On the Road

Dit gaat hem worden, de laatste dag alweer van mijn 3e expeditie naar de rand van de wereld. De plek heeft zich dit jaar voor het eerst in al zijn grilligheid aan mij openbaard. Aan de ene kant ben ik blij, want er zeggen al mensen dat ik er al twee keer ben geweest met prachtig helder weer onder tropische omstandigheden met geen aasje wind. Sommige zeggen dan dat het te gemakkelijk is geweest en dat het niet echt mee telt. Daar is nu voorgoed mee afgerekend. Extreme kou met natte sneeuw meer dan één keer. Een gierende wind met horizontaal voortgedreven ijskoude regen. In Finland was het op de heenweg soms rond het vriespunt buiten en wederom op een paar dagen na heel veel regen. De gehele terug weg heeft meer iets van een Car Wash from hell waar ik continue doorgereden ben. Gelukkig heeft de fiets het weer prima gedaan want op zo’n lange tocht wil je niet te maken krijgen met technische mankementen.

De boot is vroeg, en nog voor 8 uur kunnen we van boord. Om het terrein af te komen, moet je eerst ergens een pin code gaan halen om de poort open te maken. In het kantoortje die deze codes afdrukken willen ze natuurlijk eerst weer je pasport zien voordat je zo’n tieketske krijgt zoals de Belgen zeggen. Echte Belgen gebruiken geen Engelse woorden. Later als ik na bijna een uur van vloeken en tieren eindelijk na 4 keer hopeloos verkeerd te zijn gereden, op illegale wijze langs de snelweg en dan over het terrein van Accelor-Mittal uit het vervloekte haven terrein geraak. Zie ik daar in één van de eerste stadjes een goed voorbeeld van. Ik moet twee keer kijken wat er staat op de pui van deze winkel. “Amai speelkes zijn weij” na een ietwat lange beschouwing van deze korte zin, kan ik maar tot één conclusie komen en dat is dat we hier met een Belgisch filiaal van “Toys r Us” te maken hebben. Eenmaal op het mooie Belgische platteland kan ik, buiten de normale slechte wegen van vervormd asfald of gescheurd beton, inclusief enkele kasseistroken toch lekker doorrijden. Na 32.02 Km op mijn dagteller voel ik de eerste regendruppels als ik de Cleylandshoeve passeer. Dan is het hek van de dam en gaan we een kilometer verder weer over op het Scandinavische weer type. Als ik bij het veer in Breskens aankom ben ik al weer koud en helemaal doorweekt.

Op de boot trek ik m’n regenpak aan en bel Bram van M5. Hoewel de winkel dicht is op maandag rukt hij toch uit om speciaal voor mij de Nespresso machine te bedienen. Ook mijn jongste zoon Ryan is onderweg met de auto om mij op te halen. Wat aanvankelijk een lekkere afsluitings rit zou moeten worden van 160 km met de wind in de rug is weer veranderd in de Scandinavische wasstraat waar ik bijna 3 weken in heb rondgereden. Als mijn zoon een uurtje later aankomt kan ik alleen maar denken hoe snel de tijd voorbij gegaan is. Gisteren hield ik hem als baby nog vast en nu is het een jonge volwassen man met zijn eigen rijbewijs. Als we thuis zijn hoef ik niet alles gelijk op te ruimen, want mijn vrouw is nog een paar dagen bij haar zus in Engeland, die momenteel haar laatste chemo behandeling krijgt. Welbeschouwd steld dat kleine beetje regen vergeleken bij dit soort dingen dus ook eigenlijk niks voor.

In bad probeerde ik het zomer nummer van Elsevier door te lezen, maar al gelijk op pagina 9 kom ik de gebruikelijke ellende over de Euro en de sterke onderhandelings positie van zwakkere Zuid-Europese landen tegen, die onder geen beding de euro mogen verlaten. Nu willen ze het het toezicht op banken overgeven aan de Europese Centrale Bank. Het gaat hier om meer dan 1000 banken. De Nederlandse bank is niet eens in staat om een handvol Nederlanse banken met een personeels bezetting van 1500 man in de gaten te houden. Dit gaat verkeerd aflopen, dat kan niet anders. Wellicht kunnen Finse wegenbouwers met zware explosieven het Griekse schiereiland fysiek van Europa losmaken. Drijven ze lekker af richting Turkije, waar ze het ook al zo goed mee kunnen vinden. Onze Zuiderburen de Belgen kunnen dan de Europese positie van de Grieken overnemen, met hun slechte wegen is het al een beetje een soort van Athene aan de Schelde geworden. Ook staat er rechts onderaan op pagina 9 een stukje met als kop “Geniet”, en de aanhef eronder is “Beter is het niewe meer”! Hoe je met minder beter af kan zijn? In gedachte zie ik de niet aflatende stroom van glanzende mausolea, die mij op weg naar en van de Nordkapp het leven zuur hebben gemaakt, die dingen zijn zo duur dat mij op de weg in 4 weken tijd in geld uitgedruk miljarden zijn gepasseerd. Lul niet over “Beter is het nieuwe meer”, ik geloof er geen reet van. Ik trek de zomer editie van de Elsevier onderwater en kneed hem tot het een stevige bal van papier maché is, om hem vervolgens met een sierlijke boog naar het prullebakje in de hoek te smijten.

Bij het ontbijt om half 8 kijk ik mijn mede passagiers nog eens aan, Iwar uit Estonia, James uit New Castle en aan het andere tafeltje het aardige Zweedse echtpaar wat op vakantie en onder weg is naar San Sebastiaan, dan nog de Belg Jan en zijn Noorse vrouw. De eerste twee zijn vrachtwagen chauffeur en ik kom nog meer te weten over de wereld van het internationale transport. Hoeveel zo’n truck verbruikt onder welke omstandigheden en hoeveel het kost om een tank van bijna 600 liter diesel te vullen. Iwar rijd met het merk M.A.N, en James heeft een woord speling op deze afkorting. Ik begrijp aan de woorden van James dat zijn Scania superieur is aan de M.A.N. van Iwar. Daar James meestal het weekend thuis is gaat Iwar voor 2 tot 3 maanden van huis om dan vervolgens een paar weken vrij te zijn. Soms heeft hij 48 uur achter elkaar vrij als hij op het depot terrein in Lille, van de firma waar hij voor werkt, wat langer tussen ladingen in moet wachten. Hotel is er niet bij. In de cabine slapen en af en toe in een truckers restaurant of café een keer douchen. De west europese chaufeurs eten vaak in restaurants, de oosterlingen zoeken elkaar op en gaan langs de kant van de weg zelf wat koken onder het genot van sigaretten en een paar blikjes goedkoop bier. Het lijkt een romantisch bestaan, maar hun kleren moeten na verloop van tijd net zo gaan stinken als de mijne.

Begrijpelijk is dat ik na met al deze aardige mensen kennis gemaakt te hebben niet durfde door te zetten met de kaping van het schip, en leg me er bij neer om de “volle” zeventien jaar op eigen kracht verder te moeten werken tot de pensioen gerechtigde leeftijd is bereikt. Misschien heb ik tegen die tijd toch nog genoeg kracht in mijn lichaam om nog wat expedities te ondernemen. De Grieken hebben tegen die tijd al zoveel geld uit onze economie gezogen dat er voor mijn vrouw en ik geen camper meer van onderhouden kan worden, als er nog zoiets als pensioen zou bestaan tegen die tijd.

Hier op het schip geld verder de “no nonsense aproche”, dit houd in dat er niet met een aangename stem in 8 verschillende talen wordt omgeroepen dat het ontbijt geserveerd gaat worden tussen 7 en 11 in de Edwina zaal op dek 4, hier volstaat het voor de kok om met rauwe stem de passagiers in de mess room toe te scheeuwen “anybody more eggs?”. Hier eet je als passagier met de rauwste zeebonken mee, alle finesse ontbreekt aan het eten, wel is het veel, héél veel, en vet. Zo begint het ontbijt met een “Tower of Sauron” van spek, eieren en bagger vet gebakken aardappelen. Fantastisch gegeten dat spreekt vanzelf. Er staat een lichte zee met de bekende korte Noordzee golven, die nooit echt hoog worden omdat het water hier niet echt diep genoeg voor is, maar wel vervelend kort op elkaar met witte schuim kuifjes. Ook veel wind, maar het schip vaart toch nog bijna 40 kilometer per uur, voor echte zeevarenden is dit bijna 22 knopen en een zeer respectabele snelheid. Het is zonnig en natuurlijk droog!

Het dag ritme wordt bepaald door de shifts die de “echte” bemanning maakt. Dus ontbijt vanaf 7, voor passagiers half 8, lunch om half 12, en 12 voor passagiers. Ik heb me laten vertellen dat het vandaag Nassi Goreng zal zijn, en de oude kok weet van Indonesische mensen in Nederland. Ik vertel dat ze voornamelijk uit de Molukken komen, en hij herinnerd zich de treinkaping uit de jaren zeventig bij Wijster, waar het leger in der tijd buitensporig veel geweld gebruikt heeft om de gijzelaars te ontzetten. Dit zette natuurlijk nog meer kwaad bloed bij de Molukse gemeenschap die door de Nederlande regering toch al een flinke loer gedraaid was met hun belofte op een onafhankelijke staat. Nu gaan de gerechten Nassi Goreng en Stamppot rauwe andijvie in de Nederlandse keuken in ieder geval weer goed met elkaar om. Thuis nog maar eens nakijken hoe dat zit met de Molukkers in Nederland, eigenlijk al jaren niets meer van gehoord, en ik vermoed dat de Molukse schaduw regering in ballingschap inmiddels is opgeheven. Misschien was het een idee geweest om deze capabele shaduw regering een poosje in Athene te laten oefenen, ze hadden het naar mijn idee nooit slechter kunnen doen dan de dikbuikige, zwaar getatoeerde uitsmijters van de “Gouden Dageraad” partij.

Na de super lange siesta van gistermiddag was ik weer veel te laat gaan slapen en heb daardoor moeite om er uit te komen. Hier in de bewoonde wereld gelden weer de regels waar iedereen zich zonder vragen te stellen altijd maar aan houd. Het slaap ritme, de tijden van de maaltijden en hier in het hotel de tijd waarop je moet zorgen dat je kamer leeg is. Dit hotel interieur is door een of andere kruising tussen Jan de Bouvrie en een Japanse mie draaier in elkaar geflansd. Het thema is grotendeels aardkleuren met witte vlakken, gelardeerd met objecten van door de zee gepolijst wrakhout, daar tussendoor nog wat van die Aziatische houten splinter meubel troep die een paar jaar geleden na de golf van geloogd grenen, in Nederland ook zo populair was. En daar weer bovenop een veel te dikke klonterige saus van Feng Shui. Als ik vraag waarom de rijstkoker, het symbool van rijkdom en geluk, niet op de oostelijke muur staat en het water, het symbool van voorspoed en gezondheid, niet naar het zuiden stroomt, kijkt de manager mij verbaasd aan. Ook het management is typisch genoeg in het Feng Shui boekje nooit verder gekomen dan de eerste paar bladzijden, en hebben zo de Best Western keten laten “rippen” door één of andere valse goeroe uit Dusseldorf. Jammer hoor, gemiste kans. Als je een thema hotel wil maken, doe het dan goed en maak er geen Kabouter Plopsa land van.

Wie weet ben ik wel te streng in mijn beoordeling, na bijna 3 en een halve week regen begin ik zelfs een beetje knorrig te worden. De kamer was klein maar netjes en leuk ingericht, het ontbijt buffet ook niets op aan te merken. Ik ga terug naar beneden, tijd om uit te checken, en gelukkig zit Johanna weer achter de “Front Desk”, zij is met haar ietwat strenge zwarte bril het lachende gezicht van alle Best Western Hotels in de hele wereld. De hele dag vrolijk, en neemt de tijd om iedere stomme vraag uitvoerig te beantwoorden, hostmanship in iedere vezel van haar godelijke lichaam. Ik heb nog dik een uur over voor dat ik me kan gaan melden op het haventerrein, dus strijk zolang met gratis koffie in de brick a brack Feng Shui toonzaal neer, om nog een laatste uurtje te kunnen internetten. Buiten regent het alweer. Dat had ik niet verwacht, je zult altijd zien dat als je vakantie is afgelopen de zon ineens gaat schijnen.

Het regent niet hard genoeg om me helemaal te doorweken voor ik op het haventerrein ben, daar is de afstand te kort voor. Vanuit de ontbijtzaal zag ik zojuist de boten van de DFDS Line al liggen. Ook nu weer een sterk staaltje van regelgeving, ik moet naar zeggen met een auto mee naar de boot rijden, “security and port regulations”, want op het terrein fietsen zou te gevaarlijk zijn. Ik lach de knul van de haven bewaking recht in z’n gezicht uit en vertel hem dat ik net de E45 heb overleeft, en het haventerrein daarbij vergeleken op een kinderspeelplaats lijkt. Ik maak een deal en zeg dat als hij mijn fiets in de auto kan krijgen ik ook dan pas instap. In gedachte zie ik hem de stoelen al neer klappen en rekenen. Dan kijkt hij me aan en zegt: “Drive close behind me, and be extremely carefull”. Met één hand aan het stuur, en met de andere foto’s makend van de zware kranen langs de route, rij ik met nog geen 20 km over het inmense haventerrein achter hem aan. Voor de zekerheid staan de zwaailichten van zijn auto aan, je weet maar nooit. Er gebeurd natuurlijk niets, de machines die op het terrein rijden zijn zo groot dat ik daar m’n bril nog niet voor hoef op te zetten.

Aan boord nemen ze je passport in, je krijgt het pas bij het verlaten van het schip terug. De zin ontgaat me, in het pasport zelf staat dat je het nooit mag afgeven, maar ik ontneem ook deze “paper pushers”, zoals dat in het engels heet, hun pleziertje niet. De hut is net als vorige keer netjes en groot genoeg, met bed, tafeltje, een soort van sofa bankje en verder nog douche met toilet. Dan komt het moment waarop ik m’n tassen open maak. Zelf wordt ik in de kleine ruimte van de hut nu toch ook wel een beetje akelig van de lucht die van de half rottende shirts afkomt. Uit m’n gele roltas komen de ransoenen, of wat daar nog van over is, en het Sami mes. Dan zie ik helemaal onderin ook nog het busje Pfeffer-Spray liggen wat ik in Duitsland kocht om eventueel te opdringerige beren in Finland mee op afstand te kunnen houden, alleen bedoeld voor een hopeloos noodgeval natuurlijk. Mijn hersenen gaan nu ineens in “interstellar overdrive” en ik zie voor ogen dat ik hiermee net als een stel van die ongewassen Somalische piraten het schip zou kunnen kapen. Ik heb zelfs als voordeel dat ik al aan boord ben. Wat zou je kunnen vragen voor 8 passagiers, 14 bemaningsleden en een peperduur schip helemaal vol met nieuwe Volvo automobielen? Ik begin snel te rekenen achter op het toegangs bewijs van het havenkantoor. Ik kom uit op iets minder dan 200 miljoen. Dat zou genoeg zijn om met een butget van € 5000,- per dag 10 jaar lang de wereld rond te fietsen. Als ik dan terug kom hoef ik met mijn dan finaal afgejakkerde lichaam nog maar 5 jaar te werken tot de pensioen gerechtigde leeftijd. De toekomst bied weer perspectieven.

Ik zet de Pfeffer-Spray klaar en haal het mes tevoorschijn, het vlijmscherpe 35 centimeter lange lemmet schitterd ijskoud in de tl verlichting…….. Dan besluit ik nog even te wachten tot na het eten, op een lege maag kan je niet goed kapen.

In het Drott hotel weten ze nog wat “ouderwetse” service inhoud, toegegeven het kost wat maar je krijgt er zoveel voor terug. Geen kogelharde immitatie boter in lastig te openen zilverpapier, waarbij er altijd meer boter aan je handen zit dan op je toast, maar nog met de hand gemaakte botterballetjes van licht gezoute grasboter. Verder is het assortiment werkelijk fabuleus en zelfs om even over 5 uur ‘s morgens hebben ze er niet zoals in de goedkopere hotels een slecht gehumeurde nacht portier op gezet maar is er al echte bediening. Dat ik aan het ontbijt in mijn stinkende fietskleding zit maakt ze geen bal uit, ze zijn wel meer gewend in het Drott hotel. Ze helpen me zelfs met de tassen naar buiten dragen, en we nemen hartelijk afscheid. In deze “oude wereld” klasse van service en klantgerichtheid hebben ze geen cursusje “Hostmanship” nodig, dat zit al in de genen, en het was toen ik meer dan 35 jaar geleden op de horeca vakschool zat ook al de meest normale zaak van de wereld. Nu in de nieuwe tijd moet klantgericht-vriendelijkheid “Smart” gemaakt worden en dat doe je natuurlijk door middel van een training of nog beter de heilige graal inzetten “the workshop”. Nu is alles in deze glossy wereld van “corporate dreamers” in het engels” en er is bijna niet meer uit te komen, vaak ontgaat me de bedoeling van deze vanuit het Amerikaans opgelegde ronkende “One liners”. Ik zeg Alleen jammer dat de zon nu wel schijnt als ik om 10 over 6 nog slaperig vanuit de trein naar buiten kijk.

Als ik in de trein zit, gaat het na vertrek gelukkig toch weer regenen en voel ik me totaal niet schuldig over mijn beslissing om het laatste stuk niet zelf te fietsen. Als eerste maak ik op de trein een praatje met Sven, en daarna heb ik nog een leuke ontmoeting met twee Amerikaanse fietsers. Daniel Wynn en Jay vanderNet. Als ik straks in Gothenbug ben zal ik vanaf het station eerst naar het kantoor van de DFDS line moeten fietsen. Kan me nog herinneren dat de fiets infrastructuur van deze stad echt ver benenden de maat is. Als een blindeman moet je talloze keren geheel onverwacht de straat oversteken om vervolgens ergens anders in de stad uit te komen dan je van plan was. Gistermiddag heb ik al even gebeld met de DFDS Line, die een geweldige service onderhouden met vrachtschepen vanuit Gent in Belgie. Ze varen dan ofwel in één keer door naar Gothenburg of via Breivik net onder Oslo in Noorwegen. En de andere kant op het zelfde liedje. De boot voor vrijdag kon ik niet meer halen, dus met geluk en beschikbaarheid van hutten zal het zaterdag middag worden. Deze boot gaat wel eerst naar Breivik en de tocht zal dus langer duren.

Nu al kijk ik uit naar 3 maaltijden per dag en net zoveel koffie als je weg kan krijgen. Als het lekker weer is dan kan er misschien op het bovendek gezwommen worden. Misschien vraag ik of ik weer een middagje op de brug rond mag hangen, dat was de laatste keer ook prachtig. Zou het weer de MS Petunia worden? waarvan ik de meeste bemaningsleden nog ken. Stig de purser en kok van de boot, een paar aardige dames die hem assisteerde. Verder was er nog Chris die 160 kg woog en alles op het container dek in de gaten hield. En Johanes de eerste stuurman. Niemand op de boot was in uniform, en het ging er allemaal vrij gemoedelijk aan toe. Jammer dat je geen bier kon krijgen aan boord.

Het fietsnetwerk gaf voor één keer zijn geheimen prijs, en na slechts een paar keer schuilen voor de ergste buien kom ik na bijna foutloos gereden te zijn op het kantoor van de DFDS aan. Na nog wat wachten en gesloten deuren, waar ik de lezer niet te lang mee wil vervelen, want je krijgt hier in de bewoonde wereld ook weer te maken met pennelikkers. De pennelikker is na de amoebe de laagste vorm van leven op deze planeet. Helaas kan je niet zonder hem of haar en zul je moeten buigen, of het hele stuk naar Nederland terug zwemmen.

Als ik helemaal rond ben en de betaling is gedaan kan ik morgenmiddag om 12 uur aan boord van het vrachtschip. Het is helaas niet de Petunia geworden, maar ik weet zeker dat op deze boot het eten ook prima zal zijn. Op de Garmin zie ik vlak bij Porte 4, waar ik morgen het haventerrein op moet zien te komen, een hotel uit de keten van Best Western. Het hotel heet voluit “Arken Hotel & Art Garden Spa”. Ik denk na het inchecken: zo nu nog maar 3 van dit soort overnachtingen en de Griekse economie is weer gered. Dan schiet me later op mijn kamer een regel uit het boekje “Modern & Dynamic Hostmanship” te binnen en ik wens voor ik in slaap val de Grieken “a nice day” toe.

Schreef ik gister nog dat ik het gevoel had dat het weer vandaag om zou slaan? Nou dat was een illusie. Na de fantastische rit met Luc op de vrachtwagen was ik lekker vroeg aangekomen in de “Big Four”, mijn overnachtings adres. Mevrouw Four is van nature een echte gastvrouw en doet dat leuk, haar man is een beetje nurks maar als je hem wat beter zou kennen denk ik dat het mee kan vallen. Ik denk dat hij bijna permanent in een slecht humeur is bij de gedachte aan al het schilderwerk wat er nog aan het bladderendde antieke 19de eeuwse Big Four gebouw gedaan moet worden. Verder is het een prima plek. Jammer dat ze mijn oude laptop met 802 standaard niet aan de praat konden krijgen op internet. Ik ben er niet al te lang over doorgegaan en zeg nooit dat ik in IT werk. Voor je het weet zit je tot diep in de nacht één of andere oude PC te reanimeren, waarvan de meekijkende eigenaar blijft beweren dat hij “echt” niets geks gedaan heeft.

Om 6 uur ben ik al wakker, ik was er vroeg ingegaan. Trek de deur van cabin 4 open om de ochtend te begroeten, en bovendien was het smoor heet in de cabin, omdat ik de kachel vol heb aangezet om m’n fietschoenen eens goed uit te drogen. Natte voeten zijn de pest voor het lange afstands fietsen. Het vel onder de voeten gaat zacht worden van het water, en na uren van aanzetten voel je ieder naadje en steekje van je sokken branden op je voetzolen. verder kan je natuurlijk na dagen van kletsnatte voeten ook te maken krijgen met schimmels en jeuk, of nog erger de gevreesde “trench foot” iets waar soldaten in de eerste wereld oorlog last van kregen na weken lang in de modder van de loopgraven te hebben gestaan en wat soms tot amputatie kon leiden.

Als de deur helemaal open gaat zie ik het, regen! wat een ellende! Ik had vandaag weer grootse plannen voor een super afstand. Niet weer he, waar heb ik dit aan verdiend? Teneer geslagen ga ik eerst maar eens het ontbijt buffet bezoeken, geen kale nekken vandaag die iedermoment vanuit de bomen neer kunnen strijken, er staan hier ook geen bussen voor de deur. Koffie prima, brood lekker en eitje precies goed. Verder geen bombarie maar daar is de prijs ook naar. Om 9 uur is het bijna droog en dan stopt het zelfs helemaal met regenen. Ik ga snel m’n fiets pakken en lever de sleutel in bij mevrouw Four, en ben weg. Na 22.44 kilometer tijdens het voorbijrijden van het nu buitengebruik zijnde stationetje van Munkfors, het hart van Nederlans Zweden. Begint het gelukkig weer keihard te regenen, ik was bijna vergeten hoe dat aanvoelde. Zweden bedankt voor de “reminder”. De weg door Munkfors wordt door de meeste Zweden uit de regio ook wel schamper “the Tulip Road” genoemd. En eigenlijk kan je er als echte explorer je neus ook beter maar niet laten zien. Het geeft een vals gevoel van “ik zit al in Groningen nog even doortrappen en ik ben thuis”.

Het hele stuk naar Karlstad is 85 km, dit is de derde keer dat ik dit stuk rij, en ieder jaar komen er slechtere stukken bij. Zweden probeerd zich al een tijdje te profileren als het fietsland van Europa. Geloof het niet, het is levensgevaarlijk. De Klaralvs baan zoals het fietspad heet is op sommige stukken echt bar slecht. Er zitten scheuren in die zo diep zijn dat er gelige rook uit komt, het moeten zwavel dampen zijn, want sommige zijn zo diep dat ze tot het middelpunt van de aarde reiken. Ook is er een strookje gras gemaaid op een 8 km lang traject. de bruin groene smorrie ligt over het fietspad en samen met de regen liggen de zwavel en sulfor scheuren verborgen onder het gras en de plassen. Het had met gemak het mooiste fietspad van Europa kunnen zijn, als ze niet hadden bezuinigd op de fundering van het fietspad. nu gieten ze om de zoveel jaar vloeibare pek in de gleuven. Eén keer kom ik er bijna af als ik met 35 km een haaks op het fietspad gekreeerd dubbel tracktor spoor induik. Ik schud helemaal door elkaar, gevolgd door een enorme “hind sider” waar Kevin Schwanz (USA – 5 voudig moto GP kampioen) zijn handen aan vol gehad zou hebben. Het is minder gevaarlijk dan de E45 maar het verschil is echt marginaal. Ik ben dol blij als ik ook deze keer weer zonder hechtingen in Karlstad aankom.

Ik geef toe het klaart onderweg een paar keer op en ik kan zowaar een paar zonnige foto’s maken. Ik neem de route naar Karlstad en niet de route die ik gemaakt had op de GPS om de hele zuidelijke tak van de E45 te kunnen vermijden. Niet ga ik zitten kloten met het internet in de Mc Donalds van Karlstad maar rij in een keer door naar het station. De beste oplossing om uit deze Spongebob expeditie te stappen is nu de trein pakken. Helaas kan je alleen maar één keer per dag met de fiets mee naar Gothenborg, en dat is om 06:07 als je het over een ontmoedigings beleid hebt dan is dit een goed voorbeeld. Daarom zie je in Zweden haast niemand met de fiets, wie komt er nou zo vroeg z’n nest uit?

Na het station en met een kaartje voor de trein van morgen ga ik de straat in tegenover het station en kies het aller duurste hotel uit wat ik zie. Als ik in de lobby van het “Drott” Hotel sta voel ik me al beter, en gaat het buiten net wat harder regenen dan het al deed. Haha ah haaa, verstoord kijkt het oudere clientele van het Drott hotel op, ze denken dat er net een gevaarlijke gek van de straat naar binnen is gelopen. Als ik bij het inchecken vraag of mijn fiets mee naar binnen mag, geven ze geen kik, dit is nog een ouderwets hotel waar de gast het wel heel bont moet maken om tot de orde geroepen te worden. Op mijn kamer scheer ik me, en trek na een douche mijn afritsbroek voor de 2e keer aan. Ik doe er een half nat niet al te verkreukeld souvenier T-Shirt van de Moouse Garden boven aan, en vind zelf dat ik er verduiveld netjes uit zie.

Beneden schuif ik van de lobby door naar de bar, en twijfel of ik champagne zal nemen om de tocht al af te sluiten? We zijn nog niet thuis en ik zag op mijn billet voor de trein dat het morgen vrijdag de 13e is, dus besluit toch bij gewoon pils te blijfen. Na een paar halve liters “Marie Stad” ga ik de”Dining Room” in en neem vooraf een verse asperge soep, gevolgd door een Angus T-Bone van bijna 800 gr. met een half flesje Pommerol. Daarna bestel ik 200 gr, “mature” Stilton van rauwe melk en toast van zure desem brood. Om vervolgens met een Cognac Napoleon 1804 plus handgerolde Cubaanse sigaar in de club fauteuils van de “Smoking Room” met uitzicht over de haven van Karlstad neer te ploffen. Krijg toch allemaal de kolere met die pokke regen zucht ik in half benevelde toestand.

Voordat ik in slaap val in mijn prima kamer, waar mijn fiets gewoon achter het bed tegen de gordijnen staat, tel ik in mijn hoofd nog even alle bonnetjes op van vandaag, en gierend van de lach denk ik bij mezelf dat van al dat geld mijn nieuwe fietsvriend Thomas van een paar dagen terug daar een wereld reis van had kunnen maken. Terwijl buiten de regen harder dan ooit tegen de ramen slaat schiet me nog iets te binnen…… met het geld van 5 van dit soort overnachtingen zou de Griekse economie gered zijn ……

Grasmaaier op hol geslagen? om 7 uur hoor ik een zware machine voor mijn raam op en neer rijden met het typische grasmaai geluid. Grasmaaien is zo’n beetje de nationale sport in Zweden, maar dat kan alleen als het droog is want anders blijft het gras aan de messen kleven. DROOG!!! Het dringt nu pas tot me door, na 4 dagen en zonder dat het op de weerkaart is aangekondigd, hoe kan dat nou? Net als de spreuk op de gevel van een van de oudste pc dumpstores in Rotterdam te weten de winkel van de kale Hans, beter bekend als “Crazy Hans”, waarop stond: “vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan”. Moet ik deze kans benutten, misschien regend het straks weer maar dan heb ik al een uurtje droog gereden. Iets wat langzaam op een ongekende bijna onhaalbare luxe begint te lijken.

Je vraagt je af waar ze ineens vandaan komen? De grijze golf is vroeg op, en bespringen als uitgehongerde olifanten jongen het ontbijtbuffet. Als ik eindelijk wat gepakt heb zie ik vanaf mijn tafeltje aan het raam twee bussen klaar staan met het opschrift “Kjetil’s Bussreiser”. Om mij te pesten is het achtergrond logo van de maatschappij een fraaie ondergaande zon. Die heb ik op deze trip geloof ik nog maar twee keer gezien.

Rond half 11 ben ik eindelijk weg, bij de receptie zit weer de aardige vrouw van vorig jaar. En ze kan me zich nog herinneren ook, dat maak je niet vaak mee. Buiten is één bus van Kjetil al vertrokken. Allen zitten ze nu volgepropt te dutten achter de raampjes, als een kooi vol gieren die net een heel giraffen karkas hebben afgepikt en alleen de bijna witte botten in de brandende zon hebben ze achter gelaten. De vulling van de tweede bus komt net als ik weg ga met veel gekrijs en agressief vleugel geklap de ontbijtzaal in.

Na precies 18.24 km op het tellertje begint het al te regenen, ik weet dat zo precies omdat ik net was gestopt om wat oude bouwwerken te bekijken. Als na 24.64 km de tweede bus van Kjetil me bijna van de weg drukt is het over gegaan in het typische moeson regen patroon van de laatste week. Ik kom steeds verder naar het zuiden dus echt koud is het niet meer. Toch weet ik van andere jaren dat er straks voordat ik in de plaat Stollet kom nog een paar uur fors naar boven getrapt moet worden naar “the Dutch Mountain” De tent waar je echt niet gezien wil worden, en alleen naar binnen gaat als je er door ambulance personeel ingedragen wordt.

Voordat het zover is moet eerst de lunch van Malung even zakken. Aan de overkant is een Sibylla trog, alleen het eerste jaar heb ik me wel eens laten verleiden door de doordachte corporate disign kleuren van de Sibylla keten. De meest vunzige vetschuren die de mensheid ooit heeft aanschouwd. Nee ik zit aan de overkant bij de Sandbacks Bistro, aardige vrouw legt me even uit dat ik beter het dagmenu kan nemen voor € 8,50, en vandaag heeft ze een heel buffet vol met wraps, tortillas, gehakt, snoei hete pepers, sauzen, sourcream enz…… Ik begin te geloven dat de naam van de plaats Malung eigenlijk Mexico moet zijn. Als ik er 4 op heb moet ik opgeven, maar kan nog verder met de inclusief koffie en limonade siroop. Dus wie ooit door Malung rijd en het is tijd voor de lunch pak de “Sandbacks Bistro”. De eigenaresse komt uit Istamboel, dus dat zit wel goed. En nog goed nieuws voor mijn collega Gazi Sengunlu, Effes, het Turkse bier, is hier ook volop verkrijgbaar. Dus volgend jaar naar Zweden.

De klim naar de Dutch Mountain gaat een paar maal op en neer tot dat eindelijk het hoogste punt 519 meter wordt bereikt, en ik weet van andere jaren dat het dan tot Stollet bijna alleen maar afdalen is naar het rivier dal van de Klaralven rivier. Stiekum ga ik toch even binnen in de Dutch Mountain Caffé, Misschien ben ik het eerste jaar wel te streng geweest met de saté en de veel te zoute frites. Ik neem alleen koffie en een Cola. Internet hebben ze niet dus ik zal niet lang blijven. Aardige man uit Limburg schenkt zelfs nog een keer gratis een mok koffie na, en dat zijn extra punten. Ik zeg: het kan weer, maar kijk eerst of je geen nederlandse nummerplaten op de parkeerplaats ziet.

Dan gebeurt er iets wat de regenachtige klote dagen weer tot een feest maken. Iets na mij is een Nederlandse vrachtwagen chaufeur binnen gekomen. Ik vraag of hij naar het zuiden gaat zomaar uit interesse, en hij vraagt bijna direct of ik mee wil rijden. Nou goed idee, ik doe momenteel alles om uit de klauwen van Spongebob te ontsnappen. Dus Luc is geen treuzelaar en gaat na de koffie gelijk weg. Na Stollet nog ergens 12 ton alluminium poeder laden. Bijna 60 km kan ik meerijden in de super luxe cabine. Het is zo hoog dat het lijkt of je vanuit Google Earth naar beneden kijkt. Mensen lijken kleiner als je vanaf je 3 meter hoge stoel op ze neerkijkt. Er zit nog maar twee ton lading in plus mijn fiets, en het rijd als een luxe auto. Fantastisch Luc, een super rit. Ik leer van alles over de wereld van het transport in Scandinavie, een ijsketting weegt 70 kg, en je hebt wel een half uur nodig om er één onder te leggen. Luc is net als ik niet gecharmeerd van Campers, en al helemaal niet van Caravans, dat schept een band. De combinatie van Luc die 50 ton kan vervoeren en de nietige ligfiets met 20 kg bagage hebben iets gemeen.

Als ik eruit ga op een industrie terreintje fiets ik verder naar Rada waar ik vorig jaar ook al eens overnachte in de Big Four. Wat aanvankelijk een klote dag met weer veel te veel regen leek te worden is toch nog omgeslagen in een gezellige lunch en een fantastische rit met Luc op de enorme vrachtwagen. Hier zie ik ook hele stukken onbewolkte lucht en ik weet zeker dat het morgen mee gaat vallen met het weer.

Wat kan ik nog zeggen over vandaag? dat het de vierde regendag is misschien? Na vier dagen is het nog geen minuut droog geweest buiten. Of het moet geweest zijn toen ik sliep, en dat is over het algemeen niet lang. Het zal toch een keer moeten stoppen zou je zeggen. Voor de rest van de week staat er één keer een klein zonnetje ingetekend op de website van http://www.yr.no/place/Sweden/Dalarna/Mora/ een van de beste weersites in de wereld. Hoewel Noors mag je er gratis gebruik van maken.

Ik ga eens vroeg naar bed vannacht, want heb zelf het idee dat het morgen nog wel eens mee zou kunnen vallen. Vandaag heb ik rond 12 uur afscheid genomen van Joonas in Noppikoski, helaas is onze foto samen een beetje flets onder het geweldige oude eland gewei. daarna sprak ik buiten nog een poosje met Frederik die uit Umea komt en ook al dagen kampte met het slechte weer. Anderhalf uur voordat ik weg reed zag ik ook al een andere wereld fietser zwaar beladen door de regen zwoegen. Mijn doel straks is om te kijken of ik voor Mora deze doorbijter in kan halen.

Noppikoski ligt al bijna op 400 maar de weg klimt later een paar keer tot over de 5 en zelfs één keer tik ik op een paar meter de 600 meter aan. Dan is er een soort val naar Mora aan het geweldig mooie Siljan meer, als de zon schijnt natuurlijk. Nu ligt het er verlaten bij en omdat het zo hard regend kan ik niet eens zien of de mega fontijn aan staat of niet. Ver voor Orsa ga ik de wereld fietser met ongeveer 15 km verschil in snelheid al voorbij. Ik steek alleen mijn hand op, het is hier op de nog steeds veel te smalle E45 veel te gevaarlijk om te gaan staan ouwehoeren lang de kant van de weg. Later als ik al bijna weer de hele Mc Donalds heb leeggegeten en op mijn weg naar buiten ben, zie ik hem staan. Thomas uit Bristol, nog geen 23 en op een maximum van € 5,- a €10,- per dag. Hij staat buiten aan de muur van de Mc gratis te internetten, maar gaat niet naar binnen om een koffie of iets te nemen. De hele expeditie stinkt naar de arremoede. Hij heeft zijn shirt open en heeft hele zwarte plekken op z’n borst. Ik maak hem erop attent dat hij een keer in bad moet, fietsers onder elkaar kunnen dat soort dingen zeggen. Hij zegt dat het wel mee valt want dat is van het opspattende water. Samen met zijn dunne jongens baardje ziet hij er niet uit, ik maak hem als fietsers onder elkaar nog een laatste compliment en zeg dat hij er uit ziet als een zwerver. Ik geef hem mijn kaartje en zeg dat als hij door Nederland fietst even moet bellen dan kan hij bij ons thuis een keer fatsoenlijk eten, badderen en dat enge baardje afscheren.

Dan ga ik naar het station, om mezelf uit mijn lijden te verlossen en een trein naar Gotenborg te nemen. Slechts één spoor in Mora, en dat gaat naar Stockholm. Vandaar kan je natuurlijk wel naar Gothenburg maar een mevrouw van het spoor zegt dat je een fiets eerst moet reserveren en ze is niet zeker of je op één van de trajecten zowiezo wel met de fiets mee mag. Nou dan maar weer op naar Mora Parken waar ik vorig jaar ook al een prima kamer had. Wel een beetje prijzig maar een geweldige plek. Ik zal vandaag ongeveer net zoveel uitgegeven hebben als onze Thomas in twee weken, en dan hou ik het naar mijn idee nog een beetje low budget. Maar je krijgt er zoveel voor terug voor die paar tiendjes. Een Torkrum, Bastu en het beste ontbijt buffet van heel Dalarna en omstreken.

Om 6 uur ben ik al wakker, op weg naar de wc zie ik uit het raam dat het nog steeds regent en ga snel weer slapen. In het “Wardshus” is geen internet en de TV wil ik niet aanzetten. Daar ga ik me toch maar aan lopen ergeren. Ieder jaar kijk ik dan of er bij thuiskomst nog iets gebeurd is waar ik van opkijk na 5 weken het “kastje” niet te hebben aangehad. En ieder jaar loopt dit weer uit op een teleurstelling. Na het ongeluk op de Inlandsbanan met 27 dodelijke slachtoffers en 2 dode paarden in 1929 is er eigenlijk niets schokkends meer gebeurd. Vreemd is het dan ook dat de moderne reiziger, als je het nog zo mag noemen, de stekker van zijn Motorhome pas, al waren het een navelstreng die de ronkende machine met het moederschip verbind, verbreekt als de schotel die neerklapbaar op dit rijdende 3 kamer appartement is gemonteerd op zijn minst zo is afgesteld dat er minimaal 150 kanalen op ontvangen kunnen worden.

Dan en alleen dan als ook binnen in het moederschip de diverse recorders zo zijn ingesteld dat ook thuis alle series en onbenulligheiden worden opgenomen tijdens de afwezigheid van deze reizigers, kan de stekker los en kan de eerste stuurman het sein klaar voor vertrek geven. Bij mij werkt dit niet meer. Toen ik in 2010 voor de eerste keer vertrok naar de Noordkaap lagen de Grieken al te festeren. Bakken vol geld had het toen al gekost om deze Feta Republiek boven water te houden. Nog geen 15 jaar eerder was het nog een dictatuur met een zooitje tot op het bot corrupte generaals die er haat en terreur zaaiden zodat ze ongegeneerd hun eigen zakken konden vullen. Toen hebben ze getracht er een democratie van te maken en is een groot gedeelte van deze generaals in de regering gekomen. Je hoeft niet of geen verstand van politiek te hebben om te kunnen weten dat dit verkeerd af zou lopen.

Tijdens mijn vakantie volg ik dit soort poppekast dan ook nooit. Net zoiets als een Tour de France, hierin spelen zoveel commercieele belangen dat de graaierigheid van de oude Griekse generals er gewoon bij verbleekt. Je eigen programma maken en vooral niet naar de TV gaan zitten staren, zeker niet in de vakantie.

Waar was ik ook weer gebleven? Ja Noppikoski, van oudsher een nederzetting van Finse pioniers die hier 400 jaar geleden neerstreken. Hun eerste aktie was het platbranden van flinke stukken bos zodat ze er graan op konden verbouwen. Na enige tijd was het een florerende nederzetting. Nu wonen er nog 5 mensen. Ik ben hier alweer voor de tweede dag en overweeg om me tot Noppikoskieer te laten naturaliseren. Wat een prachtig stukje wereld is dit ondanks de regen. Het gasthuis is typisch scandinavisch en het is eigenlijk een oud woonhuis. Jonaas die het cafe met de brandstof pompen runt is de eigenaar van een 3 tal huizen en het cafe langs de weg. Jaren zat hij als piloot bij de Zweedse luchtmacht maar was de drukte zat en ging terug naar Noppikoski waar toen ineens weer 6 mensen woonden.

Ik heb het onderste stapelbed in een kamer van 4. Het kost maar € 20 en omdat ik 3 jaar geleden ook al eens ben geweest val ik in de categorie “Returning Customers” en kreeg een speciale deal en de lakens er gratis bij. Het lijkt een achterlijk gebeuren in Noppikoski maar ze hebben hun zaakjes hier goed voor elkaar. In het cafe kan je volop eland eten die Jonaas zelf schiet in de winter maanden. Ook heeft hij plaats voor seminars, team building, kleiduiven schieten, sneeuw scooters, paintball en quads. En dit is zomaar een greep uit de gelikte Noppikoski brochure, er is nog veel meer te doen.

De hele dag heb ik voor het raam met mijn pc zitten prutsen terwijl het echt geen seconde droog is geweest. Buiten staat op een gegeven moment een Duitser een Mobile home af te tanken van het merk, geloof het of niet “Bavaria”, als hij bijna klaar is loop ik achteloos naar buiten om eens te kijken hoeveel er in gaat in zo’n witte sporthal met 6 wielen. Als ik nu opschrijf hoe veel het was denkt iedereen dat ik overdrijf, dus dit zal ik niet doen, maar je moet me geloven, met het geld van 5 van dit soort tankbeurten is de Griekse economie gered.

Na het ontbijt in Sveg en een soort van verplicht bezoek aan de lelijkste beer in Zweden, mogelijk zelfs van de hele wereld, ben ik wederom onder de stromende regen Sveg uitgereden. De Beer is ook al niets om voor te blijven. De man of vrouw die het bouwen van dit gedrocht heeft gefiateerd in de gemeenteraad moeten ze op staande voet ontslaan. Midden op de kruising van de 4 belangerijkste wegen met aan de éne kant de Stat Oil en de andere de ICA Super en als laatste de kerk, staat op het plein de 29 meter hoge beer. Het is dat ze het erbij geschreven hebben want het kan net zo goed een marmot zijn. Tonnen aan brandhout liggen daar klaar voor de juiste liefhebber. Tevens is het een hangplek voor de verveelde jeugd van Sveg. Hun opgefokte Volvo’s pompen een vreselijk gekrijs uit, en de muziek, als je het zo noemen kan, schijnt in Sveg op nummer 1 te staan. Van Jimmy Hendrickx hebben ze nog nooit gehoord. Andere mensen durven niet meer naar de beer want ze zien er vervaarlijk uit met hun oude auto’s harde muziek en foei lelijke tribal tatoes. Na een bepaalde leeftijd ban je nergens bang meer voor en ik vraag wat zij van de beer vinden?

Regen Regen en nog eens Regen…… Dat is de rode draad op het moment. De weg is druk met Campers richting het noorden. Veel Nederlandse nummerborden op de niet aflatende stroom van rijdende toilet gebouwen. Achter de soms licht bewasemde ramen, waaraan je kan zien dat alle bekerhouders zijn gevuld met warme dranken, zie je héél soms een tweede stuurman of koksmaatje aan het roer van deze intergalactische kruisers. Dit houd in dat na ruim 1600 km vanuit Nederland Pa een beetje moe is van zijn nieuwe speeltje, en Moe ook een stukje mag rijden. Let wel dit zijn uitzonderingen.

Op 50 km heb ik een lunch pauze, en het is nog niet eens zo heel laat. Naar het zuiden toe is er op deze zondag een nieuwe stroom van verkeer bij gekomen. Het zijn de Zweden die een weekendje weg waren en morgen ochtend weer moeten gaan werken. Sommige hebben totaal geen respect voor de eenzame fietser en ik kom in een spiraal van agressie terecht. Ze kunnen niet inhalen omdat van de andere kant de Campers en caravans komen dus proberen sommige door je heen te rijden. Continu het spiegeltje weer in de gaten houdend ontsnapt me met enige regelmaat een typisch Rotterdamse krachtterm als ik weer aan de dood ontsnapt ben.

Ik hou het geloof ik nog ik nog 35 kilometer verder vol, als ik in de verte het benzine station van Noppikoski zie. Hier was ik op mijn eerste expeditie een keer binnen op zoek naar koffie na één van mijn eerste wild kampeer avonturen. Prachtig tentje is het, bomvol met oude spullen en een toilet vol behangen met kranten in jaartal varieerend van 1928 tot 1932. Moeten een keer op een zoldertje gevonden zijn. Het grote ongeluk met 27 dode mensen en 2 paarden op de Inlandsbanan waar ik enkele dagen terug op de trein van hoorde kan ik hier nog bijna life terug lezen. een echte “Time Warp” dat Noppikoski.

Een kamer 100 meter verder de landweg in en Internet in het Café heben ze gelukkig ook. De regen en het idioot gevaarlijke verkeer doen me besluiten om in Noppikoski te blijven tot het weer droog is. Zon hoeft nog niet eens mompel ik tegen mijzelf als ik langzaam de ogen hemelwaarts breng. “Is that to bloody much to ask for” schreeuw ik er bijna achter aan. Ik heb per slot van rekening nog maar een paar droge dagen gehad op de 2012 expeditie.

Om half 8 ontbijt met Sune van de Moose Garden. Na wat gepraat en een kleine betaling voor de cabin, ik ben nu weer in Zweden, na 6 bakken koffie en een stuk of 4 wraps die in het Zweeds tunnbrod blijken te heten ga ik na een statie portret genomen te hebben op pad. Het eerste half uur is een feest. de weg is bijna plat en er staat maar weinig wind, het dagje rust heeft me toch goed gedaan. Dan begint het te miezeren. Dat is niet zo mooi, maar Sune heeft mij verzekerd dat het maar weinig is vandaag. Als nog een half uur later alle sluzen open gaan weet ik al hoe laat het is. Mijn nieuwe vriend van de Moose Garden heeft geen verstand van het weer. Van huis uit geen echte boer, daar had ik het beter aan kunnen vragen. Om 12 uur kom ik in onder de stromende regen bij de plaats Asarna aan. Het heeft een skicenter met de gelijkwaardige naam. Dan al helemaal murf van de regen en de kou ga ik naar binnen. Naast de outlet store is er ook een restaurant.

Een lange rij voor me, ik ben niet de enige die wat wil eten. Normaal sta ik niet graag lang in een rij, maar nu heb ik geen keus of het zou terug de regen in moeten zijn. Ik kijk op de borden en wil als ik eindelijk aan de beurt ben een snitzel friet bestellen, maar volgens het meisje achter de balie gaat dit lang duren? Wat duurd niet lang vraag ik. Het buffet zegt ze. Nou doe mij maar het buffet dan. Wat een goede keuze blijkt dit achteraf. De “degens rat” of wel het dag menu. Voor een klein bedrag, en ik heb het bonnetje hier in mijn handen, was het € 8,50 met nog een vruchten sapje en een large coke 115 kronor totaal. nog geen €12. Wat een land hé dat Zweden? Er was zelfs een hele goede password vrije WiFi verbinding en heb ik er dik 3,5 uur aan de lunch gezeten.

Zo vaak heb ik rijst of gebakken aardappelen met “Casler” (plakjes gebakken varkensvlees in jus) opgeschept dat er zich maandag in Brabant een boer meld bij de Rabo bank om geld te lenen voor een nieuwe mega stal. Ondertussen blijf ik koffie tappen in een groot limonade glas, want die kleine kopjes is me te veel lopen iedere keer. Steeds als ik langs de kassa loop meen ik een zucht van verlichting te horen als ze denken dat ik weg ga. Ze hebben in de gaten dat ik in mijn eentje in staat ben om het hele buffet leeg te vreten voor die € 8,50. Maar het is vaak een schijnbeweging als blijkt dat het nog steeds hard regend. Op een gegeven moment ben ik weer warm en moet ik echt op pad anders ben ik over 3 weken nog niet thuis met deze kleine afstanden.

Uiteindelijk ben ik toch op pad gegaan met het regenpak aan, anders krijg ik het te koud. Na weer lang zwoegen is het om een uur of 6 zowaar weer droog geworden. Alle regenspullen uit en weer proberen de kleren droog te rijden. bijna is dit geluk als ik in een lekker tempo 15 km voor de plaats Sveg weer een gigantische regenbui in rij. Als het droog gebleven was had ik doorgereden. Enig ongemak is de vele koffie die ik vandaag gedronken heb en die me om de 10 km moeten laten piesen. Nu zit ik noodgedwongen na 185 km in Sveg in een hotelletje. De ICA (super) was nog open in Sveg dus heb gelijk weer goed ingeslagen, want ik wil hier in het zuiden nog een paar keer aan zo’n prachtig meer wakker worden. Dat is toch leuker dan in een hotel kamer omrind door zeiknatte kleding

Het is al kwart over 12 en alles is natuurlijk gesloten. Ik kan ergens wild kamperen en morgen terug gaan naar het station om de Inlandsbanan te pakken richting Mora aan het vermaarde Siljan meer. Maar ik kan ook langs Sune Haggmark rijden. Een Facebook vriend die een Eland Farm heeft in Orrevik, nog geen 20 km buiten Ostersund. Ik zou gek zijn om het niet te doen.

Buiten Ostersund over een lange brug zie ik een camping prachtig gelegen langs het water. Ik rij er bijna voorbij om dan op het allerlaatste stukje mijn hangmat tent tussen twee bomen langs het water te hangen. Het is inmiddels gewoon weer warm geworden dus de buitenzak kan eraf blijven deze keer. En zelfs met de rits open is het nog lekker. Zou dan eindelijk de zomer zijn gekomen die ik op deze soms duivelse tocht gemist heb. Tussen dennetakken door zie ik het meer schitteren, het blijft hier niet dag en nacht licht zoals in het noorden.

De camping ligt langs een weg, hij is niet druk maar ik ben er toch vroeg wakker van. Gillende kinderen ontwaken ook langzaam dus tijd om op te breken. Ik heb ook geen zin om voor die paar uurtjes slaap zonder van de camping faciliteiten gebruik te hebben gemaakt te gaan betalen. Zonder veel tamtam fiets ik weg langs het prachtige Storsjon meer. Als ik na dat wel hele kleine stukje fietsen aankom bij de Moose Garden, is het nog wel erg vroeg om al aan te komen. Ik rij nog even door naar Orrevik maar in dit plaatsje is niets. Dan maar terug naar de Moose Garden.

Als ik na de gravel weg op de heuvel ben aangekomen is alles nog in diepe rust. Ik maak een rondje over het terrein en kom al snel twee eland kalven tegen die duidelijk handtam zijn en hongerig. Als ik terug loop naar het hoofdgebouw is Sune net terug van het te water laten van zijn boot. De trailer hangt nog achter zijn auto. Aardige man die vroeger sociaal werk gedaan heeft maar nu full time met de elanden bezig is. Van de uitwerpselen die vol cellulose zitten maakt hij een speciaal soort papier. Ook is er de eland kaas die 350 euro de kilo is, er zijn maar 3 eland melkers in de hele wereld. Op de vacht van de beesten zit een reukloos vet waar zeep van gemaakt wordt, net als bij schapen is dit lanoline. Natuurlijk zijn rondleidingen en achter het hoofdgebouw staat een rijtje cabins. Dit noemt hij de Moose Academy. Hier kan je een cabin huren en als je dat leuk vindt helpen met het verzorgen van de elanden.

Vanaf de heuvel zie je één van Zwedens hoogste toppen de Are Mountain, waar ik twee jaar terug nog ben wezen skieen met onze jongste zoon Ryan. De Noorse grens is niet ver van Ostersund. Voor vanavond heb ik nog een cabin kunnen krijgen, en slaap dus in de Moose Academy. Lijkt het toch nog of ik heb doorgeleerd. De rest van de dag kom ik door met in de zon zitten m’n spullen wassen en slapen. Morgen heeft Sune een ontbijt geregeld in the Moose Cabin samen met nog twee andere vertrekkende gasten om half 8. Dus het gaat een lange fietsdag worden morgen. De temperatuur is nu weer geheel doorgeschoten naar een graad of 28. Veel warmer hoeft het van mij niet te worden.

Al om half 6 op en amper 4 uur geslapen, samen met het overslaan van een fatsoenlijke nachtrust en dit jaar een duidelijk gebrek aan middernacht zon gaat me dit nog een keer lelijk opbreken. Eergister begon ik ook al een raar kuchje te ontwikkelen, wat wellicht iets te maken heeft met het klets nat uren lang door de regen rijden. Ziek worden tijdens een expeditie is niet geoorloofd. De reis moet verder.

Om 6 uur ontbijt, en dit keer is het redelijk te doen. Het is deze keer niet of je op de visafslag zit te bunkeren. Dan nog half verdoofd door het gebrek aan slaap naar het station. Vanaf hier zou het weer een makkie moeten worden, hoewel je dat niet te hard moet roepen, er kan altijd nog iets kapot gaan valpartijtje het is onvoorspelbaar.

Net als de voorgaande jaren stopt de trein op regelmatige tijden voor koffie, een extra ontbijt, lunch, een snack of diner. Ik heb de laatste 3 weken niet zoveel gegeten als vandaag. Eigenlijk overal aan meegedaan en ook nog als een echte tourist een InlandsBanan sleutel koord gekocht. Nu kan het financieel gezien ook weer. In Noorwegen vroegen ze voor een bak koffie net zoveel als kidnappers zouden vragen als je je jongste dochter terug zou willen zien. Neem je een volledige lunch dan krijg je te maken met het soort geld wat Somalische piraten vragen voor een middelgrote olietanker plus bemanning. Prijs technisch gezien is Zweden net even wat vriendelijker voor de portemonaie.

Na zo’n heerlijke dag van vrijwel niets doen is het vinden van een hotel lastiger dan gedacht. In Ostersund is een belangerijke voetbal match aan de gang en er is geen bed meer te vinden. Dan bij de Max Burger keten maar even de batterijen oplanden en dan weer de baan op richting zuiden.

Wekker om 8 uur gezet…. Nooit gehoord, ging ‘ie wel af? Nou dat is nog stressen voor het ontbijt buffut in het E-10 hotel. De naam doet vermoeden dat het een internationaal professioneel gebeuren is, maar niets is minder waar. Als ik nog ruim voor de sluitingstijd van half 10 beneden kom is er bijna niets meer. Weer veel tubes met rottende visproducten, die ik zoveel mogelijk links laat liggen. er staan nog een paar bakken met warm spul, wellicht een paar vers gescrambelde eitjes met roomboter en room? Als ik het deksel eraf trek blijk het een soort van havermout pap te zijn die waarschijnlijk al vanaf een uur of half 7 heeft gestaan. Alleen een bedrijf wat gespecialiseerd is in beton conservering zou er nog wat mee kunnen. Geen goede maar wel al een late start.

Na toch nog wat eetbaars te hebben gevonden ga ik op m’n kamer nog maar eens douchen en trek dan m’n gisteravond gewassen shirt weer aan. Als ik wegga is het al 12 uur. Aan de overkant is een grote COOP en ernaast diverse pizza kebab of ander soortige vet zaken. Eerst in de COOP eens lekker rondgeneuzeld. Bij de ingang hangen allemaal scanners die je mee mag pakken om de prijzen de controleren en alvast op te tellen. Royaal sla ik weer in met koekjes en 4 Japp repen die me goed bevallen. Ze worden niet te hard als het koud is, nu alleen maar hopen dat ze niet in baby poep veranderen als het warm gaat worden. De naam slaat ook goed aan. Ik dacht dat de Londense hooftinspecteur uit de series van Hercule Poirot ook Japp hete?

Daarna vervoeg ik me bij de Swedisch Pizza Maffia om bij de Capi di Capo een Gorgonzola pizza te bestellen. Met een originele cola van Zweedse makelijk, al sinds 1954 staat er op het flesje. Een bedrijf wat al zo lang zaken doet kan haast geen rotzooi leveren, en het smaakt best. Het is al kwart over 1 als ik eindelijk uit Kiruna vertrek. De weg is aanvankelijk ligt naar beneden en het is zonnig. Zo nu kunnen we weer een kilometers gaan maken.

20 kilometer buiten Kiruna wordt ik bijna door een “zwalker” gepakt. De zwalker houd zich bezig met : het afregelen van de airco, het aansteken van een sigaret, het bellen met mobiel, finetunen van een radio signaal, paar munten tussen de bekleding vandaan halen, de achteruitkijk spiegel verzetten, het neerlaten van de electrische ramen, opwrijven van de bril of het opdoen van lippenstift. De echte goeien kunnen bovenstaande allemaal tegelijkertijd, en wat alleen dan niet meer lukt is op de weg te letten. Zo was het ook met deze. Gelukkig zag ik het in mijn spiegel al aankomen en zit al met m’n banden in de kiezels langs de weg als de zwalker op luttele centimeters langs mijn elleboog trekt. Ik schreeuw met mijn vuist schuddend nog een verwensing in de trant van “kan je niet uitkijken lummel” en ook de vrachtwagen die achter de zwalker zit geeft hem of haar een 20 seconden lange aubade met zijn luchthoorn. Bij de volgende kruising gaat de zwalker eraf. Even verwacht ik dat hij of zij de excuses aan gaat bieden voor het zo nonchalant met mijn leven spelen. Maar laf rijd de auto verder.

Vanaf nu verlaat mijn linker oog helemaal de buitenspiegel niet meer, je hoort het vaker van fietsers dat ze bijna geraakt worden of van de weg worden gereden. Als je met 120 gepakt wordt heb je aan zo’n plastic show helmpje natuurlijk ook helemaal niks. Je kan beter voor 15 euro een goed spiegeltje kopen om de controle en regie over je eigen leven te houden. In Noorwegen had ik tussen de vlijmscherpe kartelmessen die ze daar vangrails noemen geen schijn van kans gehad.

Na de afslag naar Vitangie en Karesuando is de weg meestal drukker omdat hier een hoop verkeer bij elkaar komt en allemaal naar het zuiden doorstroomd. Als ik in de verte de oude spoorbrug en het bord voor de Lapponia Lodge zie besluit ik hier lekker op mijn gemak te wachten tot het na 7 uur helemaal verkeersvrij is. Dan nog 62 km naar Galivare om daar om 10 voor 7 ‘s ochtends de trein te pakken naar Ostersund.

Die laatste 62 km gingen niet gemakkelijk, aanvankelijk tikte ik zo 40 km weg, maar daarna was het hel. Eerst moest het verkeer wachten voor een stoplicht. Veel trucks met teer en gravel een paar aanwalsers en ander zwaar materieel. Toen reed ik in een scheur in de weg, en in een keer snakebite (band lek geslagen op de velg) De Joe No Blow vloeistof had de gaten niet gedicht. Waren ze te groot of werkt dat spul gewoon niet? wel gaf het een vreselijke troep in de band, net of er iemand een kokosnoot in heeft laten leeglopen. Als dat gefixed is krijg ik nog een tweede lekke en dit keer een stukje scherp erin gereden.

Ik had erop gerekend voor 10 uur in Galivaren aan te komen maar dat is kwart over 11 geworden met al die wegwerkzaamheden en lekke tubes. Normaal slaap ik altijd op de banken voor het station, maar na zoveel ellende heb ik wel alweer een hotelletje verdiend. Morgen om half 6 op en dan ontbijt en vlug naar de trein.

Na een ontbijtje van Scandinavische snit waar alles op het buffet beheerst wordt door tubes met de meest ransige visproducten. Hier zit zo’n penetrante geur en smaak aan dat voor de niet vis liefhebbers dit gecompenseert schijnt te moeten worden met het meest smakeloze brood en een rubberachtige kaas die te lang op het buffet heeft gelegen en ook al naar vis is gaan smaken.

Ik ben helemaal klaar om een uur of 11 en zie dat ik ook nog een gebroken spaak heb in het voorwiel. Daar zullen die wereldfietsende duitsers nog wel even en passant hun trapper ingedrukt hebben op de Hurtigrute met hun veel te zware fiets. Het is nog niet schokkend en met een lichte wobble kan ik nog prima rijden.

klimmen vanaf zeeniveau naar de veel hoger gelegen grens met Zweden vergt wel enige kracht en tijd. de weg is heel erg druk dus het is weer goed in de spiegel kijken. Ik maak me niet al te druk en trap langzaam naar boven tot dik 400 meter waar af en toe volgens de borden stukken van 9% bij zitten. Af en toe maak ik nog even een laatste serie met foto’s van de fjord die langzaam wegzakt onder mij. Met als dominant middelpunt weer zo’n hoge brug waar de weg naar Narvik over gaat.

Boven in de pas is een waterkracht centrale en hebben malloten een stuk of 10 enorme windmolens in het landschap neer gegooid. Voor een land met zoveel olie gas en waterkracht energie lijkt me dit een beetje overkill. Ook is er een monument voor gevangenen die hier zijn omgekomen aan het einde van de 2e wereld oorlog tevens is er in 1942 een belangerijke slag geleverd tegen de Duitsers in deze pas. Allemaal mooi om thuis op een winter avond over in te lezen. Er ligt nog volop sneeuw overal. Nu is het de bedoeling om in twee dagen naar Galivare te rijden en dat is hiervandaan nog een dikke 300 km. Ik heb de weg door het Abisco National Park nog nooit gemaakt dus weet niet wat er gaat komen.

Als ik over de grens ben ga ik kijken waar het huis van Magnus staat, een aardige knul die ik op mijn eerst reis naar de Noord Kaap ontmoeten op het station van Galivaren. Samen met zijn vriend Patrick waren ze op een bruiloft geweest en wachte al vroeg op de trein in ietwat beschonken toestand. Magnus is helemaal gek van snowscooters en geeft er een bak met geld aan uit, en heeft zelfs een appartement gekocht in het skiresort net over de grens. Ik heb er al zo vaak Facebook fotos van gezien dat de lokatie geen geheim meer is voor mij. Ik zet m’n fiets langs de vangrail en maak een foto met zijn appartement op de achtergrond. Zelfs nu begin juli kan er op de hogere hellingen het gas van de snowscooters nog volop worden opengetrokken.

Na een lange lunch tot bijna 5 uur moet ik door voor een andere “special” voor FB vriendin Malin die treinmachinist is op de sterkste erts trein ter wereld. Het geluk is met me als ik zo’n monster met 16 aangedreven wielen voor een rood signaal zie staan. Ik ga snel een kleine toegangs weg op om m’n fiets half over het spoor te zetten. Dan zwaai ik naar de machinist. De raampjes spiegelen dus ik zie niet eens of er wel iemand in zit. Er is natuurlijk maar een kleine kans dat ze het is want de ertswagons rijden hier af en aan de hele dag.

Later ‘s avonds hoor ik via FB van haar dat ze vrij was, anders had ik zeker met haar mee kunnen rijden. Had ik het van te voren maar beter in elkaar gezet dan zou het een prachtige bijzondere rit zijn geweest die niet veel mensen gedaan hebben. Altijd leuk om goede contakten te hebben. Dan maar fietsen naar Kiruna een dikke 135 km verder. Ik zal er pas 5 uur later aankomen en het is dan al over tienen. Het weinig inspirerende E-10 Hotel is een schril contrast tussen de mooie natuur van het Abisco National Park met als hoogte punt de prachtige bergformatie die ze de Lapporte noemen die in de Saami cultuur een belangerijke plaats heeft.

Ik ga toch weer te laat slapen en zal morgen wel weer pas tegen de lunch vertrekken ben ik bang. maar ik geloof dat ik weer bijna in de zwarte cijfers reed voor de ERN leden, die zullen blij zijn te lezen dat het 185 km was. Nog net geen instap brevet, maar het is een begin.

Op een bank op dek 7 word ik helemaal stijf wakker. Twee uurtjes geslapen en helemaal gebroken. Om kwart over 8 kan ik van boord. Ik reken op een mooie dag net als gister, maar het is of de duvel er mee speelt. Als ik binnen ben is het buiten droog en ga ik naar buiten dan regend het. Nu is het nog een miezer regen dus het kan nog opklaren. Ook is mijn orientatie gevoel weg en rij gelijk de verkeerde kant het stadje uit. Bij een Shell ga ik eerst eens koffie halen en de Garmin programeren, had gehoopt dat Narvik gelijk op de borden zou staan E10 moet ik hebben.

Eerst nog het Noorse fietsroute netwerk een dikke onvoldoende moeten geven, met z’n betonnen en gratnieten randen. Ik ga ontmoedigd eindelijk de E10 op. Beestachtig druk met vrachtwagens en heel smal. Op de meeste plaatsen wordt je geloof ik als fietser geacht om gebruik te maken van de kleinere weggetjes door de dorpjes erlangs. Diit heb ik tweemaal geprobeerd maar resulteerd vaak in een tocht door de hel met slecht wegdek en veel klimmen.

Inmiddels is het echt gaan regenen, zoals in een tropische regenbui. Het is 11 tot 13 graden en als je blijft bewegen gaat het nog wel. Over een hoge brug die zo smal en zo druk is dat ik er zelfs een beetje bang van werd ga ik verder richting Zweden. Langs beide kanten van de weg staat standaard een vangrail die is verankerd met zware houten palen in de grond. De rail is op vele plekken geraakt en het metaal vervormd tot een levens gevaarlijke vleessnijder. Jij kan alleen maar hopen op de coulance van de bestuurders om je niet op dit zwaard te laten belanden.

Na amper 100 km en nog geen zicht op minder regen begin ik na een lange afdaling op hoge snelheid alweer de Brabantse stem te horen die vraagt of ik even in de caravan moet komen zitten. Bibberend van de kou rij ik het plaatsje Bjerkvik binnen. Paarfiet tenten, een bouwmarkt en nog wat andere aktiviteiten, tot ik een betonnen gebouw zie met een paar rokende mannen ervoor. Een zwaait naar me en ze hebben allemaal bekers met koffie in hun handen. Ze komen uit Rusland en spreken niet veel engels. Where from Russia? vraag ik. Murmansk. Ah Murmansk 303 (het bord voor de super in Ivalo Finland) zeg ik. Ze begrijpen het niet maar voor mij is Moermansk weer een stukje dichterbij gekomen. Of ik een sigaret wil? Ik heb de goedkope peuken al geroken en had bijna uit gewoonte een aangenomen. Ze ruiken of ze door kinderverkrachters in een goelach ver achter de Kaukasus zijn gemaakt en met de hand dicht worden gelikt. Als ik afsla kijken ze me vreemd aan. In Moermansk roken nog steeds alle “echte” mannen.

Inmiddels sta ik nu echt te klappertanden en dat vinden Russen uit Moermansk al helemaal vreemd want het is notobene nog zomer ook. Snel ga ik naar binnen in de hoop dat ze nog een kamer over hebben. Prima gelukt, voor één keer zal ik niiet noemen wat de single room koste en het hotel verder geen onvoldoende geven, want het is dit keer bijna een echte levensredder. Als ik na een half uur gloeidheet douchen weer ben opgeknapt is het nog geen 4 uur en val ik als een blok in slaap. Ik droom van zweden met weer bomen links en bomen rechts van de weg, en lekker zonnig weer……..

Als ik eindelijk weer terug ben in de hostel zonder bier en de wetenschap dat ik morgen om 6 uur uiterlijk op de kade moet staan om die Hurtigruten boot te halen maken me zo nerveus dat ik helemaal geen slaap meer heb. Om 4 uur ga ik nog een pan met pasta koken om alvast weer te stapelen voor volgende week. In de Rema 1000 had ik lekker een pot met Tika Marsala gekocht. Dit is ook prima met pasta te combineren. Eigenlijk alles kan je met pasta combineren.

Ik bunker het pannetje weer leeg en kan er voor morgen weer even tegenaan. Alles is klaar en buiten schijnt de zon al volop, ik ga vast op pad naar de boot. Op de kade komt er weer een groep van Vaude en Ortlib bij elkaar. Wereld fietsers noemen ze zich zelf. Ik hou het op stakkers. Het begint pas leuk te worden als ze over de verschillende materialen ruzie krijgen, is het nu wel of niet een frame van titanium met Rohloff naaf en de schijf of hydraulische velgremmen. Ik bemoei me er niet mee, er zit bij de “gathering” één sympathiek mannetje, en de rest is gewoon duitser. Meestal laat ik ze dan in het engels hakkelen tegen me. Maar als ze met een groepje zijn spreken ze zelden met buitenlanders. Ik laat dat maar zo, ze denken zeker dat ik een dagje uit ga met dat kleine beetje bagage. Die 14 kg die ik bij me heb, hebben zij alleen al in hun Ortlib Roller Top Classic zitten, voor de niet kenners, dit een soort van finaal uit kluiten gewassen dokters tas van geplastificeerd doek. Het is flexible sterk en waterdicht en je kan er zo een niet al te grote schoonmoeder in kwijt. Een complete tassen set weegt zelf al bijna 8 kg. en dan heb je verder nog niks erin zitten. Mijn ligfiets keuren ze dan ook geen blik waardig, ik hoor er duidelijk niet bij vandaag.

Als de boot eraankomt gaan ze al naar voren en het maakt ze niet uit dat ik er als eerste was, het is gewoon het handoek op de standstoelen leggen syndroom. Het zit er diep in bij de Duitsers en je krijgt het er nooit helemaal uit. Ik laat ze maar gaan en hoop dat er genoeg dekken zijn op de boot om ze verder niet meer te zien. Na het aanmonsteren kan je gewoon door de boot lopen om een kaartje te kopen. nog geen € 150, ik moet zeggen dat ik verwacht had dat het meer zou zijn. Ik neem zonder hut natuurlijkl, die kost wel een vermogen. Om over het eten aan boord maar te zwijgen.

Ik vermaak me met een beetje internetten, filmpjes en foto’s maken en gewoon een beetje rondprutsen. Vanmorgen heb ik de Hurtigruten “Coffee Deal” genomen. Dit is een lichte alluminium dubbel wandige mok met afsluitbaar deksel. Als je de mok koopt mag je hem een jaar lang net zo vaak opvullen met koffie als je op kan. Bij mij is na 14 uur van stevig doordrinken het verzadigings punt nog lang niet bereikt, en ik zal één van de weinige passagiers zijn waar ze fors op moeten toeleggen.

Als je zo’n mok hebt hoor je ook een beetje bij de oude jongens op de boot. Heel even brak er een kleine onenigheid uit aan de bar. Het is een duitser, die het ergens niet mee eens is, en de meeste van de generatie die aan boord is dulden geen tegenspraak. Hij is oud genoeg om nog een van de Junkers gevlogen te hebben die Eerst Kirkeness toen Lakselv en daarna Hammerfest met de grond gelijk maakte aan het einde van de tweede wereld oorlog. In stilte geniet ik als hij eerst duidelijk overstuur met zijn vrouw het vreselijke voorval doorneemt, om daarna bij de purser een klachten formulier te gaan halen. Vreemd is ook dat je onder deze veelal oudere die de cruise van hun leven maken bijna nooit iemand ziet lachen. Wat dat betreft is de Hurtigruten geen party boat.

Op een paar hazenslaapjes na ben ik nu al voor de tweede dag wakker. Ik moet me zo even op het kleed laten zakken hier onder het tafeltje. of boven een bank opzoeken. Morgen weer fietsen dan hoef ik me alleen maar aan campers te ergeren dat is beheersbaar.

aanvankelijk is het om half 10 nog lekker zonning. Het ontbijt is maar tot 10 dus ik moet weer haasten om de “gratis” calorieen niet te missen. Die ga ik zeker nodig hebben vandaag. Als ik het laatste bolletje met hardgekookt ei tussen m’n kiezen door laat rollen als een fijne bourgogne begint het natuurlijk weer keihard te regenen. Het begint een belangerijke plaats in te nemen die regen de laatste tijd. Maarja de klus moet geklaart worden, ik kan hier wel de hele week geld blijven verbranden in Honningsvag. Verder dan de Noord Kaap is er niet veel te doen. Dus toch maar in de regen weg het is niet anders. Buiten is het gelukkig een stuk minder koud dan gisteren dus met de wetenschap van dik anderhalf uur klimmen als een berggeit ga ik toch maar in de driekwart broek weg. Als je niet in staat bent om op de 9 tot 11 procent jezelf niet warm te trappen dan is er iets met je mis.

Met de wetenschap dat dit de finale is en het einde in zicht ga ik door de regen weg. Langs de Fjord trap ik lekker door om alvast m’n spieren op te warmen. Die zijn normaal voor 4 uur ‘s middags altijd bagger. Maar vandaag zullen ze wel moeten. Dan komt het bord waarop is aangegeven dat er over 150 mtr een stuk van 3 km klimmen komt. na een kort haardspeld bochtje knalt het gelijk omhoog. De drie kilometer die dan volgen zou je bij min 20 nog wel in je blote kont kunnen fietsen zo zwaar moet je dan aan de bak. Het vocht spuit je porieen uit. Daarna kan je even krachten opdoen voor de volgende trede. Tot een meter of 320 om dan in een paar flinke stappen weer tot 18 meter terug te vallen. Daarna gaat het spel weer opnieuw beginnen. Op het lange stuk naar beneden waar je normaal met de ligfiets als een adelaar uit de wolken duikt heb ik zelfs een paar keer moeten remmen vanwege de enorme rukwinden. Gelukkig heb ik geen 5 Ortlib’s aan m’n fiets hangen anders was ik als een zeilboot de fjord in gelanceerd. Nog nooit meegemaakt hier, dus dat is even wennen dat remmen, dat doe ik anders nooit. Gelukkig ga ik er een hoop voorbij van team Vaude. Die lopen al een poosje vanwegen de harde wind of de lange steile stukken. Dat zou ik nooit doen want dan moet je thuis vertellen dat je de laatste 30 km in een soort van avondvierdaagse hebt afgemaakt.

Wat ik al helemaal niet begrijp is dat de meeste al die tassen mee zeulen naar boven? Zelf heb ik vanmorgen het weer aangekeken en lokale info ingewonnen, en besloten om er een soort van “Stinger Operation” van te maken. alleen de achter tassen neem ik mee en daar haal ik alle onzin zoals een kettingpons een bosje reserve spaken gereedschap de brander en nog een hele boel andere zooi eruit. Toen ik vervolgens de fiets buiten wilde zetten vanuit de hostel leek het wel iets exotisch van veder licht carbon wat ik in m’n handen had.

Maarja alles wat kan helpen is mooi meegenomen maar de hellingen zijn zo lang en zo steil dat je goed moet blijven doorgaan anders val je stil. Het laatste stuk versmalt de weg. En op dat laatste steile stuk moet je vooral heel goed uitkijken dat je niet als schiet schijf gaat dienen voor de vele bussen en caravans. Ik heb het al eerder gezegd maar hier is het heel goed opletten, de meesten zwalken maar wat rond, ze wijzen elkaar een paar rendieren aan of een verlaten ijsmeer met sneeuw, een wilde papagaai duiker etc. Het laatste waar ze op letten is wel op de weg. Voor deze grijze duiven in hun nieuwe speeltje ben je minder dan een vlieg op de muur. ” The gray Huns, the new masters of the univers” zing ik in mijzelf. Lekker catchie, en de doelgroep is groot genoeg. Als ik zelf voor deze titel kan kwalificeren dan zal dat wel niet meer mogen met zo’n grooot ding wat ongeveer net zoveel brandstof verstookt als een Concorde indertijd van Londen naar New York. En met overheids geld promoten we dan met spotjes op t.v. het nieuwe rijden….. Haha aha a hhahaaa haaa, hoe gek kan je het maken.

Laten we langzaam naar het nieuwe kamperen toewerken, je zelf aan de natuur overgeven en je gewoon de hele vakantie niet meer wassen, ga naar een land waar nog ruimte zat is en kom tot bezinning. Het is een stuk goedkoper en je verbruikt nauwelijks energie. Je komt 8 kg lichter thuis en voelt je beter dan ooit tevoren. Ga het eens proberen volgend jaar.

Een “Stinger Operation” is als volgt : Je probeerd geheel bij verrasing de vijand een dodelijke slag toe te dienen om vervolgens weer snel terug te kunnen trekken. Ik ga dus ook niet uren lang in het Noord Kaap bezoekers centrum rondhangen. Wissel nog even kaartjes uit met een Finse fietser, een uit de Tjech Republic en Jeff uit engeland die op weg is naar het zuidelijkste puntje in Spanje. I wens hem veel geluk op de levens gevaarlijke doorgaande camper wegen. Daarna ga ik nog even naar binnen om voor een paar Franse vrienden van vroeger een soort van boek promotie te doen. en na een paar extreem dure consumpties ben ik weg. Ja het blijft een soort van Efteling die Noord Kaap, misschien hebben ze volgend jaar wel een paar rode schoentjes in de hal staan.

Tijdens de terugweg is het gelukkig wel droog maar de wind is zo krachtig dat hij wel rechtstreeks uit de caravan hel lijkt te komen. De inktzware wolken hingen af en toe zo laag dat het leek of je er ieder moment met je hoofd in zou komen. De wind was zo hard dat je soms ook naar beneden nog mee moest trappen om op snelheid te blijven. Eindelijk beneden aangekomen rij ik Honningsvag in om na al die jaren eens de fameuse Arctico Ice Bar te gaan bewonderen. Het blijkt een tegenvaller. Ik moet eerst bijna € 15 betalen om zowiezo binnen te mogen.en dan blijken ze niet eens alcohol te verkopenl. Toch ook weer een beetje van een koude Efteling thuis gekomen. Daarna langs de docks om te kijken vanwaar de Hurtigruten morgen vertrekt en dan naar de Rema 1000 de beste (enigste) super van Honningsvag. Ik neem weer wat vooraden in voor op de boot, en wil deze overwinning met twee blikjes “Arctic Beer” vieren, maar alles zit al achter slot en grendel. Vorig jaar was ik net na 8 uur toen ze geen bier meer verkochten in Kautokeino, en nu is het nog maar half 7. Aan de kassa verteld men dat je als volwassen vent die net voor de derde keer de Noord Kaap heeft bedwongen in het weekend na zessen al geen bier meer mag kopen. Bijna sloegen de stoppen door en was ik Noorwegens tweede Breivic geworden. Toen ik later op mijn kamer van een colaatje lebberde dacht ik dat de dictatuur in een land als China nog niet zulke ernstige vormen heeft aangenomen. Je moet een hoop geld en vrijheden inleveren om van het schoon van de fjorden te mogen genieten.

De volgende ochtend ben ik weer vreselijk laat wakker en pak snel alles bij elkaar. Bij de receptie vraag ik om koffie. € 3.50 voor een kleine mok met de lauwste en zuurste koffie die ik ooit gedronken heb, maar voor Noorse begrippen een heel schappelijke prijs. Noorwegen is zonder meer het mooiste land op aarde maar het lijkt haast wel of ze een soort van kijk belasting op de prijzen doen. Hier betekend b.t.w. bekijkenswaardige toegevoegde waarde. Dus via een eenvoudige staffel kijken ze dan of er een fjord in de buurt is of een paar rode pitoreske huisje, wat rekken met drogende vis etc…. en dan knallen die Nooren ff gauw 60% over bijvoorbeeld zo’n bak koffie heen.

Hoe mooi het ook is, het zou eerlijker zijn dat als het regend dat je dan minder zou moeten betalen. Met regen is ook de Porsanger Fjord niet om aan te zien. Gelukkig ben ik na een paar uurtjes in het restaurant van de camping van Russeness, hier weet ik het password ook van het WiFi Lan. hordafor met kleine letters. Maar ook dit is veranderd blijkt later. Leverde zeker niet genoeg op? Nu kan je een uur internetten op het zo traag als dikke stoop zijnde WiFi Netwerk voor de voor Noorse begrippen heel schappelijke prijs van net nog geen € 6. Gelukkig heb ik te maken met een Fins meisje aan de kassa die het niet zo op de baas heeft en krijg ik na wat heen en weer ge-joke waarbij ik een paar keer mijn nieuwe Finse uitdrukking Kiitos gebruik, een tiket van een uur GRATIS. Ik probeer dit woord op te zoeken met de Bing vertaler, maar het woord gratis bestaat niet in het Noors. In het Fins gelukkig wel, en als de baas even niet kijkt krijg ik nog een stuk of 20 chocolaatjes van haar. Ik heb dan al een rendier burger met friet achter de rug. Dan hebben we jammer genoeg geen kontact meer want er komen net 3 nieuwe bussen binnen, en mijn kans om naar het toilet te gaan is verkeken, want gelijk staan er 20 man voor in de rij. Ik ga straks wel weer even in de grootste badkamer van de hele wereld, ook nooit enge luchtjes van anderen.

Als ik dat even in mijn hoofd probeer uit te rekenen 3 bussen x 60 is 180 man met koffie, wafeltje, internet en nog een rolletje drop voor in de bus kom ik uit op een bedrag wat het bruto nationaal inkomen van Griekenland ver te boven gaat. Gouwe handel voor die Nooren. Ook zie ik bij aankomst twee motorfietsjes staan met gekke numer platen, ik gok Taiwan. Binnen blijkt het Zuid Korea te zijn. Een jongen en meisje of een man en vrouw, je kan bij die Aziaaten nooit zien hoe oud ze zijn, en lijken altijd jong te blijven. Maken een reis om de wereld en zijn vanuit Vladivostock (rusland) vertrokken. Enkele dagen geleden zag ik ze ook al in Finland dus ging ik even een praatje maken. Ik beloof ze morgen op de Noordkaap te treffen en we wisselen websites uit.

Het laatste stuk stelt de weg me weer niet teleur. Ik heb express een beetje langzaam gedaan om de grootste touristen horde niet te hoeven meemaken. Vorig jaar reed ik de 340 km lange tocht vanuit Karigasnimie in een ruk achter elkaar door de nacht en was bij het open gaan van het visitors centre al onder het wereld bolletje geweest. Nu neem ik er de tijd voor. Maak en passant nog een kleine 330 foto’s, 30 action-cam filmpjes en ook nog een stuk of 8 echte video-cam opnames. Leg mijn fiets aan de kant om 20 minuten tussen rendieren door naar een tropisch strand te wandelen. En sluit een nieuwe vriendschap met een race fietser uit Lakselv die graag met me mee wil rijden door de tunnels omdat hij zelf geen licht heeft. Hij heet Jan-Viggo Pettersen, en ik heb z’n mobiele nummer plus e-mail en de belofte om te blijven overnachten en dat hij me volgend jaar zal racen naar de Noord Kaap. hij ziet er nu nog wat zwaar uit, maar is nog maar net begonnen met trainen. Hij is pas 42 dus hij heeft een kans. We stoppen bij een parkeer plaats. Heeft onderweg z’n zoon gebeld, en die komt hem halen. Jongen van 23 stapt uit een classic Volvo uit 1952 en heeft ook kleren aan uit die periode. Grappige gasten de Pettersen’s.

Noordkaap tunnel verloopt zonder incidenten, de zuidkant is niet zo steil als de noordelijke, dus een nieuw snelheids record zit er niet in. Bovendien ben ik de ducttape in de voorband nog niet vergeten. Hoger dan 85 kom ik niet onderin weet ik waarom. De ventilatoren die de uitlaatgassen afvoeren staan nog op volle kracht te draaien en die geven een formidabele tegenwind. Wel wil ik als persoonlijke prestatie de noordkant in één keer zonder te stoppen naar boven rijden. Bijna lukt dat, één keer moet ik eraf omdat ik bij het naar de kant sturen voor een auto het wiel te lang tegen de snoei strakke ketting duwde, waardoor ik in onbalans raakte. Toen ik toch stil stond heb ik gelijk m’n jas uit gedaan en hoewel maar 3 graden in de tunnen kwam de rook van mijn armen. Zonder verder te rusten heb ik me als een agressieve tekkel met prostaat problemen in de beklimming vastgebeten. Een rode waas is allang voor mijn ogen getrokken als ik na een klein stukje vals plat vlak voor de deuren van de uitgang in de gaten krijg dat ik het bijna gehaald heb. Helemaal verrot zet ik mijn fiets tegen het huisje van de nood telefoon om voorovergebogen het zweet van m’n hoofd op de grond te laten druppen. Kapot ben ik, jammer van dat stuurfoutje, volgend jaar moet dat beter eikel!, zeg ik tegen mezelf.

Dan komt er nog een laatste tunnel van een kilometer of 5 dacht ik en dan is het weer net op tijd binnen voor de receptie van de jeugd herberg in Honningvag sluit om 10 uur even weer afmelden op internet, dan een ton aan foto’s en fimpjes overzetten naar mijn portable Hard Disk en dan maar weer eens douchen. Vervolgens 200 gr droge pasta gekookt met een paar zakjes herrie zoals ik het maar noem. Smaak zit er niet aan maar het geeft genoeg calorieen om morgen dat laatste stuk naar boven te rammen. Dat is in 30 km 2x van zeeniveau naar 300 plus meter klimmen. Ik laat m’n spullen hier staan en neem alleen het hoognodige mee om de martelgang te verlichten. Jongens, wat hoop ik dat het lekker weer is morgen.

Wat een geweldige cabin, zeker als ‘ie voor 12 man is en je hebt hem helemaal alleen. Ik was zo laat naar bed gegaan dat ik pas om 12 uur helemaal gepakt en gezakt weer in het hoofdgebouwtje stond voor het ontbijt. Dit was geen probleem de eigenaar is een heel relaxte man die zich nergens druk over maakt. Gezellig gister nog even een paar pilsjes gekocht voor die paar man die er waren en nog zo’n echt Sami mes, kleintje natuurlijk want iedere gram telt. Bovendien is het meer een souvenier aan een fantastische plek. In het echt gebruiken de Sami zo’n mes om hun rendieren te merken. Iedere familie heeft zijn eigen patroon, wat ze als de dieren nog jong zijn vliegens vlug met hun vlijmscherpe messen in de oren van zo’n beestje snijden. ziet er natuurlijk een stuk beter uit dan van de stomme gele oorbellen die ze onze koeien geven.

Schreef ik gister nog dat het maar 20 km was naar de Noorse grens? nou dat waren er dus 45 en dat was een tegenvaller. Het regende licht toen ik wegreed en ik hoop dan altijd maar dat het tegen de middag droog wordt. Vandaag gaat het op een paar keer een half uurtje na niet meer droog worden. Ik rij na de grens Karosjok uit en overweeg nog even naar het Sami museum te gaan. Maar toen ik de hele parking vol met caravans en campers zag staan ben ik snel verder gegaan. Meer ook iets voor touristen een museum bezoeken en niet voor een expeditie toch?

Ik had toch al weer m’n buik goed vol van die campers vandaag, het lijkt wel of ze ieder jaar groter worden die dingen. Op het kleine weggetje vanuit Karigasniemi komt me zo’n joekel voorbij dat hij maar net langs me heen paste. Vroeger als er een flinke caravan langs kwam had je weleens dat er wat bladeren en stof in het vacuum van zo’n ding mee gezogen werden, zodat je wel eens even een paar seconden verblind achterbleef. Maar deze was zo groot en zonder van het gas af te gaan zoog hij zonder enige moeite middelgrote kiezelstenen uit de berm op in zijn kielzog. Mij in shock achterlatend. Travel Master kan ik nog net lezen op de achterkant voordat ik van de pijn mijn ogen moet dicht knijpen. De bestuurder voelt zich vast meer zelfs nog Master of the Universe, en bestlist vanaf de brug van zijn Travel Master over leven en dood.

Na Karosjok is het weer flink klimmen met veel regen en heel even zelfs natte sneeuw (Ja ik heb er een foto van gemaakt). Het is toen zowaar nog even droog geworden zodat ik m’n regenbroek weer uit kon trekken. Maar op een ijskoud pateau van bijna 400 meter brak ineens de ellende weer los. Ik dacht dat ik vlak bij de plaats met de zware basgitaren was (lees verslag vorig jaar), maar dat duurde nog even. Helemaal versteend ben ik daar eindelijk aan een tafeltje neergeploft. Met een cola een koffie en een dun plakje chocolade cake. het was maar € 14 en voor Noorse begrippen is dat heel schappelijk. Waar moeten ze anders hun Mercedes AMG 450 GL, waar de parking mee volstaat, van betalen? Jammer genoeg ook geen Gitaren dit jaar maar nog wel WiFi internet zodat ik me weer kan melden bij FB.

Na een uur is het buiten droog maar mijn kleren nog nat, ik begin nu blauwe lippen te krijgen en moet snel weg. Warm trappen is de enige manier. Ik heb 10 minuten vol gas gegeven en mijn kleren half droog gereden, gelukkig blijft het nu droog, en eindelijk had ik het weer een beetje warm gekregen.

Toen door naar Lakselv, maar mijn vriend Ivan Mehidi was volgens Papa Mehidi met rug klachten in het ziekenhuis. Ik kreeg volgens Koerdisch gebruik ook van Papa koffie, een slaap plaats en wat te eten aangeboden. Vorig jaar met de zoon kwam ik bijna niet meer weg en mocht ik geen cent betalen. Papa Mehidi speekt maar een paar woordjes engels en het is beslist een aardige man, maar na de koffie ga ik weer verder. Na twee Arabische lucht zoenen naast het hooft en een paar InschAlla’s ben ik er vandoor. Fantastische mensen de Mehidi’s.

20 km buiten Lakselv is de camping receptie nog precies 10 minuten open anders had ik met mijn kletsnatte spullen toch buiten moeten slapen. Ik meld me weer even af op het internet binnen deze resterende 10 minuten. en ga naar mijn afgeragde cabin. bijna € 70. zonder douche die was nog een paar tiendjes meer. Gisteren had ik nog gedouched dus dat kan wel weer een paar dagen wachten.

Ik kijk om 10 uur weer even door de deur naar buiten om te kijken of het al kan? Nee dus, het regent weer of eigenlijk misschien nog steeds. Buiten gewoon slecht jaar voor mijn Noord Kaap tochtje, alleen maar narigheid met het weer. De plaats Inari is 40 Km verderop en die moet met regenpak aan toch wel te halen zijn? Ik wil niet nog een dag in de naargeestige Narrka cabins blijven. Ik blijf tot 11 uur besluiteloos. Het zou zelfs gaan sneeuwen is onderweg al een paar keer gezegd. om 12 uur kan ik niet meer wachten, en als het even wat minder hard regent ga ik weg.

Net aan de buitenrand van Ivalo heb ik vorig jaar nog even de voorraden aangevuld, iets wat ik op mijn eerste Noord Kaap reis al snel geleerd had. Als je ergens midden in de nacht komt te staan zonder eten dan ben je de sigaar, als je dan in zo’n noodgeval iets warms kan eten ben je binnen no time weer boven Jan. Een auto kan je de hele dag besturen op twee dropjes als het niet anders kan. Maar een dagje door regen en kou fietsen vergt iets meer calorieen. Nadeel is dan weer dat ik voor een kleine 5 kg aan gedroogd fruit, pasta plus sauzen en chocola op mijn fiets moet binden. Voordeel met regen en kou is dat ik dan aan een halve liter water meer dan zat heb. De rest vul ik aan met cola bij de diverse stops.

Net als vorig jaar maak ik nog een foto van mijn fiets voor het bord waarop staat: “Murmansk 303”. Echte randoneurs fietsen daar normaler wijze in één dag naartoe. De naam heeft een zekere aantrekkingskracht, en ik wil er altijd al naar toe. Vele raden het af, schijnt een grauwe vieze stad te zijn en de kans dat je daar van de weg word gereden door een aftandse russische vrachtwagen is groot. Berovingen zijn er helemaal schering en inslag, om over het moeilijke gedoe met visa helemaal maar te zwijgen. Het gebied is 60 jaar lang afgesloten geweest i.v.m militaire activiteiten, en daarom is de natuur op het Kohla schiereiland een van de ongereptste ter wereld.

Ik ging nog met blote onderbenen in driekwart broek de buurtsuper in, maar toen ik buiten kwam leek het net of iemand de vriezer had open laten staan. 25 jaar in de Horeca gewerkt dus ik weet hoe dat voelt, en dat is bar fris. Ook had iemand na het wassen van de sla de kraan open laten staan. M.a.w het was nu hellemaal klote weer geworden. 8 gr. geeft mijn tellertje aan en het regent dat het giet. De vrouw aan de kassa zei me ook al breed grijnzend dat het vanavond in de bergen ging sneeuwen, ze dacht zeker aan mijn dunne kleding te kunnen zien dat mijn motorhome met ronkende airco op 24 gr. voor de deur klaar stond, en dat mijn lieve vrouw net een warme chocolade melk voor me neer ging zetten.

40 kilometer naar Inari, hoe ga ik dat in godsnaam halen denk ik. Regenbroek is de enigste optie, het is te koud om zonder te rijden. Na een paar uur ploeteren komt het eindpunt in zicht. Enkele malen gaat het bijna mis. Mijn lange winter handschoenen wil ik hebben, maar die zijn niet meer droog geworden na de rit van gister. Ik moet blijven trappen om warm te blijven en ombeurte een hand onder mijn jas op m’n buik zien te ontdooien. Mijn aller grootste angst is dat ik helemaal onderkoeld het talut afrol, en dan in een laatste fase waarin je naar het schijnt in een soort van trance geraakt een Brabantse stem te horen die met een zachte Gee zegt : Gaat het een beetje meneer? Moet u even een poosje bij ons in de caravan zitten?

Om 5 uur zie ik ineens dat de weg droog is. Een wonder dat is het, zijn mijn grote offers aan de goden van Tiewrap en Ducttape toch niet helemaal voor niets geweest. Als ik mijn regenbroek uit kan trekken tel ik zomaar weer 15 kilometer bij het uur gemiddelde op. Als ik toch stil sta douw ik er twee dubbele Snikkers repen en een Bounty in. Ik knal de muziek aan en pak na Inarii nog even door naar Karigasnimie een luttele 80 km verder. Wat is dat fietsen toch een feest als het droog is, die paar hellingen van 10 procent voel ik amper in de benen. Ja het is wel plan B geworden. Mehamn en het befaamde Sletness lighthouse zullen moeten wachten tot volgend jaar. Als Expeditie leider rust er een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders. Ik ben geen expeditie manager dus kan beslissingen niet blijven uitstellen. Nu is er tenminste nog een kans om met dit slechte weer de “gewone” boerenlullen Noord Kaap te halen dit jaar. De weg langs de Porsanger Fjord heeft om de 500 meter een verwarmd toilet gebouwtje, wat kan er nog mis gaan. Een 4 jarige kan je daar zelfstandig nog met zijn skelter opaf sturen.

De situatie is als volgt: er staat een bijna orkaan kracht harde Noord Oosten wind en dat is precies vanuit de richting Kirkennes waar ik naartoe wilde rijden. De toendra, met al zijn openheid staat na Utsjoki voor de deur. Dit is een plek waar de permafrost nooit verder dan 30 cm onder de grond zit. Het verschil December of Juli is nagenoeg te verwaarlozen. Die toendra is grappig als je een thermopak hebt of op een zomerdag met windstil weer. Daarom niet door naar Utshoki maar naar Karigasnimie, dan de rivier de Detnu oversteken en bij Karosjok de grens over Noorwegen in.

Ik zit nu 20 km voor de Noorse grens en heb toch weer 130 km gereden onder werkelijk erbarmelijke omstandigheden. Ben nu in een prachtige cabin voor 12 man in m’n eentje. heb een heerlijke pasta gekookt en twee rendiervellen op m’n stoel gelegd. Het is half 4 in de nacht. Het is licht buiten, maar er vliegt horizontaal een lichte mot sneeuw lang het raam. Heeft Yvonnia van kassa 12 toch nog gelijk gekregen. Alleen van dat motorhome had ze helemaal verkeerd.

Deze keer heb ik de Garmin als wekker aangezet voor half 10. Ik wil niet te laat weg want ik ken nu de weg en er gaan een paar vreselijke zware stukken bij zitten. Na het opbergen van mijn spullen ga ik snel een paar kilometer verder bij een leuk tentje aan het water een pannekoek eten. Cola erbij en nog een bakje of drie koffie. Geen internet dus verslagje schrijven en lekker snel weer weg, zo rond 12 denk ik.

Als ik op de parkeerplaat nog even wat foto’s maak zie ik de veel te donkere stapelwolken alweer op me af komen. Dit gaat echt regen worden dat is zeker. Denk je dat je wat kilometers kan maken op het laatste stuk naar de Noord Kaap dan krijgen we toch weer te maken met de elementen. Nog liever wind dan regen. Er is geen ontkomen aan, en dacht dat ik de eerste week mijn portie al gehad heb, ik trek mijn jack maar vast aan.

Dan volgt een dag met bijna alleen maar regen. Ik ben uiteindelijk zeik nat en rillend van de kou in Ivalo aangekomen. In Tankavaara heb ik nog drie bakken soep gegeten met een halfje zelf gebakken bruin. De vrouw achter de balie zei dat ik net zo veel kon pakken als ik wilde. Volgende keer zal ze dat niet meer zeggen denk ik, als ze weer iemand in een fietsshirt ziet. En ‘s ochtends dus alleen een klein pannekoekje met jam en slagroom. Met dit soort zware dagen van regen en kou voel ik het laatste beetje vet wat ik heb van mijn lichaam afsmelten.

Bij de eerste aankondiging Ivalo city limits, schiet ik naar het bordje toe om te informeren naar de cabins. De receptie is in een soort friet caravan die zo smerig is dat de cabins ook wel niet veel zullen zijn. Ik zet hoog in en vraag of ze internet hebben in de cabins? Dat is dus niet zo, en de prijs van 45 Euro is al helemaal belachelijk voor een kleine cabin in Finland. Ik bluf en zeg: “how about 30?” en dat is ook gelijk OK want verder zal er geen hond meer komen voor die cabin vanavond. Dan speel ik mijn troefkaart en zeg dat ik eerst nog even rond ga kijken in Ivalo.

Ze weten natuurlijk niet dat ik hier al eens geweest ben en maken zoals zovelen de foute dat iedere tourist per definitie dom is. Grieken hadden daar vroeger ook een handje van, met de strandstoelen business. Nu piepen ze wel anders. De leuke dorpjes in de bergen vol met snorren en rijglaarzen, al die jaren met E.U. geld voorgefinancierd. De afgeranselde ezeltjes en die ouwe wijven in het zwart, al 10 jaar zelf voor betaald. Enfin laat ik er maar over ophouden het schuim staat me alweer bijna op de lippen.

Ik ga verder naar mijn adres van vorig jaar. Twee oudere mensen die verstaanbaar engels spreken, want mijn Fins beperkt zich tot slechts één woord, en dat is Kiitos (ja dat is een dubbel i en niet één van mijn vele schrijffouten), het woord kan van alles betekenen want ik hoor het de hele dag. Mijn gok is of hallo? bedankt? tot ziens? maar kan net zo goed krijg de kolere betekenen. Ik durf het zelf nog niet goed te gebruiken. Ik maak een praatje met ze en vraag of het password voor hun WiFi Lan nog steeds “Narrka” is? Ze kijken me aan of ze water zien branden. Ik vraag er nog overheen of de bruiloft een succes was? en toen sloegen ze dicht. Konden zich me niet meer herinneren.

Wat moet je doen vraag je je af om wel herinnerd te worden? Je rijd met een platte fiets 2000 km naar de Noord Kaap en ze weten het niet meer. Alsof er iedere dag 20 ligfietsende Noord Kaap gangers afstappen voor hun uitgewoonde cabins. Om haar geheugen wat te sitimuleren zeg ik nog dat ze me uitgelegd heeft dat narrka iets met honden was en dat hun oudste zoon vorig jaar bij mijn bezoek een week later zou trouwen. Nog wisten ze het niet meer. Net in de 60 en nu waren het al zombies, dat soort mensen moeten ze opruimen.

Als ik een uur later nog even buiten kijk giert het alweer van de regen. Ik ga snel weer naar binnen trek de deur voor de zekerheid in het nachtslot, kan me niet herinneren of ik bij het weglopen toch per ongeluk Kiitos gezegd heb?

Pas om 11 uur wakker in de zeer luxe cabin. Uitgevoerd in enorme boomstammen en door de eigenaar zelf vervaardigd. Zelfs een sauna ontbreekt niet. Ik had gisteravond eerst het water voor het hele complex van een stuk of 7 van deze cabins op gemaakt en daarna was de sauna op temperatuur. De vloer is van een ruw zwart natuursteen anders had ik waarschijnlijk 10 minuten lang alleen maar zwart water van me af zien lopen. M’n handen waren net zo zwart als van mensen die wegens omstandigheden op staat terecht zijn gekomen en nooit meer de luxe hebben om zich te wassen.

Die mensen met die zwarte handen kunnen s’morgens zonder zich te gaan wassen wel gelijk een biertje gaan drinken op het Centraal station. Die luxe heb ik dan weer niet, want ik moet eerst nog een flink stuk fietsen voordat ik aan een biertje kan gaan denken. Hoewel ik de hele trip nog geen pilsje gezien heb en zowaar na de boot nog geen frites gegeten heb. Alleen maar het echte goede wat moeder natuur te geven heeft n.l. pasta. Meestal zelfs nog zoder vlees want dat zit er niet in, in die zakjes poeder. Tijd om vandaag eens op jacht te gaan naar een paar van die lange rendier worsten.

Na vertrek blijkt het nog maar 13 km te zijn naar de poolcircel of toch niet? want na mijn eerste stop bij de poolcirkel volgen er nog 2 officieele stops voor nog meer poolcirkel. en ze liggen echt kilometers uit elkaar. Nou ja het is net als Volendam, iedereen wil er wel wat aan verdienen. Ik ben natuurlijk bij de echte gestopt dat begrijpen jullie wel.

Een paar dagen terug zag ik al een klein rafelrandje aan de voorband. Nog niet zolang geleden toen ik vanuit Ossendrecht een 300 km brevet rit reed knalde er toen ik samen met Jeroen van Keulen door de regen ploeterde ook al een band af omdat er een zwakke plek in de wang zat en de binnenband eruit puilde. Nu ben ik al twee jaar aan de Continental banden omdat ik bij herhaling door de kneusjes van Swalbe teleurgesteld was, en nu lijkt het bij Contie ook al een zooitje te worden. Eén band kan nog, maandag morgen nieuwe stagaire etc. Maar dit is al de tweede met hetzelfde euvel. Toen de andere eraf knalde reden we een km of 30 en Jeroen zat vlak achter me en dat was best even spannend want hij rijdt met zo’n levensgevaarlijk triatlon stuur zonder remmen, en bovendien zit hij de helft van de tijd te pitten. Als de band knalt kunnen er twee dingen gebeuren. Of je komt zonder te vallen tot stilstand of de band komt van de velg en je gaat gelijk onderuit. In het laatste geval zou Jeroen met zijn levensgevaarlijke triatlon stuur ook nog eens over me heen gereden zijn.

Ik durfde dit niet op zijn beloop laten en onder het Lappi Monument (ook alweer op de Poolcirkel) heb ik op een mooi droog glad stuk beton de fiets uit elkaar gehaald. De enigste goede oplossing is nu de support truck bellen maar die heb ik niet. De andere manier is om er een andere onder te zetten, die heb ik wel maar is voor echte noodgevallen. Ducttape? Natuurlijk, met ducttape krijg je alles voor elkaar. Wiel eruit band eraf en van binnenuit een lapje ducttape erin geplakt. Het lijkt weer voorelkaar, maar het opschrift op de band “Hand made in Germany” geeft me niet meer het vertrouwen als voorheen. Geef me liever Chinees spul dan verwacht je minder en is de prijs ook beter.

Daarna door naar de volgende plaats Kemijarvi om de rest van de middag mijn teleurstelling in Continental weg te internetten. Een pittige mail naar het hoofkantoor van Contineltal zal nog volgen. Zelf heb ik het idee dat Herman en Hannelore weer terug zijn uit de States en daar weer zijn begonnen als productie medewerker en hoofd verkoop Niederlande (zie verslag 2010) Wat zou er gebeuren tijdens een nieuwe record poging in de Nordkapp tunnelen, en die klunzen zijn zomaar vergeten je banden te controleren?

Vanuit Het ABC restaurant, wat tijdelijk de rol van Mc Donnalds heeft overgenomen bij gebrek aan beter, ben ik om 8 uur ‘s avonds pas weer gaan fietsen. De rit gaat naar Sodankyla (The city that never sleeps). De lucht is dan nogal bewolkt en heel af en toe regend het wat. Maar niet hard genoeg om als excus te gebruiken om te stoppen. Ik kom toch weer in een goed ritme hier in de laagvlakte die wordt bepaald door de enorme rivieren die hier samenkomen. Na een vrijwel uitgestorven Sodankyla (The city that always sleeps) ga ik door langs richting Ivalo langs de brede stroom van de Kitinen Joki. Ik ben hier vorig jaar ook al langs gekomen en weet nog een prima kampeer plek straks. Hollanders willen altijd op de zelfde camping staan, dat is bekend. En deze is nog gratis ook dus dat kan niet missen.

Vlak voordat ik het tellertje op 200 zie schieten zie ik op de kaart het reservoir op duiken waar de plek is. Begin nu weer in prima vorm te komen en kan nog steeds een nachtje doorhalen als het nodig is. Pas om elf uur vertrokken vanochtend na 13 km uurtje pauze met koffie en appelcake, dan nog even een band gerepareerd om vervolgens met nog geen 40 km op de klok de rest van de dag te gaan zitten internetten. Om 5 uur hangt de tent weer op die mooie plek met uitzicht over water en zonder gillende kinderen. Ook zie je hier na het ontwaken niemand schuchter met een plee rolletje naar de toiletten gaan. Nee van de toiletten op mijn camping staat de deur altijd wagenwijd open en kijk er toch niemand op je handen. Ik zeg: doe snel weg die horizon vervuilende diepvrieskisten en kies ook voor het nieuwe kamperen.

Nadat ik door een niet onaardig uitziende dame van nog geen 35 was gevraagd om te dansen, wist ik dat het alcohol niveau in het zaaltje alle menselijke begrippen begon te onsnappen. Ik ben maar snel opgestapt om nog een stukje middernachtzon op te zoeken. Iets wat normaal de mooiste foto’s van de hele trip opleverd.

Hoewel ijskoud met temperaturen die maar net boven nul lagen stelde ook deze nacht me weer niet teleur. Wat een geweldig gezicht is het om een zonsopkomst mee te maken die meer dan 5 uur duurd. Langzaam vormt zich dan eerst een fijne nevel boven het water om dan lanzaam op spektaculaire wijze te worden weggebrand als de zon in kracht toeneemd. Voor de eerste keer op de tocht was ik dankbaar voor de steile hellingen waar ik me af en toe op kon warm trappen. Ik moet tot een uur of 5 ‘s ochtends nog een km of 50 gedaan hebben maar het ging niet vlot. Regelmatig even stoppen om de voeten warm te stampen en verder had ik buiten mijn regenbroek echt alles aangetrokken wat ik heb en nog was het steenkoud.

Een auto komt er langs, het is een taxi. Vanachter het raampje zwaait de blonde vrouw die me eerder ten dans had gevraagd. Het had zo mooi kunnen zijn. Nadat ik uren later bij de doorgaande weg was aangekomen heb ik op goed geluk de eerste inham genomen die ik zag en mijn tent opgehangen. Geen gedoe met koken daar is het veel te koud voor. In mijn slaapzak heb ik een zakje gedroogde cranberries weggekauwd en een klein blikje cashew noten. Na 10 minuten begon ik eindeljk warm te worden en ben als een blok in slaap gevallen in de hoop dat de snelweg me wakker zou maken.

Maar Johanneus feest en ook nog zondag geeft weinig verkeer in de ochtend. De meeste Finnen slapen dan tot diep in de middag een kater weg of beginnen dan net weer met drinken. Ik volg het grijze lint van de doorgaande weg. De hellingen zijn nog steeds lang en komen boven de 300 meter uit, maar ik hoef minder vaak van het buitenblad te schakelen en begin het jammer te vinden dat ik niet de combinatie 52-11 kan maken, want nu kan ik maar tot 55 meetrappen de lange hellingen af. Maarja je moet een keuze maken, of licht trappen naar boven of keihard naar beneden. De laatste dagen over de Via Karelia heb ik ze goed kunnen gebruiken de bergversnellingen. Die hele Via Karelia was van mijn kant een slechte keuze. Voor dit soort berg geiten paden ben ik niet in de wieg gelegd. Het lijkt wel of een of ander mentaal gestoorde koksmaat met een veel te grote schuimspaan miljoenen jaren geleden nog in de halfzachte lava heeft staan te roeren. Nu er er geen rijden meer aan en kunnen de zeker kundige Finse ingenieurs er niets meer van maken.

Na een km of 20 kom ik bij een camping waar ik eerst maar even koffie wil gaan drinken. De eingenaar is toevallig ook Nederlander en dat is echt toeval want daar zijn er echt niet veel van in Finland.

Het internet is er langzaam maar toch blijf ik er tot beter wetens toe toch weer te lang mee zitten prutsen. Verder naar de grotere plaats Kuusamo waar ik een Mc Donalds hoop te vinden. Die is er dus niet, dan maar weer pasta (what else?) bij de ABC. Ook is er tegenover een Hessburger maar die zit nog in de banvloek bij mij. Nooit doen die Hessburger!

Ik heb nu geen excuus meer om te wachten en ga om 6 uur weer op pad. Het waait licht het is droog en de zon is nog warm. Fietsweer dus. Na een steile klim vanuit de plaats Ruka krijg ik een glimps van het achterlandschap. Dit is dus waar ik voor gekomen ben lange glooiende hellingen die later wel tot 400 a 500 meter hoog gaan maar altijd langzaam glooiend omhoog. Ik zit inmiddels op de doorgaande weg, dus is het wel een beetje oppassen dat je niet door zo’n wit mausoleum van de weg gedrukt wordt. Er is een goede kans dat de gelegenheids kapitein met zijn vaste eerste stuurman je niet eens hebben horen gilllen toen je onder het achterwiel doorging, omdat ze alle twee hun hoorapparaat uit hadden staan.

Als om half 8 de weg nagenoeg leeg is ga ik er eens goed voor liggen, en ram ik zonder enige moeite de kilometertjes op de teller. Bij de laatste ABC heb ik eens het muziek repertoire wat begesteld. De oude liedjes zijn al twee keer mee geweest naar de Noordkaap en weer terug. Hoewel er tussen zitten die nooit gaan vervelen heb ik toch eens flink uitgedund. Vanaf mijn portable harddisk van een TeraByte heb ik keuze zat de mp3 speler van mij is ook al aan zijn derde tocht naar de Noord Kaap bezig en daar past niet echt enorm veel op.

Gewapend met deze nieuwe hits doe ik gelijk voor mezelf maar een vergelijkend waren onderzoek. Ik kijk of op een gelijkwaardige heuvel de gitaar van Jimmy Hendrickx of Eddy Hazel mij dezelfde hoeveelheid extra energie geven. Dit is een langdurige test en er zijn ook nog andere gitaristen die vergeleken moeten worden. De uitslag komt later. Dan gebeurt er iets wat ik op de Via Karelia niet gehad heb de afgelopen 6 dagen, ik kom ineens in een waanzinnig goed ritme. Eigenlijk moet je dan niet stoppen. Als de machine aanslaat dan is het vaak door samenloop van omstandigheden. Zware baseline met een teveel aan suikers de juiste temperatuur en een lege weg voor je die nog zo’n 800 Km vooruit kan maken dat het lichaam in een soort van trance raakt. Door een nevel van dopamine gieren mijn benen die ineens weer zo hard zijn als staal maar door in hun eigen ritme. Ik probeer net onder de pijngrens te blijven want als ik nu mijn knieen verrot rij dan moet ik met de trein naar huis.

Kilometers vliegen er op het klokje bij en hoewel eigenlijk pas om 6 uur serieus aan de slag te zijn gegaan sta ik ineens op een zeer mooie 160 Km. ERN schieten nu weer in de lach en ik zou ze graag volgend jaar uit willen nodigen om volgend jaar ook de Via Karelia de rijden. Dan piepen ze wel anders. Om 9 uur ben ik de weg afgedraaid om voor de eerste keer in 8 dagen weer eens te gaan douchen en mijn andere onderbroek aan te trekken. Over de luxe cabin waar ik nu zit vertel ik misschien morgen meer.

Wauwwww….. half 11 alweer als ik eindelijk wakker ben geworden. Heerlijk warm is het met die buitenhoes om m’n slaapzak, en ik zou nog uren kunnen blijven liggen. Zoals ik al vermoede liep het wel los met de beren in Camp Bever. Toen ik aan het wild kamperen begon een paar jaar terug schrok ik bij het kraken van ieder takje wakker en zat ik rechtop in de hangmat. Nu begin ik pas bang te worden als ik helemaal niks meer hoor. Het is een fantastische ervaring om jezelf over te geven aan de natuur. Mocht me iets gebeuren dan vinden ze alleen nog een hangmat vol verbleekte botten zacht wiegend in de wind. Beter dan op kantoor in elkaar te zakken lijkt me?

Als ik eindelijk weg ben om een uur of 11 is het heerlijk warm met weinig bewolking. Deze typische scandinavische schapenwolken raak je maar zelden helemaal kwijt. Opeens kan er dan toch weer regen uit komen. Maar tot nu ziet het er prima uit. Ik heb in tegenstelling tot andere jaren nog bijna geen wild gezien. In de buitenwijken van Kuhmo zag ik een egeltje door een voortuin sprinten en tijdens mijn lange rit over de wegopbreking zag ik een haas en een paar km later een vos. Vanmorgen wel een prachtige bushalte met rendier gewei. Ik moet de eerste levende nog zien.

Na nog geen 30 Km kom ik bij een groot monument voor de Winter Oorlog. Een enorm veld vol keien met in het midden een vleugel achtige contructie die voor iedere dag dat de oorlog duurde een bel draagt in de kroon. 150 bellen zijn het die zacht rinkelen in de wind.

Dan ben ik zo stom om het museum in te gaan en blijf weer te lang hangen met koffie cola en pc. De afstand van 2 a 300 km per dag heb ik in gedachte allang vaarwel gezegd. Het traject is veel te heuvelachtig voor deze polder plattelander. Dus ben ik overgestapt op plan B het touristisch fietsen. Net doen of je geen last hebt van de steile hellingen en af en toe een paar uur een museum of bezoekers centrum in duiken.

Na tot 120 Km te hebben doorgezwoegd ben ik in een dance centrum voor bejaarden terecht gekomen. De muziek is bijster zwaar in ik weet nu waarom Finnen zulke stevige drinkers zijn.
Alle batterijen zijn weer vol want ik vond een tafeltje met wel 4 stopcontakten. Wat een luxe zeg. Moet zo nog wel de straat op want ik had beloofd om de 150 bellen van het Finse monument voor de winteroorlog in kilometers vol te rijden als eerbetoon aan al die daar gevallen zijn.

Ik ga nu weer dieper “Underground” en morgen weer verder met de cursus “Het nieuwe kamperen” met de nieuwe Ray Mears.

https://youtube.com/watch?v=lSiRQxd5Hvo

Na een wilde rit over de inmiddels bekende “RoadworkX from Hell” ben ik rond 12 uur gestopt met fietsen om vervolgens op het nieuwe kamp na alle huishoudelijke bezigheden om 3 uur als een rots in slaap te zijn gevallen. Om half 10 ben ik pas wakker, absolute natuur waar je als stadsmens wel even aan moet wennen.

Nadat ik me even heb opgefrist in het ijskoude water van de rivier ga ik eindelijk om 11 uur weer op pad. Warm is het soms zelfs op de steile hellingen. Jammer dat de wind behoorlijk hard is vanuit NW. Maarja ik ben geen zeikerd en ben al lang blij dat het droog is. Wat een verademing en voorrecht is het toch om niks te mankeren en je lichaam af te mogen beulen op de lange steile hellingen van de Via Karelia. Overal in het landschap zijn tekenen en monumenten van de Finse Winteroorlog. Hier ga ik thuis nog eens wat meer over lezen.

Na 30 km van bossen links en rechts van de weg komen de hersenen dan eindelijk tot rust. Dan hoor je soms stemmen vanuit het bos van geliefden en bekenden die er niet meer zijn. In combinatie met een flinke dosis oude hits uit het verleden kan ik me dan emotioneel laten gaan en ontladen. Om er vervolgens sterker weer uit te komen.

Momenteel ben ik bij het Shell station in Kuhmo en ik ga zo rechts af om de Via Karelia verder ter volgen. Een uur geleden zag ik hier twee lievelingen van de firma Ortlib weggaan. Per persoon hadden ze 5 tassen en een stuurtasje. Ik schat ze in op minimaal 50 Kg de man en al geef ik ze nog 5 uur voorsprong, voor 10 uur vanavond heb ik ze ingehaald om ze daarna nooit meer te zien. Haha wie neemt er nu meer dan 2 onderbroeken mee op een tochtje naar de Noordkaap?

55 Km op de teller. Wel een heel luie start en het is al bijna weer 4 uur. Ik hoop maar één ding, en dat is dat het droog blijft.

Noordkaap vrienden : tot later.

Vanmorgen op bij het krieken van de dag. Het zonnetje speelt nog verstoppertje met de wolken en het is wel bijna 7 gr., bijna zwoel voor Finse begrippen. Ik ga nog even voor het ontbijt want ik heb geen flauw idee of ik nog 150 kim gravel ga krijgen vandaag. Op de topo kaart van Finland die ik op mijn Garmin heb maakt het geen verschil in kleur ofzo. Eerst nog maar even een flink pannetje Cup-a-Soup voor het ontbijt en een litertje of wat rooibos. Ik heb nog een restje Zweedse Kokcaffe van neef Eddy, maar ik zie dat er gaatjes in de zak zitten. Dit is na het toch even geprobeerd te hebben alleen nog maar goed voor de planten. Dan maar rooibos. Maar daar moet je als fietser wel vreselijk van pissen, dus niet een lekkere doorrijden maar thee.

Dan als het steeds wissellend droog en soms even zonnig is hoor ik terwijl ik mijn tent aan het afbreken ben een auto het weggetje van de hut inrijden. Er stapt niemand uit en dat is vreemd. Het is een oud wagentje en ik kan niet zien wie erin zitten. Na een poosje hoor ik een kettingzaag aangaan. Ik groet twee mannen die met de berkenstammetjes aan de slag zijn gegaan. Ook zij hebben even gewacht tot het droog was. Een heeft een petje en de ander een vreemde volle ringbaard, in mijn gedachte heten ze dan al Flo and Eddy, de excentrieke muziekanten die begin jaren 70 al met Frank Zappa door Europa tourde. Ik heb uit betrouwbare bron dat ze toen Griekenland al niks vonden. Ik noem Flo and Eddy profeten waar beter naar geluisterd had moeten worden.

Ik loop op hen af om een praatje te maken, Flo met de ringbaard blijft naar de grond kijken en heeft duidelijk niet alle 7 kettingzagen op een rijtje. Eddy geeft op mijn vraag in het engels: “what is the weather doing today” het wel overwogen antwoord: “Looks like rain” en op de vraag hoever het is naar de beschaving moet hij me het antwoord schuldig blijven. Waarschijnlijk weten ze ook niet waar Griekenland ligt. “Lucky Bastards”.

Als ik alles bij elkaar heb moet ik toch maar gaan fietsen ondanks de kou en de regen. Nog een kilometer of 15 van gravel waarvan de toplaag door de zware regen flinke scheuren heeft opgelopen en het zand aan de zijkant wat zacht begint te worden. over deze 15 kilometer doe ik bijna 2,5 uur omdat ik op de steile hellingen gewoon doorslip met het achterwiel. ieder moment verwacht ik Ari Vataanen om de bocht te zien komen in zijn fameuze vierwiel drift. Op dit soort wegen heeft de 3 voudig rally kampioen het geleerd. Voor mij is de lol er al bijna vanaf. Het eerste stuk asfalt is ook niet veel beter veel gaten en scheuren en even achter over leunen op de ligfiets is er niet bij. de plassen moet je ook zien te vermijden. eronder kan een gat van 20 cm schuil gaan waarin je eerst je voorvork aan gort rijdt om vervolgens keihard met je voortanden op het stuur te slaan.

Ik ben dan ook blij verrast als ik langs de kant van de weg een bordje voor koffie zie. Ik stap af bij Regina en Sergei Dudko, die een soort van herbergje runnen in een oude school. achter blaffen 12 slede honden uit Kamchatka (Sergei is uit de Oekraiene en weet waar hij het over heeft) Ik bestel maar koffie en op aanraden ook nog Lazagna en een ijskoude cola. Daarna moet ik eerst alles horen over de Finse winter oorlog tegen de Russen en hoe mooi het hier is in de winter. [ http://www.taigamaja.fi ] verrassend aardige authentieke mensen. Als we zitten te praten lijkt het zonnig buiten. Maar bij vertrek is het weer gaan regenen. Na nog een paar uur zwoegen met teveel jassen aan kom ik in de plaats Liekse en ben internettend alweer een paar uur bezig.

Als ik bij de ABC in Liekse weg ga heb ik nog maar een schamele 72 km gereden. Regen heuvels en gravel hebben het gemiddelde niet echt opgeschroeft tot ongekende hoogten. Dus ik moet regen of niet nog even wat proberen erbij te klokken. Om 8 uur ga ik weg bij de ABC en het ziet er aanvankelijk goed uit. Totdat het weer gaat plenzen. Na een half uur van deze elende klaart de lucht op en kan ik lekker gaan rijden. Totdat ik een bord zie met iets van 27 Km en een hoop gravel op de weg. Deze 27 Km hebben me dik 3 uur gekost en samen met nog een uurtje extra ben ik toch nog op een respectabele 125 uitgekomen.

Prima camp gevonden en weer het ritueel van pasta en rooibos. Het is inmiddels nog maar 5 graden en vanavond ga ik ook mijn waterdichte buitenzak nog om de slaapzak doen anders trek ik het niet meer.
Morgen is een feestdag i.v.m midzomer feest, en dan zullen alle winkels wel dicht zijn, dus heb ik in Liekse vanmiddag al weer genoeg ingeslagen om de aankomende 3 dagen door te komen als het nodig is.

Om een uur of 7 ben ik wakker, de weg is droog en het ziet er niet al te donker en bewolkt uit. Ik verzamel mijn spullen en bezoek nog even de badkamer en toilet achter de bushalte. Ik klauter het talut op en kijk uit over een vlakte van minimaal 9000 vierkante kilometer. Dat noem ik nog eens een badkamer.

Kort nadat ik op weg ben gaat het weer een beetje miezeren. Om later weer tot volwaardige regen over te gaan. Jammer want het landschap begint steeds mooier te worden en het verkeer is een stuk minder. Ik zit nu op de “Via Karelia” en regelmatig staan er verbleekte wit met bruine bordjes die aangeven dat het niet perse met de caravan afgejakerd hoeft te worden maar dat het ook een fietsroute is.

Om twee uur kom ik aan in de plaats Ilomantsi, de konditorei in de hoofdstraat ziet er veelbelovend uit. De broodjes en koffie zijn prima, maar heleaas weer geen internet. Dat laatste is zeker verboden aan de Russische grens? Toen ik aan kwam was het wisselend bewolkt met regen maar nu een uur later ziet het er een stuk beter uit. Het is nu zelfs zonnig. Ik weet dat dit laatste binnen 2 minuten om kan slaan maar begin toch zin te krijgen om nog een stuk te gaan fietsen. De heuvels van de “Via Karelia” vallen vies tegen en heb al een keer een echte “Killer” van 200 mtr hoogte op m’n Garmin gezien. Het gaat op en neer de hele dag en de bagage zuigt me naar benenden.

Inderdaad als ik buiten kom heeft de hemel zich net geopend en regend het pijpenstelen. nog lekker warm van de koffie ga ik toch maar weer op pad. Deze langeafstands fietser durft niet met onder de 100 kilometer thuis te komen. Zeker niet met de wetenschap dat er leden van de ERN-Ossendrecht meelezen. Dan maar verder en twee uur lang blijft het regenen. Dan klaart het weer op en kan ik na een poosje mijn jas weer uittreken. En passant wisseld het asfalt voor gravel, dat kan er ook nog wel bij. Eigenlijk wil ik 210 km rijden vandaag om weer op een gemiddelde van 200 uit te komen dat is toch wel het minste wat je als Rondoneur moet doen op een dag.

Als ik na een kilometer of 20 a 30 bij een bruggetje kom zie ik na de brug een schuilhut. Erachter ligt een enorme stapel hout en het lijkt erop of er verderop ook een toilet is. Wel barst het van de muggen maar een flink vuur en een spuitje Autan maakt daar korte metten mee. Om ze uit te dagen hou ik gewoon m’n korte fietsbroek aan. Na een paar bakken rooibos terwijl de pasta gaar aan het worden is ben ik weer een beetje opgeknapt na al die regen ellende. inmiddels is het trouwens weer gaan regenen dus het na de maaltijd verder fietsen vergeet ik maar voor even. Zittend bij het vuur met het geluid van een wild kolkende stroom heb ik toch even het gevoel dat het allemaal toch te veel avontuur voor me geworden is, en ineens snak ik naar een Camel filter. Dan realiseer ik me dat ik al bijna 10 jaar niet meer rook, en toch zie ik die perfecte avonturier met zijn krullenbol nog bij de waterval zitten in het Amazone gebied, kano erbij en kampvuur aan, en heb ook weer trek in een sigaret. Ja laat dat maar over aan de tabacs industrie, het zit er zo diep ingeramt dat je er nooit helemaal vanaf komt.

vanochtend heb ik bij de patieent een gevaarlijke operatie uit moeten voeren. Het deed pijn in m’n hart maar na jaren trouwe dienst heb ik het mooie carbon spatbord moeten demonteren en eenzaam in de bossen achter moeten laten. met de overgebleven spatbord steunen heb ik de bagage beugel nog wat extra gespalkt. En dank nu de Heere met volle overtuiging voor het lukken van de operatie. Volledig bekeerd tot de kerk van tiewrap en ducttape. “Praise the Lord”. Met een traan in het oog zet ik de expeditie weer in gang. Het is nog geen 14 gr, en de bewolking ziet er niet veel belovend uit. Dan hoor ik weer vanaf het achterwiel een licht schurend geluid en denk dat ik gek wordt. 30 Km later na diverse sleutel stops en dan eindelijk met een blokje hout en nog wat tiewraps in combinatie met een half metertje ducttape “Praise the Lord again”. is het toch weer in orde gekomen.

Jammer dat het na 35 km gaat regenen, het had zo mooi kunnen zijn. ik ploeter voort over de lange hellingen die zich van 80 meter tot 140 meter opwerpen als een woest kolkende oceaan. Geen einde lijkt eraan te komen. Na 90 Km gooi ik de handdoek in de ring bij het zien van een ABC restaurant. Als ze ergens internet hebben is het daar. Mc Donalds lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen hier in dit land van Hessburger en carboleum voor BBQ saus. Wil ik deze tocht nog een Hessburger bezoeken dan is het echt een noodgeval.

Na de tijd in de ABC tot het uiterste gerekt te hebben ziet het er in de plassen uit of het iets minder is gaan regenen. Tegen de tijd dat ik al mijn spullen verzameld heb is dit weer terug veranderd in weer zware regen. Na uren van zwoegen begin ik het koud te krijgen de pasta van de ABC is uitgewerkt. even stopt het met regenen en kan ik mijn kleren droog rijden. Om een half uur later weer meer regen te mogen ontvangen. Nog niet helemaal doorweekt zie ik in de verte op een kruising een bushalte. Nog niet eens 8 uur en al klaar met fietsen 155 km is alles voor vandaag. Eerst wacht ik nog tot het droog wordt maar dat gaat lang duren. Ik pak mijn spullen en span een waslijntje voor mijn natte uitruisting. dan hang ik de hangmat op die precies in het bushokje past. Ik lees wat terwijl achter me de vrachtwagens de hele nacht doorrazen, maar dat maakt me niet uit want ik slaap als een roos. Waarschijnlijk ruik ik niet hetzelfde maar daar heeft niemand last van.

vroeg op voor het ontbijt vandaag, na een laatste douche, je weet nooit wanneer de volgende is op een expeditie als deze. Maak ik me klaar voor het verlaten van het schip. De gebruikelijke chaos net zoals voorgaande keren. Mensen staan al voor de deur van het autodek opgesteld als ik nog moet gaan ontbijten.
Als ik eindelijk het haventerrein afrijd moet ik eerst weer even wennen aan het Finse fietspaden systeem. Eigenlijk is het heel gemakelijk. Je steek gewoon over, het het fietspad ligt altijd aan de andere kant van de weg. Na een poosje klooien besluit ik niet in de spits naar het hoofdkantoor van Nokia te gaan om daar de fameuse vitrine kast te gaan bekijken met alle Nokia modellen die ooit gemaakt zijn. Ik denk dat ze momenteel wel iets anders te doen hebben met het verfijnen van hun nieuwe windows phone.

Na een poos op de kleine weggetjes rond te hebben gepruts en ook nog eens een kilometer of 15 gravel meegepakt te hebben is het me weer genoeg. Ik zet de LowRacer weer op de snelweg waar hij thuis hoort. Dicht langs het randje om de stom dronken Russische vrachtwagen chauffeurs te slim af te zijn begin ik lekker op te schieten. Het achter spatbord zit vanaf het begin al niet lekker en ik moet enkele keren alle bagage eraf trekken om met wat gesleutel de situatie te verbeteren.

Onderweg ben ik slechts één keer gestopt bij een Mc Donalds, maar het internet was kapot. Daarna ging het weer verder en nu zit ik in de ABC vlak voor Lappeenranta. Nog een kilometer of 20 en dan splits de weg zich en gaat rechts naar St, Petersburg en rechtdoor naar het Noorden langs de grens. Weer geen internet dus ik ga nu snel verder om nog wat kilometeres te maken na al dat sleutelen. Rond 12 uur is het nog niet helemaall donken maar goed schemerig en ga ik de weg af om om de hangmat op te hangen. Bij de ABC heb ik nog een pasta gegeten dus koken hoeft nog niet. Dit gedeelte van Finland is ook nog redelijk dicht bevolkt dus als je een mooi meer ziet voor de tent staan de oevers al vol met zomerhuisjes. Fikkie stoken is nog geen goed idee maar ik heb er wel zin in. Als ik zacht wiegend in de wind onder de bomen denk aan de laatste 15 km waar weer het spatbord begon aan te lopen denk ik bij mezelf dat hier morgen toch echt iets aan moet gebeuren.

Na een korte nachtrust met twee wild vreemde heren in een weer bijzonder benauwde “cabin” ben ik er vroeg uit gegaan om het ontbijt buffet te gaan evalueren.
De zon schijnt met bruut geweld de eetzaal in. Hoewel omringd door brutaal dringende bejaarden en schreeuwende kinderen heb ik gelijk het idee dat de vakantie nu pas echt begonnen is.

Voor het ontbijt moet je een ticket inleveren. Bij het inchecken heb ik er 4 gehad, twee keer ontbijt, één lunch en diner. De totale kosten voor deze 4 toegangs bewijzen tot de hemel waren slechts 50 euro. Het behoeft geen toelichting dat dit niet allemaal 3 sterren maaltijden zullen gaan zijn.
Wel zitten er toch een paar gastronomische nuggets tussen. De broodjes zijn vers en de kaas is OK. Lekker zijn ook de mini chocolade muffins.
De koffie is ronduit smerig en kan zonder enige twijfel de strijd aan met het “Oostduits/Finse” benzine station vlak voor de Noorse grens, waar ik eens een wel heel erg slecht bakkie kreeg, en het jaar erna uit dezelfe pot nog één.
Finland is gewoon geen koffie land, dus ik leg me er bij neer en probeer te genieten van de dingen die ze wel goed doen. Na 16 mini chocolate muffins gooi ik de culinaire handdoek in de ring en ga eens kijken wat er vandaag nog meer te beleven valt aan boord.

Na een lange reis per auto zijn we, mijn vrouw Carol en onze jongste zoon Ryan en ik in Travemunde aangekomen. Voordat het zover was hebben we eerst weer de inmiddels vaste Duitse verkeers infarcten moeten doorstaan.
Ik zal hier niet te lang bij stil blijven staan mede omdat ik me er zo in het begin van deze epische reis weer niet al te druk over wil maken. Maar het merendeel van de opstoppingen werd alweer door de met Turtle Wax tot bijna bloedens toe opgepoetste vrieskisten veroorzaakt.

Als mijn vrouw en zoon mij afzetten Bij de terminal is de regen inmiddels ook al van Scandinavische proporties en wellicht een voorbode van wat nog komen gaat. Mijn fiets mag ik tegenover de balie van Finnlines Ferries neerzetten zodat de medewerkers er een oogje op kunnen houden.

Dan begint het wachten. Om 11 uur kan je pas aan boord van het schip zelf en het heeft geen zin om buiten in de regen te gaan staan. Ik denk dat ik alvast maar een biertje ga halen.

Bellies of Beer vs Legs of Steel.

dit jaar gaat de route door finland langs de Russische grens naar de plaats Mehamn in Noorwegen.

Vandaar per boot naar Honningsvåg om bij goed weer toch nog maar een keer naar het wereld bolletje te rijden.

Dan gaat het verder per boot naar Harstad om verder per fiets de weg naar het zuiden te maken.

Departure date 18th of june.