aanvankelijk is het om half 10 nog lekker zonning. Het ontbijt is maar tot 10 dus ik moet weer haasten om de “gratis” calorieen niet te missen. Die ga ik zeker nodig hebben vandaag. Als ik het laatste bolletje met hardgekookt ei tussen m’n kiezen door laat rollen als een fijne bourgogne begint het natuurlijk weer keihard te regenen. Het begint een belangerijke plaats in te nemen die regen de laatste tijd. Maarja de klus moet geklaart worden, ik kan hier wel de hele week geld blijven verbranden in Honningsvag. Verder dan de Noord Kaap is er niet veel te doen. Dus toch maar in de regen weg het is niet anders. Buiten is het gelukkig een stuk minder koud dan gisteren dus met de wetenschap van dik anderhalf uur klimmen als een berggeit ga ik toch maar in de driekwart broek weg. Als je niet in staat bent om op de 9 tot 11 procent jezelf niet warm te trappen dan is er iets met je mis.
Met de wetenschap dat dit de finale is en het einde in zicht ga ik door de regen weg. Langs de Fjord trap ik lekker door om alvast m’n spieren op te warmen. Die zijn normaal voor 4 uur ‘s middags altijd bagger. Maar vandaag zullen ze wel moeten. Dan komt het bord waarop is aangegeven dat er over 150 mtr een stuk van 3 km klimmen komt. na een kort haardspeld bochtje knalt het gelijk omhoog. De drie kilometer die dan volgen zou je bij min 20 nog wel in je blote kont kunnen fietsen zo zwaar moet je dan aan de bak. Het vocht spuit je porieen uit. Daarna kan je even krachten opdoen voor de volgende trede. Tot een meter of 320 om dan in een paar flinke stappen weer tot 18 meter terug te vallen. Daarna gaat het spel weer opnieuw beginnen. Op het lange stuk naar beneden waar je normaal met de ligfiets als een adelaar uit de wolken duikt heb ik zelfs een paar keer moeten remmen vanwege de enorme rukwinden. Gelukkig heb ik geen 5 Ortlib’s aan m’n fiets hangen anders was ik als een zeilboot de fjord in gelanceerd. Nog nooit meegemaakt hier, dus dat is even wennen dat remmen, dat doe ik anders nooit. Gelukkig ga ik er een hoop voorbij van team Vaude. Die lopen al een poosje vanwegen de harde wind of de lange steile stukken. Dat zou ik nooit doen want dan moet je thuis vertellen dat je de laatste 30 km in een soort van avondvierdaagse hebt afgemaakt.
Wat ik al helemaal niet begrijp is dat de meeste al die tassen mee zeulen naar boven? Zelf heb ik vanmorgen het weer aangekeken en lokale info ingewonnen, en besloten om er een soort van “Stinger Operation” van te maken. alleen de achter tassen neem ik mee en daar haal ik alle onzin zoals een kettingpons een bosje reserve spaken gereedschap de brander en nog een hele boel andere zooi eruit. Toen ik vervolgens de fiets buiten wilde zetten vanuit de hostel leek het wel iets exotisch van veder licht carbon wat ik in m’n handen had.
Maarja alles wat kan helpen is mooi meegenomen maar de hellingen zijn zo lang en zo steil dat je goed moet blijven doorgaan anders val je stil. Het laatste stuk versmalt de weg. En op dat laatste steile stuk moet je vooral heel goed uitkijken dat je niet als schiet schijf gaat dienen voor de vele bussen en caravans. Ik heb het al eerder gezegd maar hier is het heel goed opletten, de meesten zwalken maar wat rond, ze wijzen elkaar een paar rendieren aan of een verlaten ijsmeer met sneeuw, een wilde papagaai duiker etc. Het laatste waar ze op letten is wel op de weg. Voor deze grijze duiven in hun nieuwe speeltje ben je minder dan een vlieg op de muur. ” The gray Huns, the new masters of the univers” zing ik in mijzelf. Lekker catchie, en de doelgroep is groot genoeg. Als ik zelf voor deze titel kan kwalificeren dan zal dat wel niet meer mogen met zo’n grooot ding wat ongeveer net zoveel brandstof verstookt als een Concorde indertijd van Londen naar New York. En met overheids geld promoten we dan met spotjes op t.v. het nieuwe rijden….. Haha aha a hhahaaa haaa, hoe gek kan je het maken.
Laten we langzaam naar het nieuwe kamperen toewerken, je zelf aan de natuur overgeven en je gewoon de hele vakantie niet meer wassen, ga naar een land waar nog ruimte zat is en kom tot bezinning. Het is een stuk goedkoper en je verbruikt nauwelijks energie. Je komt 8 kg lichter thuis en voelt je beter dan ooit tevoren. Ga het eens proberen volgend jaar.
Een “Stinger Operation” is als volgt : Je probeerd geheel bij verrasing de vijand een dodelijke slag toe te dienen om vervolgens weer snel terug te kunnen trekken. Ik ga dus ook niet uren lang in het Noord Kaap bezoekers centrum rondhangen. Wissel nog even kaartjes uit met een Finse fietser, een uit de Tjech Republic en Jeff uit engeland die op weg is naar het zuidelijkste puntje in Spanje. I wens hem veel geluk op de levens gevaarlijke doorgaande camper wegen. Daarna ga ik nog even naar binnen om voor een paar Franse vrienden van vroeger een soort van boek promotie te doen. en na een paar extreem dure consumpties ben ik weg. Ja het blijft een soort van Efteling die Noord Kaap, misschien hebben ze volgend jaar wel een paar rode schoentjes in de hal staan.
Tijdens de terugweg is het gelukkig wel droog maar de wind is zo krachtig dat hij wel rechtstreeks uit de caravan hel lijkt te komen. De inktzware wolken hingen af en toe zo laag dat het leek of je er ieder moment met je hoofd in zou komen. De wind was zo hard dat je soms ook naar beneden nog mee moest trappen om op snelheid te blijven. Eindelijk beneden aangekomen rij ik Honningsvag in om na al die jaren eens de fameuse Arctico Ice Bar te gaan bewonderen. Het blijkt een tegenvaller. Ik moet eerst bijna € 15 betalen om zowiezo binnen te mogen.en dan blijken ze niet eens alcohol te verkopenl. Toch ook weer een beetje van een koude Efteling thuis gekomen. Daarna langs de docks om te kijken vanwaar de Hurtigruten morgen vertrekt en dan naar de Rema 1000 de beste (enigste) super van Honningsvag. Ik neem weer wat vooraden in voor op de boot, en wil deze overwinning met twee blikjes “Arctic Beer” vieren, maar alles zit al achter slot en grendel. Vorig jaar was ik net na 8 uur toen ze geen bier meer verkochten in Kautokeino, en nu is het nog maar half 7. Aan de kassa verteld men dat je als volwassen vent die net voor de derde keer de Noord Kaap heeft bedwongen in het weekend na zessen al geen bier meer mag kopen. Bijna sloegen de stoppen door en was ik Noorwegens tweede Breivic geworden. Toen ik later op mijn kamer van een colaatje lebberde dacht ik dat de dictatuur in een land als China nog niet zulke ernstige vormen heeft aangenomen. Je moet een hoop geld en vrijheden inleveren om van het schoon van de fjorden te mogen genieten.
