On the Road

Om 6 uur word ik wakker van een busje wat om de 100 meter iemand afzet met een witte emmer. Daarna plonzen ze met hun dikke rubberlaarzen door het veen aan de rand van het meer. Ik draai me nog een keer om, het is me nog te fris. Later als het zonnetje me om half tien m’n slaapzak uitbrand ga ik op m’n gemak oppakken. Niet getergd door borende of zagende buren kan dit hier gewoon in de wildernis. na het ritueel van tentje en slaapzak wegbergen ga ik op m’n gemak m’n tanden poetsen in alweer de grootste badkamer ter wereld. Als ik na dit treuzelen nog voor de lunch in Malung aan kan komen zou dat een bonus zijn. Na een paar kilometer kom ik een ploeg aziaten tegen, ik denk dat ze uit Thailand komen aan het schrift te zien op een van hun T-shirts, maar geen van hen spreekt echt maar twee worden engels. Ook de enkele worden Zweeds die ik weet begrijpen ze niet. Het zijn bessen plukkers, en het zijn waarschijnlijk dezelfde die ik om 6 uur gehoord heb. Emmers vol hebben ze achter in de pick-up Volkswagen staan. Het zijn Lyconbessen. In Zweden erg gewaardeerd om Jam en sauzen van te maken. Ze doen even met handgebaren voor waar je op moet letten en binnen no time ben ik ook een volleerd bessen plukker. Kan ik mooi weer aan mijn LinkedIn account toevoegen als skill “Certified Berrie Picker”. Dat zijn dingen waar toekomstige werkgevers op letten, die kleine dingen in je profiel die niemand anders heeft.

Als ik na een kilometer of 10 weer asfalt onder de banden voel stap ik bijna af om het te zoenen. Ja dat rijd toch wel een stuk gemakkelijker moet ik bekennen hoewel de 10 bar harde 23 mm racertjes van Swalbe zich er tot nu toe goed doorheen slaan. Als ik dan op de E45 rij is het nog niet eens zo druk. Later in Malung zie ik dat het zaterdag is. Dan komen na de lunch de Amerikaanse cuisers de weg op weet ik uit ervaring. Zweden zijn gek op oude Amerikaanse auto’s uit de jaren 60, vooral de types met vleugels en open dak doen het goed. Langzaam pruttelen ze door de hoofdstraat van Malung, totdat er een voor het enige stoplicht zich niet in kan houden en onder groot gejoel van de mensen op het terras twee bagger vette zwarte strepen trekt van een meter of 70 naar de rotonde. De zware met nitro geblazen 8 cilinder knalt dan bijna de ramen uit het Sandsbacken Cafe waar ik zit te lunchen. Grappig is dat je dezelfde auto wel 20 keer langs ziet komen. Dat heb ik allemaal moeten missen vorig jaar. Toen zat ik midden in de grootste golf van meteorologisch terrorisme die Zweden heeft getroffen sinds de 2e wereld oorlog. De meeste Zweedse dames zien er trouwens zonder regenpak ook veel beter uit. Om half 4 moet ik langzaam op gaan stappen anders kom ik maar aan een totaal van 30 km. en dat is wel erg weinig.

Enkele uren later kom ik in Mora aan en ik rij gelijk door naar de rotonde aan de andere kant van de stad. Daar is de McDonalds te vinden, de een na laatste alweer voor de poolcirkel. Het is zo mogelijk in de middag nog heter geworden dan gister en bij de Mc blijf ik minimaal tot 9 uur zitten. Dan in de avond koelte ga ik nog een kilometer of 50 doen om morgen na weer een verkwikkende nachtrust in de hangmat bij mijn vriend Joonas van het tankstation in Noppikoski aan te komen. Omdat het vandaag zaterdag is en iedereen lekker in de tuin of op het strand heeft gezeten zal ik zelf ook maar een vroegertje nemen en vul de rest van mijn nachtelijke gebeurtenissen wel aan in het blog van morgen. Volgens de krant zal het weer smoorheet worden…

Als ik na een lange nacht uit mijn renners coma ontwaak schijnt het zonnetje alweer voor de derde dag, het felle licht speelt over de zinken daken die ik vanuit mijn liggende positie kan zien. Als ik later de trap af ga i.p.v. de lift te nemen hoor ik mijn knieën kraken. Ja de heuvels van gister hebben samen met het gravel behoorlijk wat inspanning van me gevraagd. In de ontbijt zaal verrassen de mensen van hAet Drott Hotel muziek syndicaat mij volledig. Bij het besmeren van mijn eerste broodje hoor ik Aqualung van Jethro Tull door de ontbijt zaal zweven, een geweldig nummer van het dan inmiddels vierde album uit 1971. Nu kan het alleen nog maar een geweldige dag worden want meestal wordt de muziek in hotels verzorgt door half debiele uit de Efteling ontsnapte Laaven.

Na de bekende ronde van calorieën stapelen probeer ik mijn tijd maximaal te rekken en ga de geweldige services van het Drott Hotel pas achter me laten als het ontbijt buffet dicht gaat om 10 uur en ik om 11:30 uur de kamer moet vrij maken voor de volgende ronde van aangenaam verraste gasten. De fiets kan alvast weer in de kamer worden klaar gemaakt om daarna met de lift naar beneden te gaan. Wat mij nog rest is twee enorme pilzen af te rekenen en dan kan ik op zoek naar een fietsen maker of doe het zelf winkel om wat aan de schijfrem te (laten) doen. Buiten is het inmiddels alweer rond de 30 graden dus ik doe het verder weer rustig aan vandaag.

Op weg door de stad, eerst nog iets aan de schijfrem doen… toch? Op het internet zoek ik een Cykleverkstad. Maar die blijkt bij bezoek met symester te zijn begrijp ik uit het kaartje wat op de deur hangt. Bij de volgende heb ik meer geluk maar ik moet daarvoor wel weer een eind de stad door fietsen. Buiten in het zonnetje draai ik er zes gloednieuwe SRAM boutjes in. Deze hebben standaard al een dotje blauwe Loctite achtige substantie aan het topje gesmeerd vanuit de fabriek. Ik had de originele er natuurlijk niet uit moeten halen. Dus zo ga ik weer bijna zorgeloos op weg. En na een poosje kom ik op dat geweldige fietspad langs de Klaralven rivier. 85 Km. tot Rada en dan over een rustige binnenweg. Op mijn Garmin heb ik een alternatieve route maar als ik daar aankom gaat deze van de weg af bijna recht omhoog en het is gravel in zeer slechte staat. Vlak voor Stollet waar de gevreesde veel te smalle E45 gaat beginnen is er nog een afslag. Staat niet op de kaart, maar op de borden staat Malung 53. Later is dit veranderd naar 73.

Ik besluit toch de weg te nemen en niet de E45 te nemen. Hier ben je een levende camper en caravan schietschijf. Dus toch maar gravel gekozen. En wat een heerlijke weg, het ging niet hard en het klom diverse keren naar bijna 500 meter met enkele buitengewoon pittige klimmetjes. Heb dat laatste stuk niet echt veel kilometers gemaakt maar dat boeit me eigenlijk niet eens meer zo. Lekker een beetje prutsen in de natuur. Nu zit ik weer aan de oevers van een verlaten veenmeer. zag vier elanden waarvan een moeder met kalf en ik vermaak me prima. Nu ga ik de hangmat in want het is inmiddels aarde donker geworden en de maan gaat net achter de wolken. Ik ga nu voor het eerst proberen deze post vanuit de zweedse outback te posten…