On the Road

Ik kijk om 10 uur weer even door de deur naar buiten om te kijken of het al kan? Nee dus, het regent weer of eigenlijk misschien nog steeds. Buiten gewoon slecht jaar voor mijn Noord Kaap tochtje, alleen maar narigheid met het weer. De plaats Inari is 40 Km verderop en die moet met regenpak aan toch wel te halen zijn? Ik wil niet nog een dag in de naargeestige Narrka cabins blijven. Ik blijf tot 11 uur besluiteloos. Het zou zelfs gaan sneeuwen is onderweg al een paar keer gezegd. om 12 uur kan ik niet meer wachten, en als het even wat minder hard regent ga ik weg.

Net aan de buitenrand van Ivalo heb ik vorig jaar nog even de voorraden aangevuld, iets wat ik op mijn eerste Noord Kaap reis al snel geleerd had. Als je ergens midden in de nacht komt te staan zonder eten dan ben je de sigaar, als je dan in zo’n noodgeval iets warms kan eten ben je binnen no time weer boven Jan. Een auto kan je de hele dag besturen op twee dropjes als het niet anders kan. Maar een dagje door regen en kou fietsen vergt iets meer calorieen. Nadeel is dan weer dat ik voor een kleine 5 kg aan gedroogd fruit, pasta plus sauzen en chocola op mijn fiets moet binden. Voordeel met regen en kou is dat ik dan aan een halve liter water meer dan zat heb. De rest vul ik aan met cola bij de diverse stops.

Net als vorig jaar maak ik nog een foto van mijn fiets voor het bord waarop staat: “Murmansk 303”. Echte randoneurs fietsen daar normaler wijze in één dag naartoe. De naam heeft een zekere aantrekkingskracht, en ik wil er altijd al naar toe. Vele raden het af, schijnt een grauwe vieze stad te zijn en de kans dat je daar van de weg word gereden door een aftandse russische vrachtwagen is groot. Berovingen zijn er helemaal schering en inslag, om over het moeilijke gedoe met visa helemaal maar te zwijgen. Het gebied is 60 jaar lang afgesloten geweest i.v.m militaire activiteiten, en daarom is de natuur op het Kohla schiereiland een van de ongereptste ter wereld.

Ik ging nog met blote onderbenen in driekwart broek de buurtsuper in, maar toen ik buiten kwam leek het net of iemand de vriezer had open laten staan. 25 jaar in de Horeca gewerkt dus ik weet hoe dat voelt, en dat is bar fris. Ook had iemand na het wassen van de sla de kraan open laten staan. M.a.w het was nu hellemaal klote weer geworden. 8 gr. geeft mijn tellertje aan en het regent dat het giet. De vrouw aan de kassa zei me ook al breed grijnzend dat het vanavond in de bergen ging sneeuwen, ze dacht zeker aan mijn dunne kleding te kunnen zien dat mijn motorhome met ronkende airco op 24 gr. voor de deur klaar stond, en dat mijn lieve vrouw net een warme chocolade melk voor me neer ging zetten.

40 kilometer naar Inari, hoe ga ik dat in godsnaam halen denk ik. Regenbroek is de enigste optie, het is te koud om zonder te rijden. Na een paar uur ploeteren komt het eindpunt in zicht. Enkele malen gaat het bijna mis. Mijn lange winter handschoenen wil ik hebben, maar die zijn niet meer droog geworden na de rit van gister. Ik moet blijven trappen om warm te blijven en ombeurte een hand onder mijn jas op m’n buik zien te ontdooien. Mijn aller grootste angst is dat ik helemaal onderkoeld het talut afrol, en dan in een laatste fase waarin je naar het schijnt in een soort van trance geraakt een Brabantse stem te horen die met een zachte Gee zegt : Gaat het een beetje meneer? Moet u even een poosje bij ons in de caravan zitten?

Om 5 uur zie ik ineens dat de weg droog is. Een wonder dat is het, zijn mijn grote offers aan de goden van Tiewrap en Ducttape toch niet helemaal voor niets geweest. Als ik mijn regenbroek uit kan trekken tel ik zomaar weer 15 kilometer bij het uur gemiddelde op. Als ik toch stil sta douw ik er twee dubbele Snikkers repen en een Bounty in. Ik knal de muziek aan en pak na Inarii nog even door naar Karigasnimie een luttele 80 km verder. Wat is dat fietsen toch een feest als het droog is, die paar hellingen van 10 procent voel ik amper in de benen. Ja het is wel plan B geworden. Mehamn en het befaamde Sletness lighthouse zullen moeten wachten tot volgend jaar. Als Expeditie leider rust er een zware verantwoordelijkheid op mijn schouders. Ik ben geen expeditie manager dus kan beslissingen niet blijven uitstellen. Nu is er tenminste nog een kans om met dit slechte weer de “gewone” boerenlullen Noord Kaap te halen dit jaar. De weg langs de Porsanger Fjord heeft om de 500 meter een verwarmd toilet gebouwtje, wat kan er nog mis gaan. Een 4 jarige kan je daar zelfstandig nog met zijn skelter opaf sturen.

De situatie is als volgt: er staat een bijna orkaan kracht harde Noord Oosten wind en dat is precies vanuit de richting Kirkennes waar ik naartoe wilde rijden. De toendra, met al zijn openheid staat na Utsjoki voor de deur. Dit is een plek waar de permafrost nooit verder dan 30 cm onder de grond zit. Het verschil December of Juli is nagenoeg te verwaarlozen. Die toendra is grappig als je een thermopak hebt of op een zomerdag met windstil weer. Daarom niet door naar Utshoki maar naar Karigasnimie, dan de rivier de Detnu oversteken en bij Karosjok de grens over Noorwegen in.

Ik zit nu 20 km voor de Noorse grens en heb toch weer 130 km gereden onder werkelijk erbarmelijke omstandigheden. Ben nu in een prachtige cabin voor 12 man in m’n eentje. heb een heerlijke pasta gekookt en twee rendiervellen op m’n stoel gelegd. Het is half 4 in de nacht. Het is licht buiten, maar er vliegt horizontaal een lichte mot sneeuw lang het raam. Heeft Yvonnia van kassa 12 toch nog gelijk gekregen. Alleen van dat motorhome had ze helemaal verkeerd.

Deze keer heb ik de Garmin als wekker aangezet voor half 10. Ik wil niet te laat weg want ik ken nu de weg en er gaan een paar vreselijke zware stukken bij zitten. Na het opbergen van mijn spullen ga ik snel een paar kilometer verder bij een leuk tentje aan het water een pannekoek eten. Cola erbij en nog een bakje of drie koffie. Geen internet dus verslagje schrijven en lekker snel weer weg, zo rond 12 denk ik.

Als ik op de parkeerplaat nog even wat foto’s maak zie ik de veel te donkere stapelwolken alweer op me af komen. Dit gaat echt regen worden dat is zeker. Denk je dat je wat kilometers kan maken op het laatste stuk naar de Noord Kaap dan krijgen we toch weer te maken met de elementen. Nog liever wind dan regen. Er is geen ontkomen aan, en dacht dat ik de eerste week mijn portie al gehad heb, ik trek mijn jack maar vast aan.

Dan volgt een dag met bijna alleen maar regen. Ik ben uiteindelijk zeik nat en rillend van de kou in Ivalo aangekomen. In Tankavaara heb ik nog drie bakken soep gegeten met een halfje zelf gebakken bruin. De vrouw achter de balie zei dat ik net zo veel kon pakken als ik wilde. Volgende keer zal ze dat niet meer zeggen denk ik, als ze weer iemand in een fietsshirt ziet. En ‘s ochtends dus alleen een klein pannekoekje met jam en slagroom. Met dit soort zware dagen van regen en kou voel ik het laatste beetje vet wat ik heb van mijn lichaam afsmelten.

Bij de eerste aankondiging Ivalo city limits, schiet ik naar het bordje toe om te informeren naar de cabins. De receptie is in een soort friet caravan die zo smerig is dat de cabins ook wel niet veel zullen zijn. Ik zet hoog in en vraag of ze internet hebben in de cabins? Dat is dus niet zo, en de prijs van 45 Euro is al helemaal belachelijk voor een kleine cabin in Finland. Ik bluf en zeg: “how about 30?” en dat is ook gelijk OK want verder zal er geen hond meer komen voor die cabin vanavond. Dan speel ik mijn troefkaart en zeg dat ik eerst nog even rond ga kijken in Ivalo.

Ze weten natuurlijk niet dat ik hier al eens geweest ben en maken zoals zovelen de foute dat iedere tourist per definitie dom is. Grieken hadden daar vroeger ook een handje van, met de strandstoelen business. Nu piepen ze wel anders. De leuke dorpjes in de bergen vol met snorren en rijglaarzen, al die jaren met E.U. geld voorgefinancierd. De afgeranselde ezeltjes en die ouwe wijven in het zwart, al 10 jaar zelf voor betaald. Enfin laat ik er maar over ophouden het schuim staat me alweer bijna op de lippen.

Ik ga verder naar mijn adres van vorig jaar. Twee oudere mensen die verstaanbaar engels spreken, want mijn Fins beperkt zich tot slechts één woord, en dat is Kiitos (ja dat is een dubbel i en niet één van mijn vele schrijffouten), het woord kan van alles betekenen want ik hoor het de hele dag. Mijn gok is of hallo? bedankt? tot ziens? maar kan net zo goed krijg de kolere betekenen. Ik durf het zelf nog niet goed te gebruiken. Ik maak een praatje met ze en vraag of het password voor hun WiFi Lan nog steeds “Narrka” is? Ze kijken me aan of ze water zien branden. Ik vraag er nog overheen of de bruiloft een succes was? en toen sloegen ze dicht. Konden zich me niet meer herinneren.

Wat moet je doen vraag je je af om wel herinnerd te worden? Je rijd met een platte fiets 2000 km naar de Noord Kaap en ze weten het niet meer. Alsof er iedere dag 20 ligfietsende Noord Kaap gangers afstappen voor hun uitgewoonde cabins. Om haar geheugen wat te sitimuleren zeg ik nog dat ze me uitgelegd heeft dat narrka iets met honden was en dat hun oudste zoon vorig jaar bij mijn bezoek een week later zou trouwen. Nog wisten ze het niet meer. Net in de 60 en nu waren het al zombies, dat soort mensen moeten ze opruimen.

Als ik een uur later nog even buiten kijk giert het alweer van de regen. Ik ga snel weer naar binnen trek de deur voor de zekerheid in het nachtslot, kan me niet herinneren of ik bij het weglopen toch per ongeluk Kiitos gezegd heb?