265 km, daar staat een auto te wachten met water en thee. De temperatuur is inmiddels opgelopen tot dik boven de 30 graden en er staat heel weinig wind. De natuur is prachtig de wegen goed en uitzonderlijk rustig. Na het Checkpoint maken we een U-bocht en gaan we dezelfde weg weer terug. Op de heenweg zag ik al een wat groter hotel restaurant langs de weg en stop om te kijken of ik daar een fles ijskoude Cola kan kopen. De eigenaar komt al naar buiten om mijn te gekke fiets te bekijken en als hij hoort dat ik buitenlander ben gaat hij snel iemand halen die Engels spreekt. Hij komt terug met Dimitry die inderdaad uitstekend Engels spreekt. Dan zoeken ze de fotograaf om dit magische buitenlander moment op de gevoelige plaat vast te legen en kan ik niet zonder souvenir vertrekken en moet de kampwinkel weer open. Of ik niet wil blijfen voor de Sovjet stijl Party van vanavond en een kamer wil om uit te rusten? Helaas moet ik dit aanbod van gastvrijheid afslaan. Dagen later blijkt dat ze op hun website een hele ligfiets special hebben gemaakt. Deze gastvrijheid was me de verloren tijd wel waard.

Link naar de website van Vytegoria Campsite & Hotel
Saminsky Pogost (begraafplaats) is op 301 km en om er te komen moet eerst weer een aardig stukje onverhard worden gereden. Een heel mooi houten kerkje wat nog wordt onderhouden en wat bijgebouwen die langzaam de grond in lijken te zakken. Het begint al wat later te worden maar de zon is nog warm en het zal hier ruim 300 km noordelijker van Kirillov niet meer donker worden. Dit is zo’n beetje de onderste breedte graad van de Middernacht zon of Witte Nachten zoals de russen het noemen. De zon gaat hier nog wel onder maar het blijft schemerig.

Volgende stop is Pudozh in school nr. 2. op 362 km. Later zal ik uitvinden dat alle scholen een nummer hebben en geen naam zoals bij ons. Dit zijn van die typische overblijfsels uit het oude systeem. In de school krijg ik weer soep van een paar zeer vriendelijke dames, ik mag niet eerder gaan zitten voordat ik iets in het bezoekersboek van de school geschreven hebben. In ruil wil ik natuurlijk een mooie foto samen met deze fenomenale kokkinnen van de Russische landkeuken.
Ik voel me nog goed en heb geen zin om in de gymzaal van de school te slapen. Omdat ik bijna voorin zit zal ik vele malen worden gewekt door latere binnenkomers plus de gebruikelijke rufters en snurkers. Ik pep mezelf op en besluit door te gaan naar CP 5. Dit is een kinderkamp staat er op de route beschrijving. Het camp ligt op 421 km. een kilometer of 30 na de school krijg ik te maken met wegwerkzaamheden. Op sommige stukken moet ik lopen of wachten in de berm tot de auto’s voorbij zijn. Het stof is niet best voor de longen die dit jaar net wat aan de beterende hand zijn. Ik rij een stukje op met Oleg, we houden elkaar in de gaten op dit gevaarlijke stuk. een kilometer of 25 van deze ellende kost ons veel tijd, maar ja dan hebben we het alvast maar gehad. Overdag zal er waarschijnlijk nog meer verkeer zijn. 5 km voor het camp is er aan de linkerkant van de weg een hele strook nieuw asfalt klaar waar de auto’s nog niet overheen mogen. Oleg en ik aarzelen geen moment en duwen onze fietsen erop en fietsen met hernieuwde energie door naar het kinderkamp.

Checkpoint 5 is een verzameling van houten huisjes en metalen werkmans-caravans en keten. Allemaal kunnen ze wel wat onderhoud gebruiken. Na een bord Pelmeni uit de Russische keuken met een flinke hoeveelheid ketchup uit de Amerikaanse keuken zijn we toch weer terecht gekomen bij het onderwerp fusion cooking. De traditionele zure room is lekkerder moet ik eerlijk zeggen maar ik ben het stadium om kritisch te zijn na dik 400 km fietsen reeds lang voorbij. Ik wil mijn hangmat ergens op het camp terrein op gaan hangen maar als ik wil zegt een van de vrijwilligers kan ik ook in één van de huisjes slapen. Ik waag het het erop en gok op weinig rufters en snurkers, met geluk zitten die ver achter mij.

Dag 2. Моя ладонь превратилась в кулак, – My hand has turned into a fist,

Na een uur of 3 slaap ga ik alweer vroeg op pad richting de Kurzha rivier. Weer is het gloeiend heet en na een paar uur rijden begint het gevaarlijk warm te worden. Mijn armen zijn tot op het bot toe verbrand gisteren en ik ga iets langzamer rijden omdat ik bang ben voor een zonnesteek. Later zal blijken dat er de tweede dag al een paar hebben opgegeven in deze hitte. Bij vertrek vanmorgen ontmoete ik Bauke, een Nederlander die al jaren in Moskou werkt, later op de laatste dag aan de oevers van het Ladoga meer zal blijken dat hij bijna alle nummers van drs. P uit zijn hoofd kent. Ook rijden er nog op mijn tempo 2 Finnen net voor of achter mij. Mikko en Arto. Arto is de eerste dag met zijn voorwiel achter een randje nieuw asfalt blijven hangen en is snoeihard gevallen. Later die dag rij ik een poosje met Evgeniy die over Arto heen gedoken is omdat hij er te dicht achter zat toen hij viel. Ook hij zit helemaal onder de schaafwonden.

De volgende stempelpost is op 481 km. aan de over van het Onego meer. De weg is breed en er zijn alleen dennenbomen de hitte is bijna ondraaglijk. Typische controle post met een kampvuur wat tentjes, boterhammen kaas / worst, thee en water. Door naar 580 km daar moet zich kaap Sukhie Navoloky bevinden. Ook hier weer het zelfde, leuke kamp plaats met versnapering. Lang zitten is er niet bij want het barst van de muggen en horzels. Boven een kilometer of 18 heb je geen last van deze plaaggeesten, dus doorrijden maar weer. Richting Girvas op 682.

In Girvas bevind zich de diepe krater van een uitgedoofde vulkaan en deze lokale beautyspot moet eerst worden bezichtigd voor je terug kan rijden naar het kleine culturele centrum van het dorp. Na weer te zijn opgevangen door de vrijwilligers eet ik voor de verandering weer borscht. Deze is uitzonderlijk goed gemaakt, en dat vindt Bauke ook die iets later dan mij binnen komt. Ik maak geen gebruik van de Bag Drops. Bag Drops is een systeem waarbij je bagage vooruit kan sturen naar de Check Point. Het enige wat ik bij me heb om gewicht te besparen is één schone onderbroek, je weet maar nooit een ongeluk zit in een klein hoekje met al dat zware eten. Veder rij ik helemaal zonder hulp van buitenaf, als de nood aan de man komt heb ik mijn slaapzak en tent. Ik kijk even in het slaap zaaltje en besluit voor de tent te kiezen het is er warm en er zitten geen ramen in. Later hoor ik van de Finnen die wel even hebben geprobeerd te slapen dat er ineens een Disco begon rond middernacht en iedereen weg moest.

Dag 3. И если есть порох – дай огня. – And if there is powder – Give me some of that fire.

De weg naar Petrozavosk is ongeveer 80 km. en zit voor het grootste gedeelte vol met de meest verschrikkelijke gaten die je in je leven hebt gezien. Na een poosje ploeteren op lage snelheid besluit ik met de hangmat het bos in te trekken. Ik zet de wekker voor 6 uur en ga een uur of 6 onder zeil, straks zien we wel verder en als ik weer fris ben zal het beter gaan op het slechte asfalt. Voor ik in slaap val denk ik aan het branden van de kaarsen en de munten in de heilige fontein. Nog geen lekke band gehad ondanks de minder dan ideale omstandigheden.

In Petrozavodskaya in school 33 kan ik weer heerlijk ontbijten. Deze keer is het pap en aardappelsoep (kartoschka) met stevig bruin brood. Dan, goed vol en uitgerust, boerend richting Kinerma Guest House. Langs het meer, wat eigenlijk meer een binnenzee is, stop ik nog een keer bij een leuk tentje en neem weer een koude fles Cola. Buiten stoppen nog wat andere fietsers en Evgeniy is er ook weer bij. Hij gaat gelijk weer ijs voor ons halen bij de Magnjet Super aan de overkant. Kinerma is een traditioneel Karelisch dorp en er komen zelfs toeristen. Het ligt op 866 km. Eenmaal aangekomen is er weer soep en doe ik in de hitte op de veranda een dutje, weer is het gloeiend heet. Een paar keer rij ik gelijk op met mijn nieuwe vriend Evgeniy, hij is autoparts dealer in het allerhoogste noorden van Rusland in de plaats Vorkuta in de Komi Republiek. Hij heeft geen credit card of Facebook en doet alles met dikke rollen cash. Hij spreekt een paar worden Duits en praat meestal aan een stuk door in het Russisch. De meeste tijd rijd hij in mijn wiel, in de spiegel zie ik de dikke korsten op zijn knieen van de serieuze valpartij de eerste dag. Hij weet wel weer feilloos de supermartjes te vinden en komt als we even pauze houden altijd terug met ijs. Hij heeft het zwaar met de lichte tegenwind en de hitte dus laat ik hem van mijn wiel profiteren, het is een aardige vent en net als ik erg achterdochtig als het op de overheid aankomt. Dat schept een band hoewel we elkaar niet kunnen verstaan.

Door naar het kamp aan de Uuxunyoki rivier op 935 km. Je kan merken dat we nu dichter bij Finland komen Yoki of Joki betekent in het Fins rivier. om bij de Checkpoint te komen moet er eerst weer een stuk over een zandpad worden gelopen. In een open plek in het bos brand weer een vuur, deze keer is het rijst met rundvlees, thee en campote. Campote hebben ze bijna overal, het is een drank gemaakt van opgekookt fruit met suiker, de Russiche plattelands Cola. Het is een gezellige plek Met een paar aardige dames. Ik zie daar voor de eerste keer Antonina die in korte broek met blote handen middel grote dode dennen het bos uittrekt en op haar blote knieen in stukken breekt om het kampvuur mee op te stoken. Ze helpt me met het vullen van de water flessen en maakt nog een paar foto’s voor ik weer verder ga. Een pittige tante waar je geen henst van moet krijgen….

We gaan de hoofdweg af en komen langs het monument van de huilende moeders, voor de ongetwijfeld vele doden die er in de diverse oorlogen met Zweden, Finnen en Duisters zijn gevallen, daarna rijden we door wat verstilde stadjes. Het is een regio van zware industrie en alles ziet er oud en smerig uit. daarna door de natuur weer in naar een punt op 1007 km waar na ongeveer 30 kilometer van pittige klimmetjes ik een man zie met een klapstoeltje en stempelkussen. Ik dacht dat dit een Checkpoint was met eet en slaap mogelijkheden. Er is niets en er zit niets anders op dan de 36 kilometer van klimmetjes weer terug te fietsen naar Checkpoint 13. Dit zou school nummer 2 in de Popedy Ulitsa nr. 3 moeten zijn. Het school complex is groot maar de helft heeft geen ramen meer of de daken zijn weg, om er te komen moeten ik alweer een stuk gravel rijden. Alleen het hoofdgedeelte wordt nog gebruikt. Het is goed te zien dat de Russische jeugd al wat beter hun weg weten met het Engels, “Fuck America” staat er met rode verf op een van de muren van de school, zeker iemand die niet van ketchup houd. Ik eet eerst wat samen met Bauke, Mikko en Arto. De laatste twee moeten nog naar de man met het klapstoeltje maar zij hebben tactisch alvast een poosje geslapen hier. Na het eten gaan ze verder. Ik kan van Arto in de gymzaal zijn matje en dekentje overnemen. Ik begin een beetje uitgewoond te raken, maar doe toch eerst mijn oordoppen in voor ik door snurkers kan worden gewekt.

Dag 4. Вот так… – Just like that…

De avond voor school nummer 2 was ik al een dorpswinkel ingegaan voor Cola en pinda’s. Dit kan ik in het Russisch af maar probeer altijd eerst of ze Engels spreken. Dit wordt meestal beantwoord met een typisch Russisch stilzwijgen of een simpel diep keelgeluid dat klinkt als No. De mensen zijn hier minder enthousiast dan in Oegsbekistan. Goede kans als je hier iemand vriendelijk goedemorgen toewenst dat je niet eens antwoord krijgt. Ik blijf natuurlijk stug volhouden…

De laatste 200 km is vooral veel klimmen en dalen, maar de natuur is schitterend en de weg bijna helemaal opnieuw geasfalteerd. Ik lig nu bijna een halve dag voor op de eind tijd van 90 uur dus ik hoef me nergens druk over te maken. Ik ben eigenlijk nog relatief fris en zou de rest van de week nog wel verder kunnen fietsen. Wat een feest dat Rusland. Alleen Checkpoint 14 rest mij nog voor het stempel boekje op 1130 km. Om hier te komen moet je weer een km of 2 over een zandpad om te eindigen met een prachtig uitzicht over het grootste meer ter wereld. Ladoga. Bauke komt ook aan en we kletsen wat in het Nederlands, daarna ga ik na wat brood met kaas en een paar straffe bakken zwarte thee weer op pad voor de laatste 76 km. Het heuvelt nog een poosje en ik had erop gerekend dat het nog tot het eind zo zou blijven, maar onverwacht zit ik weer op de snelweg die nagenoeg vlak is. Super glad asfalt en ik rij als een trein dik boven de 30 en soms wel bijna 40 als het wat naar beneden gaat.
Als ik na een bezoek aan de bosjes voor een sanitaire stop weer weg wil rijden zie ik Bauke met in zijn kielzog Jan Weller een Duitser. Ik zie in mijn spiegel dat Bauke mij in wil gaan halen, zijn versnelling is enorm. Dit wil ik niet laten gebeuren en geef vol gas. Zo kinderachtig zijn mannen nu eenmaal. Bij het bordje Berazyovo maak ik nog een foto. Het plaatsje van het finish punt is nog niet verbonden met asfalt. de laatste kilometers zijn dan ook weer zand en gravel. Het is dan ook op minder dan 1 km van de finish dat ik val en mijn hele rechter eleboog weer open haal aan een paar scherpe stenen. Het bloed spuit eruit. en de lucht is rechts achter me helemaal zwart aan het dicht trekken.

De ontvangst aan de finish is hartelijk en ik krijg een fraaie houten handgemaakte medaille waar Nicolay met een soldeerbout achterop gelijk mijn eindtijd brand 78:38 een van mijn “finer moments” dit jaar, ik ben weer helemaal terug. Als ik de troffee van hem aangereikt krijgt barst achter me op de binnenplaats een vreselijk noodweer los, een felle harde regen en ik voel ineens een ijskoude wind langs mijn benen. Ik kan een kleine lach niet onderdrukken….. van der Lee Mazzelpik. Geen druppel gezien onderweg, helemaal mijn rit in licht en warmte, daar heb ik wel een paar slechte stukken 60 jaar oud Sovjet asfalt voor over en de wegopbrekingen ben ik al weer bijna vergeten.

We eten nog wat in het restaurant, Lars is de tweede dag al uitgevallen en we hebben weer even om bij te praten. Gelukkig hebben ze hier wel bier. Voor nog geen 12 euro heb ik een deluxe twee persoons kamer helemaal voor mezelf alleen en ik slaap als een blok.

Met mijn vriend uit Noord Rusland kan ik weer mee terug rijden naar Sint Petersburg. Mijn fiets wordt vakkundig door Evgeniy op het dak van de wagen tussen zijn fiets en die van zijn zoon vastgezet. Na 140 km komen we in Sint Petersburg aan, het is nog geen seconde droog geweest. Dit is het het mooie van alleen reizen je vind altijd die onverwachte kans. Als ik met een groep was geweest hadden we eerst 15 onverhard door de gierende regen naar het station gemoeten, in het Russisch een kaartje moeten zien te bemachtigen en dan met geluk een halve dag later bij Finlandsky Station te eindigen. Om dan nog eens 12 km door de gevaarlijke stad te fietsen naar het hotel. Evgeniy, als je dit ooit leest Super bedankt! en absoluut onbetaalbaar. Ik heb alleen maar de hele familie op een lunch hoeven trakteren en zou ze graag ook nog voor het diner hebben uitgenodigd.

Een dag later is er nog een afterparty in de Dunes bar. Het is op loop afstand van het hotel maar lastig te vinden Een fietser uit Moskou loopt me achterop in de straat waar het moet zijn, hij weet waar het is. Het is een sjieke club, ze hebben geen Russisch bier alleen Amstel en Guiness…. Gatver ben ik daar helemaal voor naar Rusland gekomen. De Dames Irena en Irena zijn er ook, zij drinken Ghluwein, het moet niet veel gekker worden. ik ben in de skibar terecht gekomen. Antonina is er ook en de transformatie kan niet groter zijn, zij lijkt wel zo’n oligarge met een niet te missen boezem en een strak glitterjurkje met hakken waar een giraffe duizelig van zou worden. Als ik naar haar kijk kan ik bijna niet geloven dat ze nog geen anderhalve dag geleden boomstammen brak op haar blote knieen.

Lars en ik gaan rond elf uur terug naar het hotel op zoek naar wat te eten, want in de Dunes Bar hadden ze alleen iets wat op hamburgers leek. Ik haal Lars over om naar een zijstraat te gaan waar ik een fantastisch Koreaans / Chinees restaurant gezien heb. Heleaas ging net voor ons neus het licht binnen uit en gaan we verder. We komen langs het waterpijpen restaurant. We gaan naar binnen en krijgen een tafeltje niet op het terras maar binnen, de tent is groter dan ik aanvankelijk dacht. De muziek staat snoei hard het is een club en praten kan niet meer. Lars leest wat russisch en besteld wat vooraf. We krijgen een grote schaal met harde knoflook worst en gekookte lams tong, misschien is zijn Russisch niet zo goed als ik dacht. Als we nog een grote fles bier besteld hebben en de paddestoelen soep op tafel komt zet de DJ de muziek nog harder en gaan de stroboscope en black lites aan. Dat ze die hier nog hebben geweldig. Ik nip in het dolle licht van mijn 16e biertje en kan amper mijn soep meer vinden op tafel. Naast ons staan een stuk of 8 jonge en oudere mannen met elkaar te dansen. Nog voor we de soep op hebben zoenen ze ook met elkaar. Misschien zitten we hier toch niet helemaal goed…. ik stuur Lars die tegenover me zit een Whatsapp. : Shall we drink some coffee out front? Hij knikt van ja en we verhuizen naar het voorgedeelte van de zaak. We bestellen koffie een Russische brandy en een waterpijp en genieten nog even na van het hele verhaal.

Anderhalve week later rij ik de veel langere Nederlandse Hoofdsteden Tocht van 1425 km. Dit is een complete domper vergeleken bij dit avontuur. Als ik de beide ritten een cijfer zou moeten geven dan komt VOL-1200 met ruim een 8 en een half op de eerste plaats en de DCT-1425 met zijn naargeestige benzine stations voor Checkpoints niet veel verder dan een 3. Het was voornamelijk voor mijn gast Rafhat uit Oegsbekistan een mooie kennismaking met Nederland en voor mij een leuke herstel rit na de veel zwaardere VOL-1200 met ruim 15.000 hoogte meters.

Volgend jaar al weer uitnodigingen aangenomen van mijn nieuwe fietsvriend Pavel voor een mooie rit vanuit Novosibirsk in het diepe zuiden van Siberie. De weg volgt een rivier naar bijna 4000 meter hoogte om te eindigen in een klein dorpje vlak voor de grens met Mogolie.

Nog liefhebbers voor volgend jaar?