On the Road

Voor ongeveer €35,00 huur ik heel villa Aspen af ongeveer 10 km buiten
Motola, en ik slaap daar tussen de vijand. Het staat vol met vogeltjes dans
figuren met meer camper dan verstand. Als de zon prachtig rood ondergaat op het
Vattern meer zitten ze er met hun rug naar toe, meer aandacht voor de
goedkoopste pils uit de camping winkel. Normaal zou ik als expeditie leider
mezelf nooit onder dit soort klootjes volk begeven maar ik rol bijna om van de
slaap en heb een bed nodig. Het toilet gebouw is verzegeld met een speciale deur
code en ongeveer 800 meter ver van mij verwijderd. Als op de linker buitenmuur
van villa Aspen de verf begint te bladderen dan neem ik daar de volledige
verantwoording voor. Soms moet je het gewoon weer eens doen om jezelf eraan te
herinneren dat dit helemaal geen moer met kamperen of vakantie te maken heeft.
Ongeveer 400 campers en caravans staan er op dit stukje gras langs het meer, het
is een soort achterstandswijk in het klein. Ik kijk bij het wegrijden of ik de
2CV van Ella Vogelaar niet zie staan, hoewel ik haar meer als een Alpenkreuzer typje in zou
schatten. In haar favoriete buiten schoenen, de Teva, met haar super harige
benen probeert ze aan de oevers van het Vattern meer het ultieme buiten gevoel
na te jagen tussen de mensen die haar zo nauw aan het hart liggen.

in de camping winkel ben ik gedwongen om nog veel meer
van dat amateur kampeer gelul aan te horen en koop snel iets wat bij elkaar
opgeteld ongeveer 4000 calorieën is en ben weg. Het fietsen gaat niet snel, er
staat een felle tegenwind en het loopt vaak ook nog eens langzaam omhoog, ik heb
moeite om boven de 20 te komen. Pas om half 1 ‘s middags komt eindelijk de zon
door, maar dan is het ook gelijk schroei heet. Ik kom door het Plaatsje Granna
wat bekent staat om zijn zoetwaren, voornamelijk polka brokken en enorme
zuurstokken. Ik stop even bij zo’n toeristen fabriekje en help en passant nog
een half dozijn dementen bejaarden de steile metalen trap op van de Johanssons
zuurstokken fabriek. Sommige van hun Tena Ladies ruiken sterker dan mijn fiets
shirt dus dat kan ik nog wel een paar dagen aanhouden. De “zusters” die het
uitstapje begeleiden zijn wel heel leuk en daar doe je het toch eigenlijk
voor.

Dan zie ik het plaatsje Huskvarna op de borden en ga eens
kijken of ik daar een set van die fel oranje bretels kan krijgen, een must voor
iedere Huskvarna kettingzaag eigenaar. Ik zie al voor me een dal waar geen boom
meer staat omdat deze zijn gesneuveld bij het testen van de nieuwe modellen, wat
is er gemakkelijker dan de achterdeur van de Research and Development afdeling
open te doen en even een paar woudreuzen te laten zakken. Nu zullen er wel
zaagbokken staan met geimporteerde stammen uit de wouden van noord Finland.
Hierop laten ze de klant zien tot welk een fabuleuze prestaties deze
kettingzagen van Huskvarna toe in staat zijn. Na het bord Huskvarna staan er nog
steeds bomen en is er niet eens een Huskvarna fabriek in Huskvarna. Ik ben zo
gedeprimeerd door dit alles dat ik besluit om vanuit Jonkoping net na Huskvarna
met de trein door te gaan naar Gothenburg, Morgen gaat het de hele dag regenen
en ik heb een beetje een overdosis aan fietsen gehad de laatste tijd. Het
laatste stuk zal ook weer langs de drukke wegen voeren en ik heb gewoon geen zin
meer in dat zuigende geluid van die caravans langs me heen.

Door middel van een list krijg ik
mijn fiets aan boord van de Zweedse overheids trein. Dat ik daar in Abisko op dat stationnetje met die eikel in z’n
gepoetste schoenen niet aan gedacht heb. Bij mijn hangmat tent ziet ook een hele
grote “tarp” zoals ze dat in de expeditie wereld noemen, zeg maar een groot
regenzeil. het is wel groot maar vederlicht. Ik heb ook nog 3 lange elastische
koorden bij me en een stuk lichtgewicht kevlar touw. Als ik weet welk spoor de
trein naar Gothenburg stopt, ontvouw ik op spoor 2a het zeil en dan rij ik de
fiets precies over de midden naad. Daarna door de lusjes de elastische touwen
een paar keer eromheen trekken en klaar is Kees. In alle treinen kan je bij de
conducteur een kaartje kopen en direct wireless met je pasje afrekenen. Ik weet
niet of dit in Nederland ook kan, maar dat vind ik dan wel weer een goede
oplossing.

De reis van nog geen 2 uur in de trein had me op de fiets weer een
overnachting opgeleverd en minimaal nog 10 uur fietsen en veel eten. Blij met
deze enorme besparing neem ik in Gothenburg dan ook maar gelijk het Novotel vlak
bij de oude haven. Ik vraag de niet onaardige dame aan de balie of dat daar aan
de overkant een jachtclub is en of dat je daar ook een hapje kan eten. Ze kijkt
me aan en ziet niet alleen maar ruikt ook een halve wilde, gelukkig doet mijn
ING pas het nog steeds prima dus zijn ze in dit soort grote hotels professioneel
genoeg om daar verder niets van te zeggen. Dan zegt ze om mij af te bluffen dat
het een prima visrestaurant is met twee Michelin sterren, en of ze een tafeltje
voor me moet reserveren? Ik geef haar niet de overwinning want ik zeg: “Sorry I
don’t like fish, I’m more into Molecular gastronomy”. Je kan zien
dat deze bijdehante tante daar nog nooit van gehoord heeft, en ze zegt dan ook:
Sorry Sir I’m affraid I can not help you with that, I do not think we have that
in Gothenburg. I didn’t think so, zeg ik met een strak gezicht tegen haar en ga
naar mijn kamer waar ik snel weer een paar pakjes noodles en een Cup-a-Soup
opwarm met de waterkoker.

Na dat ik het pik zwarte water uit de wasbak heb laten weglopen omdat ik even
snel m’n kleren heb gewassen, en voor de zekerheid de stekker uit de tv
getrokken heb, ga ik alweer helemaal afgedraaid naar bed.