On the Road

Vanmorgen op bij het krieken van de dag. Het zonnetje speelt nog verstoppertje met de wolken en het is wel bijna 7 gr., bijna zwoel voor Finse begrippen. Ik ga nog even voor het ontbijt want ik heb geen flauw idee of ik nog 150 kim gravel ga krijgen vandaag. Op de topo kaart van Finland die ik op mijn Garmin heb maakt het geen verschil in kleur ofzo. Eerst nog maar even een flink pannetje Cup-a-Soup voor het ontbijt en een litertje of wat rooibos. Ik heb nog een restje Zweedse Kokcaffe van neef Eddy, maar ik zie dat er gaatjes in de zak zitten. Dit is na het toch even geprobeerd te hebben alleen nog maar goed voor de planten. Dan maar rooibos. Maar daar moet je als fietser wel vreselijk van pissen, dus niet een lekkere doorrijden maar thee.

Dan als het steeds wissellend droog en soms even zonnig is hoor ik terwijl ik mijn tent aan het afbreken ben een auto het weggetje van de hut inrijden. Er stapt niemand uit en dat is vreemd. Het is een oud wagentje en ik kan niet zien wie erin zitten. Na een poosje hoor ik een kettingzaag aangaan. Ik groet twee mannen die met de berkenstammetjes aan de slag zijn gegaan. Ook zij hebben even gewacht tot het droog was. Een heeft een petje en de ander een vreemde volle ringbaard, in mijn gedachte heten ze dan al Flo and Eddy, de excentrieke muziekanten die begin jaren 70 al met Frank Zappa door Europa tourde. Ik heb uit betrouwbare bron dat ze toen Griekenland al niks vonden. Ik noem Flo and Eddy profeten waar beter naar geluisterd had moeten worden.

Ik loop op hen af om een praatje te maken, Flo met de ringbaard blijft naar de grond kijken en heeft duidelijk niet alle 7 kettingzagen op een rijtje. Eddy geeft op mijn vraag in het engels: “what is the weather doing today” het wel overwogen antwoord: “Looks like rain” en op de vraag hoever het is naar de beschaving moet hij me het antwoord schuldig blijven. Waarschijnlijk weten ze ook niet waar Griekenland ligt. “Lucky Bastards”.

Als ik alles bij elkaar heb moet ik toch maar gaan fietsen ondanks de kou en de regen. Nog een kilometer of 15 van gravel waarvan de toplaag door de zware regen flinke scheuren heeft opgelopen en het zand aan de zijkant wat zacht begint te worden. over deze 15 kilometer doe ik bijna 2,5 uur omdat ik op de steile hellingen gewoon doorslip met het achterwiel. ieder moment verwacht ik Ari Vataanen om de bocht te zien komen in zijn fameuze vierwiel drift. Op dit soort wegen heeft de 3 voudig rally kampioen het geleerd. Voor mij is de lol er al bijna vanaf. Het eerste stuk asfalt is ook niet veel beter veel gaten en scheuren en even achter over leunen op de ligfiets is er niet bij. de plassen moet je ook zien te vermijden. eronder kan een gat van 20 cm schuil gaan waarin je eerst je voorvork aan gort rijdt om vervolgens keihard met je voortanden op het stuur te slaan.

Ik ben dan ook blij verrast als ik langs de kant van de weg een bordje voor koffie zie. Ik stap af bij Regina en Sergei Dudko, die een soort van herbergje runnen in een oude school. achter blaffen 12 slede honden uit Kamchatka (Sergei is uit de Oekraiene en weet waar hij het over heeft) Ik bestel maar koffie en op aanraden ook nog Lazagna en een ijskoude cola. Daarna moet ik eerst alles horen over de Finse winter oorlog tegen de Russen en hoe mooi het hier is in de winter. [ http://www.taigamaja.fi ] verrassend aardige authentieke mensen. Als we zitten te praten lijkt het zonnig buiten. Maar bij vertrek is het weer gaan regenen. Na nog een paar uur zwoegen met teveel jassen aan kom ik in de plaats Liekse en ben internettend alweer een paar uur bezig.

Als ik bij de ABC in Liekse weg ga heb ik nog maar een schamele 72 km gereden. Regen heuvels en gravel hebben het gemiddelde niet echt opgeschroeft tot ongekende hoogten. Dus ik moet regen of niet nog even wat proberen erbij te klokken. Om 8 uur ga ik weg bij de ABC en het ziet er aanvankelijk goed uit. Totdat het weer gaat plenzen. Na een half uur van deze elende klaart de lucht op en kan ik lekker gaan rijden. Totdat ik een bord zie met iets van 27 Km en een hoop gravel op de weg. Deze 27 Km hebben me dik 3 uur gekost en samen met nog een uurtje extra ben ik toch nog op een respectabele 125 uitgekomen.

Prima camp gevonden en weer het ritueel van pasta en rooibos. Het is inmiddels nog maar 5 graden en vanavond ga ik ook mijn waterdichte buitenzak nog om de slaapzak doen anders trek ik het niet meer.
Morgen is een feestdag i.v.m midzomer feest, en dan zullen alle winkels wel dicht zijn, dus heb ik in Liekse vanmiddag al weer genoeg ingeslagen om de aankomende 3 dagen door te komen als het nodig is.

Om een uur of 7 ben ik wakker, de weg is droog en het ziet er niet al te donker en bewolkt uit. Ik verzamel mijn spullen en bezoek nog even de badkamer en toilet achter de bushalte. Ik klauter het talut op en kijk uit over een vlakte van minimaal 9000 vierkante kilometer. Dat noem ik nog eens een badkamer.

Kort nadat ik op weg ben gaat het weer een beetje miezeren. Om later weer tot volwaardige regen over te gaan. Jammer want het landschap begint steeds mooier te worden en het verkeer is een stuk minder. Ik zit nu op de “Via Karelia” en regelmatig staan er verbleekte wit met bruine bordjes die aangeven dat het niet perse met de caravan afgejakerd hoeft te worden maar dat het ook een fietsroute is.

Om twee uur kom ik aan in de plaats Ilomantsi, de konditorei in de hoofdstraat ziet er veelbelovend uit. De broodjes en koffie zijn prima, maar heleaas weer geen internet. Dat laatste is zeker verboden aan de Russische grens? Toen ik aan kwam was het wisselend bewolkt met regen maar nu een uur later ziet het er een stuk beter uit. Het is nu zelfs zonnig. Ik weet dat dit laatste binnen 2 minuten om kan slaan maar begin toch zin te krijgen om nog een stuk te gaan fietsen. De heuvels van de “Via Karelia” vallen vies tegen en heb al een keer een echte “Killer” van 200 mtr hoogte op m’n Garmin gezien. Het gaat op en neer de hele dag en de bagage zuigt me naar benenden.

Inderdaad als ik buiten kom heeft de hemel zich net geopend en regend het pijpenstelen. nog lekker warm van de koffie ga ik toch maar weer op pad. Deze langeafstands fietser durft niet met onder de 100 kilometer thuis te komen. Zeker niet met de wetenschap dat er leden van de ERN-Ossendrecht meelezen. Dan maar verder en twee uur lang blijft het regenen. Dan klaart het weer op en kan ik na een poosje mijn jas weer uittreken. En passant wisseld het asfalt voor gravel, dat kan er ook nog wel bij. Eigenlijk wil ik 210 km rijden vandaag om weer op een gemiddelde van 200 uit te komen dat is toch wel het minste wat je als Rondoneur moet doen op een dag.

Als ik na een kilometer of 20 a 30 bij een bruggetje kom zie ik na de brug een schuilhut. Erachter ligt een enorme stapel hout en het lijkt erop of er verderop ook een toilet is. Wel barst het van de muggen maar een flink vuur en een spuitje Autan maakt daar korte metten mee. Om ze uit te dagen hou ik gewoon m’n korte fietsbroek aan. Na een paar bakken rooibos terwijl de pasta gaar aan het worden is ben ik weer een beetje opgeknapt na al die regen ellende. inmiddels is het trouwens weer gaan regenen dus het na de maaltijd verder fietsen vergeet ik maar voor even. Zittend bij het vuur met het geluid van een wild kolkende stroom heb ik toch even het gevoel dat het allemaal toch te veel avontuur voor me geworden is, en ineens snak ik naar een Camel filter. Dan realiseer ik me dat ik al bijna 10 jaar niet meer rook, en toch zie ik die perfecte avonturier met zijn krullenbol nog bij de waterval zitten in het Amazone gebied, kano erbij en kampvuur aan, en heb ook weer trek in een sigaret. Ja laat dat maar over aan de tabacs industrie, het zit er zo diep ingeramt dat je er nooit helemaal vanaf komt.

vanochtend heb ik bij de patieent een gevaarlijke operatie uit moeten voeren. Het deed pijn in m’n hart maar na jaren trouwe dienst heb ik het mooie carbon spatbord moeten demonteren en eenzaam in de bossen achter moeten laten. met de overgebleven spatbord steunen heb ik de bagage beugel nog wat extra gespalkt. En dank nu de Heere met volle overtuiging voor het lukken van de operatie. Volledig bekeerd tot de kerk van tiewrap en ducttape. “Praise the Lord”. Met een traan in het oog zet ik de expeditie weer in gang. Het is nog geen 14 gr, en de bewolking ziet er niet veel belovend uit. Dan hoor ik weer vanaf het achterwiel een licht schurend geluid en denk dat ik gek wordt. 30 Km later na diverse sleutel stops en dan eindelijk met een blokje hout en nog wat tiewraps in combinatie met een half metertje ducttape “Praise the Lord again”. is het toch weer in orde gekomen.

Jammer dat het na 35 km gaat regenen, het had zo mooi kunnen zijn. ik ploeter voort over de lange hellingen die zich van 80 meter tot 140 meter opwerpen als een woest kolkende oceaan. Geen einde lijkt eraan te komen. Na 90 Km gooi ik de handdoek in de ring bij het zien van een ABC restaurant. Als ze ergens internet hebben is het daar. Mc Donalds lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen hier in dit land van Hessburger en carboleum voor BBQ saus. Wil ik deze tocht nog een Hessburger bezoeken dan is het echt een noodgeval.

Na de tijd in de ABC tot het uiterste gerekt te hebben ziet het er in de plassen uit of het iets minder is gaan regenen. Tegen de tijd dat ik al mijn spullen verzameld heb is dit weer terug veranderd in weer zware regen. Na uren van zwoegen begin ik het koud te krijgen de pasta van de ABC is uitgewerkt. even stopt het met regenen en kan ik mijn kleren droog rijden. Om een half uur later weer meer regen te mogen ontvangen. Nog niet helemaal doorweekt zie ik in de verte op een kruising een bushalte. Nog niet eens 8 uur en al klaar met fietsen 155 km is alles voor vandaag. Eerst wacht ik nog tot het droog wordt maar dat gaat lang duren. Ik pak mijn spullen en span een waslijntje voor mijn natte uitruisting. dan hang ik de hangmat op die precies in het bushokje past. Ik lees wat terwijl achter me de vrachtwagens de hele nacht doorrazen, maar dat maakt me niet uit want ik slaap als een roos. Waarschijnlijk ruik ik niet hetzelfde maar daar heeft niemand last van.

vroeg op voor het ontbijt vandaag, na een laatste douche, je weet nooit wanneer de volgende is op een expeditie als deze. Maak ik me klaar voor het verlaten van het schip. De gebruikelijke chaos net zoals voorgaande keren. Mensen staan al voor de deur van het autodek opgesteld als ik nog moet gaan ontbijten.
Als ik eindelijk het haventerrein afrijd moet ik eerst weer even wennen aan het Finse fietspaden systeem. Eigenlijk is het heel gemakelijk. Je steek gewoon over, het het fietspad ligt altijd aan de andere kant van de weg. Na een poosje klooien besluit ik niet in de spits naar het hoofdkantoor van Nokia te gaan om daar de fameuse vitrine kast te gaan bekijken met alle Nokia modellen die ooit gemaakt zijn. Ik denk dat ze momenteel wel iets anders te doen hebben met het verfijnen van hun nieuwe windows phone.

Na een poos op de kleine weggetjes rond te hebben gepruts en ook nog eens een kilometer of 15 gravel meegepakt te hebben is het me weer genoeg. Ik zet de LowRacer weer op de snelweg waar hij thuis hoort. Dicht langs het randje om de stom dronken Russische vrachtwagen chauffeurs te slim af te zijn begin ik lekker op te schieten. Het achter spatbord zit vanaf het begin al niet lekker en ik moet enkele keren alle bagage eraf trekken om met wat gesleutel de situatie te verbeteren.

Onderweg ben ik slechts één keer gestopt bij een Mc Donalds, maar het internet was kapot. Daarna ging het weer verder en nu zit ik in de ABC vlak voor Lappeenranta. Nog een kilometer of 20 en dan splits de weg zich en gaat rechts naar St, Petersburg en rechtdoor naar het Noorden langs de grens. Weer geen internet dus ik ga nu snel verder om nog wat kilometeres te maken na al dat sleutelen. Rond 12 uur is het nog niet helemaall donken maar goed schemerig en ga ik de weg af om om de hangmat op te hangen. Bij de ABC heb ik nog een pasta gegeten dus koken hoeft nog niet. Dit gedeelte van Finland is ook nog redelijk dicht bevolkt dus als je een mooi meer ziet voor de tent staan de oevers al vol met zomerhuisjes. Fikkie stoken is nog geen goed idee maar ik heb er wel zin in. Als ik zacht wiegend in de wind onder de bomen denk aan de laatste 15 km waar weer het spatbord begon aan te lopen denk ik bij mezelf dat hier morgen toch echt iets aan moet gebeuren.