On the Road

Pas om 11 uur wakker in de zeer luxe cabin. Uitgevoerd in enorme boomstammen en door de eigenaar zelf vervaardigd. Zelfs een sauna ontbreekt niet. Ik had gisteravond eerst het water voor het hele complex van een stuk of 7 van deze cabins op gemaakt en daarna was de sauna op temperatuur. De vloer is van een ruw zwart natuursteen anders had ik waarschijnlijk 10 minuten lang alleen maar zwart water van me af zien lopen. M’n handen waren net zo zwart als van mensen die wegens omstandigheden op staat terecht zijn gekomen en nooit meer de luxe hebben om zich te wassen.

Die mensen met die zwarte handen kunnen s’morgens zonder zich te gaan wassen wel gelijk een biertje gaan drinken op het Centraal station. Die luxe heb ik dan weer niet, want ik moet eerst nog een flink stuk fietsen voordat ik aan een biertje kan gaan denken. Hoewel ik de hele trip nog geen pilsje gezien heb en zowaar na de boot nog geen frites gegeten heb. Alleen maar het echte goede wat moeder natuur te geven heeft n.l. pasta. Meestal zelfs nog zoder vlees want dat zit er niet in, in die zakjes poeder. Tijd om vandaag eens op jacht te gaan naar een paar van die lange rendier worsten.

Na vertrek blijkt het nog maar 13 km te zijn naar de poolcircel of toch niet? want na mijn eerste stop bij de poolcirkel volgen er nog 2 officieele stops voor nog meer poolcirkel. en ze liggen echt kilometers uit elkaar. Nou ja het is net als Volendam, iedereen wil er wel wat aan verdienen. Ik ben natuurlijk bij de echte gestopt dat begrijpen jullie wel.

Een paar dagen terug zag ik al een klein rafelrandje aan de voorband. Nog niet zolang geleden toen ik vanuit Ossendrecht een 300 km brevet rit reed knalde er toen ik samen met Jeroen van Keulen door de regen ploeterde ook al een band af omdat er een zwakke plek in de wang zat en de binnenband eruit puilde. Nu ben ik al twee jaar aan de Continental banden omdat ik bij herhaling door de kneusjes van Swalbe teleurgesteld was, en nu lijkt het bij Contie ook al een zooitje te worden. Eén band kan nog, maandag morgen nieuwe stagaire etc. Maar dit is al de tweede met hetzelfde euvel. Toen de andere eraf knalde reden we een km of 30 en Jeroen zat vlak achter me en dat was best even spannend want hij rijdt met zo’n levensgevaarlijk triatlon stuur zonder remmen, en bovendien zit hij de helft van de tijd te pitten. Als de band knalt kunnen er twee dingen gebeuren. Of je komt zonder te vallen tot stilstand of de band komt van de velg en je gaat gelijk onderuit. In het laatste geval zou Jeroen met zijn levensgevaarlijke triatlon stuur ook nog eens over me heen gereden zijn.

Ik durfde dit niet op zijn beloop laten en onder het Lappi Monument (ook alweer op de Poolcirkel) heb ik op een mooi droog glad stuk beton de fiets uit elkaar gehaald. De enigste goede oplossing is nu de support truck bellen maar die heb ik niet. De andere manier is om er een andere onder te zetten, die heb ik wel maar is voor echte noodgevallen. Ducttape? Natuurlijk, met ducttape krijg je alles voor elkaar. Wiel eruit band eraf en van binnenuit een lapje ducttape erin geplakt. Het lijkt weer voorelkaar, maar het opschrift op de band “Hand made in Germany” geeft me niet meer het vertrouwen als voorheen. Geef me liever Chinees spul dan verwacht je minder en is de prijs ook beter.

Daarna door naar de volgende plaats Kemijarvi om de rest van de middag mijn teleurstelling in Continental weg te internetten. Een pittige mail naar het hoofkantoor van Contineltal zal nog volgen. Zelf heb ik het idee dat Herman en Hannelore weer terug zijn uit de States en daar weer zijn begonnen als productie medewerker en hoofd verkoop Niederlande (zie verslag 2010) Wat zou er gebeuren tijdens een nieuwe record poging in de Nordkapp tunnelen, en die klunzen zijn zomaar vergeten je banden te controleren?

Vanuit Het ABC restaurant, wat tijdelijk de rol van Mc Donnalds heeft overgenomen bij gebrek aan beter, ben ik om 8 uur ‘s avonds pas weer gaan fietsen. De rit gaat naar Sodankyla (The city that never sleeps). De lucht is dan nogal bewolkt en heel af en toe regend het wat. Maar niet hard genoeg om als excus te gebruiken om te stoppen. Ik kom toch weer in een goed ritme hier in de laagvlakte die wordt bepaald door de enorme rivieren die hier samenkomen. Na een vrijwel uitgestorven Sodankyla (The city that always sleeps) ga ik door langs richting Ivalo langs de brede stroom van de Kitinen Joki. Ik ben hier vorig jaar ook al langs gekomen en weet nog een prima kampeer plek straks. Hollanders willen altijd op de zelfde camping staan, dat is bekend. En deze is nog gratis ook dus dat kan niet missen.

Vlak voordat ik het tellertje op 200 zie schieten zie ik op de kaart het reservoir op duiken waar de plek is. Begin nu weer in prima vorm te komen en kan nog steeds een nachtje doorhalen als het nodig is. Pas om elf uur vertrokken vanochtend na 13 km uurtje pauze met koffie en appelcake, dan nog even een band gerepareerd om vervolgens met nog geen 40 km op de klok de rest van de dag te gaan zitten internetten. Om 5 uur hangt de tent weer op die mooie plek met uitzicht over water en zonder gillende kinderen. Ook zie je hier na het ontwaken niemand schuchter met een plee rolletje naar de toiletten gaan. Nee van de toiletten op mijn camping staat de deur altijd wagenwijd open en kijk er toch niemand op je handen. Ik zeg: doe snel weg die horizon vervuilende diepvrieskisten en kies ook voor het nieuwe kamperen.