vroeg op voor het ontbijt vandaag, na een laatste douche, je weet nooit wanneer de volgende is op een expeditie als deze. Maak ik me klaar voor het verlaten van het schip. De gebruikelijke chaos net zoals voorgaande keren. Mensen staan al voor de deur van het autodek opgesteld als ik nog moet gaan ontbijten.
Als ik eindelijk het haventerrein afrijd moet ik eerst weer even wennen aan het Finse fietspaden systeem. Eigenlijk is het heel gemakelijk. Je steek gewoon over, het het fietspad ligt altijd aan de andere kant van de weg. Na een poosje klooien besluit ik niet in de spits naar het hoofdkantoor van Nokia te gaan om daar de fameuse vitrine kast te gaan bekijken met alle Nokia modellen die ooit gemaakt zijn. Ik denk dat ze momenteel wel iets anders te doen hebben met het verfijnen van hun nieuwe windows phone.
Na een poos op de kleine weggetjes rond te hebben gepruts en ook nog eens een kilometer of 15 gravel meegepakt te hebben is het me weer genoeg. Ik zet de LowRacer weer op de snelweg waar hij thuis hoort. Dicht langs het randje om de stom dronken Russische vrachtwagen chauffeurs te slim af te zijn begin ik lekker op te schieten. Het achter spatbord zit vanaf het begin al niet lekker en ik moet enkele keren alle bagage eraf trekken om met wat gesleutel de situatie te verbeteren.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Onderweg ben ik slechts één keer gestopt bij een Mc Donalds, maar het internet was kapot. Daarna ging het weer verder en nu zit ik in de ABC vlak voor Lappeenranta. Nog een kilometer of 20 en dan splits de weg zich en gaat rechts naar St, Petersburg en rechtdoor naar het Noorden langs de grens. Weer geen internet dus ik ga nu snel verder om nog wat kilometeres te maken na al dat sleutelen. Rond 12 uur is het nog niet helemaall donken maar goed schemerig en ga ik de weg af om om de hangmat op te hangen. Bij de ABC heb ik nog een pasta gegeten dus koken hoeft nog niet. Dit gedeelte van Finland is ook nog redelijk dicht bevolkt dus als je een mooi meer ziet voor de tent staan de oevers al vol met zomerhuisjes. Fikkie stoken is nog geen goed idee maar ik heb er wel zin in. Als ik zacht wiegend in de wind onder de bomen denk aan de laatste 15 km waar weer het spatbord begon aan te lopen denk ik bij mezelf dat hier morgen toch echt iets aan moet gebeuren.
