On the Road

De volgende ochtend ben ik weer vreselijk laat wakker en pak snel alles bij elkaar. Bij de receptie vraag ik om koffie. € 3.50 voor een kleine mok met de lauwste en zuurste koffie die ik ooit gedronken heb, maar voor Noorse begrippen een heel schappelijke prijs. Noorwegen is zonder meer het mooiste land op aarde maar het lijkt haast wel of ze een soort van kijk belasting op de prijzen doen. Hier betekend b.t.w. bekijkenswaardige toegevoegde waarde. Dus via een eenvoudige staffel kijken ze dan of er een fjord in de buurt is of een paar rode pitoreske huisje, wat rekken met drogende vis etc…. en dan knallen die Nooren ff gauw 60% over bijvoorbeeld zo’n bak koffie heen.

Hoe mooi het ook is, het zou eerlijker zijn dat als het regend dat je dan minder zou moeten betalen. Met regen is ook de Porsanger Fjord niet om aan te zien. Gelukkig ben ik na een paar uurtjes in het restaurant van de camping van Russeness, hier weet ik het password ook van het WiFi Lan. hordafor met kleine letters. Maar ook dit is veranderd blijkt later. Leverde zeker niet genoeg op? Nu kan je een uur internetten op het zo traag als dikke stoop zijnde WiFi Netwerk voor de voor Noorse begrippen heel schappelijke prijs van net nog geen € 6. Gelukkig heb ik te maken met een Fins meisje aan de kassa die het niet zo op de baas heeft en krijg ik na wat heen en weer ge-joke waarbij ik een paar keer mijn nieuwe Finse uitdrukking Kiitos gebruik, een tiket van een uur GRATIS. Ik probeer dit woord op te zoeken met de Bing vertaler, maar het woord gratis bestaat niet in het Noors. In het Fins gelukkig wel, en als de baas even niet kijkt krijg ik nog een stuk of 20 chocolaatjes van haar. Ik heb dan al een rendier burger met friet achter de rug. Dan hebben we jammer genoeg geen kontact meer want er komen net 3 nieuwe bussen binnen, en mijn kans om naar het toilet te gaan is verkeken, want gelijk staan er 20 man voor in de rij. Ik ga straks wel weer even in de grootste badkamer van de hele wereld, ook nooit enge luchtjes van anderen.

Als ik dat even in mijn hoofd probeer uit te rekenen 3 bussen x 60 is 180 man met koffie, wafeltje, internet en nog een rolletje drop voor in de bus kom ik uit op een bedrag wat het bruto nationaal inkomen van Griekenland ver te boven gaat. Gouwe handel voor die Nooren. Ook zie ik bij aankomst twee motorfietsjes staan met gekke numer platen, ik gok Taiwan. Binnen blijkt het Zuid Korea te zijn. Een jongen en meisje of een man en vrouw, je kan bij die Aziaaten nooit zien hoe oud ze zijn, en lijken altijd jong te blijven. Maken een reis om de wereld en zijn vanuit Vladivostock (rusland) vertrokken. Enkele dagen geleden zag ik ze ook al in Finland dus ging ik even een praatje maken. Ik beloof ze morgen op de Noordkaap te treffen en we wisselen websites uit.

Het laatste stuk stelt de weg me weer niet teleur. Ik heb express een beetje langzaam gedaan om de grootste touristen horde niet te hoeven meemaken. Vorig jaar reed ik de 340 km lange tocht vanuit Karigasnimie in een ruk achter elkaar door de nacht en was bij het open gaan van het visitors centre al onder het wereld bolletje geweest. Nu neem ik er de tijd voor. Maak en passant nog een kleine 330 foto’s, 30 action-cam filmpjes en ook nog een stuk of 8 echte video-cam opnames. Leg mijn fiets aan de kant om 20 minuten tussen rendieren door naar een tropisch strand te wandelen. En sluit een nieuwe vriendschap met een race fietser uit Lakselv die graag met me mee wil rijden door de tunnels omdat hij zelf geen licht heeft. Hij heet Jan-Viggo Pettersen, en ik heb z’n mobiele nummer plus e-mail en de belofte om te blijven overnachten en dat hij me volgend jaar zal racen naar de Noord Kaap. hij ziet er nu nog wat zwaar uit, maar is nog maar net begonnen met trainen. Hij is pas 42 dus hij heeft een kans. We stoppen bij een parkeer plaats. Heeft onderweg z’n zoon gebeld, en die komt hem halen. Jongen van 23 stapt uit een classic Volvo uit 1952 en heeft ook kleren aan uit die periode. Grappige gasten de Pettersen’s.

Noordkaap tunnel verloopt zonder incidenten, de zuidkant is niet zo steil als de noordelijke, dus een nieuw snelheids record zit er niet in. Bovendien ben ik de ducttape in de voorband nog niet vergeten. Hoger dan 85 kom ik niet onderin weet ik waarom. De ventilatoren die de uitlaatgassen afvoeren staan nog op volle kracht te draaien en die geven een formidabele tegenwind. Wel wil ik als persoonlijke prestatie de noordkant in één keer zonder te stoppen naar boven rijden. Bijna lukt dat, één keer moet ik eraf omdat ik bij het naar de kant sturen voor een auto het wiel te lang tegen de snoei strakke ketting duwde, waardoor ik in onbalans raakte. Toen ik toch stil stond heb ik gelijk m’n jas uit gedaan en hoewel maar 3 graden in de tunnen kwam de rook van mijn armen. Zonder verder te rusten heb ik me als een agressieve tekkel met prostaat problemen in de beklimming vastgebeten. Een rode waas is allang voor mijn ogen getrokken als ik na een klein stukje vals plat vlak voor de deuren van de uitgang in de gaten krijg dat ik het bijna gehaald heb. Helemaal verrot zet ik mijn fiets tegen het huisje van de nood telefoon om voorovergebogen het zweet van m’n hoofd op de grond te laten druppen. Kapot ben ik, jammer van dat stuurfoutje, volgend jaar moet dat beter eikel!, zeg ik tegen mezelf.

Dan komt er nog een laatste tunnel van een kilometer of 5 dacht ik en dan is het weer net op tijd binnen voor de receptie van de jeugd herberg in Honningvag sluit om 10 uur even weer afmelden op internet, dan een ton aan foto’s en fimpjes overzetten naar mijn portable Hard Disk en dan maar weer eens douchen. Vervolgens 200 gr droge pasta gekookt met een paar zakjes herrie zoals ik het maar noem. Smaak zit er niet aan maar het geeft genoeg calorieen om morgen dat laatste stuk naar boven te rammen. Dat is in 30 km 2x van zeeniveau naar 300 plus meter klimmen. Ik laat m’n spullen hier staan en neem alleen het hoognodige mee om de martelgang te verlichten. Jongens, wat hoop ik dat het lekker weer is morgen.