On the Road

Na weer een bijzonder korte nachtrust rol ik rustig met mijn fiets van het hotel naar het station in Gallivare, geen stress want ik ben goed op tijd. In de ontbijt zaal kwam ik Inge-Britt weer tegen, een van de hostesses op de Inlandsbanan. De trein zal niet zonder haar vertrekken. De fiets mag in deze trein wel gewoon mee naar binnen en er is een prachtige plaats voor. Jammer dat ze zoiets niet op alle Zweedse treinen hebben. Er stappen nog een tiental passagiers in en gaande de reis zal de trein voller worden. Ook stappen er onderweg mensen uit om in een van de tussen liggende plaatsen een paar dagen de omgeving te verkennen. De meeste weetjes ken ik al, het diepste meer van Zweden, de oudste overblijfselen van menselijke bewoning en de oudste houten ski ter wereld. Maar er zit ook iets nieuws tussen. Net onder de pool cirkel is ook een struisvogel farm. Je vraagt je af hoe die beestjes dat kunnen overleven? In hun natuurlijke habitat van de Kalahari woestijn is het regelmatig boven de 40 graden, en hier in Lapland kan het met enige regelmaat –40 graden worden. Ik moet dat thuis nog eens gaan researchen want het klinkt onwaarschijnlijk.

Mijn Neef Edwin, zal me in Moskosel opwachten zodat we nog even bij kunnen praten. In de trein heb ik al een lunch besteld, deze wordt dan via iPad en local WiFi naar Moskosel door gezonden zodat alles mooi op tijd klaar staat als je daar aan komt. Meestal neem ik de Rendier ragout met kool salade en een lekkere romige aardappelpuree met zelf gemaakte bessen gelei. Wat ik alleen na alle jaren nog niet wist is dat het bestellen van de rendier ragout alleen gaat op basis van “BYOR”Bring Your Own Reigndeer. Vandaag wil dit goed lukken en neemt de machinist maar liefst 3 van deze leuke beestjes te grazen. Wel moet dit aan de autoriteiten worden doorgegeven want de eigenaar ontvangt dan voor het verlies een vergoeding. Overal in het noorden heb je rendier trackers, deze doen niets anders dan het opsporen en registreren van gedode of gewonde dieren. Als een automobilist een rendier raakt is hij verplicht dit aan te geven. De tracker spoort het beestje op ook al is hij daar dagen mee kwijt. Als je het goed bekijkt zijn ze voorzichtiger op de weg met rendieren dan met fietsers. Op het niet melden van het aanrijden van een rendier kan gevangenisstraf en een zware boete tot gevolg hebben.

Rond een uur of twee begint het goed warm te worden in de trein en beginnen de meeste mensen een beetje weg te zakken. Zelf ga ik ook een poosje onder zeil, ook niet zo gek als je voor zessen al op moet om een trein te halen. Nog ruim de tijd voor een dutje want hij komt pas om 21:15 aan in Ostersund. Na een hele namiddag in van dutten en stoppen voor koffie en een broodje ben ik blij als we in Ostersund aankomen. Even probeer ik weer de jeugdherberg een meter of 150 van het station. Er staat een telefoon nummer op en verder ziet het er niet erg gezellig uit. Ik besluit nog een paar tiendjes meer uit te geven en ga een paar straten van het station kijken waar nog een paar hotelletjes zijn die niet gelijk de bom kosten. Het wordt Hotel Algen of wel het Elanden Hotel. Oud versleten en de een persoons kamer net een schoenen doos. Ik ga nog een biertje halen aan de bar, die tevens receptie is. Je zou voor bijna €7.00 een stoel of kruk verwachten en buiten op het terras mag niet want ze hebben geen vergunning om buiten alcohol te laten drinken door gasten. Ik kan ook mijn net gekochte biertje aan de overkant op de stoep op gaan drinken om dat nuffige grietje van receptie te stangen, maar mijn “fighting spirit” is wat verslapt na 14 uur Inlandsbanan.

De keuken is dicht en ik kan de brander weer aansteken in de wc om pasta te koken, ik heb ook nog een paar zakjes noodles en cup-a-soup. Er is gelukkig wel een water koker dus ik hoef de brander niet eens aan te steken. Morgen nog een halve dag treinen en dan kijken hoe ik verder nog wat in elkaar kan puzzelen. Fietsen door het zuiden is uitgesloten dat heb ik al te vaak gedaan. Of ik zou de Thaise bessenplukkers route weer moeten nemen over de 70 km lange gravelweg. Ik ben bang dat mijn linker pees dat niet gaat trekken dus ik zoek een weg die niet te veel stress geeft zodat ik me thuis nog een weekje kan voorbereiden op de SBS of wel Super Brevet Scandinavia.

Het E-10 Motel staat niet bekend om zijn super verfijnde keuken en vorig jaar was ik pas net voor het buffet dicht ging pas in de ontbijtzaal en kon alleen de resten nog bewonderen. Het leek toen wel of er een atoombom was ingeslagen. Alles wat nog over was is wat pap, een soort havermout met diepe scheuren in het dikke vel. Vandaag hebben ze gelukkig die pap weggelaten en zijn er verse roereieren, spek worstjes en tomaat. Ik ben er al om 8 uur en het zaaltje zit ook nog eens gezellig vol. Langzaam ga ik mijn spullen pakken. Vandaag gaat de rit naar Gallivare de stad bij de Malmberget mijn die nog meer ijzererts opbrengt dan de mijn van Kiruna. Om ze daar in Kiruna aan te helpen herinneren, hebben ze bij alle wegen grote borden geplaats waarop staat te lezen: Gallivare Mining Capital of Europe. Dat vinden ze in Kiruna niet leuk.

Dit keer is de weg heel rustig, dat was vorige keer wel anders. Toen was het een doordeweekse dag en begon het vakantie seizoen net op gang te komen. De meeste Zweden zuipen zich vaak helemaal klem in het weekend dus de kans dat de weg druk is op zondagmorgen 10 uur is klein. Het gaat pas na een uur of twee wat aantrekken als je de eerste houtvuren begint te ruiken. Dan gaan ze allemaal in de Bastu, de traditionele sauna. Op deze manier hopen ze de ergste plooien van het zware drankgelach er weer uit te kunnen strijken en maandag weer een beetje fris op het werk te komen. Dan rond 3 uur is er een kleine opleving als de eerste vrachtwagens op de weg komen. Bijna heel Zweden wordt met vrachtwagens bevoorraad en hoewel er niet veel mensen wonen in het onherbergzame noorden zijn er toch best wel veel van op de weg.

Een paar keer stop ik om weer een paar handen vol van die lekkere blauwe bessen te plukken, ze staan overal en begin augustus is een prima tijd om te plukken, maar probeer bij het plukken de vaste parkeer plaatsen te vermijden want de kans is groot dat er al een potige vrachtwagen chauffeur overheen heeft staan te pissen. Er zijn twee soorten, je hebt ze met glimmende schilletjes of de dof matte schil. De eerste soort is niet giftig maar ze zijn niet lekker. Als je eenmaal de slag te pakken hebt pluk je binnen een uur een emmer vol. Ik eet ze gelijk op want kan ze jammer genoeg niet meenemen. Als je met de fiets bent kun je altijd de bermen goed observeren. Op ongeveer een meter boven het gras zie je pas echt hoeveel rotzooi mensen uit de wagen gooien. Een ander ding hier in Zweeds Lapland is de oude Saami techniek van de gele Cola. Als het in Lapland in de winter –40 is piesen de meeste mensen in een fles in de auto en slingeren die dan pijlsnel het raam uit. Op die manier hoef je zelf niet naar buiten en blijft de auto lekker warm van binnen. De flessen landen in de sneeuw en komen in het voorjaar pas weer boven. De doppen zitten in de regel goed aangedraaid anders lekken ze bij het uit de wagen smijten. Het gebeurt met regelmaat dat er één ontploft omdat met de oplopende temperatuur de lucht gaat uitzetten en de plastic fles bezwijkt onder de enorme druk. Een goed idee dus om op de eerste zomer dagen in Zweeds Lapland niet met de fiets te reizen

Na een heerlijke lunch in de Lapponian Lodge maak ik de laatste 55 km naar Gallivare nog even af en kom daar eigenlijk om half 4 al aan. Ik kruis even door de stad om te kijken waar mijn favorite pizza plek ook weer was. Na weer eens een zo goed als echte Quatro Frommaggio gegeten te hebben ga ik door naar het Grand Hotel Lapland. De gezellige bar is weg en alleen nog een gapend gat in de grond is getuige van wat het eens was. De mini bar is ook niet gevuld op de kamer dus zal ik het met water moeten doen vanavond. Dat is dan wel weer goed voor de lijn. Vanavond is er hier om een uur of tien een vreselijk onweer los gebarsten en een uur lang kwam het water met bakken naar beneden. Ik kan bijna niet geloven dat ik al drie weken alleen nog maar goed weer gehad heb. Morgen ochtend moet ik mij weer om een uur of 6 in de ontbijtzaal melden, want de Inlandsbanan zal op de bijna onmogelijke tijd van tien voor zeven vertrekken van het station aan de overkant.