Na de zware ochtend en lunch sessie van een schamele 35 km heb ik de rest van de middag zitten verlummelen in het benzine station van Noppikoski. Heerlijke eland burger met friet en ik was het zware trappen van ‘s morgens al weer bijna vergeten. Heb nog even met een Duitser zitten praten die zijn racefietsje zo vol had gehangen met tassen dat de framebuizen permanent doorbogen. Toen ik hem vertelde dat ik vanavond nog een spaak moest vervangen liet hij trots een kilo gereedschap zien om de cassette los te maken. Waarna ik hem mijn simpele RVS tooltje van 55 gr even vast liet houden. Hij wilde gaan proberen om vanavond nog Sveg te gaan halen. Nog dik 80 km en als ik het nog goed weet bijzonder heuvelachtig, een kansloze operatie. Dat heb je wel meer met Duitsers.
toen ik zelf ook om een uur of 7 vertrok was het nog steeds vrij druk op de E45, dat is dan weer een nadeel als je in juli gaat, dan lijkt het wel of alle caravan pelgrims weer richting het noorden trekken op weg naar de heilige graal. Dus toch bij de eerste gelegenheid weer de alternatieve route opgepakt. De zal de 310 gaan worden. Deze ik goed te doen want Google is er ook al geweest. Om een uur of 8 trekt de wind aan en zie ik een bord voor stuga’s. Het vooruitzicht om lekker te douchen en op comfortabele manier de spaak in het wiel te vervangen is snel gemaakt. Dan is het weer koffie, thee en pasta tijd. Ondertussen snel de kleren weer even uitgesopt voor een volgende bergsessie onder de moordende Zweedse zon.
Vandaag was ik zomaar ondanks weer lang te hebben door geprutst het het ordenen van de foto’s en de vele videootjes die ik onderweg maak toch nog om 7 uur wakker. Dan nog maar een keer douchen wat een luxe. Doet het altijd goed als je bij stuga’s aankomt met ligfiets en schijnbaar weinig aardse bezittingen. De vrouw keek mij dan ook deze keer weer meewarig aan en gaf me de cabin voor 8 personen voor 30 euro. Wel zonder bonnetje natuurlijk. Had het nu ook nog geregend dan was ik waarschijnlijk voor twee tientjes klaar geweest.
Buiten schijnt alweer het zonnetje, het begint langzaam een sleur te worden. Nadat de fiets helemaal weer is volgehangen met de tassen, waar gek genoeg nog ruimte zat in over is dit jaar, ga ik rond het middag uur de weg op richting het noorden. Op de kaart lijken het voorlopig nog allemaal fatsoenlijke wegen en ik hoop dan ook pas na een paar dagen weer gravel te hoeven gaan rijden. Het haalt de snelheid en het daggemiddelde flink onderuit maar ik probeer al jaren iedere dag de 200 km. of meer te halen. Ook dat is een beetje een sleur aan het worden. Wel moet ik uitkijken dat het geen wandeltocht gaat worden naar de Noord Kaap.
De weg gaat door een werkelijk prachtig gebied. De wind is pal uit het noorden maar door de vele bomen heb je er niet heel erg vaak last van. Wel is het een vrij koude wind, maar het zonnetje schijnt en er is bijna geen verkeer. Nu is de E45 in het verleden langs de spoorbaan aangelegd. De spoorbaan was er dus eerst. Nu is het algemeen bekend dat treinen ongeveer net zo van klimmen houden als ik en het traject van de E45 is dus relatief afgevlakt door de ingenieurs van toen. De weg die ik nu volg gaat dwars door alle bergketens heen. De rivieren in Zwedenstromen allemaal van oost naar west en ik ga richting noord. Dus het is klimmen en dalen voor de lunch al twee keer 500 meter plus voor de kiezen gehad. Momenteel volg ik de 296 en daarna hou ik een zo meest noordelijke koers aan. Hopelijk buiten de gravel wegen om.
Na de lunch veranderde het pittoreske weggetje al weer snel in de bekende rulle bovenlaag, die soms mooi vlak en andere keren vol gaten zit. Als dit zo is dan mag je met een 15 km voor een uur in je handen knijpen. stop je nog een paar keer om foto’s te maken dan is dit nog minder. Ook hier kwam weer een einde aan en op en gegeven moment kom ik al een bord Trondheim tegen. Trondheim ligt in Noorwegen maar deze E18 snelweg gaat langs Ostersund. wat ik nog wil vermijden i.v.m drukte op de E45. Maar mijn track volgt de E18 een stuk en ik kan eindelijk weer gas gaan geven. na het ploeteren van vanmorgen kan ik de schade uiteindelijk beperken tot 173 km. waarvan bijna 90 gravel. Met dezelfde krachtsinspanning had ik in Nederland wel 300 weg kunnen trappen.
Na de E18 kiest mijn track weer de binnenweg, en verrassend genoeg is het weer gravel. Ik begin nu al een zekere gravel moeheid in mijzelf te bespeuren. Het is rustig er zijn green caravans maar o wat gaat het langzaam en wat kost het een hoop kracht. Bijna nergens is iets open om koffie te drinken of een colaatje te kopen. Na een kilometer of 5 van de snelweg zie ik een leuk meer waar ik snel een mooie plek vind om de hangmat op te hangen. In het zand van het strandje staan een paar enorme eland afdrukken. Ik hoop dat ik ze langs de tent zie komen vannacht, maar ik slaap als een blok.
Ook op een kruising in de weg een fantastische lunch gehad van worstjes gekookte aardappelen en een compote van zelf geplukte bessen. Echte Cola hebben ze hier niet en engels spreken ze niet. Ik heb ook al 60 km geen pizzeria gezien. Ik denk dat we nu diep in het Zweedse platteland zijn doorgedrongen.
