On the Road

Na een korte nachtrust met twee wild vreemde heren in een weer bijzonder benauwde “cabin” ben ik er vroeg uit gegaan om het ontbijt buffet te gaan evalueren.
De zon schijnt met bruut geweld de eetzaal in. Hoewel omringd door brutaal dringende bejaarden en schreeuwende kinderen heb ik gelijk het idee dat de vakantie nu pas echt begonnen is.

Voor het ontbijt moet je een ticket inleveren. Bij het inchecken heb ik er 4 gehad, twee keer ontbijt, één lunch en diner. De totale kosten voor deze 4 toegangs bewijzen tot de hemel waren slechts 50 euro. Het behoeft geen toelichting dat dit niet allemaal 3 sterren maaltijden zullen gaan zijn.
Wel zitten er toch een paar gastronomische nuggets tussen. De broodjes zijn vers en de kaas is OK. Lekker zijn ook de mini chocolade muffins.
De koffie is ronduit smerig en kan zonder enige twijfel de strijd aan met het “Oostduits/Finse” benzine station vlak voor de Noorse grens, waar ik eens een wel heel erg slecht bakkie kreeg, en het jaar erna uit dezelfe pot nog één.
Finland is gewoon geen koffie land, dus ik leg me er bij neer en probeer te genieten van de dingen die ze wel goed doen. Na 16 mini chocolate muffins gooi ik de culinaire handdoek in de ring en ga eens kijken wat er vandaag nog meer te beleven valt aan boord.

Na een lange reis per auto zijn we, mijn vrouw Carol en onze jongste zoon Ryan en ik in Travemunde aangekomen. Voordat het zover was hebben we eerst weer de inmiddels vaste Duitse verkeers infarcten moeten doorstaan.
Ik zal hier niet te lang bij stil blijven staan mede omdat ik me er zo in het begin van deze epische reis weer niet al te druk over wil maken. Maar het merendeel van de opstoppingen werd alweer door de met Turtle Wax tot bijna bloedens toe opgepoetste vrieskisten veroorzaakt.

Als mijn vrouw en zoon mij afzetten Bij de terminal is de regen inmiddels ook al van Scandinavische proporties en wellicht een voorbode van wat nog komen gaat. Mijn fiets mag ik tegenover de balie van Finnlines Ferries neerzetten zodat de medewerkers er een oogje op kunnen houden.

Dan begint het wachten. Om 11 uur kan je pas aan boord van het schip zelf en het heeft geen zin om buiten in de regen te gaan staan. Ik denk dat ik alvast maar een biertje ga halen.

Bellies of Beer vs Legs of Steel.