De zware diesel motoren van de DFDS Freesia zorgen voor een rusteloze nacht van gekraak, getik en gerammel, alles lijkt mee te trillen, toch ben ik toch nog op tijd voor het ontbijt. Geen vakantie tijden hier aan boord, maar op het ritme van de bemanning mee-eten. De boot heeft goed de vaart erin en ik vraag me af of we met deze snelheid hoog gaan eindigen in de “Fuel Competition”. Dit is een door de DFDS uitgeschreven wedstrijd, en de bemanning van het schip wat maandelijks de minste brandstof heeft verbruikt krijgt een bonus. Zo zijn ze lekker groen bezig en levert het nog wat op ook. Dat is ook het beginsel van de “Groene” golf, die niet wat zovelen denken door milieu activisten is uitgevonden maar door de industrie zelf, om de marges nog wat verder op te kunnen pompen met het stempel “Groen”. Briljant gevonden.
Mijn Garmin is lelijk in de war en weet niet meer in welke tijdzone hij thuis hoort en kon mij dus ook niet op tijd wekken, gelukkig was ik nog vroeg genoeg op om een paar dampende borden witte bonen in tomaten saus op te scheppen. Met het ontbijtbuffet is het calorieën stapelen weer begonnen. De bemanning gaat hier tussen 7 en half 8 ‘s ochtends aan tafel. Dat is vroeg maar gelukkig is de lunch dan ook weer lekker op tijd n.l. om half 12. Het tijdstip is voor mij geen probleem zo vroeg in de reis want dan zit ik nog in het werkritme. Normaal ben ik altijd om 5 uur wakker om daarna per fiets een wilde tijdrit naar Schiedam te maken. Niet vaak lukt het me om mijn altijd “vrolijke” collega Ernst te verslaan en voor ons beide een paar flinke mokken koffie in te gaan tappen.
Dat werk ritme is iets wat ik als eerste probeer te lossen, de gevangene is weer vervoegd vrij gekomen en zelfs zonder enkelband deze keer. Nu lijken de weken die voor mij liggen een oceaan aan vrije tijd maar de praktijk leert dat het zo weer voorbij is. Fiets als het kan en blijf binnen als het nodig is. Dat is mijn advies. Regelmaat is de pest voor het menselijk lichaam. Alleen bange mensen houden vast aan een schema. De enige constante is de reis naar het noorden, omdat het landschap mij fascineert en het buiten de hoofdwegen nog echt rustig is. Voor de rest laat ik mij verrassen. Ik vind het ook niet nodig om iedere avond op een camping te eindigen en er om 3 uur ‘s nachts achter te komen dat in de caravan naast je het feest met bier en vogeltjes dans niet voor ‘s ochtends vroeg gaat eindigen. Om dan na een uurtje slaap ruw ontwaakt te worden door hordes gillende kinderen die op weg zijn naar het zwembadje wat vlak achter je tent bleek te liggen.
Nadat ik de boot af kom probeer ik zo snel mogelijk het drukke zuiden te verlaten en pas bij de plaats Malung op de E45 te gaan rijden. Maar voor het zover is zijn er nog 450 Km te gaan. Wel jammer is dat buiten de hoofdwegen het McDonalds netwerk steeds dunner is. Na grondig vooronderzoek blijkt de Mc in Ostersund toch echt de laatste in de keten naar het noorden te zijn, dan gaat het afzien pas echt beginnen….
