On the Road

Na eerst een keer om half zeven waker te zijn geworden, is de volgende keer pas om half 9. Dat is al beter, ik was er ook redelijk vroeg ingegaan en nu heerlijk uitgeslapen. Neil loopt al te stommelen in de gang. Hij vraagt om mijn email adres en verzekerd me dat als ik ooit nog eens in Melborn ben dat hij “will look after me”. Kijk dat zijn nog eens kontakten waar je wat aan hebt. Het is nog wat bewolkt maar wel droog als hij wegscheurt met zijn Suzuki. Ik ga daarna nog maar een keer douchen en mijn spullen inpakken. Gisteravond heb ik het volledige Saami ontbijt besteld met gepocheerde rendier tong en nog wat specialiteiten die ik vergeten ben. Litertje jus er bij wat gekookte eitjes. Heerlijk zelfgemaakt knackerbrod met allerhanden zaden en fruseltjes erin. Huisgemaakte jammetjes enfin te veel om op te noemen. Dit is het goede leven denk ik nog bij mezelf. Geen gepruts door dagenlange regen en kou. Ook geen afmattende idioot lange afstanden. Ik zou dat nog kunnen maar dit bevalt eigenlijk beter.

Om half 11 ga ik op weg en het plan is om naar Olderfjord te rijden. Had ik Honningsvag willen halen dat zou ik al om 6 op moeten staan en om 7 uur op z’n laatst weg. Het begint langzaam weer heel zonnig te worden en steeds warmer. na de Fjell Stue komt er een meer en dan een héél lange afdaling door een prachtig ravijn met de rivier vlak langs de weg. Ik heb hem al een keer eerder naar beneden gereden en ook een keer omhoog. Dat laatste was minder leuk. Nu kon ik weer met een kilometer of 70 plus naar beneden raggen. Dat blijft toch wel een van mijn favoriete bezigheden. Dat klimmen doet het voor mij niet. Er zit nauwelijks flex in de Carbon High Racer die ik al heb omgedoopt tot Carbon High Randonneur. Want zo’n veelzijdige fiets is het. Je kan er een uurrecord op rijden of met iets zwaardere wielen een trektocht met volledige bagage mee maken. Altijd fijn als de materiaal keuze niet de Optimal Challenge hoeft te zijn.

Na het ravijn is het een beetje uitrollen naar Alta. Vlak voor het echte klimmen naar het Alta plateau gaat beginnen neem ik bij de laatste bakkerij voor de ijzeren brug nog een paar traditionele Noorse Wiener broodjes. Blikje Cola erbij en dat zal alles moeten zijn voor de lunch. Vandaag geen tijd voor een lange lunch want ik wil niet te laat aankomen in Olderfjord. Als ik aan de voetheuvels van het Alta plateau sta is het ongeveer 40 graden in de schaduw, en als ik begin te klimmen lijkt het wel of ik in de tosti oven hel terecht gekomen ben. Ik wist dat het ging komen maar kon me wederom niet meer precies herinneren hoe stijl en hoe lang het was. Als ik eenmaal boven ben is de beloning groot. de Noren noemen dit soort vlaktes in hun taal “Vida”, dit betekend volgens mij “Leegte”. Ik snap niet waarom want er is zoveel te zien.

Eenmaal geklommen naar 425 meter is het naar Skaidi alleen nog maar licht afdalen, en met de wind in de rug rij ik bijna de hele tijd ver boven de 40 en soms wel 50. Geweldige ervaring om de 65 kilometer naar Skaidi jezelf zo af te kunnen zwepen. Het is niet te druk met auto’s en de meeste gaan netjes aan de kant. Ook aan de caravanners en campers erger ik me niet zo veel als andere jaren. Ze doen ook goed werk merk ik steeds als ik ergens overnacht. Ze rijden met hun eigen brandstof speciaal vooruit om overal voor mij een zo goed als bijna niet aangebroken fles badschuim of douchgel neer te zetten in de toilet gebouwen. Iedere plek een ander luchtje, wat een avontuur. Prima werk en ik groet ze zelfs vriendelijk als je weer helemaal de andere baan opschuiven om me niet te raken. Ook haal ik nog een volgepakte wereldfietser in met bijna 40 kilometer snelheidsverschil, die is zich vanavond in zijn tent nog aan het afvragen wat daar voorbij kwam.

Om half 6 ben ik al in de douche geweest en alle devices hangen weer aan hun desbetreffende navelstreng om of opgeladen te worden of te worden voorzien van nieuwe data. 173 km in nog geen 8 uur. Het lijkt wel of de tijdrijder in mij wakker wordt. Alleen ben ik geen tijdrijder en aan vooraf gemaakte plannen en schema’s heb ik al helemaal een hekel. Dan had ik beter op het werk kunnen blijven. In mijn vakantie maak ik zelf het programma van minuut tot minuut desnoods. Zo weet ik ook nog niet hoe ik terug zal gaan. Mijn enkel wil ik niet nog een keer aan flarden rijden, want hij lijkt aan de beterende hand. En in Augustus wil ik wel mee kunnen rijden in het Super Brevet Scandinavia, een 1200 km monster rit door Denemarken Zweden en Noorwegen.

Ik weet niet of er al eens onderzoek is gedaan naar het gebruik van ducttape binnen de medische wetenschap? Mocht dit niet zo zijn dan kunnen de heren en dames doctoren binnenkort van mij een lijvig schrijven verwachten in niets minder dan “The Lancet”. Wat een fijn veelzijdig spul is dat ducttape toch ook, even een dikke strook over de pees en dan nog twee kruislings om de enkel om de zwelling binnen de perken te houden, en klaar ist Herr Doctor Ducttape. Iets van verband spullen of andere eerste hulp artikelen neem ik nooit mee op dit soort expedities, allemaal veel te zwaar die rotzooi. Ik ga ervan uit dat naast de voorraad badschuim de caravanners ook een prima EHBO kit aan boord hebben. Mocht ik in mijn hand of arm snijden, dan komt weer het ducttape goed van pas om desnoods een slagaderlijke bloeding mee onder controle te krijgen.

Morgen ga ik er weer zo’n fantastische dag van maken. Het weer ziet er goed uit, hoewel niets zeker is hier aan de rand van de aarde. Vorig jaar was ik al gefascineerd door Ka Fjord met zijn mooie golven en misschien ga ik er morgen wel zwemmen. Maar eerst het ontbijt buffet………