Na het verlaten van het haventerrein, wat deze keer wonderwel zonder al te veel problemen gepaard ging, heb ik eerst nog een paar Belgen geholpen een taxi te vinden die hun naar de huurauto in het centrum van Gotenborg kon brengen. Met mijn inmiddels fenomenale kennis van Gotenburg tot Karresouvantoe was dit geen enkel probleem. vanaf het DFDS terrein is het maar een klein stukje naar dat fabuleuze hotel waar ik vorig jaar overnacht heb. Daarvandaan zou het een peulenschil zijn om vanuit de lobby een taxi te bestellen.
Daarna ben ik nog tot diep in de nacht doorgefietst, ten koste van alles wilde ik de E45 proberen te vermijden, maar wat is de weg eromheen heuvelachtig vergeleken met de E45. Het eerste stuk schoot lekker op want dan volg je nog een heel stuk de rivier. Daarna was het vol aan de bak. en toen ik even niet op zat te letten ben ik toch weer op de snelweg terecht gekomen. Na een paar grote vrachtwagens ben ik toch maar weer bij de volgende afslag de Zweedse bergen ingegaan. Te veel adrenaline voor mijn oude lichaam.
Ook in het zuiden is het gewoon donker ‘s nachts en ik moet minimaal 20 elanden gezien hebben. Jammer genoeg te donker om er een mooie foto van te maken. 60 herten en nog een handvol vossen. Om een uur of drie ben ik m’n hangmat op gaan zoeken. Ik was bijna vergeten hoe heerlijk dat ligt en na al wat nachtelijk gravel wegen rijden was ik behoorlijk afgemat na 145 km. niet slecht voor een avond fietsen. Die eigenlijk pas begon na anderhalf uur kloten bij de Statoil. Waar ik een prepaid data en voice simmetje gekocht had. Nu had ik de selctie niet gemaakt op basis van prijs kwaliteit of dekking, nee puur omdat het het enigste pakje was waar wat in het engels op stond. Jammer dat na het insteken van de sim alle berichtjes op de ALDI Wolfgang dual power SIM phone gewoon het het Zweeds waren, en ook nog een zuidelijk dialect wat ik niet goed begrijp. Maar toen het werkte moest ik ook nog upgraden en bel/data minuten/GB’s kopen.
Ik heb niet eens de tijd genomen om één van die uitstekende Statoil Hot Dogs te nemen. Iets waar ik later natuurlijk spijt van had. Na vanmorgen pas om een uur of 10 goed op weg te zijn gegaan heb ik alweer behoorlijk wat gravel gehad, en het is inmiddels ook gruwelijk heet geworden hier in Zweden. Dit is voor mij iets geheel nieuws vergeleken bij vorig jaar. Maarja ik laat me graag verrassen, zo ook deze lunch waar ik een pizza Gorgonzola bestelde maar uiteindelijk ergens op zat te kauwen waar een soort gekruid rundvlees op zat met ananas en kaas. Dit alles rijkelijk overgoten met bearnaisesaus saus. Het lijkt een bizarre combinatie maar het smaakte prima. Altijd leuk zelf denkende koks.
Als al mijn “Devices” zijn opgeladen ga ik na de ergste hitte van de dag maar weer op pad. Probeer in iedergeval de McDonnalds van Karlstat te bereiken vanavond. Ik ga me nog niet te druk maken in het begin. Mijn shirt is in ieder geval al wel prima ingereden met deze hitte, en deed net nog een clubje lunchende metal bewerkers een tafeltje opschuiven. Na de lunch ging het weer verder de lange heuvels op en af. Als ik de track op mijn Garmin volg kom ik van tijd tot tijd door dorps kernen waar de bevolking tientallen jaren geleden al is weggetrokken. Deze plaatsjes zijn zeker niet groot genoeg om het McDonalds concern te doen besluiten om er filialen te openen. Het gaat een lange dag van vreselijk afzien worden met temperaturen van 30 graden in de schaduw. Er lijken ook totaal geen kilometers op m’n teller te komen, de bagage zuigt me naar beneden op de lange hellingen. en na een tijdje ben ik maar om gaan rijden, want die gravel wegen halen de snelheid er helemaal uit.
Het laatste stuk had ik al een paar keer Karlstad 33 km op de borden gezien, maar mijn Garmin gaf dood leuk nog 54 aan. De keuze was snel gemaakt en toch maar weer voor de vluchtstook van de E18 richting Karlstad gekozen. Ik volg nadat het echt verboden was voor fietsters de Garmin over industrieterreinen en door wijken van armzalige vooroorlogse flatgebouwen. Als ik door het centrum van Karlstad fiets zie ik een herkennings punt, en ik weet dat Het Drott hotel net om de hoek is. Half 10 en badend in het zweet kom ik de lobby in. Net op tijd om te eten. Waarna ik doodmoe op bed neer crash nadat ik eerst weer even snel de kleren in de was gedaan heb en zelf even heerlijk een kwartiertje heb gedouched.
Voor ik in slaap val denk ik aan de boutjes van mijn voorste schijfrem. deze trillen steeds los en dan begint de schijf te rammelen. Dit is niet de meest gewenste situatie in heuvelachtig gebied. Alle jaren heb ik een stift met rode “Loctite” bij me gehad om dit soort problemen aan te kunnen maar in mijn zucht naar het verlichten van de bepakking heb ik hem op basis van “nog nooit nodig gehad” thuis gelaten. Nu kon ik er alleen wat solutie tussen doen en hopen dat het bleef zitten. Al met al toch nog iets van 175 km op het tellertje kunnen draaien.
