Na een korte doorwaakte nacht ben ik toch nog redelijk fris als ik om 7 uur van de toch iets minder comfortabele bank dan ik gedacht had. Na een uur of 11 geen bejaarde meer gezien. Na weer wat heen en weer gedrentel en niet wetend hoe laat en wanneer precies van boord, is het dan toch gelukt. Als ik de kade afrij zie ik net de boot in Noordelijke richting vertrekken als de Vesterale die nu op de zuidelijke route vaart nog is aangemeerd. Als ik goed kijk zie ik nog dat het de MS Nordkapp is, die boot waar ik vorig jaar op zat.
Vorig jaar was ik in de stromende regen bijna 5 kilometer de verkeerde kant de stad uitgereden en nu gebeurt dat bijna weer, hoe klein zou de moeite zijn om bij de uitgang van het Hurtigruten haventerrein een bord neer te zetten met Narvik Links af? Als ik twee straten verder het Rica hotel zie weet ik al dat ik hier vorig jaar ook langs gekomen ben. Snel ga ik de andere kant op. om een uur of 9 zit ik op de goede weg. Vorig jaar heb ik ook geprobeerd om de kleine weggetjes aan te houden zodat ik niet op de 83 en E10 hoef te rijden. Dat heeft me echt uren extra gekost om iedere keer weer in zo’n pittoreske fjord af te dalen om vervolgens langs een paar afbladerende huisjes te rijden en dan weer loodrecht omhoog terug naar de hoofdweg.
Nu blijf ik op de hoofdweg en blijf brutaal goed uit de kant rijden zodat ze niet gaan proberen me heel krap in te halen. Nog steeds heb ik het niet zo op die Noorse wegen met aan twee kanten opkrullend metaal van wat op sommige plaatsen de vangrail is geweest. Dit alles zit stevig verankerd met houten telefoon palen. Prima oplossing om het van de weg afglijden van een vrachtwagen tegen te gaan, maar als fietser zit je helemaal opgesloten. Als ik na een kilometer of 35 weer over zo’n oude betonnen ranke hangbrug ga kijk ik weer angstig over de rand. Hij is heel hoog en niets dan een paar spijlen van metaal die verankerd zitten in 60 jaar oud verkruimeld beton. Ook al niet gemaakt met de fietser in gedachte. Bij ons doet Rijkswaterstaat al moeilijk met roltrappen en liften bij een tunnel toerit van 5% stijgingsgraad, dit zou voor de meeste fietsers te gevaarlijk zijn. Als ze dit idiote voorbeeld in landen als Oostenrijk en Zwitserland zouden volgen waren ze binnen twee jaar bankroet. Bij Rijkswaterstaat maken ze voor het onderhoud volgens mij altijd een summiere berekening achter op een bierviltje over wat dat gaat kosten op jaar basis. Hier mag je gewoon tussen de vrachtwagens op een drukke provinciale weg 7 tot 11% stijgingsgraad doen en het liefst nog een paar uur achter elkaar.
Pas heb ik voor de grap eens opgezocht hoeveel mensen er bij Rijkswaterstaat werken, enig idee? Bijna 20.000! Alle afdelingen van deze overheidsdienst laten extern hun eigen websites maken, denk bijvoorbeeld aan van A naar B of die nog niet zo oud is met die gnoe en iets van file dier. 20.000 man, zou daar niemand tussen zitten die bij de koffie een leuk idee heeft en vervolgens in de gang iemand gaat zoeken die wel eens een cursusje HTML gedaan heeft? Verder worden alle werkzaamheden van Rijkswaterstaat door externe contractors gedaan, dus vraag ik me af wat al die mensen doen de hele dag. Als je eens ergens voor belt ga je door een heel telefoon panel heen, maakt niet uit wanneer, dag en nacht zitten er mensen klaar om je van A naar de klote te helpen. Het zijn geld verslindende apparaten geworden, die nu niet ineens meer opgeheven kunnen worden. Hoewel? met dik 20.000 auto’s minder op de weg zou het file probleem wel eens in één keer opgelost kunnen zijn.
Een ongelofelijk wonder is het, weer breekt om een uur of 11 de lucht open en begint de zon te schijnen met een ongelofelijke intensiteit. Voor die tijd heb ik na de Hoge brug al een vetschuur opgezocht voor koffie, Cola en een Noorse hotdog. Nee deze hotdogs zijn geen verfijnde producten uit de “molecular cuisine” een beetje fröbelen en prutsen met agar agar, sous vide en vloeibare stikstof. Vooral goed de gaar tijden in de gaten houden, want de “molecular cuisine” heeft geen reet meer met koken te maken, maar is een exacte wetenschap geworden en is enorm arbeidsintensief . Dat je voor een half dozijn agar agar globules gevuld met lauwe Rosevice op twee flinter dunne plakjes kwartel tong ineens 360 euro moet neer tellen vind niemand in deze kringen vreemd. Gelukkig zijn mijn hotdogs niet zo duur en de man heeft net een verse pot koffie gemaakt. Ik daag hem ook niet uit door te vragen of hij wel eens van de term “molecular cuisine” gehoord heeft. Ik geloof dat ik nu al voor de vijfde dag in Noorwegen ben en heb nog geen Noorse Kronor gezien in mijn portemonnee. Als ik ergens een hekel aan het wel zoals ik het zelf noem “Wallet Polution”. Lees wel een van malloten die hun tandenborstel afzagen in voor hun de ultieme vorm van grammenjagen. Wat heb ik een hekel aan dat woord. Je komt ze wel eens tegen met zo’n knip in vier vakken met daarin het verzamelde losgeld uit de diverse landen. Vaak te krenterig om fooi te geven houden ze dan in gewicht het equivalent over van een gros tandenborstels.
Op de parkeerplaats staan twee volle bussen met? Jawel hoor allemaal Duitsers, Bewonderend kijken twee dames van middelbare leeftijd uit Reit im Winkl naar mijn fiets en zij proberen engels te praten dus doe ik mijn best in het duits. Ik geef ze zelfs nog een kaartje zodat ze later de foto’s nog eens thuis na kunnen kijken. Ik had wel even een shot voer nodig. Niet kieskeurig eet ik onderweg van alles als het maar niet gezond is. Als ik later in het plaatsje Bjerkvik aankom, waar ik vorig jaar rillend als een rietje en met blauwe lippen het hotel in kwam omdat ik te lang in de regen had doorgereden, is nu een soort strand situatie aan de gang. Massa’s mensen op de been. Ik wil nog wat gaan lunchen maar ze staan overal in de rij. Zo’n buurt super in doe ik bijna nooit, dat is zo’n armoe. Ik maak een praatje met een man van de lokale VVV, hij heeft voor de stand een Ural motor staan en hij wil zijn ei daar wel over kwijt. Kom maar op dan zeg ik. Heerlijk met leuke bijzondere mensen praten is natuurlijk een stuk leuker dan door de verzengende hitte de 524 meter omhoog klimmen naar Zweden. Er gaat wel veel tijd inzitten dat is dan weer net als fietsen. Na mijn tweede Noorse hotdog vandaag staat er iemand mij de hemd van het lijf te vragen over mijn ligfiets. Zijn ogen schitteren helemaal. Hij stelt zich voor als Eurling. Ik laat hem even op mijn fiets zitten en hij wil het gelijk proberen. Naar eigen zeggen is hij helemaal gek van fietsen. Zijn benen zijn iets te kort en ik duw hem een stukje en breng de basis beginselen bij. Ondertussen druipt de goedkope mayo van de Statoil hotdog alweer over mijn kleren. Dit is het ware leven.
Nou dat was weer een dag aan flarden voor een goede fiets afstand, ik was voor mijn doen wel een keer vroeg begonnen. het maakt me eigenlijk helemaal niet meer uit hoe ver ik iedere dag rij. Op de terugweg heb ik nog een paar leuke dingetjes op het programma staan. De klim naar de Zweedse grens is af en toe een foltering met de hitte, en ik kom om een uur of 4 in Katterjakk aan net voorbij de Riksgransen. Nou morgen op het gemakje naar Kiruna of de Lapponian Lodge. We zien wel.
