On the Road

Om een uur of 8 ben ik wakker. Snel gooi ik de deur van de cabin open en zie wederom een stralende dag en een lekker windje tegen de muggen. Die wind is ook nog eens een bonus omdat hij vanuit het zuid oosten komt dus behoorlijk in de rug. Ik zal wel niet voor 11 uur weg kunnen want na de late was zijn mijn kleren allemaal nog drijfnat. Een goed excuus om niet voor het middag uur op te stappen. Van hier naar Alta is het nog 165 kilometer, vorige keer reed ik naar Skaidi op ongeveer 225 kilometer. Dat ga ik vandaag niet halen. De enkel is wat minder dik maar nog steeds pijnlijk. Ik kijk wel waar ik uitkom.

De eerste uren gaan als in een droom. De wind in de rug en het landschap wat steeds ruiger gaat worden. De uiteindelijke bestemming is bijna bereikt. Als ik in de verte de donkere wolken zie samen pakken zo vreselijk laag weet ik al wat er gaat komen. een paar kilometer voor de KRO Grill begint het al te spatten. Binnen is er iets niet in orde. De hele tent is net als vorig jaar kraak helder maar het enige interessante is weg. Een klein krantenknipsel over hoe men vroeger de buitengewesten bevoorrade in de winter periode. De kop was in mijn gedachte “Met Cat Doozer over vidda (of Fjell)”. De oudere vrouw die vorige keer de tent runde staat achter in de keuken en laat de verkoop over aan naar ik aanneem haar kleindochter. Een bijdehand meisje wat goed engels spreekt en in Alta op school zit. Als ik er naar vraag halen ze het ingelijste artikel van achter tevoorschijn en hangen het weer op de juiste plek. Nu kan ik vragen hoe dit verder zat dat bevoorraden met een bulldozer voorzien van een hele trein met enorme sledes gevuld met voedsel en brandstof.

Volgens de lokale weer goeroes gaat het tussen 4 en 8 vreselijk regenen en na de eerste druppels binnenkort de hel los zal barsten in een heuse donderstorm. In de verte zie je de wolken samenpakken en tot bijna op het landschap neerdalen. Dit is de Finnmark waar het weer van een zonnige dag met 28 graden binnen 5 miniuten om kan slaan in een sneeuwstorm, als de goden je niet goed gestemd zijn. Eerst heb je het niet koud, maar als je kleren eenmaal drijfnat zijn komt daar snel verandering in. Ik fiets wat ik kan want op nog geen 20 km afstand ligt de bijzondere plek die op de borden is aangekondigd als Fjell Stue. Een oude boerderij die is, en je kan het haast niet geloven zo in de middle of nowhere, is omgetoverd tot een bijzondere oase van sfeervolle kamers en stuga’s. Dit alles afgemaakt met een bijzondere keuken met zelfgemaakt brood, zelf geplukte bessen en achter de boerderij verbouwde groenten.

Drijfnat neem ik eerst in de lounge die royaal is voorzien van authentieke Saami oudheden, en niet van die toeristen rotzooi, een Cola en koffie. Als ik het echt koud begin te krijgen ga ik mijn fiets in de Lavuut zetten een soort van Saami wigwam. De bagage neem ik mee naar m’n kamer. De 4000 Liter voorraad tank van warm water is eigenlijk bedoeld voor het hele complex maar ik weet hem in één lange sessie tot een steenkoud pisstraaltje te reduceren. Het eten is verlaat want tijdens het onweer kan de electrische oven en het fornuis niet aan. Ik heb nog alle tijd dus ik neem alvast een biertje. Buiten is Neil aangekomen met zijn Suzuki V-Strom motorfiets. Van voor tot achter zit hij onder de tattoos. Helemaal uit Australie komt hij. Zijn motor heeft hij begin mei per boot naar Felixstowe in Engeland over laten varen. Het is een lange droom van hem om de Orkney Islands te zien en de TT van the Isle of Man. Op de Orkney eilanden ben ik vroeger met de marine ook wel eens geweest. Een van de betere plekken op aarde, al was het alleen maar dat de Engelsen daar een groot gedeelte van de Duitse vloot naar de kelder hebben gejaagd.

//www.youtube.com/embed/tj1cCpbtsD8

Neil neemt de verse zalm en ik het rendier, beide zijn voortreffelijk. Ik had wel een beetje een shock toen Neil geen biertje van me wilde. Dit is echt de eerste Aussi die geen bier drinkt. Hij blijkt diabetes te zijn en houd het bij zelf gemaakte berken limonade, ook weer zo’n voortreffelijk eigen maaksel hier op de Fjell Stue. Er zitten alleen natuurlijke suikers in en veel beter dan Cola Light. Na deze voortreffelijke maaltijd nemen we nog koffie met zelf gebakken friandises. Daarna gaat Neil naar bed. Hij ziet er ruig uit maar het is een lieve jongen. Nooit iemand op zijn uiterlijk alleen beoordelen is mijn advies. Ik neem nog een biertje en schuif langzaam onderuit in alweer de jaren 50 stoelen, en wordt pas weer wakker als ze om 11 uur af willen gaan sluiten. De enkel is al iets beter, morgen met een sukkeldrafje door naar Russeness. Dat zal een afknapper worden, heb je het over een “tourist trap” dan moet je in Russeness zijn.

Na weer het hartelijke afscheid van Anna, waar ik maar een paar worden van kan verstaan, ga ik langs het oude receptie gebouw rechtsaf de weg op richting het noorden. Het is inmiddels al weer bijna 11 uur en vreselijk heet. Ik kan het nauwelijks bevatten dit is alweer de twaalfde dag en een hitte golf achtervolgd me door Scandinavie. Ik had al gehoord dat er wat wegwerkzaamheden waren richting Karresoando en als ik het bordje zie staan is het goed prijs. Over 21 lange kilometers is het wegdek weer tot op een meter diep met zware machines opengetrokken. Sommige stukken gaan wel want daar is de nieuwe laag puin met gravel al lekker aangereden maar op andere gedeeltes liggen weer de vuist grote stukken puin waar je voor uit moet kijken dat je voorwiel niet ineens wegschiet. Het is wel een van de mooiste stukken vind ik zelf, met prachtige bossen en de zwart rollende heuvels in de verte en de toendra niet ver meer weg.

Als het asfalt eindelijk weer gaat beginnen stap ik een poosje af en sta een tijd te praten met Patrick, die uit Galivare komt. Zelf is hij met de motor en werkt voor een van de grote mijnbouw ondernemingen in Kiruna. Waar hij zich bezig houdt met het verpulveren van het ijzererts en het scheiden daarvan. Hij verteld dat dit met zware magneten gebeurt. Ook is hij wel eens als bedrijfsuitje naar Lanavaara geweest. Dat is een klein plaatsje op zo’n 30 kilometer van waar we nu staan. Je kan er goud zoeken op “touristische” basis. Van de zoon van Anna hoorde ik al dat er al jaren geen goud meer gevonden is. Ik had het leuk gevonden om dat eens te proberen.

Als ik later in Karresoando aan de lunch zit zie ik hem nog een keer. Hij is met familie die met de auto reizen. Na de lunch en het winkelen voor wat kleine spulletjes ben ik klaar om verder te gaan. Ik kan nog maar nauwelijks lopen op mijn linker been maar gek genoeg is de fietsbeweging nog goed te doen. Ik besluit om een cabin te gaan zoeken. Als ik voor de brug met Finland een camping zie met cabins ga ik eraf. De camping baas heeft nog een cabin voor 200 SEK ongeveer € 20 zeg maar. Als ik het hokje open doe zie kom ik in een soort van vermolmd tuinhuisje terecht waar niet eens een bed maar een stoffige oude door honden aangevreten bank staat. Ik ga weer richting het hoofd gebouw en vraag mijn geld terug. Daar wordt de oude baas wel een beetje sacherijnig van maar dat interesseert me niet. Toch maar vast blijven houden aan het oude traject en de bekende plaatsen.

Ook had ik dit jaar naar Kilpissjarvi willen gaan, maar ik hoorde al diverse keren dat de weg langs de Noorse kust in deze tijd is omgetoverd tot een soort caravan en camper spoor. Dan weet ik nog zo’n beproefd adres en dat is net voor de Noorse grens vanuit Finland. Galt Tivaa heet het volgens mij. Na de misser van het vermolmde tuinhuisje is het inmiddels alweer 4 uur geworden. Al dagen rij ik zonder Garmin track dus ik weet wel de weg maar weet niet meer precies hoever het was. Dit blijkt iedere keer weer tegen te vallen. Was ik vroeger sneller of reed ik toen langer? Gister reed ik al een nette 205 km en ik wilde vandaag rustig aan doen om mijn linkerbeen wat te ontlasten. Ik dacht dat ik voor de cabins van Gault Tivaa nog een kilometer of 60 zou moeten rijden. In de praktijk viel dit tegen en ik zag vooraf al borden voor deze cabins op 25 km. Ook de tijd dat ze sluiten staat erbij. 21:00. Druipend van het zweet kom ik om 20 voor 9 aan bij een uitgestorven Gault Tivaa. “Finske Tid” of iets in die trant staat er op het bordje van de cabins. Het uur tijdsverschil waar ik niet aan gedacht heb heeft me dus lelijk opgebroken.

Door naar het Freetids Center, ook al zo’n beproefd recept. Kleine oude cabins voor niet al te veel geld, iets waar je goed voor moet zoeken in Norwegen. In gedachte weer in mijn hoofd iets van 10 a 15 kilometer over de grens. Onderweg prachtige wolkenluchten met vuurrode zon. Hier doe je het toch allemaal voor. In mijn ervaring zijn de avond en nacht ritten toch nog het mooist. Ik begin te vermoeden dat de Freetids Camping met de laatste Amerikaanse sateliet naar de zon is afgeschoten want ik blijf maar rijden. En om 20 voor elf na 202 Km en maar 11 kilometer van Kautokeino is ‘ie daar. Dezelfde ietwat vreemde vrouw van de laatste keren komt gelukkig naar de receptie. Ik krijg zelfs nog wat korting van haar omdat ik na 3 keer tot de vaste klanten ga behoren, want ze is dan een beetje vreemd maar ze herkende me wel.

Na het wassen van de nu bijna niet meer aan te raken fietsspullen ga ik zelf ook lekker douchen en daarna wat pasta koken. Hoewel door de camping bazin beloofde gratis WiFi internet aanwezig zou zijn kon het niet door mijn pc of telefoon niet gevonden worden. Een paar liter rooibos thee later ga ik behoorlijk uitgewoond naar bed.