On the Road

Nadat ik door een niet onaardig uitziende dame van nog geen 35 was gevraagd om te dansen, wist ik dat het alcohol niveau in het zaaltje alle menselijke begrippen begon te onsnappen. Ik ben maar snel opgestapt om nog een stukje middernachtzon op te zoeken. Iets wat normaal de mooiste foto’s van de hele trip opleverd.

Hoewel ijskoud met temperaturen die maar net boven nul lagen stelde ook deze nacht me weer niet teleur. Wat een geweldig gezicht is het om een zonsopkomst mee te maken die meer dan 5 uur duurd. Langzaam vormt zich dan eerst een fijne nevel boven het water om dan lanzaam op spektaculaire wijze te worden weggebrand als de zon in kracht toeneemd. Voor de eerste keer op de tocht was ik dankbaar voor de steile hellingen waar ik me af en toe op kon warm trappen. Ik moet tot een uur of 5 ‘s ochtends nog een km of 50 gedaan hebben maar het ging niet vlot. Regelmatig even stoppen om de voeten warm te stampen en verder had ik buiten mijn regenbroek echt alles aangetrokken wat ik heb en nog was het steenkoud.

Een auto komt er langs, het is een taxi. Vanachter het raampje zwaait de blonde vrouw die me eerder ten dans had gevraagd. Het had zo mooi kunnen zijn. Nadat ik uren later bij de doorgaande weg was aangekomen heb ik op goed geluk de eerste inham genomen die ik zag en mijn tent opgehangen. Geen gedoe met koken daar is het veel te koud voor. In mijn slaapzak heb ik een zakje gedroogde cranberries weggekauwd en een klein blikje cashew noten. Na 10 minuten begon ik eindeljk warm te worden en ben als een blok in slaap gevallen in de hoop dat de snelweg me wakker zou maken.

Maar Johanneus feest en ook nog zondag geeft weinig verkeer in de ochtend. De meeste Finnen slapen dan tot diep in de middag een kater weg of beginnen dan net weer met drinken. Ik volg het grijze lint van de doorgaande weg. De hellingen zijn nog steeds lang en komen boven de 300 meter uit, maar ik hoef minder vaak van het buitenblad te schakelen en begin het jammer te vinden dat ik niet de combinatie 52-11 kan maken, want nu kan ik maar tot 55 meetrappen de lange hellingen af. Maarja je moet een keuze maken, of licht trappen naar boven of keihard naar beneden. De laatste dagen over de Via Karelia heb ik ze goed kunnen gebruiken de bergversnellingen. Die hele Via Karelia was van mijn kant een slechte keuze. Voor dit soort berg geiten paden ben ik niet in de wieg gelegd. Het lijkt wel of een of ander mentaal gestoorde koksmaat met een veel te grote schuimspaan miljoenen jaren geleden nog in de halfzachte lava heeft staan te roeren. Nu er er geen rijden meer aan en kunnen de zeker kundige Finse ingenieurs er niets meer van maken.

Na een km of 20 kom ik bij een camping waar ik eerst maar even koffie wil gaan drinken. De eingenaar is toevallig ook Nederlander en dat is echt toeval want daar zijn er echt niet veel van in Finland.

Het internet is er langzaam maar toch blijf ik er tot beter wetens toe toch weer te lang mee zitten prutsen. Verder naar de grotere plaats Kuusamo waar ik een Mc Donalds hoop te vinden. Die is er dus niet, dan maar weer pasta (what else?) bij de ABC. Ook is er tegenover een Hessburger maar die zit nog in de banvloek bij mij. Nooit doen die Hessburger!

Ik heb nu geen excuus meer om te wachten en ga om 6 uur weer op pad. Het waait licht het is droog en de zon is nog warm. Fietsweer dus. Na een steile klim vanuit de plaats Ruka krijg ik een glimps van het achterlandschap. Dit is dus waar ik voor gekomen ben lange glooiende hellingen die later wel tot 400 a 500 meter hoog gaan maar altijd langzaam glooiend omhoog. Ik zit inmiddels op de doorgaande weg, dus is het wel een beetje oppassen dat je niet door zo’n wit mausoleum van de weg gedrukt wordt. Er is een goede kans dat de gelegenheids kapitein met zijn vaste eerste stuurman je niet eens hebben horen gilllen toen je onder het achterwiel doorging, omdat ze alle twee hun hoorapparaat uit hadden staan.

Als om half 8 de weg nagenoeg leeg is ga ik er eens goed voor liggen, en ram ik zonder enige moeite de kilometertjes op de teller. Bij de laatste ABC heb ik eens het muziek repertoire wat begesteld. De oude liedjes zijn al twee keer mee geweest naar de Noordkaap en weer terug. Hoewel er tussen zitten die nooit gaan vervelen heb ik toch eens flink uitgedund. Vanaf mijn portable harddisk van een TeraByte heb ik keuze zat de mp3 speler van mij is ook al aan zijn derde tocht naar de Noord Kaap bezig en daar past niet echt enorm veel op.

Gewapend met deze nieuwe hits doe ik gelijk voor mezelf maar een vergelijkend waren onderzoek. Ik kijk of op een gelijkwaardige heuvel de gitaar van Jimmy Hendrickx of Eddy Hazel mij dezelfde hoeveelheid extra energie geven. Dit is een langdurige test en er zijn ook nog andere gitaristen die vergeleken moeten worden. De uitslag komt later. Dan gebeurt er iets wat ik op de Via Karelia niet gehad heb de afgelopen 6 dagen, ik kom ineens in een waanzinnig goed ritme. Eigenlijk moet je dan niet stoppen. Als de machine aanslaat dan is het vaak door samenloop van omstandigheden. Zware baseline met een teveel aan suikers de juiste temperatuur en een lege weg voor je die nog zo’n 800 Km vooruit kan maken dat het lichaam in een soort van trance raakt. Door een nevel van dopamine gieren mijn benen die ineens weer zo hard zijn als staal maar door in hun eigen ritme. Ik probeer net onder de pijngrens te blijven want als ik nu mijn knieen verrot rij dan moet ik met de trein naar huis.

Kilometers vliegen er op het klokje bij en hoewel eigenlijk pas om 6 uur serieus aan de slag te zijn gegaan sta ik ineens op een zeer mooie 160 Km. ERN schieten nu weer in de lach en ik zou ze graag volgend jaar uit willen nodigen om volgend jaar ook de Via Karelia de rijden. Dan piepen ze wel anders. Om 9 uur ben ik de weg afgedraaid om voor de eerste keer in 8 dagen weer eens te gaan douchen en mijn andere onderbroek aan te trekken. Over de luxe cabin waar ik nu zit vertel ik misschien morgen meer.