On the Road

Schreef ik gister nog dat ik het gevoel had dat het weer vandaag om zou slaan? Nou dat was een illusie. Na de fantastische rit met Luc op de vrachtwagen was ik lekker vroeg aangekomen in de “Big Four”, mijn overnachtings adres. Mevrouw Four is van nature een echte gastvrouw en doet dat leuk, haar man is een beetje nurks maar als je hem wat beter zou kennen denk ik dat het mee kan vallen. Ik denk dat hij bijna permanent in een slecht humeur is bij de gedachte aan al het schilderwerk wat er nog aan het bladderendde antieke 19de eeuwse Big Four gebouw gedaan moet worden. Verder is het een prima plek. Jammer dat ze mijn oude laptop met 802 standaard niet aan de praat konden krijgen op internet. Ik ben er niet al te lang over doorgegaan en zeg nooit dat ik in IT werk. Voor je het weet zit je tot diep in de nacht één of andere oude PC te reanimeren, waarvan de meekijkende eigenaar blijft beweren dat hij “echt” niets geks gedaan heeft.

Om 6 uur ben ik al wakker, ik was er vroeg ingegaan. Trek de deur van cabin 4 open om de ochtend te begroeten, en bovendien was het smoor heet in de cabin, omdat ik de kachel vol heb aangezet om m’n fietschoenen eens goed uit te drogen. Natte voeten zijn de pest voor het lange afstands fietsen. Het vel onder de voeten gaat zacht worden van het water, en na uren van aanzetten voel je ieder naadje en steekje van je sokken branden op je voetzolen. verder kan je natuurlijk na dagen van kletsnatte voeten ook te maken krijgen met schimmels en jeuk, of nog erger de gevreesde “trench foot” iets waar soldaten in de eerste wereld oorlog last van kregen na weken lang in de modder van de loopgraven te hebben gestaan en wat soms tot amputatie kon leiden.

Als de deur helemaal open gaat zie ik het, regen! wat een ellende! Ik had vandaag weer grootse plannen voor een super afstand. Niet weer he, waar heb ik dit aan verdiend? Teneer geslagen ga ik eerst maar eens het ontbijt buffet bezoeken, geen kale nekken vandaag die iedermoment vanuit de bomen neer kunnen strijken, er staan hier ook geen bussen voor de deur. Koffie prima, brood lekker en eitje precies goed. Verder geen bombarie maar daar is de prijs ook naar. Om 9 uur is het bijna droog en dan stopt het zelfs helemaal met regenen. Ik ga snel m’n fiets pakken en lever de sleutel in bij mevrouw Four, en ben weg. Na 22.44 kilometer tijdens het voorbijrijden van het nu buitengebruik zijnde stationetje van Munkfors, het hart van Nederlans Zweden. Begint het gelukkig weer keihard te regenen, ik was bijna vergeten hoe dat aanvoelde. Zweden bedankt voor de “reminder”. De weg door Munkfors wordt door de meeste Zweden uit de regio ook wel schamper “the Tulip Road” genoemd. En eigenlijk kan je er als echte explorer je neus ook beter maar niet laten zien. Het geeft een vals gevoel van “ik zit al in Groningen nog even doortrappen en ik ben thuis”.

Het hele stuk naar Karlstad is 85 km, dit is de derde keer dat ik dit stuk rij, en ieder jaar komen er slechtere stukken bij. Zweden probeerd zich al een tijdje te profileren als het fietsland van Europa. Geloof het niet, het is levensgevaarlijk. De Klaralvs baan zoals het fietspad heet is op sommige stukken echt bar slecht. Er zitten scheuren in die zo diep zijn dat er gelige rook uit komt, het moeten zwavel dampen zijn, want sommige zijn zo diep dat ze tot het middelpunt van de aarde reiken. Ook is er een strookje gras gemaaid op een 8 km lang traject. de bruin groene smorrie ligt over het fietspad en samen met de regen liggen de zwavel en sulfor scheuren verborgen onder het gras en de plassen. Het had met gemak het mooiste fietspad van Europa kunnen zijn, als ze niet hadden bezuinigd op de fundering van het fietspad. nu gieten ze om de zoveel jaar vloeibare pek in de gleuven. Eén keer kom ik er bijna af als ik met 35 km een haaks op het fietspad gekreeerd dubbel tracktor spoor induik. Ik schud helemaal door elkaar, gevolgd door een enorme “hind sider” waar Kevin Schwanz (USA – 5 voudig moto GP kampioen) zijn handen aan vol gehad zou hebben. Het is minder gevaarlijk dan de E45 maar het verschil is echt marginaal. Ik ben dol blij als ik ook deze keer weer zonder hechtingen in Karlstad aankom.

Ik geef toe het klaart onderweg een paar keer op en ik kan zowaar een paar zonnige foto’s maken. Ik neem de route naar Karlstad en niet de route die ik gemaakt had op de GPS om de hele zuidelijke tak van de E45 te kunnen vermijden. Niet ga ik zitten kloten met het internet in de Mc Donalds van Karlstad maar rij in een keer door naar het station. De beste oplossing om uit deze Spongebob expeditie te stappen is nu de trein pakken. Helaas kan je alleen maar één keer per dag met de fiets mee naar Gothenborg, en dat is om 06:07 als je het over een ontmoedigings beleid hebt dan is dit een goed voorbeeld. Daarom zie je in Zweden haast niemand met de fiets, wie komt er nou zo vroeg z’n nest uit?

Na het station en met een kaartje voor de trein van morgen ga ik de straat in tegenover het station en kies het aller duurste hotel uit wat ik zie. Als ik in de lobby van het “Drott” Hotel sta voel ik me al beter, en gaat het buiten net wat harder regenen dan het al deed. Haha ah haaa, verstoord kijkt het oudere clientele van het Drott hotel op, ze denken dat er net een gevaarlijke gek van de straat naar binnen is gelopen. Als ik bij het inchecken vraag of mijn fiets mee naar binnen mag, geven ze geen kik, dit is nog een ouderwets hotel waar de gast het wel heel bont moet maken om tot de orde geroepen te worden. Op mijn kamer scheer ik me, en trek na een douche mijn afritsbroek voor de 2e keer aan. Ik doe er een half nat niet al te verkreukeld souvenier T-Shirt van de Moouse Garden boven aan, en vind zelf dat ik er verduiveld netjes uit zie.

Beneden schuif ik van de lobby door naar de bar, en twijfel of ik champagne zal nemen om de tocht al af te sluiten? We zijn nog niet thuis en ik zag op mijn billet voor de trein dat het morgen vrijdag de 13e is, dus besluit toch bij gewoon pils te blijfen. Na een paar halve liters “Marie Stad” ga ik de”Dining Room” in en neem vooraf een verse asperge soep, gevolgd door een Angus T-Bone van bijna 800 gr. met een half flesje Pommerol. Daarna bestel ik 200 gr, “mature” Stilton van rauwe melk en toast van zure desem brood. Om vervolgens met een Cognac Napoleon 1804 plus handgerolde Cubaanse sigaar in de club fauteuils van de “Smoking Room” met uitzicht over de haven van Karlstad neer te ploffen. Krijg toch allemaal de kolere met die pokke regen zucht ik in half benevelde toestand.

Voordat ik in slaap val in mijn prima kamer, waar mijn fiets gewoon achter het bed tegen de gordijnen staat, tel ik in mijn hoofd nog even alle bonnetjes op van vandaag, en gierend van de lach denk ik bij mezelf dat van al dat geld mijn nieuwe fietsvriend Thomas van een paar dagen terug daar een wereld reis van had kunnen maken. Terwijl buiten de regen harder dan ooit tegen de ramen slaat schiet me nog iets te binnen…… met het geld van 5 van dit soort overnachtingen zou de Griekse economie gered zijn ……

Grasmaaier op hol geslagen? om 7 uur hoor ik een zware machine voor mijn raam op en neer rijden met het typische grasmaai geluid. Grasmaaien is zo’n beetje de nationale sport in Zweden, maar dat kan alleen als het droog is want anders blijft het gras aan de messen kleven. DROOG!!! Het dringt nu pas tot me door, na 4 dagen en zonder dat het op de weerkaart is aangekondigd, hoe kan dat nou? Net als de spreuk op de gevel van een van de oudste pc dumpstores in Rotterdam te weten de winkel van de kale Hans, beter bekend als “Crazy Hans”, waarop stond: “vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan”. Moet ik deze kans benutten, misschien regend het straks weer maar dan heb ik al een uurtje droog gereden. Iets wat langzaam op een ongekende bijna onhaalbare luxe begint te lijken.

Je vraagt je af waar ze ineens vandaan komen? De grijze golf is vroeg op, en bespringen als uitgehongerde olifanten jongen het ontbijtbuffet. Als ik eindelijk wat gepakt heb zie ik vanaf mijn tafeltje aan het raam twee bussen klaar staan met het opschrift “Kjetil’s Bussreiser”. Om mij te pesten is het achtergrond logo van de maatschappij een fraaie ondergaande zon. Die heb ik op deze trip geloof ik nog maar twee keer gezien.

Rond half 11 ben ik eindelijk weg, bij de receptie zit weer de aardige vrouw van vorig jaar. En ze kan me zich nog herinneren ook, dat maak je niet vaak mee. Buiten is één bus van Kjetil al vertrokken. Allen zitten ze nu volgepropt te dutten achter de raampjes, als een kooi vol gieren die net een heel giraffen karkas hebben afgepikt en alleen de bijna witte botten in de brandende zon hebben ze achter gelaten. De vulling van de tweede bus komt net als ik weg ga met veel gekrijs en agressief vleugel geklap de ontbijtzaal in.

Na precies 18.24 km op het tellertje begint het al te regenen, ik weet dat zo precies omdat ik net was gestopt om wat oude bouwwerken te bekijken. Als na 24.64 km de tweede bus van Kjetil me bijna van de weg drukt is het over gegaan in het typische moeson regen patroon van de laatste week. Ik kom steeds verder naar het zuiden dus echt koud is het niet meer. Toch weet ik van andere jaren dat er straks voordat ik in de plaat Stollet kom nog een paar uur fors naar boven getrapt moet worden naar “the Dutch Mountain” De tent waar je echt niet gezien wil worden, en alleen naar binnen gaat als je er door ambulance personeel ingedragen wordt.

Voordat het zover is moet eerst de lunch van Malung even zakken. Aan de overkant is een Sibylla trog, alleen het eerste jaar heb ik me wel eens laten verleiden door de doordachte corporate disign kleuren van de Sibylla keten. De meest vunzige vetschuren die de mensheid ooit heeft aanschouwd. Nee ik zit aan de overkant bij de Sandbacks Bistro, aardige vrouw legt me even uit dat ik beter het dagmenu kan nemen voor € 8,50, en vandaag heeft ze een heel buffet vol met wraps, tortillas, gehakt, snoei hete pepers, sauzen, sourcream enz…… Ik begin te geloven dat de naam van de plaats Malung eigenlijk Mexico moet zijn. Als ik er 4 op heb moet ik opgeven, maar kan nog verder met de inclusief koffie en limonade siroop. Dus wie ooit door Malung rijd en het is tijd voor de lunch pak de “Sandbacks Bistro”. De eigenaresse komt uit Istamboel, dus dat zit wel goed. En nog goed nieuws voor mijn collega Gazi Sengunlu, Effes, het Turkse bier, is hier ook volop verkrijgbaar. Dus volgend jaar naar Zweden.

De klim naar de Dutch Mountain gaat een paar maal op en neer tot dat eindelijk het hoogste punt 519 meter wordt bereikt, en ik weet van andere jaren dat het dan tot Stollet bijna alleen maar afdalen is naar het rivier dal van de Klaralven rivier. Stiekum ga ik toch even binnen in de Dutch Mountain Caffé, Misschien ben ik het eerste jaar wel te streng geweest met de saté en de veel te zoute frites. Ik neem alleen koffie en een Cola. Internet hebben ze niet dus ik zal niet lang blijven. Aardige man uit Limburg schenkt zelfs nog een keer gratis een mok koffie na, en dat zijn extra punten. Ik zeg: het kan weer, maar kijk eerst of je geen nederlandse nummerplaten op de parkeerplaats ziet.

Dan gebeurt er iets wat de regenachtige klote dagen weer tot een feest maken. Iets na mij is een Nederlandse vrachtwagen chaufeur binnen gekomen. Ik vraag of hij naar het zuiden gaat zomaar uit interesse, en hij vraagt bijna direct of ik mee wil rijden. Nou goed idee, ik doe momenteel alles om uit de klauwen van Spongebob te ontsnappen. Dus Luc is geen treuzelaar en gaat na de koffie gelijk weg. Na Stollet nog ergens 12 ton alluminium poeder laden. Bijna 60 km kan ik meerijden in de super luxe cabine. Het is zo hoog dat het lijkt of je vanuit Google Earth naar beneden kijkt. Mensen lijken kleiner als je vanaf je 3 meter hoge stoel op ze neerkijkt. Er zit nog maar twee ton lading in plus mijn fiets, en het rijd als een luxe auto. Fantastisch Luc, een super rit. Ik leer van alles over de wereld van het transport in Scandinavie, een ijsketting weegt 70 kg, en je hebt wel een half uur nodig om er één onder te leggen. Luc is net als ik niet gecharmeerd van Campers, en al helemaal niet van Caravans, dat schept een band. De combinatie van Luc die 50 ton kan vervoeren en de nietige ligfiets met 20 kg bagage hebben iets gemeen.

Als ik eruit ga op een industrie terreintje fiets ik verder naar Rada waar ik vorig jaar ook al eens overnachte in de Big Four. Wat aanvankelijk een klote dag met weer veel te veel regen leek te worden is toch nog omgeslagen in een gezellige lunch en een fantastische rit met Luc op de enorme vrachtwagen. Hier zie ik ook hele stukken onbewolkte lucht en ik weet zeker dat het morgen mee gaat vallen met het weer.