On the Road

Inlandsbanan heet de trein die ik wil nemen vanmorgen. Even van de grote weg
af en terug op asfalt zonder de hele tijd in je spiegel te hoeven kijken en
bedacht zijn om door een van paarse kleurspoeling voorziene bejaarde
met motorhome van het formaat klein hertenkamp van de weg afgedrukt te worden.
Of in het ergste geval binnen één klap te worden gereduceerd te worden tot een
pap slurpende invalide. Neen deze Super Randoneur gaat lekker met de trein. Die
is alleen gevaarlijk voor rendieren en daar zijn er zat van in Zweeds Lapland.
Al jaren probeer ik wat uit het oog verloren familieleden te bezoeken maar op de
een of andere manier lopen we elkaar ieder jaar net mis. Mijn neef Edwin heeft
al jaren een pied a tere in Moskosel een klein plaatsje net onder de poolcirkel.
Edwin is de zoon van mijn moeders broer Jan. De trein gaat met een sukkeldrafje
naar het noorden af en toe lekker even stoppen voor koffie en ontbijt en dan is
het al weer bijna tijd voor de lunch. Zoal gebruikelijk zit hij helemaal vol met
ouderen. Je moet oppassen met het woord bejaarden want dat ben ik inmiddels zelf
ook bijna.

Om kwart over 5 kom ik op het station aan, ik neem afscheid van Anne Brit
onze hostess op de Inlandsbanan. Ze kan prachtig zingen en daarom zullen ze haar
contract niet snel opzeggen. Naast het zingen is een van haar bezigheden het
vertellen over wetenswaardigheden langs het traject van de lijn. Ze kende me nog
van vorig jaar en ik was haar mooie stem ook nog niet vergeten. Als ik de
Abmorvagen afrij op zoek naar het huis van neef Eddy zoals hij daar genoemd
word, herken ik dingen van mijn eerste tocht in 2010. En toch rij ik te ver
door. De Nederlandse vlag aan het huis gaf natuurlijk al weg waar het zou moeten
zijn. Als ik daar aankom lijkt het net of ik na al die dagen fietsen thuis kom.
Oom Jan en zijn vrouw Neef Edwin met vrouw en dochter plus aanhang, een hele
Nederlandse enclave binnen Moskosel.

Dan volgt nog een verassing, als ik door de gastvrije familieleden wordt
uitgenodigd om mee te eten komt daar een echte Hollands pot op tafel met
balletje gehakt, jus, aardappelen, doperten, appelmoes en broccoli. iedereen om
me heen zit tevreden te prakken op nog geen 60 kilometer van de poolcirkel zou
je eerder gerookte vis of rendier verwachten, toch?

Na het eten neem ik afscheid van deze bijna verloren tak van de familie, en
neef Edwin fiets nog even een kilometer of 20 met me mee richting poolcirkel.
Heerlijke avond met geen zuchtje wind. Als neef Edwin omkeert is het bijna
vreemd, alsof je hier op zo’n prachtige zomer avond met je familie over deze
ongenaakbare weg kan rijden. Maar het weer zit zeker mee en het begint pas om 11
uur koud te worden. Na zo’n lange dag ga ik na een poosje zoeken mijn hangmat
ophangen. ik hoef niet te koken want het echte Hollandse balletje gehakt geeft
nog volop energie. Prachtig meer net van de weg, even een klein vuur gemaakt
om warm te worden en de muggen op afstand te houden en daarna heerlijk onder
zeil. Lange treinreis en toch nog 60 kilometer gefietst. De poolcirkel bewaar ik
voor morgen.

Met een prachtig uitzicht over een prachtig meer is het wakker worden toch nog een hele tour, gister heb ik geprobeerd om de schade van het gravel rijden nog wat te beperken maar met een paar uurtjes doorrammen kom ja na zoveel achterstand nooit meer aan een goed gemiddelde. Het is dan ook al half 11 als ik eruit kom en ik vraag me af hoeveel gravel er nog gaat komen voor er weer asfalt onder de wielen doorrolt. Soms zijn de wegen genummerd op mijn Garmin maar dat zegt niets. Het kan of gravel of asfalt zijn. In mijn pack heb ik wel voor een paar dagen te eten in geval van nood dus dat is het probleem niet, het is wel zo dat na een hele dag ploeteren in de moordende zon het resultaat van een kilometer of 70 a 80 als het alleen gravel zou zijn nou niet echt het poppetje op de kaart veel naar het noorden doet schuiven.

Eerst moet ik hier weer proberen uit te komen en naar de bewoonde wereld is het in iedergeval een kilometer of 50. Daar aangekomen is er binnen het kleine dorpje inderdaad asfalt om na de gemeente grenzen en een prachtige stroomversnelling weer razend snel in gravel te veranderen. In de namiddag heb ik een tekort aan water en ook de lunch is er bij het zoeken van een fatsoenlijke weg bij ingeschoten. Ik besluit een poosje te stoppen. Aan de rand van een meer in de schaduw van de bomen maak ik een klein vuur om een paar liter water uit het meer te koken om thee te maken. Nog even overweeg ik om te gaan zwemmen terwijl ik wacht tot het water kookt, maar ik zie er vanaf want het gaat sneller dan ik dacht. Ook heb ik nog een paar zakjes noodles in mijn tas die alleen maar heet water nodig hebben. Toch gaat het klaarmaken en het maken van extra thee voor de rest van de toch alweer snel een uur duren.

Als ik na de late lunch nog een kilometer of wat gefietst heb kom ik toch ineens geheel onverwacht op asfalt terecht. Wat een heerlijk gevoel en het begint nu weer een beetje op te schieten. Het is een uur of 6 als ik een klein benzine stationnetje zie. Ik kan mijn geluk niet op het is ook een klein winkeltje en snel heb ik koffie, Cola en een paar repen chocola om de voorraad aan te vullen. Om half zeven kom ik eindelijk een beetje uit de bush en begin het landschap langzaam te glooien. Ik rij nu op de 328 niet een doorgaande weg maar toch goed te doen. Dan zie ik bij een kruising op de borden Ostersund staan en ben ik er klaar mee met die gravel. Als de E45 geen optie is dan maar een stukje met de trein. Het middenstuk boven Ostersund is wat landschap betreft toch niet het meest spectaculaire, en bomen heb ik al zat gezien de laatste dagen.

Slechts 88 km. naar Ostersund en al 7 uur geweest. Ik heb dit jaar niet de topo kaart van Zweden op de Garmin dus heb geen flauw idee of het nog veel klimmen gaat worden. Ik ga er bijna al vanuit dat het nooit later dan 11 uur zal worden en dat ik dan vlak bij het station wel een kamer kan vinden. De trein is weer de bekende Inlandsbanan, deze keer ga ik er mee naar het noorden. Gelukkig is het thema van dit jaar Scandinavian Cannon Ball Ride, dus net als in de film is alles geoorloofd. Het is nog warm en zal pas kouder worden als de zon onder de bomen zakt maar dat zal pas om een uur of 10 a 11 zijn. Onderweg kom ik langs een waterkracht centrale en even later zie ik een mooie boogbrug met dorpje aan de overkant. Als ik nog een uurtje of wat moet gaan rammen dan zal ik me eerst helemaal vol moet proppen met energie.

Naast het benzinestation is zo’n typische Zweedse Pizzeria die bijna allemaal in bezit te zijn van gevluchte Koerden. De ze zijn waarschijnlijk gewoon Turkije uitgezet omdat ze geen pizza’s konden bakken. Na dat ik voor het eerst van mijn leven een halve pizza heb laten staan ga ik snel op pad. Het is dan nog dik 3 uur rijden naar Ostersund wat nog een laatste verrassing heeft door in de laatste 15 km nog een keer naar 514 meter te klimmen. Dan rij ik op de tast de stad door over de E45 die hier bijna overal 4 baans is en eigenlijk een snelweg. Op weg naar het station zie ik een Scnavic hotel. Het is niet low budget maar als je een paar nachten hebt buiten geslapen heft dat elkaar weer aardig op. Lang kan ik van deze luxe niet genieten want om de verloren tijd en afstand goed te maken ga ik morgen met de trein tot aan Moskosel. Ook een bolwerk van Aziatische, Poolse en Bulgaarse bessenplukkers. Om 6 uur staat de wekker en ik ga ongeveer om half 2 slapen. Mazzel voor het Scanvic management dat ik het ontbijtbuffet niet kaal kan plukken voor de andere gasten op zijn. Gewoon geen tijd, STRESSSSSSS…..