Het Katterjakk ski station is een compleet fiasco, Gisteravond nog bestelde ik een Angusbeef beefburger, die een of andere afgekeurde lasser van booreiland onderdelen zonder enige vorm van opleiding zo vakkundig had verkracht dat ik hem terug heb gegeven. Helemaal grijs zonder een spoortje smaak, finaal droog, volgens mij hadden ze hem verteld dat alles in de magnetron moet. Jammer dat zo’n prachtig dier heeft moeten sterven om vervolgens in handen te komen van zo’n stuk onbenul. Nu heeft niemand er meer wat aan. De salade bestond uit twee blaadjes volledig verlepte zakjes sla en verder zat er bijna een pond grof gesneden uien bij. Het broodje was een volledig, nog van de lunch over, uitgedroogde ciabatta.
Ik ben volledig teleur gesteld naar mijn kamer terug gegaan en heb maar weer een zak pinda’s leeggegeten. Zin om een pasta te koken had ik niet meer. Dit heeft me vandaag wel lelijk opgebroken want op alleen 2 goedkope Statoil hotdogs kan ik zelfs geen dagen mee fietsen. De buurt super die onder de appartementen zit gaat ook pas om 9 uur open net als de receptie/restaurant, ik gooi mijn kamer sleutel in een soort van brievenbus met de gemompelde mededeling: “Zoek het maar lekker uit”. Gelukkig is er nog wel het aardige meisje van de super die om 10 voor 9 de schuifdeuren open wil doen anders had ik helemaal weer terug gemoeten met mijn al bepakte fiets om 6 trappen af door de nachtingang te gaan. Gister had ze me ook al zo goed geholpen bij het upgraden van mijn Zweedse beltegoed. Een beetje internetten vanuit Noorwegen op deze simm heeft het saldo snel doen zakken.
Vandaag bijna geen dekking gehad in Abisko National Park, maar later naar Kiruna zat ik al weer op het 4G netwerk, wat ze in Nederland nu voorzichtig aan het uitrollen zijn hebben ze hier zelfs al een jaar of 4 op de meest afgelegen plaatsen. De ochtend is verder mistig en nog wat bewolkt maar niet echt koud. Vorig jaar in juni was het mede ook door de regen behoorlijk fris op dit stuk vooral naar de avond toe maar een graad of 3. Nu breekt om 11 uur de zon alweer door en kan ik nog steeds zeggen dat ik nog bijna geen druppel regen gehad heb. De weg is smal en druk, de meeste gaan netjes aan de kant maar je kan er niet op rekenen, dus blijf ik goed oppassen. De wind die ik vorig jaar in de rug had staat nu pal op kop en ik moet echt mijn best doen om een beetje snelheid te houden zo hard waait het. Na de Lappenporte de markante bergformatie die in de Saami traditie een grote rol speelt kom ik bij het kleine stationnetje Abisko Turiststation. Ik ben na zonder koffie en ontbijt, alleen nog levend op die twee baggervette Statoil hot dogs van gister, heel erg laag op mijn energie peil terecht gekomen. Ik heb geen zin meer en ik heb ook geen kracht op het ogenblik. Het één versterkt natuurlijk het ander.
Ik ga even bij het station kijken of er treinen rijden naar Gallivare, dan kan ik in één keer de veel te drukke weg van Kiruna naar Gallivare elimineren. Er komt er één om twaalf uur. Dat is nog wel een uurtje wachten. Ik vraag even wat rond onder de wachtende, waarvan de meeste op het moment Frans zijn, de meest proberen elkaar door middel van merken en uitrusting af te troeven North Face, Hagg luvs, Mammoet is wel het meest gezien dit jaar. Nu meen ik me te herinneren dat je op de Zweedse spoorwegen niet altijd of eigenlijk bijna nooit een fiets mee mag nemen, maar hier in de wildernis zal dat toch wel ander zijn, daar helpen mensen elkaar nog in barre tijden. Een met de elementen enzo…. Als de trein voor Narvik, dus die naar de andere kant stopt komt er toevallig een mannetje naar buiten die een beetje bazig langs de trein loopt. Het is een soort van Napoleon van ongeveer 1.65 meter en tot in de puntjes verzorgd, zelfs op nog geen 30 centimeter boven de permaforst midden in een onherbergzaam zielloos landschap heeft hij gepoetste schoenen. Mensen die hun schoenen poetsen of er in de regel tot in de puntjes verzorgd uitzien zijn voor 99% mierenneukers, en bij deze Zweedse railway official is dit al niet anders. No bycicels allowed! Niet eens zegt hij er sorry bij, of geeft een andere uitleg, waarom je op een vrijwel lege trein niet een fiets mee mag nemen als je in een dipje zit en het niet ziet zitten om de volgende 100 kilometer zonder koffie stampend tegen een orkaan wind verder moet. Even heb ik nog een visioen om vlak voor het wegrijden van de trien dat ouderwetse koperen fluitje met mijn elleboog per ongeluk achter in zijn strot te slaan om hem vervolgens van het perron af te rollen voor de wegrijdende trein zonder fietsen. Maar ik pak mijn fiets alweer vol met de tassen en ga de strijd aan met de elementen, richting Kiruna.
Ik kom daar ongeveer om half 6 uur aan en ga eerst op het station kijken of er nog treinen naar Gallivare gaan of misschien een bus, daar mag je schijnbaar wel fietsen in meenemen heb ik onlangs weer ergens gehoord. Helemaal uitgestorven is het station. Het hotel wat ernaast ligt heeft alleen maar kapotte ramen en betere tijden gekend. Als ik aan de deur voel blijkt het waarschijnlijk al jaren dicht te zijn. Dan maar door naar het vertrouwde hotel E-10, met aan de overkant een prima pizzeria en voor morgen een grote ICA super waar je in de forecourt aan een tafeltje het winkelende gedeelte van Kiruna langs kan zien trekken, en koffie kan drinken met een paar heerlijke verse broodjes.
Laat ik dat maar eens gaan doen en dan op het gemakje afzakken naar de Lapponia Lodge voor de lunch.
